św. Wojciech

Dzieje zabytku

Figura przedstawiająca św. Wojciecha została wykonana w pierwszej połowie XVIII wieku do ołtarza, w którym się znajduje. W 1968 roku poddano ją konserwacji.

Opis

Rzeźba całopostaciowa, drążona. Postać ustawiona frontalnie, w kontrapoście, z lewą nogą wysuniętą do przodu. W lewej ręce trzyma krzyż arcybiskupi, prawą ręką przytrzymuje przy piersi księgę. Głowa zwrócona delikatnie w prawo, twarz szczupła o wyraźnych rysach, okolona długą brodą w postaci pukli spływających w stronę prawego ramienia. Święty ma brązowe oczy, długi nos i rozchylone usta. Jest ubrany w albę, komżę dekorowaną u spodu ornamentem roślinnym oraz kapę zapiętą na piersi fibulą, na głowie ma infułę dekorowaną rozetą, na rękach rękawiczki, spod szat widać czubki butów. Szaty miękko kształtowane o drobnych fałdach, niekiedy ściśle przylegających do ciała, odzwierciedlające ruch postaci. Partie ciała polichromowane naturalistyczne, szaty i atrybuty złocone oraz srebrzone.

Zarys problematyki artystycznej

Święty Wojciech urodził się w Czechach, podczas bierzmowania przyjął imię Adalbertus. Był biskupem Pragi, misjonarzem na Węgrzech, w Polsce i w Prusach, gdzie został zamordowany w 999 roku. W kościele w Krzęcinie został ukazany frontalnie, w uproszczony sposób, bez identyfikujących go jednoznacznie atrybutów, jedynie trzymając ferulę – pastorał zakończony krzyżem – oraz księgę, które pozwalają ujrzeć w nim jednego z biskupów. Omawiana rzeźba powstała w pierwszej połowie XVIII wieku, zdradza to m.in. charakterystyczne ułożenie drobno fałdowanych szat przyklejonych do ciała, a jednocześnie dających wrażenie ruchliwości oraz ułożona na jedną stronę, niby rozwiana na bok broda.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Dobry. W 1968 roku konserwator Irena Święcicka poddała figurę dezynfekcji i dezynsekcji oraz częściowo uzupełniła grunt, polichromię, srebrzenie i złocenie.

Streszczenie

Figura przedstawiająca św. Wojciecha została wykonana około połowy XVIII wieku do ołtarza, w którym się znajduje. Jest przykładem późnobarokowego rzeźbiarstwa; ciało postaci oblewają drobno marszczone szaty, a broda jakby rozwiewa się do boku.

Bibliografia