Płyta w kształcie leżącego prostokąta ujęta profilowaną ramą z uszakami, zwieńczona węższym, prostokątnym polem zamkniętym trójkątnym, profilowanym gzymsem, ujętym dwoma zwróconymi do siebie wolutami ze spływami wypełnionymi listkami. W polu kuta, złocona inskrypcja „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / HONORATA de DOMARADZKIE UZNAŃSKA / HERES BONORUM SZAFLARY * 12 JANUARII 1797. 28. APRILIS 1878. / IMITABILE EXEMPLAR CARAE UXORIS, AMANTIS MATRIS, OPTIMAE CIVIS, / VIDUA FACTA DUOS FILIOS EDUCAVIT, / ET REM FAMILIAREM BENE GESSIT. / EX SEPTEM LIBERIS QUINQUE / SUMMOS DIGNITATIS GRADUS OBTINUERUNT IN CIVITATE. / AD PERPETUAM MEMORIAM POSUIT GRATO ANIMO FILIUS. / R(EQUIESCAT) I(N) P(ACE)”.
Epitafium żony Tomasza Uznańskiego, Honoraty z Domaradzkich herbu Ostoja powstało zapewne w jednym z krakowskich warsztatów kamieniarskich, wykorzystujących czarny marmur dębnicki. Płyta pozbawiona jest cech stylowych, brak również źródeł archiwalnych pozwalających szerzej opisać okoliczności powstania oraz wskazać autora dzieła.
Dobry, brak tarcz herbowych.
Epitafium wykonane z czarnego marmuru dębnickiego Honoraty z Domaradzkich, żony Tomasza Uznańskiego, właściciela Szaflar należy do typowych dla XIX wieku przykładów seryjnej krakowskiej produkcji tego rodzaju dzieł.
Józef Skrabski, "Epitafium Honoraty z Domaradzkich Uznańskiej", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2025, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/epitafium-honoraty-z-domaradzkich-uznanskiej