Epitafium Anny z Hołyńskich Aleksandrowej Branickiej
Zdjęcie nr 1: Epitafium w kształcie leżącego prostokąta w ciemnoszarej, szerokiej, gładkiej, rozglifionej ramie. W polu, w jasnym kamieniu wykuto i zaciemniono inskrypcję „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / ANNA Z HOŁYŃSKICH / ALEKSANDROWA / BRANICKA / *1824 +1907 / RODZINA PROSI O ANIOŁ PAŃSKI / ZA SPOKÓJ JEJ DUSZY”.

Epitafium Anny z Hołyńskich Aleksandrowej Branickiej

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
suski
Gmina
Sucha Beskidzka
Miejscowość
Sucha Beskidzka
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Krakowska
Dekanat
Sucha Beskidzka
Parafia
Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny
Tagi
Anna Branicka epitafium
Miejsce przechowywania
elewacja kapliczki-dzwonnicy
Identyfikator
DZIELO/08428
Kategoria
płyta nagrobna
Ilość
1
Czas powstania
1907 rok
Fundator
Władysław Branicki
Technika i materiał
kamień kuty, polichromowany
Wymiary podstawowe
Inne wymiary –
Autor noty katalogowej
Agata Felczyńska
Domena Publiczna

Dzieje zabytku

Tablica została wmurowana w ściane kaplicy po śmierci Anny Branickiej w 1907 roku.

Opis

Epitafium w kształcie leżącego prostokąta w ciemnoszarej, szerokiej, gładkiej, rozglifionej ramie. W polu, w jasnym kamieniu wykuto i zaciemniono inskrypcję „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / ANNA Z HOŁYŃSKICH / ALEKSANDROWA / BRANICKA / *1824 +1907 / RODZINA PROSI O ANIOŁ PAŃSKI / ZA SPOKÓJ JEJ DUSZY”.

Zarys problematyki artystycznej

Anna z Hołyńskich Aleksandrowa Branicka została pochowania w krypcie kaplicy-dzwonnicy, na której umieszczono epitafium. Słynęła z dobroczynności i pobożności – była główną fundatorką nowego kościoła w Suchej wybudowanego według projektu Teodora Talowskiego. Dzięki jej wsparciu założono Gminną Kasę Pożyczkową w Suchej udzielającą korzystnych pożyczek i przyjmującą na opłacalny procent oszczędności mieszkańców Suchej, Stryszawy, Lachowic, Kukowa, Krzeszowa i Tarnawy. Przyczyniła się również do budowy nowej szkoły w latach 1887-1889. Kaplicę nad jej grobem urządził architekt Mączyński, a fundował hrabia Władysław Branicki.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Wnętrze, elewacje i otoczenie kaplicy poddane renowacji między 2003 a 2008 rokiem.

Streszczenie

Epitafium Anny z Hołyńskich Aleksandrowej Branickiej zostało wmurowane w ścianę kaplicy w 1907 roku. Ufundował je jej syn – hrabia Władysław Branicki. Anna słynęła z dobroczynności i pobożności, była fundatorką nowego kościoła w Suchej.

Bibliografia

Harasimczyk Jerzy Henryk , "Sucha Beskidzka i okolice", Sucha Beskidzka 2004
"Zarys dziejów parafii i kościołów w Suchej Beskidzkiej", Sucha Beskidzka 2008

