W inwentarzu kościoła z 1774 roku wskazywano na brak ambony. Pojawiła się natomiast w inwentarzu z 1790 lub 1796 roku. Została odrestaurowana w 1954 roku, a w 1973 roku ambona została odnowiona i odzłocona przez mistrza Bronisława Maksymowicza.
Ambona przyścienna składająca się z kosza, zaplecka i baldachimu zawieszona na lewej ścianie prezbiterium. Kosz na planie kwadratu, o wklęsłych narożach dekorowanych rocaille'em i ujętych pilastrami, dekorowany ramami o krótkich krawędziach utworzonych z ornamentu rocaille’owego; parapet profilowany, wklęsło-wypukły. Podstawę tworzy stylizowany motyw muszli, z podwieszonym ośmiobokiem zakończonym kwiatonem. Zaplecek gładki, zamknięty belkowaniem, podtrzymany na konsolach, z których zwiesza się ornament roślinny. W dolnej części płycina w kształcie leżącego prostokąta. Baldachim powtarzający kształt kosza, w formie bogato profilowanego gzymsu z gołębicą w glorii na podniebieniu. Powyżej gzymsu baldachim przechodzi w zwężający się, dekolorowany rocaille'em cokół, na którym znajduje się pełnoplastyczna rzeźba anioła siedzącego na chmurze, dmącego w trąbę trzymaną w prawej ręce, lewą ujmującego płomienisty miecz. Anioł ukazany został w skręcie w prawo, z głową lekko uniesioną i rozłożonymi skrzydłami. Jest ubrany w obszerny, złoty płaszcz, spod którego wystaje prawa noga. Struktura marmoryzowana na kolor jasnoszary; ornamenty, profile i fragmenty rzeźb złocone, gołębica, chmura i trąba srebrzone.
Ambona, dawniej miejsce czytania tekstów liturgicznych i głoszenia kazań, choć jest we współczesnej liturgii już praktycznie nieużywana, pozostaje częścią wystroju większości kościołów. Miejsce, w którym ją lokowano, ustaliło się w późnym średniowieczu. Typ ambony zawieszonej na ścianie lub filarze, z wejściem po schodkach, wykształcił się w XVI wieku.
Wykonana w drugiej połowie XVIII wieku ambona jest przykładem dzieła rokokowego. Jej struktura przedstawia się typowo na tle ambon z tego czasu i była wykorzystywana przez wielu rzeźbiarzy w tym okresie. Podniebienie baldachimu zdobi płaskorzeźbiona gołębica Ducha Świętego na tle promienistej glorii, która symbolizuje natchnienie Duchem Świętym tego, który przemawia. Wykorzystanie ornamentu rocaille’owego również odpowiada gustom epoki rokoka.
Ambona została odrestaurowana w 1954 roku. W 1973 była odnowiona i odzłocona przez mistrza Bronisława Maksymowicza.
Ambona kościoła w Górce Kościelnickiej została wykonana między 1774 a 1796 rokiem i jest przykładem dzieła rokokowego. Jej struktura – wklęsło-wypukła forma kosza oraz wykorzystanie ornamentu rocaille’owego są typowe dla ambon powstałych w tym okresie.
Agata Felczyńska, "Ambona", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2025, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/ambona-46