Św. Walenty

Dzieje zabytku

Figura św. Walentego powstała zapewne w XIX wieku. Została wtórnie umieszczona w ołtarzu, być może podczas jednej z renowacji retabulum w XX wieku, kiedy to dodano do niego niektóre elementy dekoracji i figury.

Opis

Święty został ukazany frontalnie, w wykroku, z głową skierowaną w lewo, w wykroku, lewą ręką podtrzymuje otwartą księgę, prawą unosi w geście błogosławieństwa. Jego twarz jest pociągła, o małych oczach, krótkim nosie i wąskich ustach, okolona brodą i krótkimi włosami. Ubrany jest w białą albę i posrebrzany ornat. Przy jego lewej nodze półpostać mężczyzny, który prawą ręką trzyma szatę świętego, ubrany jest w białą, przepasaną w talii tunikę. Polichromia ciała naturalistyczna, ornat posrebrzany.

Zarys problematyki artystycznej

Figurę charakteryzuje statyczność i bryłowatość oraz uproszczenia w kształtowaniu partii anatomicznych i tkanin, reprezentuje ona jednak nieco wyższy poziom niż znajdująca się w tym samym ołtarzu figura św. Jana Ewangelisty.
Święty Walenty był biskupem i męczennikiem. W ikonografii przedstawiany jest najczęściej w stroju kapłana, albie z ornatem, rzadziej biskupim z infułą na głowie i w kapie. Niewielka postać u stóp świętego nawiązuje do historii uzdrowienia przez niego chorego na padaczkę. Święty jest patronem w chorobach nerwowych, padaczce i epilepsji.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Zabrudzenia i delikatne przetarcia w partii polichromii i srebrzeń.

Streszczenie

Figura św. Walentego została wtórnie umieszczona w ołtarzu, być może podczas jednej z renowacji retabulum w XX wieku, kiedy to dodano do niego niektóre elementy dekoracji i figury. Święty Walenty był biskupem i męczennikiem. W ikonografii przedstawiany jest najczęściej w stroju kapłana, albie z ornatem, a niewielka postać u jego stóp nawiązuje do historii uzdrowienia przez niego chorego na padaczkę.

Bibliografia