Inne dzieła z tego miejsca

Zdjęcie nr 1: Prostokątna płyta w kształcie leżącego prostokąta, z czarnego marmuru, opatrzona majuskułowym napisem w języku polskim (litery pozłocone): Ś. P. / D. O. M. / KS. KAN. WŁADYSŁAW SERAFIN / PROBOSZCZ PARAFII SUCHEJ BESKIDZKIEJ / OD 1953 DO 1971 R. / TROSKLIWY GOSPODARZ I DOBRODZIEJ / KOŚCIOŁA / CZEŚĆ JEGO PAMIĘCI / WDZIĘCZNI PARAFIANIE. Płyta umieszczona w ramie z piaskowca, profilowanej, prostokątnej, z uszakami w narożach.
płyta nagrobna
Epitafium księdza Władysława Serafina
Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna, sięgająca ziemi, dostępna od strony prezbiterium. Kosz na planie kwadratu o ściętych narożach; na cokole w formie wałka. U spodu podwieszony sześcian zwężający się ku dołowi ze ściętymi narożami dekorowanymi płaskorzeźbionymi kampanulami; ścianki zdobione wstęgą w otoczeniu liści i kwiatów. Szyszka w kształcie profilowanego cokołu. Ścianki kosza wklęsłe, zwężające się ku górze; w narożach ujęte spływami wolutowymi; dekorowane płycinami o fantazyjnym zarysie zbliżonym do leżącego prostokąta z wklęsłymi narożami, zwieńczonymi wolutami z palmetą. W polach płaskorzeźbiona dekoracja roślinna w postaci liści, palm i kwiatów. Narożne woluty dekorowane kampanulami oraz liśćmi. Kosz zamknięty parapetem w formie niepełnego belkowania, wyłamanego w narożach. Od frontu pulpit oparty na wolucie i półkuli, dekorowanej liśćmi i kwiatami. Baldachim na planie kwadratu o ściętych narożach, którego podstawę stanowi niepełne belkowanie, wyłamane w narożach. Zwieńczenie utworzone z czterech kabłąków w formie wolut dekorowanych liściastymi festonami i wazonami; podtrzymujących cokół z rzeźbionym płomieniem. U spodu baldachimu w płycinie o formie kwadratu o wklęsłych narożach rzeźbiona gołębica Ducha Świętego w glorii promienistej. Struktura polichromowana w kolorze jasnoszarym, wałek i fryz z imitacją marmoryzacji z beżowymi żyłkami; płyciny i naroża niebieskie; ornamentyka, profilowania i kabłąki złocone.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Tablica w kształcie kwadratu wykonana z czarnego marmuru ze złoconym napisem poniżej herbów Starykoń i Grzymała „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / Józefa z Hrabiów Potulickich / HRABINA WIELOPOLSKA / Urodzona d(nia) 23. Marca 1787 r(oku) umarła d(nia) 16 / Marca 1848 r(oku) opatrzona s(więty)mi Sakramentami, / Mąż i Córka Jej kładąc ten pomnik w dowód / żalu oraz wdzięczności ich za ciągłe Jej po/święcenie się dla nich, i za wzór Cnót Chrześci/ańskich im zostawiony / proszą o westchnienie za Jej duszę”.
płyta nagrobna
Epitafium Józefy z Potulickich Wielopolskiej
Zdjęcie nr 1: Tablica epitafijna wykonana z czarnego marmuru w kształcie leżącego prostokąta, z umieszczonym poniżej niewielkiego krzyża łacińskiego złoconym napisem „+ D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / KSIĄDZ FRANCISZEK X(AWERY) CIESIELSKI / kanonik dziekan i proboszcz / w Suchy / * 1806. + 27/2 1873 r(oku)”, obwiedzionym cienką, złotą ramką.
płyta nagrobna
Epitafium księdza Franciszka Ciesielskiego
Zdjęcie nr 1: Kamienna tablica w kształcie leżącego prostokąta w szerokiej, profilowanej ramie z uszakami. Na niej, poniżej niewielkiego krzyża łacińskiego majuskułowy, złocony napis „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / KS(IĄDZ) MICHAŁ KOŁODZIEJ / DOKTÓR FILOZOFJI I PRAWA / BYŁY KANONIK KAPITUŁY KRAKOWSKIEJ / SZAMBELAN JEGO ŚWIĄTOBLIWOŚCI / DZIEKAN SUSKI I PROBOSZCZ W SUCHEJ / ZMARŁ 25 XI 1928 W 58 ROKU ŻYCIA / A 28 KAPŁAŃSTWA. / CZEŚĆ JEGO PAMIĘCI”.
płyta nagrobna
Epitafium księdza Michała Kołodzieja
Zdjęcie nr 1: Tablica w kształcie leżącego prostokąta z wyrytym poniżej niewielkiego krzyża łacińskiego złoconym napisem „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / Marya Pniewko / CIESIELSKA / *1813. +1890. / prosi o westchnienie do Boga”.
płyta nagrobna
Epitafium Marii Pniewko Ciesielskiej

