Jan Kanty św.

Biogram

Jan Kanty urodził się 24 czerwca 1390, a zmarł 24 grudnia 1473. Ukończył Wydział Sztuk Uniwersytetu Krakowskiego. Święcenia kapłańskie otrzymał przed 1421 rokiem, a następnie kierował szkołą klasztorną bożogrobców w Miechowie. W 1429 roku rozpoczął wykłady na wydziale sztuk wyzwolonych i rozpoczął studia teologiczne; zamieszkał w Collegium Maius. W 1439 roku został kanonikiem kapituły św. Floriana. W swojej działalności duszpasterskiej krzewił kult Eucharystii, poświęcał się duszpasterstwu penitencjarnemu i rodzinnemu, opiekował się chorymi i ubogimi. Pochowany został w kościele św. Anny. Jego kult rozwinął się zaraz po śmierci, a cuda przy jego grobie zaczął spisywać proboszcz kolegiaty akademickiej. Do rozwoju popularności Jana Kantego przyczynili się także jezuici, dominikanie, bernardyni i franciszkanie. Jego beatyfikacja odbyła się 27 września 1680 roku, a kanonizacja 16 lipca 1767. Jest patronem Uniwersytetu Krakowskiego i młodzieży studiującej. Jan Kanty przedstawiany był zazwyczaj jako teolog i profesor w todze i birecie doktorskim na głowie, z księgą w dłoni, lub w stroju kapłana z różańcem w ręku. Wraz ze staraniami o kanonizację pojawiały się wizerunki podkreślające dar żarliwej modlitwy i kontemplacji, ukazujące świętego przed wizerunkiem Chrystusa Bolesnego, mającego wizję Matki Boskiej lub jego ekstazę, unoszonego przez anioły. Szereg wizerunków podkreśla jego miłosierdzie („Darowanie płaszcza żebrakowi”) i cuda (najpopularniejszy „Cud z rozbitym dzbanem”). Pierwsze wizerunki Jana Kantego powstały w XVI wieku. W czasie procesu kanonizacyjnego w latach 1666-1668 w pobliżu grobu świętego w kościele św. Anny odnotowano 17 obrazów z wizerunkiem Sługi Bożego, z tym pięć z XVI wieku.

Bibliografia