Komunia anielska św. Stanisława Kostki
Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W jego prawej części znajduje się postać klęczącego św. Stanisława Kostki, zwrócona w trzech czwartych w lewo, ze złożonymi do modlitwy dłońmi i pochyloną głową ukazaną z profilu. Jego twarz jest okrągła, o dużych, zamkniętych oczach, garbatym nosie i pełnych ustach, okolona krótkimi, jasnobrązowymi włosami, nad głową ma nimb. Ubrany jest w czarną sutannę, przepasaną w talii. W lewej części obrazu znajduje się, ukazany wyżej niż święty, klęczący na obłoku anioł, przedstawiony z profilu, z pochyloną głową, w lewej ręce trzyma kielich, prawą daje komunię świętemu. Ubrany jest w żółtą szatę, skrzydła ma złożone na plecach. Tło w postaci brązowo-różowego nieba i obłoków. Kolorystyka ciepła, brunatna, widoczne laserunki. Na obłoku, na którym klęczy anioł, znajduje się sygnatura „Wojciech Eljasz 1878”. Obraz w profilowanej, złoconej ramie.

Komunia anielska św. Stanisława Kostki

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
wielicki
Gmina
Gdów
Miejscowość
Gdów
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Krakowska
Dekanat
Niegowić
Parafia
Narodzenia Najświętszej Marii Panny
Kościół
Narodzenia Najświętszej Marii Panny
Tagi
malarstwo XIX wieku
Miejsce przechowywania
kaplica boczna
Identyfikator
DZIELO/01351
Kategoria
obraz
Ilość
1
Czas powstania
1878 rok
Autor
Wojciech Eljasz
Technika i materiał
olej na płótnie
Autor noty katalogowej
Paulina Kluz
Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Bez utworów zależnych 3.0 Polska

Dzieje zabytku

Obrazy św. Izydora Oracza i Komunii św. Stanisława zostały namalowane razem w 1878 roku przez Wojciecha Eljasza.

Opis

Obraz w formie stojącego prostokąta. W jego prawej części znajduje się postać klęczącego św. Stanisława Kostki, zwrócona w trzech czwartych w lewo, ze złożonymi do modlitwy dłońmi i pochyloną głową ukazaną z profilu. Jego twarz jest okrągła, o dużych, zamkniętych oczach, garbatym nosie i pełnych ustach, okolona krótkimi, jasnobrązowymi włosami, nad głową ma nimb. Ubrany jest w czarną sutannę, przepasaną w talii. W lewej części obrazu znajduje się, ukazany wyżej niż święty, klęczący na obłoku anioł, przedstawiony z profilu, z pochyloną głową, w lewej ręce trzyma kielich, prawą daje komunię świętemu. Ubrany jest w żółtą szatę, skrzydła ma złożone na plecach. Tło w postaci brązowo-różowego nieba i obłoków. Kolorystyka ciepła, brunatna, widoczne laserunki. Na obłoku, na którym klęczy anioł, znajduje się sygnatura „Wojciech Eljasz 1878”. Obraz w profilowanej, złoconej ramie.

Zarys problematyki artystycznej

Wojciech Eljasz był niezwykle prężnym malarzem tworzącym w drugiej połowie XIX wieku. Malował głównie obrazy o tematyce religijnej, jego dzieła znajdują się w licznych kościołach i klasztorach na terenie Małopolski. Kilka lat przed powstaniem omawianego obrazu, w 1872 roku, namalował do gdowskiego kościoła obraz Przemienienia Pańskiego, który znajduje się w kaplicy.
Obraz ilustruje epizod z życia św. Stanisława Kostki. Gdy odbierał naukę w Wiedniu zapadł w chorobę, podczas której miał mistyczne wizje. W jednej z nich ukazała mu się św. Barbara z dwoma aniołami, aby dać mu Komunię Świętą. Omawiany obraz przedstawia zredukowaną wersję tej sceny, ukazując samą komunię anielską.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Zabrudzenia i przetarcia warstwy malarskiej.

Streszczenie

Obrazy św. Izydora Oracza i Komunii św. Stanisława Kostki zostały namalowane razem w 1878 roku przez Wojciecha Eljasza. Obraz przedstawia scenę z życia św. Stanisława, kiedy w czasie nauki w Wiedniu zapadł w chorobę, podczas której miał mistyczne wizje, w tym jedną z komunią anielską.

Bibliografia

Dewojed Janusz, "Eljasz Wojciech" , [w:] "Słownik artystów polskich i obcych w Polsce działających, t. 2" , red.Maurin-Białostocka Jolanta , Wrocław 1975 , s. 165
Zaleski Wincenty, "Święci na każdy dzień", Warszawa 1989

