Kościół Przenajświętszej Trójcy w Przytkowicach
Zdjęcie nr 1: Kościół jest budowlą orientowaną, założoną na planie wydłużonego prostokąta, murowaną, jednonawową z prezbiterium i zakrystią (od północy). Prezbiterium jest węższe od nawy, zamknięte wielobocznie, oddziela je tęcza o łuku półkolistym. Od zachodu chór zamknięty balustradą załamaną trójbocznie i wysuniętą przed lico w części środkowej, dekorowaną płycinami z wicią roślinną. Ściany wnętrza gładkie, brak podziałów pionowych, poziomy podział tworzą przy ziemi nisze zamknięte łukiem odcinkowym; dół ścian wyłożony drewnianą boazerią. Ściany przeprute oknami – prezbiterium dwoma, nawa ośmioma w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym; większość wypełniają witraże. Cztery okna w zakrystii. Główne wejście przez korpus wieżowy od zachodu, drugie od zakrystii. Elewacje kościoła są gładkie, górne partie z cegieł, dolne oraz naroża podkreślone okładziną kamienną. Wokół, poniżej partii okien kapnik. Wieża z wejściem umieszczonym w glifie w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym, chronionym daszkiem, ponad którym niewielkie okno. W górnej partii z każdej strony małe okno, pod dachem arkady zamknięte półkoliście, po trzy na każdą stronę. Środkowa arkada ściany frontowej przysłonięta tarczą zegara. Dach nawy dwuspadowy, prezbiterium i zakrystii wieloboczny, ponad nawą kamienna wieżyczka na sygnaturkę, wieża przekryta hełmem namiotowym. Od zewnątrz, na wschodniej ścianie prezbiterium figura ukrzyżowanego Jezusa. Najcenniejszym zabytkiem kościoła jest siedemnastowieczny ołtarz główny, który w poprzedniej budowli stanowił ołtarz boczny. Polichromię zaprojektowała Jadwiga Rymar z Krakowa.
Zdjęcie nr 2: Kościół jest budowlą orientowaną, założoną na planie wydłużonego prostokąta, murowaną, jednonawową z prezbiterium i zakrystią (od północy). Prezbiterium jest węższe od nawy, zamknięte wielobocznie, oddziela je tęcza o łuku półkolistym. Od zachodu chór zamknięty balustradą załamaną trójbocznie i wysuniętą przed lico w części środkowej, dekorowaną płycinami z wicią roślinną. Ściany wnętrza gładkie, brak podziałów pionowych, poziomy podział tworzą przy ziemi nisze zamknięte łukiem odcinkowym; dół ścian wyłożony drewnianą boazerią. Ściany przeprute oknami – prezbiterium dwoma, nawa ośmioma w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym; większość wypełniają witraże. Cztery okna w zakrystii. Główne wejście przez korpus wieżowy od zachodu, drugie od zakrystii. Elewacje kościoła są gładkie, górne partie z cegieł, dolne oraz naroża podkreślone okładziną kamienną. Wokół, poniżej partii okien kapnik. Wieża z wejściem umieszczonym w glifie w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym, chronionym daszkiem, ponad którym niewielkie okno. W górnej partii z każdej strony małe okno, pod dachem arkady zamknięte półkoliście, po trzy na każdą stronę. Środkowa arkada ściany frontowej przysłonięta tarczą zegara. Dach nawy dwuspadowy, prezbiterium i zakrystii wieloboczny, ponad nawą kamienna wieżyczka na sygnaturkę, wieża przekryta hełmem namiotowym. Od zewnątrz, na wschodniej ścianie prezbiterium figura ukrzyżowanego Jezusa. Najcenniejszym zabytkiem kościoła jest siedemnastowieczny ołtarz główny, który w poprzedniej budowli stanowił ołtarz boczny. Polichromię zaprojektowała Jadwiga Rymar z Krakowa.
Zdjęcie nr 3: Kościół jest budowlą orientowaną, założoną na planie wydłużonego prostokąta, murowaną, jednonawową z prezbiterium i zakrystią (od północy). Prezbiterium jest węższe od nawy, zamknięte wielobocznie, oddziela je tęcza o łuku półkolistym. Od zachodu chór zamknięty balustradą załamaną trójbocznie i wysuniętą przed lico w części środkowej, dekorowaną płycinami z wicią roślinną. Ściany wnętrza gładkie, brak podziałów pionowych, poziomy podział tworzą przy ziemi nisze zamknięte łukiem odcinkowym; dół ścian wyłożony drewnianą boazerią. Ściany przeprute oknami – prezbiterium dwoma, nawa ośmioma w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym; większość wypełniają witraże. Cztery okna w zakrystii. Główne wejście przez korpus wieżowy od zachodu, drugie od zakrystii. Elewacje kościoła są gładkie, górne partie z cegieł, dolne oraz naroża podkreślone okładziną kamienną. Wokół, poniżej partii okien kapnik. Wieża z wejściem umieszczonym w glifie w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym, chronionym daszkiem, ponad którym niewielkie okno. W górnej partii z każdej strony małe okno, pod dachem arkady zamknięte półkoliście, po trzy na każdą stronę. Środkowa arkada ściany frontowej przysłonięta tarczą zegara. Dach nawy dwuspadowy, prezbiterium i zakrystii wieloboczny, ponad nawą kamienna wieżyczka na sygnaturkę, wieża przekryta hełmem namiotowym. Od zewnątrz, na wschodniej ścianie prezbiterium figura ukrzyżowanego Jezusa. Najcenniejszym zabytkiem kościoła jest siedemnastowieczny ołtarz główny, który w poprzedniej budowli stanowił ołtarz boczny. Polichromię zaprojektowała Jadwiga Rymar z Krakowa.
Zdjęcie nr 4: Kościół jest budowlą orientowaną, założoną na planie wydłużonego prostokąta, murowaną, jednonawową z prezbiterium i zakrystią (od północy). Prezbiterium jest węższe od nawy, zamknięte wielobocznie, oddziela je tęcza o łuku półkolistym. Od zachodu chór zamknięty balustradą załamaną trójbocznie i wysuniętą przed lico w części środkowej, dekorowaną płycinami z wicią roślinną. Ściany wnętrza gładkie, brak podziałów pionowych, poziomy podział tworzą przy ziemi nisze zamknięte łukiem odcinkowym; dół ścian wyłożony drewnianą boazerią. Ściany przeprute oknami – prezbiterium dwoma, nawa ośmioma w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym; większość wypełniają witraże. Cztery okna w zakrystii. Główne wejście przez korpus wieżowy od zachodu, drugie od zakrystii. Elewacje kościoła są gładkie, górne partie z cegieł, dolne oraz naroża podkreślone okładziną kamienną. Wokół, poniżej partii okien kapnik. Wieża z wejściem umieszczonym w glifie w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym, chronionym daszkiem, ponad którym niewielkie okno. W górnej partii z każdej strony małe okno, pod dachem arkady zamknięte półkoliście, po trzy na każdą stronę. Środkowa arkada ściany frontowej przysłonięta tarczą zegara. Dach nawy dwuspadowy, prezbiterium i zakrystii wieloboczny, ponad nawą kamienna wieżyczka na sygnaturkę, wieża przekryta hełmem namiotowym. Od zewnątrz, na wschodniej ścianie prezbiterium figura ukrzyżowanego Jezusa. Najcenniejszym zabytkiem kościoła jest siedemnastowieczny ołtarz główny, który w poprzedniej budowli stanowił ołtarz boczny. Polichromię zaprojektowała Jadwiga Rymar z Krakowa.
