Omawiane dzieło powstało najpewniej około 1600 roku z inicjatywy i fundacji patrona łazańskiej świątyni Sebastiana Lubomirskiego. Pierwotnie stalle były dwie i znajdowały się w prezbiterium. W wizytacji biskupa pomocniczego Kazimierza Łubieńskiego sporządzonej w 1703 roku wymieniono parę stall ustawionych w prezbiterium po obu stronach wielkiego ołtarza „Stallam Minori choro a parte utraq[uae] Maioris Altaris bona licet vetusta”. Z wymienionej w wizytacji pary stall zachowała się jedna, obecnie ustawiona w kaplicy bocznej.
Stalle czterosiedzeniowe, z wysokim, czteroosiowym zapieckiem i baldachimem. Zaplecek artykułowany umieszczonymi na cokołach pilastrami o kanelowanych trzonach, dźwigającymi architraw z tryglifami na osi podpór oraz gzyms dekorowany kostkowaniem. W polach zaplecka arkady w boniowanym obramieniu. W arkadach malowana dekoracja, naprzemiennie stelaż okuciowy wypełniony ornamentem roślinnym oraz arabeska. W partii cokołów malowane płyciny z dekoracją geometryczno-roślinną.
Baldachim uniesiony skośnie w górę, od spodu dekorowany malowanymi płycinami z okuciami; zakończony pełnym belkowaniem; fryz dekorowany tryglifami i malowanymi płycinami z okuciami; wydatny gzyms z kostkowaniem i konsolkami. Dekoracja w płycinach i dwóch zapleckach uzyskana na zasadzie malarstwa patronowego; wzór ugrowy na tle brunatnym; w pozostałych zapleckach arabeska w odcieniach zieleni i różu. Obramienia płycin i boniowanie polichromowane na czerwono.
Omawiany zabytek to wysokiej klasy dzieło o cechach manierystycznych, które przejawiają się przede wszystkim w użyciu niderlandyzujących motywów ornamentalnych (motywy okuciowe zdobiące pola zaplecków) oraz italianizujących arabesek.
Dostateczny; drewno zniszczone przez owady, uszkodzenia mechaniczne, ubytki w strukturze malowidła.
Dzieło powstało najpewniej około 1600 roku z inicjatywy i fundacji Sebastiana Lubomirskiego. Pierwotnie stalle były dwie i znajdowały się w prezbiterium. Obecnie zachowała się jedna, którą ustawiono w kaplicy bocznej. Omawiany zabytek to wysokiej klasy dzieło o cechach manierystycznych, które przejawiają się przede wszystkim w użyciu niderlandyzujących motywów ornamentalnych (motywy okuciowe zdobiące pola zaplecków) oraz italianizujących arabesek.
Justyna Kuska, "Stalla", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/stalla-1