Ambona

Dzieje zabytku

Ambonę wykonano prawdopodobnie wraz z ołtarzem głównym około 1948 roku, jednak według inwentarza kościelnego w prowizorycznym kształcie była już wystawiona w 1941 roku. Ambonę odnowiono w 1985 roku.

Opis

Ambona stojąca, przyścienna, usytuowana przy ścianie północnej, pomiędzy pierwszym a drugim przęsłem nawy. Ustawiona na wysokim, sześciobocznym dwukondygnacyjnym filarze na wysokim cokole. Filar artykułowany smukłymi, złoconymi kolumienkami o jońskich kapitelach. W polach pomiędzy nimi płyciny zamknięte ostrołukowo. Kosz sześcioboczny o stożkowatej podstawie zamkniętej profilowanym gzymsem. Ścianki rozczłonkowane za pomocą analogicznych jak wcześniej kolumienek; w polach prostokątne płyciny, w których przecinające się, złocone arkadki. Całość zamyka profilowany parapet. Baldachim na planie analogicznym do kosza, węższy od niego, od dołu ujęty krenelażem, od góry rzeźbionym, ażurowym ornamentem ze spiętych arkadek, oddzielonych niewielkimi pinaklami. Całość zamknięta architektoniczną strukturą z pinaklem i łacińskim krzyżykiem u szczytu. U podniebienia na niebieskim tle rzeźbiona gołębica Ducha Świętego otoczona promieniami. Na ambonę prowadzą od wschodu, drewniane dwudzielne schody z balustradą dekorowaną analogicznie jak kosz.

Zarys problematyki artystycznej

Ambona stanowi jeden z głównych elementów wyposażenia każdego kościoła. Jej przeznaczenie wiązało się z odczytywaniem teksów liturgicznych oraz wygłaszaniem kazań. Podniebienie baldachimu zdobi płaskorzeźbiona gołębica Ducha Świętego, która symbolizuje natchnienie Duchem Świętym, tego który przemawia. Ambona, podobnie jak ołtarz główny została wykonana w stylu neogotyckim o analogicznych formach. Dlatego można przypuszczać, że jej autorem jest również Wojciech Maciejowski z Krakowa, który w 1948 roku wykonał ołtarz główny. Artysta uczęszczał do krakowskiej Szkoły Przemysłowej, w której kształcił się pod kierunkiem Stanisława Wójcika i Jana Raszki. Tworzył głównie z drewna, specjalizował się w wyposażaniu wnętrz sakralnych. W latach 1923-1945 wykształcił wielu uczniów, z których z imienia i nazwiska znany jest jedynie Antoni Baran. Rzeźbiarz prowadził warsztat zlokalizowany przy ulicy Mazowieckiej w Krakowie, a także przez pewien czas posiadał dodatkową pracownię przy krakowskim klasztorze Kanoników Regularnych Laterańskich. W swojej twórczości Maciejowski odwoływał się do elementów stylowych zaczerpniętych z wcześniejszych epok (szczególnie baroku), wykorzystując jednocześnie doświadczenia Art déco i modernizmu. Artysta zmarł prawdopodobnie pod koniec lat czterdziestych XX wieku, a więc wyposażenie kościoła w Woli Batorskiej należałoby zatem do jednego z ostatnich jego zleceń.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Dobry.

Streszczenie

Ambona w kościele w Woli Batorskiej podobnie jak ołtarz główny została wykonana w stylu neogotyckim o analogicznych formach. Dlatego można przypuszczać, że jej autorem jest również Wojciech Maciejowski z Krakowa, który w 1948 roku wykonał ołtarz główny. Artysta zmarł prawdopodobnie pod koniec lat czterdziestych XX wieku, a więc wyposażenie kościoła w Woli Batorskiej należałoby zatem do jednego z ostatnich jego zleceń.

Bibliografia