Inne dzieła z tego roku

Zdjęcie nr 1: Pełnoplastyczna, polichromowana figura ustawiona na niewysokim, prostopadłościennym postumencie ukazuje św. Pawła Apostoła. Święty został przedstawiony frontalnie w nieznacznym kontrapoście jako dojrzały, ciemnowłosy mężczyzna z okazałą, rozwianą brodą. W lewej dłoni podtrzymuje otwartą księgę, a prawą opiera na mieczu zwróconym ostrzem ku ziemi. Jednocześnie lekko pochyla głowę do przodu. Apostoł ma pociągłą twarz o jasnej karnacji, wysokie czoło, prosty nos i zamyślone spojrzenie. Ubrany jest w długą ciemnoniebieską tunikę spiętą w pasie oraz obszerny, czerwony płaszcz ze złotą lamówką, spięty na prawym ramieniu fibulą. Na cokole widnieje złocona inskrypcja „Św(ięty) Paweł".
rzeźba
św. Paweł Apostoł
Zdjęcie nr 1: Pełnoplastyczna, polichromowana figura ustawiona na niewysokim, prostopadłościennym postumencie ukazuje św. Piotra Apostoła. Święty został przedstawiony frontalnie w nieznacznym kontrapoście jako starszy, siwiejący mężczyzna z krótką brodą. W lewej dłoni na wysokości pasa podtrzymuje zamkniętą księgę w ozdobnej oprawie, natomiast w prawej ręce zgiętej w łokciu przy piersi ma złoty i srebrny klucz. Święty ma pociągłą twarz o jasnej karnacji, rumiane policzki i wydane zakola na wysokim czole. Spojrzenie jego ciemnych, zamyślonych oczu skierowane jest przed siebie. Apostoł ubrany jest w długą ciemnoniebieską tunikę odsłaniającą u spodu fragmenty bosych stóp. Przez lewe ramię ma przerzucony obszerny, obficie drapowany, żółty płaszcz z zieloną podszewką ze złotą lamówką. Na cokole widnieje złocona inskrypcja „Św(ięty) Piotr".
rzeźba
Św. Piotr Apostoł
Zdjęcie nr 1: Neogotycki, przyścienny, jednokondygnacyjny ołtarz Matki Boskiej Różańcowej uzyskał architektoniczną strukturę ze zwieńczeniem. Kolorystyka ołtarza utrzymana została w tonacji ciemnego, bejcowanego drewna. Detale, ornamenty zostały wyzłocone, natomiast wypełnienia maswerków i ram wimperg są białe. Z kolei pole ramy głównego obrazu wykonano jako czerwone. Retabulum ustawiono na podwójnych gradusach zaokrąglonych od przodu. Stipes ołtarzowy uzyskał kształt prostopadłościanu z trzema czworobocznymi płycinami od frontu, ujętymi złoconymi i profilowanymi obramieniami. Płyciny rozdzielają półkolumienki na wysokich cokolikach. Dwie skrajne płyciny stipesu wypełniono u góry maswerkiem, natomiast w środkowej znalazł się równoramienny krzyż wpisany w czteroliść. Stipes podtrzymuje drewnianą mensę z portatylem. Ołtarz przylega do wysokiego, prostopadłościennego cokołu flankowanego po bokach kolumienkami, na którym wspiera się cała nastawa. Widoczne jego partie zdobią prostokątne płyciny w obramieniach. Na cokole wspiera się predella podzielona płytkimi, prostokątnymi płycinami zakończonymi ostrołukowymi arkadkami z noskami, wypełnionymi płaskorzeźbionym i złoconym ornamentem roślinnym. Pośrodku, w przerwie między płycinami predelli, usytuowano prostopadłościenne tabernakulum w formie kapliczki, zwieńczone łukiem siodłowym, flankowane dwoma