Rzeźba św. Jana Kantego powstała wraz z całą nastawą ołtarzową wkrótce po wybudowaniu kościoła, czyli około 1775 roku prawdopodobnie w warsztacie Johanna Feega. W ołtarzu tym, w polu głównym umieszczono obraz przedstawiający Wszystkich Świętych z początku XVIII wieku (przeniesiony z poprzedniej świątyni); na zasuwie obraz „Ukrzyżowanie” z drugiej połowy XVIII wieku, fundacji księdza Wojciecha Brandysiewicza, dziekana dobczyckiego. Z kolei w zwieńczeniu umieszczono płótno nieznanego artysty, przedstawiające Wniebowzięcie Matki Boskiej z 1775 roku. Ponadto ołtarz zdobią figury trzech innych polskich świętych: św. Wojciecha, św. Stanisława i św. Kazimierza, a także dwie rzeźby aniołków. Ołtarz razem z dekoracją rzeźbiarską był wielokrotnie odnawiany. Jedną z konserwacji (z lat 1884-1887) odnotowano na spodnich częściach baz kolumn. Kolejną wykonał w 1969 roku Jacek Radałowicz, a następną przeprowadzono w 1995 roku. Podczas konserwacji w 1969 roku zbudowano nową mensę z pustaków i nowe stopnie ołtarzowe, podwyższono też ołtarz o około 30 cm (pierwotnie nastawa z glorią sięgała do stropu prezbiterium), usunięto glorię, a w jej miejsce wstawiono kartusz z konfesjonału św. Marii Magdaleny. Ostatnia konserwacja odbyła się w latach 2013-2014.
Rzeźba św. Jana Kantego, ścięta z tyłu, drążona. Święty ustawiony frontalnie w delikatnym kontrapoście z prawą nogą ugiętą w kolanie, ręce zgięte w łokciach, dłonie ułożone w teatralnych gestach. Twarz trójkątna, o uwypuklonych kościach policzkowych, dużym i bulwiastym nosie, wąskich oczach oraz niewielkich ustach; okolona krótką, gęstą i kręconą brodą. Włosy krótkie, skręcone w pukle po bokach głowy. Święty ubrany jest w długą złoconą suknię, przylegającą do ciała; togę rektorską o szerokich rękawach, rozchylającą się na boki, ze srebrzoną załogą (pelerynką) i złoconą befką; na stopach pełne buty. Polichromia naturalistyczna w odsłoniętych partiach ciała, szaty złocone i srebrzone.
Z tego samego warsztatu, co omawiana rzeźba św. Jana Kantego pochodzą również figury: św. Wojciecha, św. Stanisława, św. Jana Kantego oraz dwa putta. Na podstawie analizy stylistycznej rzeźby te można przypisać Johannowi Feegowi – rzeźbiarzowi, który wykonał szereg prac w kościołach polskiego Spisza, m.in. ołtarze boczne i ambony w Niedzicy, Łapszach Wyżnych oraz komplet ołtarzy w Jurgowie. Rzeźby Feega charakteryzują się naturalnymi pozami, obfite fałdy szat modelowane są w postaci ostro załamujących się płaszczyzn, przypominających połamaną blachę, a twarze posiadają znamienny typ anatomiczny o specyficznych cechach, takich jak pulchne policzki, na wpół otwarte usta i duże nosy. Ołtarz i znajdujące się w nim rzeźby są przykładami tzw. spiskiego rokoka, stylu który stopniowo kształtował się od lat czterdziestych XVIII stulecia i cechował się wyjątkową dekoracyjnością środków wyrazu. Twórczość kieżmarskiego rzeźbiarza Johanna Feega, prawdopodobnego autora omawianego dzieła, stanowiła kulminacyjne osiągnięcie tego stylu. Rzeźba przedstawia św. Jana Kantego (1390-1473), który był wykładowcą na Uniwersytecie Krakowskim (dlatego ukazany jest w todze profesorskiej). Święty znany był z uczynków miłosierdzia. Jest patronem Polski, archidiecezji krakowskiej, Krakowa, profesorów i młodzieży.
Rzeźba św. Jana Kantego powstała wraz z całą nastawą ołtarzową wkrótce po wybudowaniu kościoła, czyli około 1775 roku. Na podstawie analizy stylistycznej figurę tę można przypisać Johannowi Feegowi – rzeźbiarzowi, który wykonał szereg prac w kościołach polskiego Spisza, m.in. ołtarze boczne i ambony w Niedzicy, Łapszach Wyżnych oraz komplet ołtarzy w Jurgowie.
Maria Działo, "Św. Jan Kanty", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/sw-jan-kanty-16