Figura o nieustalonej atrybucji, z końca XIX wieku lub początku XX wieku, ustawiona na ołtarzu bocznym Matki Bożej z Lourdes, który sprowadzono w 1796 roku z kościoła św. Norberta w Krakowie.
Rzeźba ustawiona na wysokim prostopadłościennym cokole, o ściętych narożach, w górnej części profilowanym. Święty ukazany frontalnie, w postawie stojącej, z Dzieciątkiem Jezus na lewym ręku i gałązką białej lilii w prawej dłoni, z głową delikatnie zwróconą w stronę Dzieciątka. Święty ubrany w habit franciszkański, przewiązany sznurem na prawym boku, z różańcem zwisającym po lewej stronie, z tonsurą na głowie. Twarz trójkątna, z długim i szerokim nosem, wzrokiem skierowanym na Dzieciątko; policzki zarumienione. Dzieciątko ukazane w pozycji siedzącej na otwartej księdze, widoczne z lewego profilu, z rękami wzniesionymi do góry i z głową uniesioną w stronę św. Antoniego. Ubrane w białą sukienkę do kolan, z rękawami podwiniętymi do łokci, na brzegach obwiedzioną złotą lamówką.
Polichromia w odsłoniętych partiach ciała naturalistyczna.
Rzeźba została wykonana z zachowaniem właściwych proporcji, jednak z dużym uproszczeniem w partii dłoni i stóp. Święty Antoni Padewski jest ukazany w tradycyjnym typie ikonograficznym z Dzieciątkiem Jezus na ręku oraz z białą lilią w dłoni — symbolem czystości. Niestety nie są znane atrybucja i pochodzenie rzeźby.
Dobry, przetarcia warstwy polichromii na twarzy św. Antoniego.
Rzeźba św. Antoniego Padewskiego z kościoła w Bieńkówce ukazująca go z Dzieciątkiem Jezus na ręku oraz gałązką białej lilii w dłoni jest przejawem najpopularniejszego sposobu ujęcia tego świętego w ikonografii XIX i XX wieku.
Maria Działo, "Św. Antoni Padewski", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2025, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/sw-antoni-padewski-2