Inne dzieła tego autora

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta. Scena figuralna, dymaniczna. Prawą część obrazu zajmuje postać zwróconego niemal profilem w prawo Anioła Stróża w wydatnym wykroku i o pochylonej sylwetce. Prawą ręką przygarnia do siebie dziecko, lewą, wzniesioną, ciska piorunem. Przedstawiony, jako młody, atletycznie zbudowany młodzieniec, z twarzą ukazaną z profilu, włosy krótkie, mocny kark. Ubrany w niebieską, przepasaną sznurem, szatę z krótkimi rękawami oraz obfity jasno-różowy, bogato sfałdowany płaszcz, na stopach ma sandały wiązane rzemieniami. Z tyłu biało-szare skrzydła. Stojące na skraju przepaści, wtulone w anioła dziecko wyciąga ku niemu obie ręce. Okrągłą twarz charakteryzują dziecięce rysy oraz wzniesione ku niebu oczy. Ubrane jest w białe spodnie i tunikę sięgającą kolan przewiązaną w pasie sznurem, stopy bose. W lewym, dolnym rogu kompozycji, w przepaści wypełnionej ogniem ukazany w półpostaci diabeł. Głowę z rogami odwraca od anioła i osłania się rękami. Oczy duże, wyłupiaste, wystające zęby, duży, zakrzywiony nos; dłonie zaopatrzone w pazury. Ziemia, na której stoją postaci ciemno-brązowa, tło stanowią szaro-błękitno-żółte obłoki. Nad postacią anioła tablice Mojżeszowe. Kolorystyka obrazu jasna, pastelowa, stonowana. Modelunek bardzo miękki. Pod lewą stopą anioła trudna do odczytania sygnatura „Wojciech Eliasz 1854". Z tyłu napis „Malowane za staraniem / x(ędza) Wojciecha Praszkiewicza / Proboszcza w Babicach 1854 r[oku]”.
obraz
Anioł Stróż
Zdjęcie nr 1: Obraz umieszczony w polu lewego ołtarza bocznego w pierwszym od prezbiterium przęśle nawy kościoła, w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem wklęsło-wypukłym z uskokiem, w profilowanej, złoconej ramie. W centrum stojąca, ukazana frontalnie, całopostaciowo Maria w typie Niepokalanie Poczętej. Postać stojąca na półksiężycu, z głową lekko odchyloną ku górze, skierowaną w prawą stronę i rękoma skrzyżowanymi na piersi. W lewej dłoni trzyma rzeźbioną, srebrzoną lilię. Twarz drobna, okrągła z wypukłym czołem, dużymi, okrągłymi oczami wzniesionymi ku górze i niewielkimi, pełnymi ustami. Policzki zaakcentowane różem. Włosy długie, opadające na plecy w kolorze szaro-brązowym. Maria jest ubrana w obszerne, długie, rozwiane szaty nakładane na obraz drewniane, złocone. Składają się na nie płaszcz i długa suknia. Na głowie drewniana, złocona korona otwarta z rzeźbionymi szlachetnymi kamieniami. Wokół głowy okrąg z 12 drewnianych i złoconych gwiazd. W dole kompozycji płaskorzeźbiony, srebrzony półksiężyc, oraz złocone glob i wąż z jabłkiem w paszczy. Tło malowane, nieokreślonej barwy brązowo-niebieskiej, rozjaśnione wokół głowy Marii i u dołu kompozycji.
obraz
Matka Boska Niepokalanie Poczęta
Zdjęcie nr 1: Obraz uzyskał kształt stojącego prostokąta. W centrum kompozycji na rozjaśnionym tle ukazano Matkę Boską z Dzieciątkiem, od której św. Dominik odbiera różaniec. Ukazana nieznacznie z lewej strony siedząca na obłokach Madonna podtrzymuje prawą ręką siedzące na jej kolanach Dzieciątko Jezus, prawą zaś podaje klęczącemu nieznacznie niżej  św. Dominikowi różaniec. Madonna została ukazano frontalnie jako młoda dziewczyna. Ma owalną twarz o jasnej karnacji, wysokie czoło, wydatny nos i usta o pełnych wargach. Spojrzenie półprzymkniętych oczu skierowane jest na Dominika. Jego głowę otaczają jasne, długie włosy spływające puklami na ramiona. Maria ubrana jest w bladoczerwoną suknię przewiązaną w pasie i niebisko-fioletowy płaszcz zarzucony na ramiona oraz spięty pod szyją tasiemką ze złocistym napisem "Zdrowaś Marya". Prawa poła płaszczu jest przerzucona przez jej kolana. Spod sukni u dołu widać fragment stopy w sandale. Siedzące Dzieciątko Jezus ujęto w trzech czwartych w prawo. Zbawiciel prawą rękę unosi w geście błogosławieństwa, natomiast w lewej trzyma mały krzyżyk. Dzieciątko ubrane jest w jasnobiałą tunikę, spod której widać fragment bosej prawej stopy. Przed Marią z prawej strony kompozycji klęczy św. Dominik przedstawiony w trzech czwartych w prawo z głową ujętą w profilu. Święty obiema rękami odbiera od Madonny różaniec. Jest to dojrzały mężczyzna o owalnej twarzy z jasną karnacją. Charakteryzuje ją wydatny nos i usta. Głowę otaczają krótkie włosy z wystrzyżoną tonsurą odsłaniające lewe ucho. Święty ubrany jest w habit dominikański z czarnym płaszczem z kapturem. Nad głową ma nimb talerzowy z gwiazdą pośrodku. Za Marią widać częściowo dwóch chłopców trzymających girlandę różaną. Na pierwszym planie w rogu obrazu leży otwarta księga oparta o inne dwie zamknięte księgi, a za nią płonąca świeca. Na kartach księgi umieszczono inskrypcję: „Bądź pozdro / wiona Pa-/nienko / Marya! / Ciebie wzy/wają wszyscy grzesznicy Malował / 1872 / Wojciech Eliasz”.
obraz
Matka Boska Różańcowa
Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta o wklęsłych górnych narożach z uskokiem, z przedstawieniem Matki Boskiej z Dzieciątkiem i klęczącymi przed nimi św. Dominikiem oraz św. Katarzyną Sieneńską. Maria ukazana jest w całej postaci, zwrócona frontalnie, w pozycji stojącej, z prawą nogą opartą o skałę, lewą ręką podtrzymuje Dzieciątko, prawą podaje różaniec św. Dominikinowi. Maria ma owalną twarz, o półprzymkniętych, okrągłych oczach, długim nosie i pełnych ustach, okoloną długimi, jasnymi włosami opadającymi na ramiona. Na głowie ma koronę otwartą. Ubrana jest w jasnoczerwoną suknię, przepasaną w talii oraz niebieski płaszcz zarzucony na ramiona i nogi. Dzieciątko w pozycji siedzącej, z lewą nogą wysuniętą do przodu, w lewej ręce trzyma gałązkę róży i krzyżyk, prawą błogosławi. Twarz ma kwadratową, oczy duże i okrągłe, nos mały, usta pełne oraz krótkie, jasne włosy. Ubrane jest w białą, długą i obszerną tunikę. Wokół głów obu postaci nimby. Postać Marii flankują dwa anioły w żółtych tunikach trzymające kwiatowe girlandy. Po prawej stronie Marii klęczy św. Dominik zwrócony w trzech czwartych w lewo, z pochyloną głową. Prawą rękę unosi, lewą przyciska do piersi, obiema dłońmi trzymając różaniec. Jego twarz jest szczupła, o dużych oczach skierowanych w dół, dużym, krótkim nosie i pełnych ustach, na głowie ma tonsurę, nad nią aureolę z gwiazdą. Ubrany jest w biały habit dominikański ze szkaplerzem oraz czarny płaszcz z kapturem. Przed świętym znajduje się pies z zapaloną pochodnią w pysku. Po lewej stronie Marii klęcząca św. Katarzyna Sieneńska, zwrócona w trzech czwartych w prawo, z pochyloną głową oraz skrzyżowanymi na piersi dłońmi, z widocznymi stygmatami. Twarz ma pociągłą, z oczami skierowanymi w dół, małym nosie i pełnych ustach. Ubrana jest w biały habit dominikański ze szkaplerzem oraz białym welonem i podwiką oraz w czarny płaszcz. Na głowie ma koronę cierniową, nad nią aureolę. Scena ukazana na jasnobrązowym tle, rozświetlonym wokół Marii i Dzieciątka.
obraz
Matka Boska Różańcowa ze św. Dominikiem i św. Katarzyną Sieneńską
Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta z przedstawieniem stojącej na skale Matki Boskiej z Dzieciątkiem i klęczącymi przed nimi św. Dominikiem oraz św. Katarzyną Sieneńską. Maria ukazana jest w całej postaci, zwrócona frontalnie, w kontrapoście, lewą ręką podtrzymuje Dzieciątko, prawą podaje różaniec św. Dominikowi. Maria ma owalną twarz, o półprzymkniętych, okrągłych oczach, długim nosie i pełnych ustach, okoloną długimi, jasnymi włosami opadającymi na ramiona. Na głowie ma koronę otwartą. Ubrana jest w czerwoną suknię, przepasaną w talii oraz niebieski płaszcz zarzucony na ramiona i nogi. Dzieciątko w pozycji siedzącej, z lewą nogą wysuniętą do przodu, w lewej ręce trzyma gałązkę róży, prawą błogosławi. Twarz ma kwadratową, oczy okrągłe, nos mały, usta pełne oraz krótkie, jasne włosy. Ubrane jest w białą, długą i obszerną tunikę. Wokół głów obu postaci nimby. Postać Marii flankują dwa anioły w żółtych tunikach trzymające kwiatowe girlandy. Po prawej stronie Marii klęczy św. Dominik zwrócony w trzech czwartych w lewo, z pochyloną głową. Obiema ugiętymi rękami odbiera różaniec. Jego twarz jest szczupła, o dużych oczach skierowanych w górę, dużym, krótkim nosie i pełnych ustach, na głowie ma tonsurę, nad nią aureolę z gwiazdą. Ubrany jest w biały habit dominikański ze szkaplerzem oraz czarny płaszcz z kapturem. Po lewej stronie Marii klęcząca św. Katarzyna Sieneńska, zwrócona w trzech czwartych w prawo, z pochyloną głową oraz dłońmi złożonymi w geście modlitwy. Twarz ma pociągłą, z oczami skierowanymi w dół, małym nosie i pełnych ustach. Ubrana jest w biały habit dominikański ze szkaplerzem i białym welonem oraz w czarny płaszcz. Na głowie ma koronę cierniową, nad nią aureolę. Pomiędzy świętymi leży otwarta księga ze świecą. Scena ukazana na jasnobrązowym tle, rozświetlonym wokół Marii i Dzieciątka.
obraz
Matka Boska Różańcowa ze św. Dominikiem i św. Katarzyną Sieneńską
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta, w rzeźbionej, złoconej i srebrzonej ramie z motywem liści. Przedstawienie Matki Boskiej z Dzieciątkiem, zwanej Matką Boską Lanckorońską, w typie Hodegetrii. Maria ukazana w półpostaci , frontalnie, z rękami zgiętymi w łokciach, lewą podtrzymuje siedzącego na jej przedramieniu Jezusa, prawa dłoń złożona na piersi. Głowa Marii nieduża, osadzona na smukłej szyi; twarz o jasnej karnacji, delikatnych rysach, dużych niebieskich oczach zwróconych na wprost oraz małych ustach. Jezus, ukazany bokiem, zwrócony w lewo, z twarzą widoczną w trzech czwartych, prawą ręką błogosławi, w lewej dłoni trzyma niewielką książeczkę. Maria i Jezus okryci metalowymi srebrzonymi (?) sukienkami zdobionymi motywami roślinnymi; na głowach metalowe korony zamknięte, wokół głów nimby promieniste oraz dwanaście gwiazd. Tło ciemne, monochromatyczne.
obraz
Matka Boska z Dzieciątkiem

Osoby związane z dziełem

SDM_COVER_PHOTO
Autor dzieła
Wojciech Eljasz
Zdjęcie nr 1 dla osoby: Stanisław św. Kostka
Stanisław św. Kostka

Inne dzieła z tego miejsca

Zdjęcie nr 1: Na niskiej prostopadłościennej podstawie, niewielka stopa z trzonem w typie balustradowej lalki podtrzymującej półkulistą czarę o powierzchni imitującej puklowanie z wklęską i zaoblonym brzegiem. Na trzonie ryty kartusz z godłem herbu Zadora pod kapeluszem z sześcioma chwostami po każdej ze stron, w trzech rzędach. Pokrywa w formie korony zamkniętej, z sześcioma kabłąkami złączonymi kulą i krzyżem; obręcz i kabłąki z malowanymi rautami i kaboszonami imitującymi kamienie jubilerskie. Wewnątrz korony grupa rzeźbiarska: Chrystus w Jordanie, z rękoma w geście modlitwy i św. Jan Chrzciciel polewający wodą głowę Jezusa.
chrzcielnica
Chrzcielnica
Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna, wisząca. Kosz na planie kwadratu o wklęsłych bokach i ściętych narożach, na profilowanej podstawie dekorowanej muszlą i kartuszem. U jego spodu podwieszone cztery spływy wolutowe z chrząstką i liściem akantu, połączone pośrodku ażurową szyszką. Kosz ujęty w narożach spływami wolutowymi dekorowanymi ornamentem rocaille'owym i uskrzydlonymi główkami anielskimi. Ściany zdobione płycinami z motywem suchego akantu. Parapet w formie gzymsu o wklęsłych bokach i zaokrąglonych narożach z pulpitem. Od wschodu jednobiegowe schody z opilastrowaną balustradą zakończoną niepełnym belkowaniem. Zaplecek wysoki, ujęty dwoma pilastrami, z trzonami ozdobionymi kampanulami, o kapitelach w formie konsol podtrzymujących pełne belkowanie wyłamane na ich osi, ze zdwojonym, przerwanym i odwróconym na zewnątrz przyczółkiem. W polu zaplecka płaskorzeźba z przedstawieniem Chrystusa Dobrego Pasterza. Całość zwieńczona glorią promienistą z gołębicą Ducha Świętego. Struktura polichromowana w kolorze jasnozielonym, profile oraz ornamentyka pozłacane i posrebrzane.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. Chrystus przedstawiony w półpostaci, zwrócony w trzech czwartych w lewo, z głową przechyloną na prawe ramię, obiema rękami wskazuje na ranę w prawym boku. Twarz podłużna, modelowana światłocieniem, o migdałowatych oczach, prostym nosie i pełnych ustach, okolona jasną, krótką brodą. Włosy brązowe, lekko kręcone, opadają na ramiona. Na głowie korona cierniowa. Chrystus w partii bioder przepasany białą, drapowaną tkaniną, na lewe ramię i plecy narzucony czerwony płaszcz. Ciało szczupłe, o miękkim modelunku światłocieniowym, delikatnie zarysowanym torsie, z zaznaczonymi śladami męki na dłoniach i prawym boku. Tło ciemnobrązowe, rozjaśnione wokół głowy postaci. Obraz utrzymany w ciepłej tonacji.
obraz
Chrystus Umęczony
Zdjęcie nr 1: Dwa obrazy aniołów malowane olejno na płótnie, naciągniętym na blejtram w kształcie postaci. Anioły ukazane w pozycji klęczącej, zwrócone do wewnątrz, z pochylonymi głowami. Lewy anioł z dłońmi złożonymi na piersi, prawy z dłońmi złożonymi w geście modlitwy. Twarze mają owalne, o dużych zamkniętych oczach, lekko garbatych nosach i małych, pełnych ustach, okolone jasnobrązowymi włosami zaczesanymi na tył głowy. Wokół głów mają nimby. Anioły ubrane są w białe, długie szaty spodnie oraz luźne, ciemnoniebieskie szaty wierzchnie, ze złoconymi lamówkami i czerwonymi podszewkami, sięgające kolan. Anioły mają duże, złożone skrzydła.
obraz
Dwa adorujące anioły (dekoracja Grobu Bożego)
Zdjęcie nr 1: Dwa obrazy aniołów malowane olejno na płótnie, naciągniętym na blejtramy w kształcie postaci. Anioły ukazane w lustrzanym odbiciu, zwrócone do wewnątrz, w pozycji stojącej, z pochylonymi głowami, obiema rękami trzymają laski. Twarze mają owalne, o dużych, zamkniętych oczach, prostych nosach i małych, pełnych ustach, okolone brązowymi włosami zaczesanymi na tył głowy. Ubrane są w białe szaty spodnie oraz czerwone, luźne szaty wierzchnie, ze złoconymi lamówkami i zielonymi podszewkami, z szerokimi rękawami, sięgającymi kolan. Po bokach obu postaci złożone duże, szare skrzydła.
obraz
Dwa anioły (dekoracja Grobu Bożego)
Zdjęcie nr 1: Epitafium w formie leżącego prostokąta, ujęte ramą utworzoną ze zwróconych ku sobie par wolut. U spodu tablicy herb z labrami, zwieńczony klejnotem w postaci hełmu w koronie i zbrojnej nogi, o czteropolowej tarczy z herbami: Nowina, Topór, Kietlicz, Doliwa. Epitafium zwieńczone rytowanym medalionem z przedstawieniem czaszki, skrzyżowanych piszczeli i klepsydry, ujętym ornamentem roślinnym przechodzącym w woluty, zakończonym krzyżem. W polu inskrypcja „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / G(E)N(ER)OSO OLIM IACOBO DE WILKOWICE WIEYSKI / HEREDI IN FAŁKOWICE / SPECTATAE VIRTVTIS ET PROBITATIS VIRO / IN CLERVM IN PAVPERES IN ECCLESIAM HANC / CVI MILLE FLOREN(ORUM) IN CENSVM DONAVIT / PIA LIBERALITATE BENEFICO / CHRISTIANO OBITV AD IMMORTALEM VITAM TRANSLATO / MAESTISSIMA CONIVNX RELICTA CHATARINA DE POREMBA / MONVMENTVM HOC POSVIT/ OBIIT ANNO D(OMI)NI 1673 MENSE FEBRVARY DIE 22 / AETATIS SVAE 49.”
płyta nagrobna
Epitafium Jakuba Wiejskiego

Inne dzieła z tego roku

Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna, wisząca, z dostępem w postaci jednobiegowych schodów z pełną balustradą, dostawionych od północy. Kosz na planie ośmioboku, ustawiony na niskim, profilowanym cokole, z podwieszeniem w formie zbliżonej do spłaszczonego stożka, o wklęsło-wypukłych ściankach, zakończonego szyszką. Ścianki ambony wydzielone zwielokrotnionymi pilastrami toskańskimi, z płycinami w partii trzonów, podtrzymującymi przełamujący się nad nimi gzyms tworzący parapet. W polach płyciny w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym z figurami czterech ewangelistów ustawionych na wspornikach w postaci uskrzydlonych główek anielskich. Baldachim na planie ośmioboku, w formie zbliżonej do spłaszczonego stożka, o wklęsło-wypukłych ściankach, o krawędzi obwiedzionej lambrekinem, zakończonego postumentem z figurą Chrystusa w typie Salvator Mundi. Na podniebieniu gołębica Ducha Świętego w glorii promienistej. Struktura polichromowana w odcieniach beżu, z bladoróżowymi detalami i złoconymi profilami. Figury ewangelistów i Chrystusa ścięte z tyłu, ukazane frontalnie, w kontrapostach. Twarze mają pociągłe, o migdałowatych oczach, garbatych nosach i pełnych ustach, okolone są gęstymi, krótkimi brodami i falowanymi włosami opadającymi na ramiona. Postacie ubrane są w złocone tuniki przepasane w talii oraz płaszcze. Ewangeliści trzymają w rękach pióra i otwarte księgi, przy nogach znajdują się ich atrybuty. Chrystus w lewej ręce trzyma jabłko królewskie, prawą błogosławi.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Płyta w kształcie leżącego prostokąta ujęta profilowaną ramą z uszakami, zwieńczona węższym, prostokątnym polem zamkniętym trójkątnym, profilowanym gzymsem, ujętym dwoma zwróconymi do siebie wolutami ze spływami wypełnionymi listkami. W polu kuta, złocona inskrypcja „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / HONORATA de DOMARADZKIE UZNAŃSKA / HERES BONORUM SZAFLARY * 12 JANUARII 1797. 28. APRILIS 1878. / IMITABILE EXEMPLAR CARAE UXORIS, AMANTIS MATRIS, OPTIMAE CIVIS, / VIDUA FACTA DUOS FILIOS EDUCAVIT, / ET REM FAMILIAREM BENE GESSIT. / EX SEPTEM LIBERIS QUINQUE / SUMMOS DIGNITATIS GRADUS OBTINUERUNT IN CIVITATE. / AD PERPETUAM MEMORIAM POSUIT GRATO ANIMO FILIUS. / R(EQUIESCAT) I(N) P(ACE)”.
płyta nagrobna
Epitafium Honoraty z Domaradzkich Uznańskiej
Zdjęcie nr 1: Kościół orientowany, jest budowlą murowaną z cegły i kamienia, na rzucie podłużnym. Korpus nawowy jest jednonawowy i czteroprzęsłowy. Do dwuprzęsłowego, zamkniętego trójbocznie prezbiterium od północy przylega zakrystia. Na osi kościoła, w przedłużeniu północnego przęsła jest czworoboczna, wysunięta przed lico fasady wieża. Od południa do drugiego przęsła korpusu przylega kruchta. Nawa przekryta jest sklepieniem kolebkowym z lunetami wspartymi na pilastrach, w prezbiterium sklepienie krzyżowo-żebrowe z gurtą wspartą na pilastrach. Przestrzeń prezbiterium od korpusu nawowego oddziela półkolista arkada łuku tęczowego i drewniana balustrada. Artykulację ścian na zewnątrz kościoła stanowi zespół dwuuskokowych przypór, w narożach wieży są czterouskokowe, osadzonych na niewysokim cokole. Do wnętrza prowadzą 3 otwory drzwiowe. Dwuskrzydłowe drzwi w fasadzie ujęte są kamiennym obramieniem zamkniętym łukiem koszowym z kluczem pośrodku, wspartym na gzymsie oraz 2 w północnej ścianie kaplicy bocznej. 2 prostokątne prowadzą przez kruchtę i zakrystię. Ściany korpusu nawowego i prezbiterium przeprute są prostokątnymi oknami zamkniętymi łukiem odcinkowym. Okno na zakończeniu prezbiterium jest formie półkoliście zamkniętej niszy z figurą Matki Boskiej. Kształt okien korpusu i prezbiterium został powtórzony w przyległości prezbiterium. Powyżej wejścia na osi wieży małe okienko zamknięte łukiem koszowym, wyżej nisza zamknięta ostrołukowo. W górnej partii wieży znajdują się cztery, duże, zamknięte półkoliście otwory okienne ujęte prostymi obramieniami. Szczyt wierzy obiega gzyms wieńczący z półkolistym łukiem na osi każdej ze ścian. Dach w formie hełmu z latarnią. Dach prezbiterium i korpusu dwuspadowy, kryty blachą, nad pierwszym przęsłem wieżyczka na sygnaturkę. Kruchta z dachem dwuspadowym, przyległość pulpitowym. Tynki w kolorze beżowym i białym.
kościół
Kościół św. Marcina
Zdjęcie nr 1: Kościół murowany, tynkowany, orientowany, jednonawowy, na kamiennym podmurowaniu. Prezbiterium jednoprzęsłowe, na planie prostokąta, zamknięte prostą ścianą, od północy prostokątna zakrystia. Nawa główna szersza od prezbiterium, trójprzęsłowa, na rzucie prostokąta, od południa przylega prostokątna kruchta, od zachodu prostokątny przedsionek z wieżą na planie kwadratu o ściętych narożach. Prezbiterium i nawa nakryte sklepieniem krzyżowym wspartym na zdwojonych filarach o kanelowanych trzonach, wydzielających przęsła. Otwór tęczowy w formie półkolistej arkady wspartej na filarach. W zachodniej części wnętrza kościoła parapet chóru muzycznego oparty na dwóch kolumnach. Na osi, pod chórem wejście do przedsionka, na ścianie południowej, w drugim przęśle, wejście