pinaklami. Ostrołukowe drzwiczki tabernakulum zdobi skrzyżowana z krzyżem kotwica oraz wyobrażenie Boskiego Serca Pana Jezusa. Poniżej widoczna jest girlanda różana. Predella wspiera trójosiową kondygnację ze zwieńczeniem. Na osi środkowej usytuowano płytką, prostokątną wnękę zakończoną ostrołukiem z arkaturą. Flankują ją smukłe kolumienki na wysokich cokolikach wspierające wysokie pinakle. Ponad wnęką widoczna jest wimperga z maswerkiem dekorowana czołgankami i kwiatonem. We wnęce umieszczono płaskorzeźbione i polichromowane przedstawienie Matki Boskiej Różańcowej ze św. Dominikiem i św. Katarzyną ze Sieny, a na zasuwie obraz ze św. Barbarą. W osiach skrajnych, pod gotyckimi baldachimami z wimpergami, rozdzielonymi pinaklami, ustawiono w niszach na postumentach figury św. Wojciecha i św. Stanisława. Święci zostali podpisani na postumentach. Konchy nisz są jasnoniebieskie natomiast ich ścianki zielone. Boki baldachimów udekorowano małymi wimpergami rozdzielonymi smukłymi pinaklami z kwiatonami i czołgankami. Baldachimy przechodzą w smukłe, ażurowe fiale dekorowane pinaklami i czołgankami oraz kwiatonami. Zwieńczenie nastawy na osi środkowej uzyskało kształt otwartej kapliczki z niszą zakończoną smukłą fialą z iglicą, dekorowaną czołgankami i kwiatonem. Po bokach kapliczki znajdują się ażurowe przypory wypełnione maswerkiem, flankowane pinaklami. W niszy umieszczono figurę św. Józefa z Dzieciątkiem. Całość retabulum flankują uszaki w formie ażurowych przypór, wypełnionych maswerkami i zdobionych parą pinakli.
ołtarz
ołtarz boczny Matki Boskiej Różańcowej
Zdjęcie nr 1: Drewniany ołtarz główny w Osieku uzyskał formę przyściennej, jednokondygnacyjnej, architektonicznej struktury trójosiowej z bramkami. Drewniana mensa z portatylem wspiera się na prostopadłościennym stipesie ołtarzowym. Jego fronton artykułują kolumienki o gładkich trzonach i złoconych podstawach oraz kapitelach z „gotyckim” akantem. Pomiędzy nimi w polach usytuowano złocone płyciny w kształcie leżącego prostokąta zamkniętego łukiem trójlistnym ściętym. Wypełniono je płaskorzeźbionymi, polichromowanymi przedstawieniami ofiary Abrahama, Ostatniej Wieczerzy oraz ofiary Melchizedeka. Na mensie ustawiono prostopadłościenne tabernakulum pancerne z tronem wystawienia w formie oktagonalnej kapliczki ujętej ustawionymi ukośnie kolumienkami o skręconych trzonach zwieńczonej wimpergami, wypełnionymi złoconym „gotyckim” akantem oraz pinaklami. Na podniebiu baldachimu wyobrażono gołębicę Ducha Świętego na tle glorii promienistej oraz lilie heraldyczne w ukośnej kratownicy. Tron wystawienia ujęty został polichromowanymi postaciami klęczących aniołów, ponad którymi rozpięto ostrołukowy baldachim z wimpergami i pinaklami wsparty na gotyckich półkolumienkach. Samo retabulum ustawiono na wysokim dwukondygnacyjnym cokole artykułowanym w pierwszej kondygnacji wąskimi, ostołukowymi płycinami wypełnionymi dekoracją pseudomaswerkową. Natomiast na drugim poziomie znalazły się gotyckie kolumienki na