Zdjęcie nr 5: Kościół jest budowlą orientowaną, założoną na planie wydłużonego prostokąta, murowaną, jednonawową z prezbiterium i zakrystią (od północy). Prezbiterium jest węższe od nawy, zamknięte wielobocznie, oddziela je tęcza o łuku półkolistym. Od zachodu chór zamknięty balustradą załamaną trójbocznie i wysuniętą przed lico w części środkowej, dekorowaną płycinami z wicią roślinną. Ściany wnętrza gładkie, brak podziałów pionowych, poziomy podział tworzą przy ziemi nisze zamknięte łukiem odcinkowym; dół ścian wyłożony drewnianą boazerią. Ściany przeprute oknami – prezbiterium dwoma, nawa ośmioma w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym; większość wypełniają witraże. Cztery okna w zakrystii. Główne wejście przez korpus wieżowy od zachodu, drugie od zakrystii. Elewacje kościoła są gładkie, górne partie z cegieł, dolne oraz naroża podkreślone okładziną kamienną. Wokół, poniżej partii okien kapnik. Wieża z wejściem umieszczonym w glifie w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym, chronionym daszkiem, ponad którym niewielkie okno. W górnej partii z każdej strony małe okno, pod dachem arkady zamknięte półkoliście, po trzy na każdą stronę. Środkowa arkada ściany frontowej przysłonięta tarczą zegara. Dach nawy dwuspadowy, prezbiterium i zakrystii wieloboczny, ponad nawą kamienna wieżyczka na sygnaturkę, wieża przekryta hełmem namiotowym. Od zewnątrz, na wschodniej ścianie prezbiterium figura ukrzyżowanego Jezusa. Najcenniejszym zabytkiem kościoła jest siedemnastowieczny ołtarz główny, który w poprzedniej budowli stanowił ołtarz boczny. Polichromię zaprojektowała Jadwiga Rymar z Krakowa.
Zdjęcie nr 6: Kościół jest budowlą orientowaną, założoną na planie wydłużonego prostokąta, murowaną, jednonawową z prezbiterium i zakrystią (od północy). Prezbiterium jest węższe od nawy, zamknięte wielobocznie, oddziela je tęcza o łuku półkolistym. Od zachodu chór zamknięty balustradą załamaną trójbocznie i wysuniętą przed lico w części środkowej, dekorowaną płycinami z wicią roślinną. Ściany wnętrza gładkie, brak podziałów pionowych, poziomy podział tworzą przy ziemi nisze zamknięte łukiem odcinkowym; dół ścian wyłożony drewnianą boazerią. Ściany przeprute oknami – prezbiterium dwoma, nawa ośmioma w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym; większość wypełniają witraże. Cztery okna w zakrystii. Główne wejście przez korpus wieżowy od zachodu, drugie od zakrystii. Elewacje kościoła są gładkie, górne partie z cegieł, dolne oraz naroża podkreślone okładziną kamienną. Wokół, poniżej partii okien kapnik. Wieża z wejściem umieszczonym w glifie w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym, chronionym daszkiem, ponad którym niewielkie okno. W górnej partii z każdej strony małe okno, pod dachem arkady zamknięte półkoliście, po trzy na każdą stronę. Środkowa arkada ściany frontowej przysłonięta tarczą zegara. Dach nawy dwuspadowy, prezbiterium i zakrystii wieloboczny, ponad nawą kamienna wieżyczka na sygnaturkę, wieża przekryta hełmem namiotowym. Od zewnątrz, na wschodniej ścianie prezbiterium figura ukrzyżowanego Jezusa. Najcenniejszym zabytkiem kościoła jest siedemnastowieczny ołtarz główny, który w poprzedniej budowli stanowił ołtarz boczny. Polichromię zaprojektowała Jadwiga Rymar z Krakowa.
Zdjęcie nr 7: Kościół jest budowlą orientowaną, założoną na planie wydłużonego prostokąta, murowaną, jednonawową z prezbiterium i zakrystią (od północy). Prezbiterium jest węższe od nawy, zamknięte wielobocznie, oddziela je tęcza o łuku półkolistym. Od zachodu chór zamknięty balustradą załamaną trójbocznie i wysuniętą przed lico w części środkowej, dekorowaną płycinami z wicią roślinną. Ściany wnętrza gładkie, brak podziałów pionowych, poziomy podział tworzą przy ziemi nisze zamknięte łukiem odcinkowym; dół ścian wyłożony drewnianą boazerią. Ściany przeprute oknami – prezbiterium dwoma, nawa ośmioma w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym; większość wypełniają witraże. Cztery okna w zakrystii. Główne wejście przez korpus wieżowy od zachodu, drugie od zakrystii. Elewacje kościoła są gładkie, górne partie z cegieł, dolne oraz naroża podkreślone okładziną kamienną. Wokół, poniżej partii okien kapnik. Wieża z wejściem umieszczonym w glifie w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym, chronionym daszkiem, ponad którym niewielkie okno. W górnej partii z każdej strony małe okno, pod dachem arkady zamknięte półkoliście, po trzy na każdą stronę. Środkowa arkada ściany frontowej przysłonięta tarczą zegara. Dach nawy dwuspadowy, prezbiterium i zakrystii wieloboczny, ponad nawą kamienna wieżyczka na sygnaturkę, wieża przekryta hełmem namiotowym. Od zewnątrz, na wschodniej ścianie prezbiterium figura ukrzyżowanego Jezusa. Najcenniejszym zabytkiem kościoła jest siedemnastowieczny ołtarz główny, który w poprzedniej budowli stanowił ołtarz boczny. Polichromię zaprojektowała Jadwiga Rymar z Krakowa.
Zdjęcie nr 8: Kościół jest budowlą orientowaną, założoną na planie wydłużonego prostokąta, murowaną, jednonawową z prezbiterium i zakrystią (od północy). Prezbiterium jest węższe od nawy, zamknięte wielobocznie, oddziela je tęcza o łuku półkolistym. Od zachodu chór zamknięty balustradą załamaną trójbocznie i wysuniętą przed lico w części środkowej, dekorowaną płycinami z wicią roślinną. Ściany wnętrza gładkie, brak podziałów pionowych, poziomy podział tworzą przy ziemi nisze zamknięte łukiem odcinkowym; dół ścian wyłożony drewnianą boazerią. Ściany przeprute oknami – prezbiterium dwoma, nawa ośmioma w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym; większość wypełniają witraże. Cztery okna w zakrystii. Główne wejście przez korpus wieżowy od zachodu, drugie od zakrystii. Elewacje kościoła są gładkie, górne partie z cegieł, dolne oraz naroża podkreślone okładziną kamienną. Wokół, poniżej partii okien kapnik. Wieża z wejściem umieszczonym w glifie w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym, chronionym daszkiem, ponad którym niewielkie okno. W górnej partii z każdej strony małe okno, pod dachem arkady zamknięte półkoliście, po trzy na każdą stronę. Środkowa arkada ściany frontowej przysłonięta tarczą zegara. Dach nawy dwuspadowy, prezbiterium i zakrystii wieloboczny, ponad nawą kamienna wieżyczka na sygnaturkę, wieża przekryta hełmem namiotowym. Od zewnątrz, na wschodniej ścianie prezbiterium figura ukrzyżowanego Jezusa. Najcenniejszym zabytkiem kościoła jest siedemnastowieczny ołtarz główny, który w poprzedniej budowli stanowił ołtarz boczny. Polichromię zaprojektowała Jadwiga Rymar z Krakowa.
Zdjęcie nr 9: Kościół jest budowlą orientowaną, założoną na planie wydłużonego prostokąta, murowaną, jednonawową z prezbiterium i zakrystią (od północy). Prezbiterium jest węższe od nawy, zamknięte wielobocznie, oddziela je tęcza o łuku półkolistym. Od zachodu chór zamknięty balustradą załamaną trójbocznie i wysuniętą przed lico w części środkowej, dekorowaną płycinami z wicią roślinną. Ściany wnętrza gładkie, brak podziałów pionowych, poziomy podział tworzą przy ziemi nisze zamknięte łukiem odcinkowym; dół ścian wyłożony drewnianą boazerią. Ściany przeprute oknami – prezbiterium dwoma, nawa ośmioma w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym; większość wypełniają witraże. Cztery okna w zakrystii. Główne wejście przez korpus wieżowy od zachodu, drugie od zakrystii. Elewacje kościoła są gładkie, górne partie z cegieł, dolne oraz naroża podkreślone okładziną kamienną. Wokół, poniżej partii okien kapnik. Wieża z wejściem umieszczonym w glifie w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym, chronionym daszkiem, ponad którym niewielkie okno. W górnej partii z każdej strony małe okno, pod dachem arkady zamknięte półkoliście, po trzy na każdą stronę. Środkowa arkada ściany frontowej przysłonięta tarczą zegara. Dach nawy dwuspadowy, prezbiterium i zakrystii wieloboczny, ponad nawą kamienna wieżyczka na sygnaturkę, wieża przekryta hełmem namiotowym. Od zewnątrz, na wschodniej ścianie prezbiterium figura ukrzyżowanego Jezusa. Najcenniejszym zabytkiem kościoła jest siedemnastowieczny ołtarz główny, który w poprzedniej budowli stanowił ołtarz boczny. Polichromię zaprojektowała Jadwiga Rymar z Krakowa.
Zdjęcie nr 10: Kościół jest budowlą orientowaną, założoną na planie wydłużonego prostokąta, murowaną, jednonawową z prezbiterium i zakrystią (od północy). Prezbiterium jest węższe od nawy, zamknięte wielobocznie, oddziela je tęcza o łuku półkolistym. Od zachodu chór zamknięty balustradą załamaną trójbocznie i wysuniętą przed lico w części środkowej, dekorowaną płycinami z wicią roślinną. Ściany wnętrza gładkie, brak podziałów pionowych, poziomy podział tworzą przy ziemi nisze zamknięte łukiem odcinkowym; dół ścian wyłożony drewnianą boazerią. Ściany przeprute oknami – prezbiterium dwoma, nawa ośmioma w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym; większość wypełniają witraże. Cztery okna w zakrystii. Główne wejście przez korpus wieżowy od zachodu, drugie od zakrystii. Elewacje kościoła są gładkie, górne partie z cegieł, dolne oraz naroża podkreślone okładziną kamienną. Wokół, poniżej partii okien kapnik. Wieża z wejściem umieszczonym w glifie w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym, chronionym daszkiem, ponad którym niewielkie okno. W górnej partii z każdej strony małe okno, pod dachem arkady zamknięte półkoliście, po trzy na każdą stronę. Środkowa arkada ściany frontowej przysłonięta tarczą zegara. Dach nawy dwuspadowy, prezbiterium i zakrystii wieloboczny, ponad nawą kamienna wieżyczka na sygnaturkę, wieża przekryta hełmem namiotowym. Od zewnątrz, na wschodniej ścianie prezbiterium figura ukrzyżowanego Jezusa. Najcenniejszym zabytkiem kościoła jest siedemnastowieczny ołtarz główny, który w poprzedniej budowli stanowił ołtarz boczny. Polichromię zaprojektowała Jadwiga Rymar z Krakowa.
Zdjęcie nr 11: Kościół jest budowlą orientowaną, założoną na planie wydłużonego prostokąta, murowaną, jednonawową z prezbiterium i zakrystią (od północy). Prezbiterium jest węższe od nawy, zamknięte wielobocznie, oddziela je tęcza o łuku półkolistym. Od zachodu chór zamknięty balustradą załamaną trójbocznie i wysuniętą przed lico w części środkowej, dekorowaną płycinami z wicią roślinną. Ściany wnętrza gładkie, brak podziałów pionowych, poziomy podział tworzą przy ziemi nisze zamknięte łukiem odcinkowym; dół ścian wyłożony drewnianą boazerią. Ściany przeprute oknami – prezbiterium dwoma, nawa ośmioma w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym; większość wypełniają witraże. Cztery okna w zakrystii. Główne wejście przez korpus wieżowy od zachodu, drugie od zakrystii. Elewacje kościoła są gładkie, górne partie z cegieł, dolne oraz naroża podkreślone okładziną kamienną. Wokół, poniżej partii okien kapnik. Wieża z wejściem umieszczonym w glifie w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym, chronionym daszkiem, ponad którym niewielkie okno. W górnej partii z każdej strony małe okno, pod dachem arkady zamknięte półkoliście, po trzy na każdą stronę. Środkowa arkada ściany frontowej przysłonięta tarczą zegara. Dach nawy dwuspadowy, prezbiterium i zakrystii wieloboczny, ponad nawą kamienna wieżyczka na sygnaturkę, wieża przekryta hełmem namiotowym. Od zewnątrz, na wschodniej ścianie prezbiterium figura ukrzyżowanego Jezusa. Najcenniejszym zabytkiem kościoła jest siedemnastowieczny ołtarz główny, który w poprzedniej budowli stanowił ołtarz boczny. Polichromię zaprojektowała Jadwiga Rymar z Krakowa.
Zdjęcie nr 12: Kościół jest budowlą orientowaną, założoną na planie wydłużonego prostokąta, murowaną, jednonawową z prezbiterium i zakrystią (od północy). Prezbiterium jest węższe od nawy, zamknięte wielobocznie, oddziela je tęcza o łuku półkolistym. Od zachodu chór zamknięty balustradą załamaną trójbocznie i wysuniętą przed lico w części środkowej, dekorowaną płycinami z wicią roślinną. Ściany wnętrza gładkie, brak podziałów pionowych, poziomy podział tworzą przy ziemi nisze zamknięte łukiem odcinkowym; dół ścian wyłożony drewnianą boazerią. Ściany przeprute oknami – prezbiterium dwoma, nawa ośmioma w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym; większość wypełniają witraże. Cztery okna w zakrystii. Główne wejście przez korpus wieżowy od zachodu, drugie od zakrystii. Elewacje kościoła są gładkie, górne partie z cegieł, dolne oraz naroża podkreślone okładziną kamienną. Wokół, poniżej partii okien kapnik. Wieża z wejściem umieszczonym w glifie w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym, chronionym daszkiem, ponad którym niewielkie okno. W górnej partii z każdej strony małe okno, pod dachem arkady zamknięte półkoliście, po trzy na każdą stronę. Środkowa arkada ściany frontowej przysłonięta tarczą zegara. Dach nawy dwuspadowy, prezbiterium i zakrystii wieloboczny, ponad nawą kamienna wieżyczka na sygnaturkę, wieża przekryta hełmem namiotowym. Od zewnątrz, na wschodniej ścianie prezbiterium figura ukrzyżowanego Jezusa. Najcenniejszym zabytkiem kościoła jest siedemnastowieczny ołtarz główny, który w poprzedniej budowli stanowił ołtarz boczny. Polichromię zaprojektowała Jadwiga Rymar z Krakowa.
Zdjęcie nr 13: Kościół jest budowlą orientowaną, założoną na planie wydłużonego prostokąta, murowaną, jednonawową z prezbiterium i zakrystią (od północy). Prezbiterium jest węższe od nawy, zamknięte wielobocznie, oddziela je tęcza o łuku półkolistym. Od zachodu chór zamknięty balustradą załamaną trójbocznie i wysuniętą przed lico w części środkowej, dekorowaną płycinami z wicią roślinną. Ściany wnętrza gładkie, brak podziałów pionowych, poziomy podział tworzą przy ziemi nisze zamknięte łukiem odcinkowym; dół ścian wyłożony drewnianą boazerią. Ściany przeprute oknami – prezbiterium dwoma, nawa ośmioma w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym; większość wypełniają witraże. Cztery okna w zakrystii. Główne wejście przez korpus wieżowy od zachodu, drugie od zakrystii. Elewacje kościoła są gładkie, górne partie z cegieł, dolne oraz naroża podkreślone okładziną kamienną. Wokół, poniżej partii okien kapnik. Wieża z wejściem umieszczonym w glifie w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym, chronionym daszkiem, ponad którym niewielkie okno. W górnej partii z każdej strony małe okno, pod dachem arkady zamknięte półkoliście, po trzy na każdą stronę. Środkowa arkada ściany frontowej przysłonięta tarczą zegara. Dach nawy dwuspadowy, prezbiterium i zakrystii wieloboczny, ponad nawą kamienna wieżyczka na sygnaturkę, wieża przekryta hełmem namiotowym. Od zewnątrz, na wschodniej ścianie prezbiterium figura ukrzyżowanego Jezusa. Najcenniejszym zabytkiem kościoła jest siedemnastowieczny ołtarz główny, który w poprzedniej budowli stanowił ołtarz boczny. Polichromię zaprojektowała Jadwiga Rymar z Krakowa.
Zdjęcie nr 14: Kościół jest budowlą orientowaną, założoną na planie wydłużonego prostokąta, murowaną, jednonawową z prezbiterium i zakrystią (od północy). Prezbiterium jest węższe od nawy, zamknięte wielobocznie, oddziela je tęcza o łuku półkolistym. Od zachodu chór zamknięty balustradą załamaną trójbocznie i wysuniętą przed lico w części środkowej, dekorowaną płycinami z wicią roślinną. Ściany wnętrza gładkie, brak podziałów pionowych, poziomy podział tworzą przy ziemi nisze zamknięte łukiem odcinkowym; dół ścian wyłożony drewnianą boazerią. Ściany przeprute oknami – prezbiterium dwoma, nawa ośmioma w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym; większość wypełniają witraże. Cztery okna w zakrystii. Główne wejście przez korpus wieżowy od zachodu, drugie od zakrystii. Elewacje kościoła są gładkie, górne partie z cegieł, dolne oraz naroża podkreślone okładziną kamienną. Wokół, poniżej partii okien kapnik. Wieża z wejściem umieszczonym w glifie w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym, chronionym daszkiem, ponad którym niewielkie okno. W górnej partii z każdej strony małe okno, pod dachem arkady zamknięte półkoliście, po trzy na każdą stronę. Środkowa arkada ściany frontowej przysłonięta tarczą zegara. Dach nawy dwuspadowy, prezbiterium i zakrystii wieloboczny, ponad nawą kamienna wieżyczka na sygnaturkę, wieża przekryta hełmem namiotowym. Od zewnątrz, na wschodniej ścianie prezbiterium figura ukrzyżowanego Jezusa. Najcenniejszym zabytkiem kościoła jest siedemnastowieczny ołtarz główny, który w poprzedniej budowli stanowił ołtarz boczny. Polichromię zaprojektowała Jadwiga Rymar z Krakowa.
Zdjęcie nr 15: Kościół jest budowlą orientowaną, założoną na planie wydłużonego prostokąta, murowaną, jednonawową z prezbiterium i zakrystią (od północy). Prezbiterium jest węższe od nawy, zamknięte wielobocznie, oddziela je tęcza o łuku półkolistym. Od zachodu chór zamknięty balustradą załamaną trójbocznie i wysuniętą przed lico w części środkowej, dekorowaną płycinami z wicią roślinną. Ściany wnętrza gładkie, brak podziałów pionowych, poziomy podział tworzą przy ziemi nisze zamknięte łukiem odcinkowym; dół ścian wyłożony drewnianą boazerią. Ściany przeprute oknami – prezbiterium dwoma, nawa ośmioma w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym; większość wypełniają witraże. Cztery okna w zakrystii. Główne wejście przez korpus wieżowy od zachodu, drugie od zakrystii. Elewacje kościoła są gładkie, górne partie z cegieł, dolne oraz naroża podkreślone okładziną kamienną. Wokół, poniżej partii okien kapnik. Wieża z wejściem umieszczonym w glifie w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym, chronionym daszkiem, ponad którym niewielkie okno. W górnej partii z każdej strony małe okno, pod dachem arkady zamknięte półkoliście, po trzy na każdą stronę. Środkowa arkada ściany frontowej przysłonięta tarczą zegara. Dach nawy dwuspadowy, prezbiterium i zakrystii wieloboczny, ponad nawą kamienna wieżyczka na sygnaturkę, wieża przekryta hełmem namiotowym. Od zewnątrz, na wschodniej ścianie prezbiterium figura ukrzyżowanego Jezusa. Najcenniejszym zabytkiem kościoła jest siedemnastowieczny ołtarz główny, który w poprzedniej budowli stanowił ołtarz boczny. Polichromię zaprojektowała Jadwiga Rymar z Krakowa.
Zdjęcie nr 16: Kościół jest budowlą orientowaną, założoną na planie wydłużonego prostokąta, murowaną, jednonawową z prezbiterium i zakrystią (od północy). Prezbiterium jest węższe od nawy, zamknięte wielobocznie, oddziela je tęcza o łuku półkolistym. Od zachodu chór zamknięty balustradą załamaną trójbocznie i wysuniętą przed lico w części środkowej, dekorowaną płycinami z wicią roślinną. Ściany wnętrza gładkie, brak podziałów pionowych, poziomy podział tworzą przy ziemi nisze zamknięte łukiem odcinkowym; dół ścian wyłożony drewnianą boazerią. Ściany przeprute oknami – prezbiterium dwoma, nawa ośmioma w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym; większość wypełniają witraże. Cztery okna w zakrystii. Główne wejście przez korpus wieżowy od zachodu, drugie od zakrystii. Elewacje kościoła są gładkie, górne partie z cegieł, dolne oraz naroża podkreślone okładziną kamienną. Wokół, poniżej partii okien kapnik. Wieża z wejściem umieszczonym w glifie w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym, chronionym daszkiem, ponad którym niewielkie okno. W górnej partii z każdej strony małe okno, pod dachem arkady zamknięte półkoliście, po trzy na każdą stronę. Środkowa arkada ściany frontowej przysłonięta tarczą zegara. Dach nawy dwuspadowy, prezbiterium i zakrystii wieloboczny, ponad nawą kamienna wieżyczka na sygnaturkę, wieża przekryta hełmem namiotowym. Od zewnątrz, na wschodniej ścianie prezbiterium figura ukrzyżowanego Jezusa. Najcenniejszym zabytkiem kościoła jest siedemnastowieczny ołtarz główny, który w poprzedniej budowli stanowił ołtarz boczny. Polichromię zaprojektowała Jadwiga Rymar z Krakowa.
Zdjęcie nr 17: Kościół jest budowlą orientowaną, założoną na planie wydłużonego prostokąta, murowaną, jednonawową z prezbiterium i zakrystią (od północy). Prezbiterium jest węższe od nawy, zamknięte wielobocznie, oddziela je tęcza o łuku półkolistym. Od zachodu chór zamknięty balustradą załamaną trójbocznie i wysuniętą przed lico w części środkowej, dekorowaną płycinami z wicią roślinną. Ściany wnętrza gładkie, brak podziałów pionowych, poziomy podział tworzą przy ziemi nisze zamknięte łukiem odcinkowym; dół ścian wyłożony drewnianą boazerią. Ściany przeprute oknami – prezbiterium dwoma, nawa ośmioma w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym; większość wypełniają witraże. Cztery okna w zakrystii. Główne wejście przez korpus wieżowy od zachodu, drugie od zakrystii. Elewacje kościoła są gładkie, górne partie z cegieł, dolne oraz naroża podkreślone okładziną kamienną. Wokół, poniżej partii okien kapnik. Wieża z wejściem umieszczonym w glifie w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym, chronionym daszkiem, ponad którym niewielkie okno. W górnej partii z każdej strony małe okno, pod dachem arkady zamknięte półkoliście, po trzy na każdą stronę. Środkowa arkada ściany frontowej przysłonięta tarczą zegara. Dach nawy dwuspadowy, prezbiterium i zakrystii wieloboczny, ponad nawą kamienna wieżyczka na sygnaturkę, wieża przekryta hełmem namiotowym. Od zewnątrz, na wschodniej ścianie prezbiterium figura ukrzyżowanego Jezusa. Najcenniejszym zabytkiem kościoła jest siedemnastowieczny ołtarz główny, który w poprzedniej budowli stanowił ołtarz boczny. Polichromię zaprojektowała Jadwiga Rymar z Krakowa.

Kościół Przenajświętszej Trójcy w Przytkowicach

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
wadowicki
Gmina
Kalwaria Zebrzydowska
Miejscowość
Przytkowice
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Krakowska
Dekanat
Kalwaria Zebrzydowska
Parafia
Świętej Trójcy i św. Katarzyny Aleksandryjskiej
Tagi
kościół styl neoromański
Identyfikator
DZIELO/14510
Kategoria
kościół
Ilość
1
Czas powstania
1948-1953
Technika i materiał
cegła, kamień, techniki murarskie, dachówka, blacha
Autor noty katalogowej
Agata Felczyńska
Domena Publiczna

Dzieje zabytku

Kościół w Przytkowicach był po raz pierwszy wzmiankowany w 1345 roku. W XV i XVI i XVIII wieku budowano w miejscowości kolejno nowe kościoły drewniane. Ostatni, pochodzący z 1733 roku został w roku ukończenia nowego i pierwszego murowanego kościoła przeniesiony do Skawinek.

Obecną budowlę wzniesiono w latach 1948-1953 według planów architekta Otto Fedaka (1906 Czerniowce - 1968 Myślenice) - absolwenta Wydziału Architektonicznego Politechniki Lwowskiej - i z korektami Józefa Jamróza z Krakowa. Konsekracji świątyni dokonał 31 maja 1953 biskup Franciszek Jop.

W 1960 roku polichromię wnętrza wykonała krakowska artystka Jadwiga Remer. W latach 80. XX wieku dach pokryto dachówką, położono marmurową posadzkę w prezbiterium i wykonano stopień komunijny, a ściany obłożono drewnianą boazerią.

Opis

Kościół jest budowlą orientowaną, założoną na planie wydłużonego prostokąta, murowaną, jednonawową z prezbiterium i zakrystią (od północy). Prezbiterium jest węższe od nawy, zamknięte wielobocznie, oddziela je tęcza o łuku półkolistym. Od zachodu chór zamknięty balustradą załamaną trójbocznie i wysuniętą przed lico w części środkowej, dekorowaną płycinami z wicią roślinną. Ściany wnętrza gładkie, brak podziałów pionowych, poziomy podział tworzą przy ziemi nisze zamknięte łukiem odcinkowym; dół ścian wyłożony drewnianą boazerią. Ściany przeprute oknami – prezbiterium dwoma, nawa ośmioma w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym; większość wypełniają witraże. Cztery okna w zakrystii. Główne wejście przez korpus wieżowy od zachodu, drugie od zakrystii. Elewacje kościoła są gładkie, górne partie z cegieł, dolne oraz naroża podkreślone okładziną kamienną. Wokół, poniżej partii okien kapnik. Wieża z wejściem umieszczonym w glifie w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym, chronionym daszkiem, ponad którym niewielkie okno. W górnej partii z każdej strony małe okno, pod dachem arkady zamknięte półkoliście, po trzy na każdą stronę. Środkowa arkada ściany frontowej przysłonięta tarczą zegara. Dach nawy dwuspadowy, prezbiterium i zakrystii wieloboczny, ponad nawą kamienna wieżyczka na sygnaturkę, wieża przekryta hełmem namiotowym. Od zewnątrz, na wschodniej ścianie prezbiterium figura ukrzyżowanego Jezusa. Najcenniejszym zabytkiem kościoła jest siedemnastowieczny ołtarz główny, który w poprzedniej budowli stanowił ołtarz boczny. Polichromię zaprojektowała Jadwiga Rymar z Krakowa.