do kruchty. Fasada trójosiowa, z wyodrębnionym środkowym wykuszem, osie wydzielone lizenami, zamknięte uproszczonym fryzem arkadkowym. Na osi środkowej dwukondygnacyjny portal wejściowy, w pierwszej kondygnacji flankowany dwiema parami kolumn podtrzymujących trójspadowy daszek, w drugiej czterema słupami podtrzymującymi trójkątny szczyt nakryty daszkiem dwuspadowym, w dolnej partii dekorowany arkadkami, w górnej krzyż. W polu dwuskrzydłowe drzwi wejściowe z nadświetlem w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym, ujęte profilowanym obramieniem. Na osi środkowej, nad portalem okulus, na osiach bocznych, w dolnej partii wąskie okna. Wieża smukła, na zdwojonym cokole, zamknięta wyłamanym trójkątnie gzymsem, nakryta dachem wieżowym zakończonym kulą z krzyżem; na każdej ściance otwory dzwonne w formie wydłużonego stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym. Elewacje gładkie, tynkowane, z podziałami, utworzonymi przez uproszczone pilastry, zakończone fryzem arkadkowym. Na każdej osi duże okno w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym. Nad wejściem do kruchty południowej wnęka w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym, z obrazem św. Jakuba. Nawa główna, prezbiterium i kruchta boczna nakryte dachami dwuspadowymi. W dwóch trzecich długości dachu ośmioboczna wieżyczka na sygnaturkę nakryta dachem wieżowym.
kościół
Kościół św. Jakuba Apostoła
Zdjęcie nr 1: Kościół na planie krzyża łacińskiego, jednonawowy, pięcioprzęsłowy, z transeptem i jednoprzęsłowym prezbiterium zakończonym wielobocznie. Ramiona transeptu jednoprzęsłowe, o wysokości nawy, zamknięte prostymi ścianami. W narożnikach pomiędzy prezbiterium i ramionami transeptu dwa prostokątne aneksy mieszczące zakrystię i skarbiec. Prezbiterium i ramiona transeptu oddzielone od nawy wydatnymi półfilarami przechodzącymi bezpośrednio w gurty sklepienne. Prezbiterium od absydy oddziela arkada tęczowa wsparta na dostawionych do węgarów kolumnach kompozytowych. Sklepienie nad skrzyżowaniem naw krzyżowe, nad pozostałymi przęsłami nawy kolebkowe o przekroju koszowym, nad ramionami transeptu krzyżowe (ostrołukowe), w absydzie ćwierćsferyczne z lunetami. Otwory okienne prostokątne, zamknięte półkoliście, rozglifione do wewnątrz; trzy pary w nawie, dwa na ścianach zamykających ramiona transeptu. Ponad oknami w transepcie dodatkowo po jednym okrągłym oknie wypełnionym rozetą. W prezbiterium okna w kształcie wydłużonego prostokąta o smukłych proporcjach zamkniętego półkoliście, pomiędzy nimi para regularnie rozmieszczonych okien owalnych. W zachodnim przęśle nawy murowany trójprzęsłowy chór muzyczny wsparty na parze ośmiobocznych filarów z cokołami, a pod ścianami na parze półfilarów. Balustrada o prostej dekoracji płycinowej. Podniebie chóru podzielone belkami na trzy kasetony, pośrodku których kwadratowe płyciny. Fasada kościoła dwukondygnacyjna, trójosiowa przechodząca w czworoboczną wieżę. Ściany rozczłonkowane lizenami, kondygnacje oddzielone profilowanym gzymsem. W części środkowej wejście zamknięte łukiem półkolistym, z dwuspadowym drewnianym daszkiem, wyżej prostokątne okno zamknięte półkoliście. W polach bocznych mniejsze, prostokątne okna zamknięte półkoliście. Wieża o narożach ujętych lizenami, podtrzymującymi gzyms, nakryta ozdobnym zwieńczeniem z czterema wieżyczkami w narożach, pomiędzy którymi trójkątne szczyciki nad oknami i ostrosłupowy hełm zakończony krzyżem. Ściany boczne nawy i transeptu ujęte uskokowymi przyporami. Ściany zamykające ramiona transeptu podzielone na dwie strefy, z których dolna ujęta lizenami, górna wypełniona oknem w ozdobnym obramieniu. Dachy dwuspadowe, kryte dachówką. Na skrzyżowaniu naw wieloboczna, drewniana wieżyczka na sygnaturkę nakryta ostrosłupowym hełmem pokrytym blachą.
kościół
Kościół Opieki Najświętszej Marii Panny
Zdjęcie nr 1: Epitafium w formie stojącego prostokąta, z uszkami, fazowanymi krawędziami bocznymi, zwieńczone łukiem półkolistym, nadwieszonym. W górnej części okrągły medalion z głową zmarłego, ukazanego z profilu, zwróconego w prawo i sygnaturą „M[ichał] Korpal”. W dolnej płyta z inskrypcją „Czci i Pamięci / D(okto)ra JÓZEFA DIETLA / KAWALERA ORDERÓW FRANCISZKA JÓZEFA I ŻELAZNEJ KORONY, / KOMANDORA ORDERU GRZEGORZA VII, / PROFESORA i REKTORA UNIW(ERSYTETU) JAGIELL(OŃSKIEGO), / którego staraniem język ojczysty w wykładach przywrócony, / Dyrektora Kliniki chorób wewnętrznych, / Członka czynnego i Dyrektora Wydziału przyrodn(iczego) / Akademii Umiejętności w Krakowie, / Prezesa i Członka honorowego licznych Towarzystw lekarskich, / naukowych i humanitarnych w kraju i za granicą, / Wskrzesiciela zdrojowisk krajowych, / Autora wielu cennych dzieł lekarskich i pedagogicznych / i. t. d. i. t. d. / Posła na Sejm kraj(owy), Członka Izby Panów austr(yjackich) Rady Państwa, / pierwszego Prezydenta miasta Krakowa po objęciu samorządu, / Męża nieskazitelnego charakteru, wielkiej wiedzy i miłości / ojczyzny. / *1804. r(oku) †1878 r(oku) / WDZIĘCZNA RODZINA NAPIS TEN POŚWIĘCA.”
płyta nagrobna
Epitafium Józefa Dietla

Podobne dzieła

Po tytule

Po kategorii

Po tagach

Po technice i materiale

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta ujęty profilowaną, złoconą ramą. W centrum kompozycji, na tle rozległego, górzystego pejzażu przedstawiony św. Antoni Padewski trzymający na ręku Dzieciątko Jezus. Święty ukazany frontalnie, w pozycji stojącej z głową zwróconą w trzech czwartych w lewo. Ubrany w brązowy habit franciszkański przepasany sznurem (cingulum), z przewieszonym u pasa różańcem. Stopy obute w brązowe sandały. Święty przedstawiony jako mężczyzna o okrągłej twarzy z pełnymi, zaróżowionymi policzkami, o dużych, ciemnych oczach oraz długim, prostym nosie. Głowa z tonsurą okolona nimbem. W prawym ręku postać trzyma kwiat białej lilii; w lewym podtrzymuje zamkniętą księgę, na której znajduje się Dzieciątko Jezus. Chrystus ukazany w postawie siedzącej, zwrócony w trzech czwartych w prawo. Ukazany jako jasnowłose, pulchne dziecko o jasnej karnacji z wyraźnie zaznaczonym rumieńcem. Oczy duże, nos prosty, usta lekko uśmiechnięte. Głowa otoczona nimbem. Biodra przepasane białą tkaniną. Dzieciątko wznosi prawą rękę w geście błogosławieństwa, w lewej trzyma kulę ziemską. Tło kompozycji stanowi rozległy, górzysty pejzaż z widoczną w oddali sylwetą miasta i płynącą rzeką. Powyżej niebo zasnute białymi obłokami. Na odwrociu obrazu napis „Ołtarz S(więtego) Józefa odnowiony kosztem Pana Józefa Mianowskiego 1851” oraz „Ten Obraz z Ramą Odnowiony na Honor S Antoniego dnia 15 Grudnia 1851. Woj(ciech) Dembowski, Malarz i Pozłotnik m.p. O.M.K.”
obraz

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta przedstawiający stygmatyzację św. Franciszka. W centrum kompozycji znajduje się św. Franciszek, usytuowany nieco z lewej strony obrazu, w pozycji klęczącej, zwrócony w trzech czwartych w lewo, z rękami rozłożonymi szeroko na boki. Ma podłużną twarz, z krótkim i jasnym zarostem, z oczami skierowanymi na Chrystusa, na głowie tonsurę. Święty ubrany jest w habit franciszkański przewiązany sznurem, a na stopach ma założone sandały. W górnej części obrazu, po prawej stronie znajduje się Chrystus jako serafin, z którego ran wychodzą czerwone promienie tworzące stygmaty u świętego Franciszka. Przed świętym, na wysokim wzniesieniu ułożone są: otwarta księga oraz czaszka. W tle, pośrodku widać zakonnika, ukazanego w pozycji siedzącej, czytającego księgę. W oddali widać pejzaż górski i pochmurne niebo. W dolnej części obrazu słabo czytelna sygnatura „Wład(ysław) P. Bąkowski 1886.” Rama drewniana, profilowana, fakturowana i złocona, zdobiona stylizowanymi rocaille'ami.
obraz

Stygmatyzacja św. Franciszka

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z przedstawieniem św. Antoniego Padewskiego z Dzieciątkiem. Święty został ukazany w ujęciu do kolan, zwrócony w lewo, w stronę Dzieciątka stojącego na blacie przykrytym czerwonym obrusem. Głowa świętego jest delikatnie przechylona w lewo, lewa ręka obejmuje Dzieciątko, prawa opuszczona trzyma kwiat lilii. Święty ma owalną twarz o młodzieńczych rysach, na głowie tonsurę. Jest ubrany w habit franciszkański. Dzieciątko ukazane zostało niemal nagie, z białą chustą okrywającą biodro i przerzuconą przez prawe ramię. Prawą ręką Chrystus dotyka brody świętego, lewą wyciąga w jego stronę. U stóp Dzieciątka leży otwarta księga. Wokół głów postaci złote nimby. Tło kompozycji jednolite, ciemnobrązowe. Na odwrocie napis malowany farbą „Fundator Walenty / Tekiela. / 1840. / 24 lipca”.
obraz

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie prostokąta zbliżonego do kwadratu ujęty złoconą, profilowaną ramą. W centrum kompozycji przedstawiony św. Benedykt w postawie stojącej, w ujęciu frontalnym z głową zwróconą w trzech czwartych w prawo. Święty ubrany w obszerny czarny habit benedyktyński z kapturem i szerokimi rękawami. Ukazany jako mężczyzna o pozbawionej zarostu okrągłej twarzy z wydatnym nosem oraz szeroko otwartymi, skierowanymi na wprost oczami. Wokół głowy tonsura oraz złocony nimb. Święty w swojej prawej ręce podtrzymuje oprawioną na czerwono księgę. Lewą dłoń składa na piersi na wysokości serca. Po prawej stronie obrazu widoczny fragment stołu przykrytego zieloną tkaniną, na którym widoczna biała mitra. Na drugim planie, po lewej stronie nieco za postacią świętego przedstawiono fragment wysokiego cokołu stanowiącego podstawę dla kolumny. Tło złocone, wytłaczane w motywy roślinno-kwiatowe.
obraz

Św. Benedykt

Zdjęcie nr 1: Obraz przedstawiający św. Izydora Oracza w kształcie stojącego prostokąta, podzielony na dwie strefy. W dolnej strefie został ukazany anioł orzący pole za pomocą pary wołów i pługa. Anioł ubrany jest ciemnozieloną tunikę, ma również czerwone skrzydła. Powyżej ukazana jest niewielka scenka rodzajowa przedstawiająca pasterza, ubranego w strój krakowski: niebieską sukmanę i czerwony kapelusz, stado białych owieczek oraz latające wrony. W górnej strefie obrazu, po prawej stronie został ukazany św. Izydor, który klęczy przed przydrożnym krzyżem ze złożonymi w geście modlitwy rękami. Święty ubrany jest w brunatno-zieloną sukmanę, szare spodnie i czarne buty z wysokimi cholewami. Twarz z dużymi oczami, krótkim zarostem okolona długimi i brązowymi włosami. Wokół głowy ma trójstrefowy nimb: brązowy kolisty, niebieski okrągły i żółty utworzony z przerywanej kreski. Sylwetki postaci, draperie oraz brzegi szat oddane są konturem i wypełnione płaską plamą barwną. Po lewej stronie obrazu widoczne murowane zabudowania z jasnobrązowymi dachami. Krzyż prosty, a wokół jego ramion jest namalowana żółto-pomarańczowa poświata. Tło obrazu jednolite, niebieskie. Rama drewniana, prosta, pokryta bejcą.
obraz

Św. Izydor Oracz

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W centrum obrazu św. Józef Kalasanty klęczący przed unoszącą się pośród obłoków Matką Boską z Dzieciątkiem. Święty zwrócony jest w trzech czwartych w prawo, z uniesioną głową i skrzyżowanymi na piersi rękami, w których trzyma gorejące serce i gałązkę lilii. Twarz ma pociągłą, o migdałowatych, wąskich oczach i lekko garbatym nosie, okoloną krótką, siwą brodą i włosami po bokach głowy, na jej czubku łysina. Ubrany jest w czarny habit zapinany z przodu na guziki, z białą koloratką oraz czarny płaszcz zarzucony na plecy. Przed nim leży czarny biret i otwarta księga z napisem „Consti/tutio/nes Cler[i]c[orum] / Regular[um] / Piarum / Schola/rum”. Na pierwszym planie ukazany od tyłu, w pozycji półleżącej, chłopiec z otwartą księgą. Obok, w prawym dolnym rogu na księgach leżą czerwony kapelusz kardynalski, pastorał i laska zakończona krzyżem arcybiskupim. W lewej, górnej części obrazu Matka Boska siedzi na obłoku, zwrócona jest w trzech czwartych w lewo, pochylona, obiema rękami trzyma stojące po jej prawej stronie Dzieciątko. Twarz o łagodnych rysach, wąskich oczach, okolona jasnymi włosami. Ubrana jest w jasnoróżową suknię z białą podwiką, niebieski płaszcz narzucony na kolana oraz jasnoróżowy, rozwiany welon na głowie. Dzieciątko zwrócone w trzech czwartych w lewo, z uniesioną prawą ręką w geście błogosławieństwa, przepasane w partii bioder białą tkaniną. U góry obrazu, pośród obłoków dwa putta. W prawej części obrazu, za świętym widoczne dwie postacie klęczących dzieci, spośród których jedno czyta księgę a drugie się modli. Scena ukazana we wnętrzu z widocznymi w tle pilastem i oknem.
obraz

Adoracja Matki Boskiej przez św. Józefa Kalasantego

Jak cytować?

Paulina Kluz, "Komunia anielska św. Stanisława Kostki", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/komunia-anielska-sw-stanislawa-kostki

Strona:
Dodaj do porównania

Zaloguj się aby dodać do tablicy

Przejdź do logowania

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności