Wyposażenie architektoniczno-rzeźbiarskie kościoła, w tym omawiana figura św. Judy Tadeusza, powstało po 1765 roku, podczas gruntownego remontu świątyni przeprowadzonego z inicjatywy proboszcza Walentyna Grodzkiego. Najprawdopodobniej zostało wykonane przez warsztat Korneckich z Gdowa. Figura razem z ołtarzem bocznym była odnowiona w 1883 i 1955 roku. W 1975 roku Józef Wiatr wykonał gruntowną konserwację retabulum i figur.
Rzeźba z tyłu drążona, ustawiona na niskiej podstawie z inskrypcją „S(anctus) Thadeus”. Święty ukazany frontalnie, w kontrapoście, lekko pochylony do przodu, z głową zwróconą w lewo. W prawej, wyciągniętej w bok ręce trzyma maczugę, lewą dłoń kładzie na piersi. Twarz ma pociągłą, o prostym nosie, blisko siebie osadzonych oczach oraz pełnych ustach, okoloną brodą skręconą w dwa pukle oraz silnie kręconymi, krótkimi włosami. Święty ubrany jest w niebieską tunikę, o pozłacanym wzorze i lamówce, przepasaną w talii oraz pozłacany, silnie drapowany płaszcz zawinięty na prawym ramieniu, opasujący postać w partii bioder i opadający po bokach. Polichromia ciała naturalistyczna.
W dotychczasowej literaturze wykonanie wyposażenia architektoniczno-rzeźbiarskiego w kościele w Bodzanowie było przypisane Michałowi Dobkowskiemu. Jakkolwiek analiza formalno-porównawcza z rozpoznanymi dotychczas dziełami warsztatu Korneckich z Gdowa pozwala atrybuować im wykonanie ołtarzy, rzeźb, jak i części obrazów z tego kościoła, które nie odpowiadają repertuarowi formalnemu stosowanemu przez Dobkowskiego.
Figura św. Judy Tadeusza posiada charakterystyczny typ twarzy dojrzałego mężczyzny z brodą, który wielokrotnie pojawiał się w dziełach warsztatu Korneckich, zwłaszcza w wyposażeniu bazyliki w Bochni. Układ ciała świętego jest bardzo bliski figurze św. Joachima z ołtarza głównego w kościele w Chełmie, potwierdzonym archiwalnie dziele Korneckich. Rzeźbę charakteryzuje swobodnie poruszone ciało, któremu odpowiada ułożenie miękko drapowanej tkaniny. Wszystkie te elementy odpowiadają charakterystyce dzieł warsztatu Korneckich, dlatego można mu przypisać wykonanie omawianej figury.
Piotr Kornecki razem ze swoim przyrodnim bratem Stanisławem założyli w Gdowie warsztat stolarsko-rzeźbiarski i malarski. Z czasem pracowali w nim również synowie tego pierwszego oraz krewniacy mieszkający w tej wsi. Rodzinny warsztat Korneckich był szczególnie prężny w trzeciej ćwierci XVIII wieku, wykonując prace w wielu kościołach na terenie południowej Małopolski.
Święty Juda miał przydomek Tadeusz, był bratem św. Jakuba Młodszego i apostołem. Jednym z przypisywanych mu atrybutów jest maczuga (pałka), narzędzie jego męczeńskiej śmierci.
Ubytki polichromii i przetarcia złoceń. Figura była odnawiana i konserwowana w latach 1883, 1955 i 1975.
Wyposażenie architektoniczno-rzeźbiarskie kościoła, w tym omawiana figura św. Judy Tadeusza, zostało wykonane po 1765 roku, najprawdopodobniej w warsztacie Korneckich z Gdowa. Święty Juda miał przydomek Tadeusz, był bratem św. Jakuba Młodszego i apostołem. Jednym z przypisywanych mu atrybutów jest maczuga (pałka), narzędzie jego męczeńskiej śmierci.
Paulina Kluz, "Św. Juda Tadeusz", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/sw-juda-tadeusz-1