wysokich cokołach dźwigające przecinające się łuki wypełnione dekoracją pseudomaswerkową w formie trójliści. W polach pomiędzy kolumienkami zastosowano symetryczny ornament utworzony z gotyckiego akantu, płaskorzeźbione i złocone przedstawienia aniołów, winne grona, kłosy oraz czwórliście. Wznoszącą się na cokole nastawę artykułowano „gotyckimi” kolumnami o gładkich trzonach i złoconych korynckich kapitelach. Dodatkowo w osi środkowej kolumny w połowie wysokości ozdobiono akantowymi talerzykami. Pole środkowe retabulum uzyskało kształt stojącego prostokąta zamkniętego łukiem trójlistnym, w którym zainstalowano figurę Chrystusa Bolesnego, a na zasuwach obraz św. Andrzeja oraz obraz Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej. Ujmuje je profilowane, złocone obramienie zamknięte ostrołukową wimpergą ujęty po bokach dwoma kondygnacjami zamkniętych trójlistnie nisz mieszczących polichromowane figury: św. Łukasza, św. Jana Ewangelisty, św. Mateusza i św. Marka. W osiach bocznych nastawy ustawiono w niszach zamkniętych trójlistnie polichromowane figury św. Piotra i św. Pawła na tle malowanego astwerku oraz złotych gwiazd w podniebiu. Rozbudowane, ażurowe zwieńczenie ołtarza uzyskało formę licznych pinakli dekorowanych złoconymi czołgankami, otaczającymi ażurową edikulę zwieńczoną krzyżem. Dodatkowo w osi środkowej ustawiono polichromowane figury aniołów trzymających banderole. Bramki ołtarzowe uzyskały formę ostrołukowych przejść dekorowanych rzeźbionym maswerskiem z motywami trójliścia. Całą struktura nastawy jest bejcowana i lakierowana w kolorze ciemnego brązu.Natomiast załamania profili architektonicznych malowane zostały na czerwono i błękitno. Płaskorzeźbione ornamenty pozłocone, zaś figury otrzymały pełne polichromowanie.
ołtarz
ołtarz główny
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta ukazuje wizję św. Franciszka. Święty obejmuje ciało wiszacego na krzyżu Chrystusa. W tle widok Jerozolimy. W prawym dolnym rogu sygnatura "m[alował] X[iądz] D[oktor] J[ózef] K[aczmarczyk] / 1907".
obraz
Wizja św. Franciszka
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z przedstawieniem apostołów św. Piotra i św. Pawła ukazanych w całej postaci. Po lewej stronie św. Piotr w prawej ręce złożonej na piersi trzyma klucze, lewą zaś obejmuje odwrócony krzyż. Głowę ma wzniesioną, twarz o wysokim czole, brwi ściągnięte, nos prosty, usta wąskie. Okalają ją pukle siwych włosów i krótka broda. Ubrany jest w długą, fioletową tunikę i jasnobeżowy płaszcz okrywający ramiona. Po prawej stronie stoi św. Paweł, w prawej ręce trzyma miecz skierowany ostrzem do dołu, w lewej zamkniętą księgę. Jego twarz okalają długa ciemna broda i ciemne, krótki włosy. Święty jest ubrany w brązową tunikę i zielony płaszcz okrywający lewe ramię. Wokół głów postaci okrągłe nimby , obaj mają bose stopy, fałdy ich szat są obfite, miękkie. W tle syntetyczny pejzaż. W prawym dolnym rogu sygnatura i data „x. Dr. J. Kaczmarczyk / 1907.”
obraz
Św. Piotr i św. Paweł

Podobne dzieła

Po tytule

Po kategorii

Po tagach

Po technice i materiale

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W centrum siedząca postać Marii zwrócona trzy czwarte w lewo, delikatnie pochylona z rękami złożonymi w geście modlitwy. Przed nią siedzące na skale Dzieciątko, zwrócone trzy czwarte w prawo, delikatnie pochylone, opierające ciężar ciała na prawej ręce. Maria o delikatnych rysach: owalnej twarzy, małym nosie i drobnych ustach. Na głowie ma biały welon przykrywający jej włosy. Ubrana jest w bladoróżową suknię oraz silnie udrapowany ciemnogranatowy płaszcz, spod którego widoczna jest bosa stopa. Dzieciątko o jasnej, różowawej karnacji. Twarz pełna o małym nosie i głęboko osadzonych oczach. Głowę okalają krótkie, złote włosy. Wokół głów Marii i Dzieciątka złote, świetliste nimby. W tle pejzaż z widocznymi fragmentami drzew w brunatnej i ciemnozielonej tonacji. Rama złocona, fakturowana, w narożach i pośrodku boków zdobiona stylizowaną wicią roślinną.
obraz

Adoracja Dzieciątka

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta przedstawiający stygmatyzację św. Franciszka. W centrum kompozycji znajduje się św. Franciszek, usytuowany nieco z lewej strony obrazu, w pozycji klęczącej, zwrócony w trzech czwartych w lewo, z rękami rozłożonymi szeroko na boki. Ma podłużną twarz, z krótkim i jasnym zarostem, z oczami skierowanymi na Chrystusa, na głowie tonsurę. Święty ubrany jest w habit franciszkański przewiązany sznurem, a na stopach ma założone sandały. W górnej części obrazu, po prawej stronie znajduje się Chrystus jako serafin, z którego ran wychodzą czerwone promienie tworzące stygmaty u świętego Franciszka. Przed świętym, na wysokim wzniesieniu ułożone są: otwarta księga oraz czaszka. W tle, pośrodku widać zakonnika, ukazanego w pozycji siedzącej, czytającego księgę. W oddali widać pejzaż górski i pochmurne niebo. W dolnej części obrazu słabo czytelna sygnatura „Wład(ysław) P. Bąkowski 1886.” Rama drewniana, profilowana, fakturowana i złocona, zdobiona stylizowanymi rocaille'ami.
obraz

Stygmatyzacja św. Franciszka

Zdjęcie nr 1: Obraz przedstawiający św. Izydora Oracza w kształcie stojącego prostokąta, podzielony na dwie strefy. W dolnej strefie został ukazany anioł orzący pole za pomocą pary wołów i pługa. Anioł ubrany jest ciemnozieloną tunikę, ma również czerwone skrzydła. Powyżej ukazana jest niewielka scenka rodzajowa przedstawiająca pasterza, ubranego w strój krakowski: niebieską sukmanę i czerwony kapelusz, stado białych owieczek oraz latające wrony. W górnej strefie obrazu, po prawej stronie został ukazany św. Izydor, który klęczy przed przydrożnym krzyżem ze złożonymi w geście modlitwy rękami. Święty ubrany jest w brunatno-zieloną sukmanę, szare spodnie i czarne buty z wysokimi cholewami. Twarz z dużymi oczami, krótkim zarostem okolona długimi i brązowymi włosami. Wokół głowy ma trójstrefowy nimb: brązowy kolisty, niebieski okrągły i żółty utworzony z przerywanej kreski. Sylwetki postaci, draperie oraz brzegi szat oddane są konturem i wypełnione płaską plamą barwną. Po lewej stronie obrazu widoczne murowane zabudowania z jasnobrązowymi dachami. Krzyż prosty, a wokół jego ramion jest namalowana żółto-pomarańczowa poświata. Tło obrazu jednolite, niebieskie. Rama drewniana, prosta, pokryta bejcą.
obraz

Św. Izydor Oracz

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie ośmioboku z przedstawieniem sceny Adoracji Dzieciątka Jezus. W dole kompozycji w żłóbku leży Chrystus, nad którym stoi Maria, a za nimi św. Józef. Jezus leży nagi na białej tkaninie ułożonej na słomie, lewą rękę zbliża do twarzy, prawą trzyma przy boku, ma małą głowę, wokół niej świetlisty nimb. Spogląda na Marię, która również patrzy na niego, ręce składa do modlitwy, ma pociągłą, delikatną twarz o dużym nosie i małych ustach. Jest ubrana w czerwoną suknię z szarym wykończeniem na dekolcie i granatowy maforion. Święty Józef stoi w cieniu, patrzy na Dzieciątko, unosi prawą rękę, a w lewej trzyma kij. Ma podłużną twarz o ostrym nosie i małych ustach, łysinę i ciemny zarost. Ponad grupą otwiera się jaśniejące niebo i widać uskrzydlone główki aniołków. Z prawej strony kompozycji fragment kolumny.
obraz

Adoracja Dzieciątka

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie pionowego owalu. W centrum kompozycji Dzieciątko Jezus stojące na monogramie IHS, które lewą ręką przytrzymuje krzyż, a prawą, uniesioną do góry błogosławi. Ma okrągłą twarz i krótkie, jasne włosy, skośnie przez pierś i między nogami biegnie biało-czerwona szarfa, która rozwiewa się za jego plecami. Poniżej monogramu serce Jezusa otoczone koroną cierniową, z płomieniami. Przedstawienie adorowane przez dwa, symetrycznie klęczące anioły z kadzielnicami w rękach. Anioł z prawej strony spogląda w dół, anioł z lewej unosi wzrok w kierunku serca. Oba ubrane są w białe suknie z dużym dekoltem, o szerokich rękawach spiętych złotymi klamrami na wysokości łokci oraz ramion. Każdy ma narzucony niebieski płaszcz i rozpostarte, tonące w mroku skrzydła. Tło wypełniają skłębione chmury w złotobrunatnym odcieniu, które rozjaśniają się za postacią Dzieciątka.
obraz

Adoracja Imienia Jezus

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W centrum obrazu św. Józef Kalasanty klęczący przed unoszącą się pośród obłoków Matką Boską z Dzieciątkiem. Święty zwrócony jest w trzech czwartych w prawo, z uniesioną głową i skrzyżowanymi na piersi rękami, w których trzyma gorejące serce i gałązkę lilii. Twarz ma pociągłą, o migdałowatych, wąskich oczach i lekko garbatym nosie, okoloną krótką, siwą brodą i włosami po bokach głowy, na jej czubku łysina. Ubrany jest w czarny habit zapinany z przodu na guziki, z białą koloratką oraz czarny płaszcz zarzucony na plecy. Przed nim leży czarny biret i otwarta księga z napisem „Consti/tutio/nes Cler[i]c[orum] / Regular[um] / Piarum / Schola/rum”. Na pierwszym planie ukazany od tyłu, w pozycji półleżącej, chłopiec z otwartą księgą. Obok, w prawym dolnym rogu na księgach leżą czerwony kapelusz kardynalski, pastorał i laska zakończona krzyżem arcybiskupim. W lewej, górnej części obrazu Matka Boska siedzi na obłoku, zwrócona jest w trzech czwartych w lewo, pochylona, obiema rękami trzyma stojące po jej prawej stronie Dzieciątko. Twarz o łagodnych rysach, wąskich oczach, okolona jasnymi włosami. Ubrana jest w jasnoróżową suknię z białą podwiką, niebieski płaszcz narzucony na kolana oraz jasnoróżowy, rozwiany welon na głowie. Dzieciątko zwrócone w trzech czwartych w lewo, z uniesioną prawą ręką w geście błogosławieństwa, przepasane w partii bioder białą tkaniną. U góry obrazu, pośród obłoków dwa putta. W prawej części obrazu, za świętym widoczne dwie postacie klęczących dzieci, spośród których jedno czyta księgę a drugie się modli. Scena ukazana we wnętrzu z widocznymi w tle pilastem i oknem.
obraz

Adoracja Matki Boskiej przez św. Józefa Kalasantego

Jak cytować?

Agata Felczyńska , "Epitafium Anny z Hołyńskich Aleksandrowej Branickiej", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2023, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/epitafium-anny-z-holynskich-aleksandrowej-branickiej

Strona:
Dodaj do porównania

Zaloguj się aby dodać do tablicy

Przejdź do logowania

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności