Sprawiona do ołtarza bocznego w ramach modernizacji wyposażenia kościoła w trzeciej ćwierci XVIII wieku.
Rzeźba pełnoplastyczna, przyścienna, drążona z tyłu, przedstawiająca stojącą na niewysokim, prostopadłościennym, marmoryzowanym postumencie św. Apolonię. Święta widoczna z profilu, w wyraźnym kontrapoście i lekkim skręcie ciała. Głowa odchylona lekko do tyłu i w lewą stronę. Włosy luźno upięte w kok, z puklem opadającym na prawe ramię. Na głowie złocony diadem zdobiony trzema czerwonymi guzami. Twarz o wyrazistych rysach, wzrok skierowany ku górze. Święta ubrana w spodnią, długą, złoconą i wierzchnią, krótką, srebrzoną tunikę, krótkimi rękawami, ze złoconym gorsetem. Na plecach srebrzony płaszcz, przewieszony przez złocony pas opadający na prawe biodro. Fałdy szat równoległe, spłaszczone, załamujące się. Na stopach srebrzone buty o szpiczastych noskach. W lewej uniesionej ręce gałązka palmowa, w prawej opuszczonej i odwiedzionej w bok obcęgi z zębem. Polichromia partii ciała naturalistyczna.
Późnobarokowa rzeźba wykazująca wpływ rzeźby lwowskiej, dzieł Antoniego Osińskiego i Jana Jerzego Pinsla, wykonana przez Johannesa Feega z Kiežmarku.
Dobry, po konserwacji.
Rzeźba drewniana, polichromowana i złocona, umieszczona w rokokowym retabulum ołtarza bocznego. Całopostaciowe przedstawienie św. Apolonii, stojącej bokiem do widza, w lekkim kontrapoście, w lewej dłoni palma, w prawej obcęgi z zębem. Dzieło Johannesa Feega z Kiežmarku, z około 1770 roku.
Andrzej Włodarek, "Św. Apolonia", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2025, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/sw-apolonia-2