Zarys problematyki artystycznej

Kościół w Przytkowicach to niewielkich rozmiarów świątynia o formach tradycyjnych, nawiązujących do rozwiązań historycznych, które jednak uległy pewnej modernizacji. Można w nim odczytać formy zaczerpnięte z architektury romańskiej – wykorzystanie kamienia, wrażenie grubych murów, niewielkie okna i wieża w fasadzie nadają bryle charakter obronny. Kompilacja tych elementów w dwudziestowiecznej budowli określa jej styl jako neoromański. Otto Fedak, architekt przytkowickiej świątyni, był również autorem projektu kościoła w Tenczynie.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Dobry.

Streszczenie

Neoromański kościół w Przytkowicach został wybudowany w latach 1948-1953. Otto Fedak, architekt wykształcony na Politechnice Lwowskiej, był również autorem projektu kościoła w Tenczynie. Najcenniejszym zabytkiem świątyni jest siedemnastowieczny ołtarz główny, który w poprzedniej budowli stanowił ołtarz boczny. Polichromię zaprojektowała Jadwiga Rymar z Krakowa.

Bibliografia

"Katalog zabytków sztuki w Polsce, t. 1: Województwo krakowskie", Warszawa 1953

ŹRÓDŁA ARCHIWALNE

Inwentarz kościoła i beneficjum Parafii Przytkowice sporządzony w czerwcu 2006 r.;
UCHWAŁA NR XXX/272/2013 RADY MIEJSKIEJ W KALWARII ZEBRZYDOWSKIEJ z dnia 16 maja 2013r

Inne dzieła z tego miejsca

Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna, wisząca, z dostępem od lewej strony w postaci jednobiegowych schodów z balustradą. Kosz na planie sześcioboku na profilowanym cokole i ćwierćwałku; u spodu podwieszony profilowany ostrosłup o ściętym szczycie, zakończony szyszką. Ścianki kosza wydzielone kolumienkami o trzonach dekorowanych do 1/3 wysokości kanelowaniem, o kapitelach korynckich, na cokołach zdobionych liśćmi akantu, dźwigającymi imposty oraz wspólny gzyms stanowiąc parapet. W polach ścianek płyciny z płaskorzeźbionymi półpostaciami czterech ewangelistów, każdy z nich ukazany został z złotej sukni, z identyfikującym go atrybutem, księgą lub zwojem i piórem w ręce – od lewej św. Jan, św. Mateusz, św. Łukasz i św. Marek. Zaplecek w formie wydłużonego prostokąta, ujętego pilastrami podtrzymującymi imposty i wspólny gzyms. W polu płycina w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym z płaskorzeźbionym przedstawieniem Chrystusa Dobrego Pasterza, u spodu płycina z napisem „KTO WAS SŁUCHA / MNIE SŁUCHA”. Chrystus został ukazany w całej postaci, lewą ręką podtrzymując baranka, a prawą laskę pasterską. Ma podłużna, poważną twarz, małe, niebieskie oczy, wąski nos i usta, broda dzieli się w dwa pukle; falowane włosy opadają na ramiona. Jest ubrany w długą, złotą tunikę i złoty płaszcz, na głowie ma złoty kalepusz, czerwony od wewnątrz. Stoi na trawie, u jego stóp dwa srebrzone baranki Zaplecek ujęty uszami w formie falujących liści. Baldachim powtarza kształt kosza, nakryty kopułką pokrytą łuską, z podwieszonym fryzem roślinnym, dekorowany w narożach palmetami. Baldachim stanowi podstawę dla latarni opartej na sześciu spływach wolutowych dekorowanych kampanulami, podtrzymujących belkowanie i kopułkę, stanowiącą cokół dla figury św. Jana Chrzciciela, który stoi w kontrapoście, prawą ręką unosi na wysokość twarzy muszlę, a e lewej trzyma trzyż. Ma podł€żną twarz okoczoną gęstym zarostem, wzniesiony ku górze wzrok, wąski nos i małe usta. Jest ubrany w tunikę ze srerzonego fuyta i złoty płaszcz wywiniety na prawym biodrze i przechodzący przez lewy bark. Wewnątrz latarni figura anioła na postumencie. Został ukazany w całej postaci, z rękami złożonymi na piersi. Ma okrągłą twarz o deliatnych rysach i falowane włosy opadające na kark. Jest ubrany w długa, złotą suknię w szerokomi rękawami. Z pleców wyrastają mu duże, srebrne skrzydła z ptacich piór. Na podniebiu baldachimu gołębica Ducha Świętego w glorii promienistej. Struktura polichromowana na biało, profile na czerwono, detale i ornamentyka złocone.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Nastawa ołtarzowa architektoniczna, jednoosiowa, jednokondygnacyjna ze zwieńczeniem. Ołtarz drewniany, prostopadłościenny. Mensa drewniana, o silnie wysuniętym gzymsie dekorowanego kostkowaniem. Antepedium w formie leżącego prostokąta z płyciną o dwóch wypukłych bokach. W polu płaskorzeźbione przedstawienie pelikana karmiącego w gnieździe młode, flankowanego winnym gronem i kłosami zbóż; płycina ujęta parą uskrzydlonych główek anielskich. Antepedium zamknięte profilowanym gzymsem, dekorowanym kostkowaniem, dźwigającym niepełne belkowanie. Tabernakulum prostopadłościenne, w formie drewnianej skrzynki obitej blachą miedzianą, ustawione na wysokim cokole ujętym od frontu i po bokach spływami wolutowymi, dźwigającymi wyłamany gzyms dekorowany kostkowaniem; na froncie płycina z rozetą. Drzwiczki w kształcie leżącego prostokąta zamkniętego łukiem segmentowym z aplikowanym kielichem z hostią, w otoczeniu winnego grona, na fakturowanym tle. Tabernakulum flankowane parą kanelowanych kolumienek, dźwigających gzyms wieńczący, dekorowany kostkowaniem oraz szczyt w formie zbliżonej do trójkąta, zamknięty gzymsem przechodzącym w przeciwstawnie zwrócone woluty, dekorowane kostkowaniem; w polu uskrzydlona główka anielska. Retabulum na zryzalitowanym przy brzegach cokole; ujęte dwiema parami kolumn o kapitelach kompozytowych i kanelowanych trzonach dźwigających pełne belkowanie oraz trójkątny przyczółek trójbocznie załamany; na nim, na osi podpór przerwany, wolutowy przyczółek, z leżącymi nań figurami. Szczyt w postaci dwustrefowego cokołu ujętego kartuszem z figurą św. Michała Archanioła. Pole środkowe w całości wypełnia płytka nisza ujęta profilowaną ramą z obrazem „Trójca Święta”, wymiennie z przedstawieniami Matki Boskiej z Dzieciątkiem i św. Katarzyny. Kondygnację flankują, ustawione na cokołach figury św. Stanisława i św. Wojciecha. Cokoły kolumn dekorowane płycinami z uskrzydlonymi główkami anielskimi; w polu cokołu płycina w formie wydłużonego, leżącego prostokąta o wypukłych bokach, z dekoracją schweifwerkową. Trzony kolumn dekorowane uskrzydlonymi główkami anielskimi podtrzymującymi festony utworzone z tkaniny i chwosty. Za kolumnami płyciny wypełnione schweifwerkiem, w ich centrum obelisk dekorowany cekinami i zwieńczony krzyżem. W partii fryzu od frontu uskrzydlone główki anielskie, po bokach schweifwerk. Pola obu przyczółków wypełnia ornament schweifwerkowy. Gzyms od spodu dekorowany rozetami; zwieńczony wolutowym kluczem dekorowanym schwrifwerkiem oraz uskrzydloną główką anielską. Woluty wieńczące zdobione palmetami. Kondygnacja ujęta uszami utworzonymi z ornamentu okuciowego i ulistnionych wolut. Struktura w całości złocona, płyciny i profile polichromowane na czerwono, uszaki na zielono.
ołtarz
Ołtarz główny
Zdjęcie nr 1: Nastawa ołtarzowa architektoniczna, jednoosiowa, jednokondygnacyjna ze zwieńczeniem. Ołtarz drewniany, prostopadłościenny. Mensa prostopadłościenna, z antepedium dekorowanym płyciną w kształcie leżącego prostokąta z krzyżem greckim o ramionach zakończonych rombami, na tle rombu i ujętym liśćmi. Flankują ją z każdej strony trzy pilastry o żłobkowanych trzonach. Na mensie, na cokole obraz z przedstawieniem Matki Boskiej Kalwaryjskiej. Nastawa ujęta parami kolumn na cokołach, z których zewnętrzne są wysunięte. Podpory dźwigają pełne belkowanie, którego architraw i fryz tworzą zygzak, a gzyms jest prosty. Na nich wspierają się trzy równoległe, załamane przyczółki zakomponowane uskokowo. Szczyt tworzy krzyż łaciński stylizowany na kwiat osadzony na łodydze z liśćmi. Pole środkowe ujęte profilowaną ramą z półokrągłą niszą wypełnioną figurą Najświętszego Serca Marii. Cokoły kolumn dekorowane płycinami z plakietami roślinnymi, trzony kolumn uskrzydlonymi główkami anielskimi podtrzymującymi festony utworzone z tkaniny i chwosty, między kolumnami ażurowa wić akantowa. Belkowanie ozdabia kostkowanie i astragal, pole nad obrazem wypełnia symetryczna wić akantowa, która wieńczy również gzyms belkowania i zewnętrzną krawędź przyczółków. Gzyms od spodu dekorowany rozetami. Struktura polichromowana na biało i jasnoszaro, kolumny, ornamenty i dekoracje złocone, płyciny czerwone i niebieskie; fragmenty baz kolumn zielone; nisza niebieska.
ołtarz
Ołtarz boczny lewy Najświętszego Serca Marii
Zdjęcie nr 1: Nastawa ołtarzowa architektoniczna, jednoosiowa, jednokondygnacyjna ze zwieńczeniem. Ołtarz drewniany, prostopadłościenny. Mensa prostopadłościenna, z antepedium dekorowanym płyciną w kształcie leżącego prostokąta z krzyżem greckim o ramionach zakończonych rombami, na tle rombu i ujętym liśćmi. Flankują ją z każdej strony trzy pilastry o żłobkowanych trzonach. Na mensie, na cokole obrazem z przedstawieniem Matki Boskiej Częstochowskiejj. Nastawa ujęta parami kolumn na cokołach, z których zewnętrzne są wysunięte. Podpory dźwigają pełne belkowanie, którego architraw i fryz tworzą zygzak, w gzyms jest prosty. Na nich wspierają się trzy równoległe, załamane przyczółki zakomponowane uskokowo. Szczyt tworzy krzyż łaciński stylizowany na kwiat osadzony na łodydze z liśćmi. Pole środkowe ujęte profilowaną ramą z półokrągłą niszą wypełnioną figurą Najświętszego Serca Jezusa. Cokoły kolumn dekorowane płycinami z plakietami roślinnymi, trzony kolumn uskrzydlonymi główkami anielskimi podtrzymującymi festony utworzone z tkaniny i chwosty, między kolumnami ażurowa wić akantowa. Belkowanie ozdabia kostkowanie i astragal, pole nad obrazem wypełnia symetryczna wić akantowa, która wieńczy również gzyms belkowania i zewnętrzną krawędź przyczółków. Gzyms od spodu dekorowany rozetami. Struktura polichromowana na biało i jasnoszaro, kolumny, ornamenty i dekoracje złocone, płyciny czerwone i niebieskie; fragmenty baz kolumn zielone; nisza niebieska.
ołtarz
Ołtarz boczny prawy Najświętszego Serca Jezusa
Zdjęcie nr 1: Figura drążona, na cokole. Święty Wojciech został ukazany w pozycji stojącej z uniesionymi rękami – prawą przyciska do piersi, w lewej trzyma podwójny krzyż misyjny. Twarz ma pociągłą, o wyrazistych rysach, brwi wąskie, oczy szeroko otwarte, głęboko osadzone, nos prosty, usta rozchylone. Ma długą, sięgająca dekoltu, siwiejącą brodę. Jest ubrany w sutannę, komżę oraz kapę i paliusz; na głowie ma infułę, na dłoniach czerwone rękawiczki. Paliusz i infuła zdobione czerownymi krzyżami. Polichromia w partiach ciała naturalistyczna, szaty i atrybuty złocone.
rzeźba
Św. Wojciech
Zdjęcie nr 1: Rzeźba ścięta z tyłu, drążona, na cokole. Figura ustawiona frontalnie, w kontrapoście, z delikatnie pochyloną głową. W lewej ręce trzyma pastorał, prawą ma opuszczona, przed sobą. Twarz pociągła, o starczych rysach, z widocznymi zmarszczkami, oczy półprzymknięte, spoglądające w dół, nos prosty, usta pełne. Włosy zwinięte w pukle, głęboko. Święty ubrany w albę zapinaną na guziki, rokietę z rytą dekoracją roślinną u spodu, przepasane w talii; tkanina przylegająca do ciała, drapowana w liczne, drobne fałdki. Na piersi krzyż pektoralny i dystynktorium kanonickie. Kapa zapięta dekoracyjną fibulą, opadająca na plecy i ramiona, z kameryzowaną lamówką; tkanina sztywna, delikatnie drapowana. Na rękach czerwone rękawiczki, na głowie infuła. U lewej nogi świętego półpostać Piotrowina zwróconego profilem w lewo, ukazanego jako kościotrup, z narzuconym na czaszkę i ramiona fioletowym całunem. Polichromia naturalistyczna w odsłoniętych partiach ciała, szaty złocone, detal polichromowany.
rzeźba
Św. Stanisław

Inne dzieła z tego roku

Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna, wisząca, z dostępem od lewej strony w postaci jednobiegowych schodów z balustradą. Kosz na planie sześcioboku na profilowanym cokole i ćwierćwałku; u spodu podwieszony profilowany ostrosłup o ściętym szczycie, zakończony szyszką. Ścianki kosza wydzielone kolumienkami o trzonach dekorowanych do 1/3 wysokości kanelowaniem, o kapitelach korynckich, na cokołach zdobionych liśćmi akantu, dźwigającymi imposty oraz wspólny gzyms stanowiąc parapet. W polach ścianek płyciny z płaskorzeźbionymi półpostaciami czterech ewangelistów, każdy z nich ukazany został z złotej sukni, z identyfikującym go atrybutem, księgą lub zwojem i piórem w ręce – od lewej św. Jan, św. Mateusz, św. Łukasz i św. Marek. Zaplecek w formie wydłużonego prostokąta, ujętego pilastrami podtrzymującymi imposty i wspólny gzyms. W polu płycina w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym z płaskorzeźbionym przedstawieniem Chrystusa Dobrego Pasterza, u spodu płycina z napisem „KTO WAS SŁUCHA / MNIE SŁUCHA”. Chrystus został ukazany w całej postaci, lewą ręką podtrzymując baranka, a prawą laskę pasterską. Ma podłużna, poważną twarz, małe, niebieskie oczy, wąski nos i usta, broda dzieli się w dwa pukle; falowane włosy opadają na ramiona. Jest ubrany w długą, złotą tunikę i złoty płaszcz, na głowie ma złoty kalepusz, czerwony od wewnątrz. Stoi na trawie, u jego stóp dwa srebrzone baranki Zaplecek ujęty uszami w formie falujących liści. Baldachim powtarza kształt kosza, nakryty kopułką pokrytą łuską, z podwieszonym fryzem roślinnym, dekorowany w narożach palmetami. Baldachim stanowi podstawę dla latarni opartej na sześciu spływach wolutowych dekorowanych kampanulami, podtrzymujących belkowanie i kopułkę, stanowiącą cokół dla figury św. Jana Chrzciciela, który stoi w kontrapoście, prawą ręką unosi na wysokość twarzy muszlę, a e lewej trzyma trzyż. Ma podł€żną twarz okoczoną gęstym zarostem, wzniesiony ku górze wzrok, wąski nos i małe usta. Jest ubrany w tunikę ze srerzonego fuyta i złoty płaszcz wywiniety na prawym biodrze i przechodzący przez lewy bark. Wewnątrz latarni figura anioła na postumencie. Został ukazany w całej postaci, z rękami złożonymi na piersi. Ma okrągłą twarz o deliatnych rysach i falowane włosy opadające na kark. Jest ubrany w długa, złotą suknię w szerokomi rękawami. Z pleców wyrastają mu duże, srebrne skrzydła z ptacich piór. Na podniebiu baldachimu gołębica Ducha Świętego w glorii promienistej. Struktura polichromowana na biało, profile na czerwono, detale i ornamentyka złocone.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Ambona stojąca, przyścienna, usytuowana przy ścianie północnej, pomiędzy pierwszym a drugim przęsłem nawy. Ustawiona na wysokim, sześciobocznym dwukondygnacyjnym filarze na wysokim cokole. Filar artykułowany smukłymi, złoconymi kolumienkami o jońskich kapitelach. W polach pomiędzy nimi płyciny zamknięte ostrołukowo. Kosz sześcioboczny o stożkowatej podstawie zamkniętej profilowanym gzymsem. Ścianki rozczłonkowane za pomocą analogicznych jak wcześniej kolumienek; w polach prostokątne płyciny, w których przecinające się, złocone arkadki. Całość zamyka profilowany parapet. Baldachim na planie analogicznym do kosza, węższy od niego, od dołu ujęty krenelażem, od góry rzeźbionym, ażurowym ornamentem ze spiętych arkadek, oddzielonych niewielkimi pinaklami. Całość zamknięta architektoniczną strukturą z pinaklem i łacińskim krzyżykiem u szczytu. U podniebienia na niebieskim tle rzeźbiona gołębica Ducha Świętego otoczona promieniami. Na ambonę prowadzą od wschodu, drewniane dwudzielne schody z balustradą dekorowaną analogicznie jak kosz.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Chrzcielnica ustawiona na niskim, prostopadłościennym cokole na planie kwadratu, stopa profilowana, ścięta na narożach. Trzon okrągły, zakończony głowicą z motywem roślinnym. Czara od spodu ośmioboczna, ujęta w dwa profilowane, ośmioboczne pierścienie, malowane na kolor złoty. Brzusiec z płycinami wypełnionymi dwułęcznymi, maswerkowymi arkadami z noskami. Zwieńczenie stożkowate, ośmioboczne, zdobione w polach ornamentem łuskowym malowanym na złoto. W narożach pinakle z kwiatonami. Szczyt zwieńczony krzyżem na czworobocznym postumencie z kwiatonem. Krzyż z ramionami zakończonymi liliami herbowymi, z promieniami między ramionami. Chrzcielnica lakierowana, detale i ornamentyka malowane na złoto.
chrzcielnica
Chrzcielnica
Zdjęcie nr 1: Ołtarz jednokondygnacyjny na wysokim, schodkowym cokole, trójosiowy, z wysuniętą mensą ołtarzową. Płyciny cokołu zdobione dekoracją w formie ostrołukowych maswerków i rozet w kwadratowej ramie. Antepedium flankowane parą kolumn ustawionych na wysokich cokołach i kanelowanych, skręconych trzonach z kompozytowymi kapitelami. W polu dwie prostokątne płyciny i kwadratowa pośrodku ze stylizowaną wicią roślinną i małą uskrzydloną główką aniołka. Tabernakulum proste, w kształcie prostopadłościennej skrzynki, o złotych drzwiczkach z wytłaczaną formą równoramiennego krzyża i wypukłą srebrną rybą oraz koszem z chlebem. Po obu stronach, na niewysokich postumentach dwa klęczące anioły z wysokimi skrzydłami, w biało różowych szatach z fioletowym podbiciem (skrzydła stylizowane na husarskie). Anioł po lewej z kadzielnicą, a anioł po prawej z kielichem. Nastawa ołtarzowa o trzech oddzielnych niszach, nakrytych gotycyzującymi baldachimami z pinaklami, ozdobionymi żabkami. Oś środkowa w formie niszy zamkniętej ostrołukowo z wimpergą wspartą na smukłych, złoconych kolumienkach o kapitelach kompozytowych. Wimperga ze złoconymi, profilowanymi płycinami, zwieńczona rzeźbionymi liśćmi akantu i wolutami. Na przedłużeniu kolumn postumenty z figurami aniołów w biało niebieskich szatach, ze złotymi, wydłużonymi skrzydłami. Na osi na postumencie, pod gotycyzującym baldachimem figura świętego biskupa w czerwonej szacie z krzyżem w dłoni pomiędzy dwoma aniołami w białych i różowych szatach. W niszy, na czerwonym tle obraz Matki Boskiej Nieustającej Pomocy w prostej ramie z dekoracją w formie wici roślinnej. Poniżej dwa płaskorzeźbione anioły trzymające ażurowy monogram maryjny. Anioły o pozłacanych skrzydłach, na chmurach, w różowej i niebieskiej szacie. Osie boczne w formie aediculi z gotycyzującym baldachimem. W niszach figury, po lewej św. Piotra, a po prawej św. Pawła. Aedicule ujęte są smukłymi, skręconymi kolumnami z kapitelami wolutowymi oraz roślinnym uszakiem z perełkowaniem. Nad nimi imposty, na których rzeźby osłaniane baldachimami, po lewej świętego w habicie jezuity, a po prawej św. Jana Kantego. Drewno bejcowane na ciemny brąz, z nakładanymi elementami dekoracyjnymi złoconymi.
ołtarz
Ołtarz główny
Zdjęcie nr 1: Nastawa ołtarzowa architektoniczna, jednoosiowa, jednokondygnacyjna ze zwieńczeniem. Ołtarz drewniany, prostopadłościenny. Mensa prostopadłościenna, z antepedium dekorowanym płyciną w kształcie leżącego prostokąta z krzyżem greckim o ramionach zakończonych rombami, na tle rombu i ujętym liśćmi. Flankują ją z każdej strony trzy pilastry o żłobkowanych trzonach. Na mensie, na cokole obraz z przedstawieniem Matki Boskiej Kalwaryjskiej. Nastawa ujęta parami kolumn na cokołach, z których zewnętrzne są wysunięte. Podpory dźwigają pełne belkowanie, którego architraw i fryz tworzą zygzak, a gzyms jest prosty. Na nich wspierają się trzy równoległe, załamane przyczółki zakomponowane uskokowo. Szczyt tworzy krzyż łaciński stylizowany na kwiat osadzony na łodydze z liśćmi. Pole środkowe ujęte profilowaną ramą z półokrągłą niszą wypełnioną figurą Najświętszego Serca Marii. Cokoły kolumn dekorowane płycinami z plakietami roślinnymi, trzony kolumn uskrzydlonymi główkami anielskimi podtrzymującymi festony utworzone z tkaniny i chwosty, między kolumnami ażurowa wić akantowa. Belkowanie ozdabia kostkowanie i astragal, pole nad obrazem wypełnia symetryczna wić akantowa, która wieńczy również gzyms belkowania i zewnętrzną krawędź przyczółków. Gzyms od spodu dekorowany rozetami. Struktura polichromowana na biało i jasnoszaro, kolumny, ornamenty i dekoracje złocone, płyciny czerwone i niebieskie; fragmenty baz kolumn zielone; nisza niebieska.
ołtarz
Ołtarz boczny lewy Najświętszego Serca Marii
Zdjęcie nr 1: Nastawa ołtarzowa architektoniczna, jednoosiowa, jednokondygnacyjna ze zwieńczeniem. Ołtarz drewniany, prostopadłościenny. Mensa prostopadłościenna, z antepedium dekorowanym płyciną w kształcie leżącego prostokąta z krzyżem greckim o ramionach zakończonych rombami, na tle rombu i ujętym liśćmi. Flankują ją z każdej strony trzy pilastry o żłobkowanych trzonach. Na mensie, na cokole obrazem z przedstawieniem Matki Boskiej Częstochowskiejj. Nastawa ujęta parami kolumn na cokołach, z których zewnętrzne są wysunięte. Podpory dźwigają pełne belkowanie, którego architraw i fryz tworzą zygzak, w gzyms jest prosty. Na nich wspierają się trzy równoległe, załamane przyczółki zakomponowane uskokowo. Szczyt tworzy krzyż łaciński stylizowany na kwiat osadzony na łodydze z liśćmi. Pole środkowe ujęte profilowaną ramą z półokrągłą niszą wypełnioną figurą Najświętszego Serca Jezusa. Cokoły kolumn dekorowane płycinami z plakietami roślinnymi, trzony kolumn uskrzydlonymi główkami anielskimi podtrzymującymi festony utworzone z tkaniny i chwosty, między kolumnami ażurowa wić akantowa. Belkowanie ozdabia kostkowanie i astragal, pole nad obrazem wypełnia symetryczna wić akantowa, która wieńczy również gzyms belkowania i zewnętrzną krawędź przyczółków. Gzyms od spodu dekorowany rozetami. Struktura polichromowana na biało i jasnoszaro, kolumny, ornamenty i dekoracje złocone, płyciny czerwone i niebieskie; fragmenty baz kolumn zielone; nisza niebieska.
ołtarz
Ołtarz boczny prawy Najświętszego Serca Jezusa

Podobne dzieła

Po tytule

Po kategorii

Po tagach

Po technice i materiale

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta ujęty profilowaną, złoconą ramą. W centrum kompozycji, na tle rozległego, górzystego pejzażu przedstawiony św. Antoni Padewski trzymający na ręku Dzieciątko Jezus. Święty ukazany frontalnie, w pozycji stojącej z głową zwróconą w trzech czwartych w lewo. Ubrany w brązowy habit franciszkański przepasany sznurem (cingulum), z przewieszonym u pasa różańcem. Stopy obute w brązowe sandały. Święty przedstawiony jako mężczyzna o okrągłej twarzy z pełnymi, zaróżowionymi policzkami, o dużych, ciemnych oczach oraz długim, prostym nosie. Głowa z tonsurą okolona nimbem. W prawym ręku postać trzyma kwiat białej lilii; w lewym podtrzymuje zamkniętą księgę, na której znajduje się Dzieciątko Jezus. Chrystus ukazany w postawie siedzącej, zwrócony w trzech czwartych w prawo. Ukazany jako jasnowłose, pulchne dziecko o jasnej karnacji z wyraźnie zaznaczonym rumieńcem. Oczy duże, nos prosty, usta lekko uśmiechnięte. Głowa otoczona nimbem. Biodra przepasane białą tkaniną. Dzieciątko wznosi prawą rękę w geście błogosławieństwa, w lewej trzyma kulę ziemską. Tło kompozycji stanowi rozległy, górzysty pejzaż z widoczną w oddali sylwetą miasta i płynącą rzeką. Powyżej niebo zasnute białymi obłokami. Na odwrociu obrazu napis „Ołtarz S(więtego) Józefa odnowiony kosztem Pana Józefa Mianowskiego 1851” oraz „Ten Obraz z Ramą Odnowiony na Honor S Antoniego dnia 15 Grudnia 1851. Woj(ciech) Dembowski, Malarz i Pozłotnik m.p. O.M.K.”
obraz

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta przedstawiający stygmatyzację św. Franciszka. W centrum kompozycji znajduje się św. Franciszek, usytuowany nieco z lewej strony obrazu, w pozycji klęczącej, zwrócony w trzech czwartych w lewo, z rękami rozłożonymi szeroko na boki. Ma podłużną twarz, z krótkim i jasnym zarostem, z oczami skierowanymi na Chrystusa, na głowie tonsurę. Święty ubrany jest w habit franciszkański przewiązany sznurem, a na stopach ma założone sandały. W górnej części obrazu, po prawej stronie znajduje się Chrystus jako serafin, z którego ran wychodzą czerwone promienie tworzące stygmaty u świętego Franciszka. Przed świętym, na wysokim wzniesieniu ułożone są: otwarta księga oraz czaszka. W tle, pośrodku widać zakonnika, ukazanego w pozycji siedzącej, czytającego księgę. W oddali widać pejzaż górski i pochmurne niebo. W dolnej części obrazu słabo czytelna sygnatura „Wład(ysław) P. Bąkowski 1886.” Rama drewniana, profilowana, fakturowana i złocona, zdobiona stylizowanymi rocaille'ami.
obraz

Stygmatyzacja św. Franciszka

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z przedstawieniem św. Antoniego Padewskiego z Dzieciątkiem. Święty został ukazany w ujęciu do kolan, zwrócony w lewo, w stronę Dzieciątka stojącego na blacie przykrytym czerwonym obrusem. Głowa świętego jest delikatnie przechylona w lewo, lewa ręka obejmuje Dzieciątko, prawa opuszczona trzyma kwiat lilii. Święty ma owalną twarz o młodzieńczych rysach, na głowie tonsurę. Jest ubrany w habit franciszkański. Dzieciątko ukazane zostało niemal nagie, z białą chustą okrywającą biodro i przerzuconą przez prawe ramię. Prawą ręką Chrystus dotyka brody świętego, lewą wyciąga w jego stronę. U stóp Dzieciątka leży otwarta księga. Wokół głów postaci złote nimby. Tło kompozycji jednolite, ciemnobrązowe. Na odwrocie napis malowany farbą „Fundator Walenty / Tekiela. / 1840. / 24 lipca”.
obraz

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie prostokąta zbliżonego do kwadratu ujęty złoconą, profilowaną ramą. W centrum kompozycji przedstawiony św. Benedykt w postawie stojącej, w ujęciu frontalnym z głową zwróconą w trzech czwartych w prawo. Święty ubrany w obszerny czarny habit benedyktyński z kapturem i szerokimi rękawami. Ukazany jako mężczyzna o pozbawionej zarostu okrągłej twarzy z wydatnym nosem oraz szeroko otwartymi, skierowanymi na wprost oczami. Wokół głowy tonsura oraz złocony nimb. Święty w swojej prawej ręce podtrzymuje oprawioną na czerwono księgę. Lewą dłoń składa na piersi na wysokości serca. Po prawej stronie obrazu widoczny fragment stołu przykrytego zieloną tkaniną, na którym widoczna biała mitra. Na drugim planie, po lewej stronie nieco za postacią świętego przedstawiono fragment wysokiego cokołu stanowiącego podstawę dla kolumny. Tło złocone, wytłaczane w motywy roślinno-kwiatowe.
obraz

Św. Benedykt

Zdjęcie nr 1: Obraz przedstawiający św. Izydora Oracza w kształcie stojącego prostokąta, podzielony na dwie strefy. W dolnej strefie został ukazany anioł orzący pole za pomocą pary wołów i pługa. Anioł ubrany jest ciemnozieloną tunikę, ma również czerwone skrzydła. Powyżej ukazana jest niewielka scenka rodzajowa przedstawiająca pasterza, ubranego w strój krakowski: niebieską sukmanę i czerwony kapelusz, stado białych owieczek oraz latające wrony. W górnej strefie obrazu, po prawej stronie został ukazany św. Izydor, który klęczy przed przydrożnym krzyżem ze złożonymi w geście modlitwy rękami. Święty ubrany jest w brunatno-zieloną sukmanę, szare spodnie i czarne buty z wysokimi cholewami. Twarz z dużymi oczami, krótkim zarostem okolona długimi i brązowymi włosami. Wokół głowy ma trójstrefowy nimb: brązowy kolisty, niebieski okrągły i żółty utworzony z przerywanej kreski. Sylwetki postaci, draperie oraz brzegi szat oddane są konturem i wypełnione płaską plamą barwną. Po lewej stronie obrazu widoczne murowane zabudowania z jasnobrązowymi dachami. Krzyż prosty, a wokół jego ramion jest namalowana żółto-pomarańczowa poświata. Tło obrazu jednolite, niebieskie. Rama drewniana, prosta, pokryta bejcą.
obraz

Św. Izydor Oracz

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W centrum obrazu św. Józef Kalasanty klęczący przed unoszącą się pośród obłoków Matką Boską z Dzieciątkiem. Święty zwrócony jest w trzech czwartych w prawo, z uniesioną głową i skrzyżowanymi na piersi rękami, w których trzyma gorejące serce i gałązkę lilii. Twarz ma pociągłą, o migdałowatych, wąskich oczach i lekko garbatym nosie, okoloną krótką, siwą brodą i włosami po bokach głowy, na jej czubku łysina. Ubrany jest w czarny habit zapinany z przodu na guziki, z białą koloratką oraz czarny płaszcz zarzucony na plecy. Przed nim leży czarny biret i otwarta księga z napisem „Consti/tutio/nes Cler[i]c[orum] / Regular[um] / Piarum / Schola/rum”. Na pierwszym planie ukazany od tyłu, w pozycji półleżącej, chłopiec z otwartą księgą. Obok, w prawym dolnym rogu na księgach leżą czerwony kapelusz kardynalski, pastorał i laska zakończona krzyżem arcybiskupim. W lewej, górnej części obrazu Matka Boska siedzi na obłoku, zwrócona jest w trzech czwartych w lewo, pochylona, obiema rękami trzyma stojące po jej prawej stronie Dzieciątko. Twarz o łagodnych rysach, wąskich oczach, okolona jasnymi włosami. Ubrana jest w jasnoróżową suknię z białą podwiką, niebieski płaszcz narzucony na kolana oraz jasnoróżowy, rozwiany welon na głowie. Dzieciątko zwrócone w trzech czwartych w lewo, z uniesioną prawą ręką w geście błogosławieństwa, przepasane w partii bioder białą tkaniną. U góry obrazu, pośród obłoków dwa putta. W prawej części obrazu, za świętym widoczne dwie postacie klęczących dzieci, spośród których jedno czyta księgę a drugie się modli. Scena ukazana we wnętrzu z widocznymi w tle pilastem i oknem.
obraz

Adoracja Matki Boskiej przez św. Józefa Kalasantego

Jak cytować?

Agata Felczyńska , "Kościół Przenajświętszej Trójcy w Przytkowicach", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/kosciol-przenajswietszej-trojcy-w-przytkowicach

Strona:
Dodaj do porównania

Zaloguj się aby dodać do tablicy

Przejdź do logowania

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności