Figury Matki Boskiej i św. Jana Ewangelisty pochodzą z ołtarza z pierwszej połowy XVI wieku.
Ołtarz w formie rzeźbionej, ażurowej ramy na trójstopniowym cokole, z prostopadłościenną mensą z antepedium dekorowanym kwadratowymi płycinami z motywem czworoliścia. Na nim prostopadłościenne tabernakulum z drzwiami w kształcie stojącego prostokąta dekorowanymi koszem z chlebem, rybami i chrystogramem. Środkowa część podstawy wypełniona płycinami w kształcie leżących prostokątów z plakietami roślinnymi. Na jej zewnętrznych częściach posadowiono figury klęczących aniołów. Najwyższy stopień węższy, trójosiowy, o osiach zewnętrznych wysuniętych, flankowany konsolami z rzeźbami Matki Boskiej po lewej stronie i św. Jana Ewangelisty po prawej. Centralnie umieszczona rama ujmuje pole w kształcie serca, na tle którego jest eksponowany krucyfiks. Ażur tworzy wić winnej latorośli z kiśćmi winogron, a w nią wkomponowane jest siedem postaci aniołów trzymających banderole z ostatnimi słowami wypowiedzianymi przez Chrystusa wiszącego na krzyżu. Od góry: „Pragnę”, „Niewiasto! Oto syn Twój”, „Oto matka twoja”, „Ojcze odpuść im, / bo nie wiedzą co czynią”, „Zaprawdę powiadam tobie / dziś jeszcze będziesz ze Mną w raju”, „Spełniło się! / Ojcze w ręce Twoje oddaję ducha mojego”, „Boże mój Boże mój / czemużeś mnie opuścił”. Struktura w kolorze kremowym, profile, detale i ornamenty złocone; banderole srebrzone.
Program ikonograficzny nastawy ołtarzowej był inspirowany rozwijającym się w okresie kontrreformacji zainteresowaniem i szczególnym kultem męki Chrystusa. Wkomponowanie postaci ukrzyżowanego Chrystusa w motyw serca wskazuje na związek z kultem Cordis Jesu (Serca Jezusa). Narodził się on w kręgu niemieckim, lecz rozwinął się dopiero w drugiej połowie XVII wieku we Francji. W Polsce propagowali go szczególnie jezuici i wizytki, przychylni byli mu krakowscy biskupi. Jest to szczególnie rzadka forma ołtarza, w Polsce podobny znajduje się dopiero w kościele parafialnym w Sobótce w Wielkopolsce. Formę serca sporadycznie przyjmowały także tabernakula (kościół parafialny w Toszku na Śląsku) i chrzcielnice (kościół w Jarzewie w Wielkopolsce), a częściej monstrancje z takimi reservaculami lub gloriami, kustodia, czy świeczniki.
Ołtarz odnawiano w 1979 roku.
Ołtarz został wykonany na przełomie XVII i XVIII wieku. Jego program ikonograficzny był inspirowany rozwijającym się w okresie kontrreformacji kultem męki Chrystusa, a wkomponowanie postaci ukrzyżowanego Chrystusa w motyw serca wskazuje na związek z kultem Cordis Jesu (Serca Jezusa).
Agata Felczyńska , "Ołtarz główny Chrystusa Ukrzyżowanego", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/oltarz-glowny-chrystusa-ukrzyzowanego