Wyposażenie architektoniczno-rzeźbiarskie kościoła, w tym omawiane figury aniołów, powstało po 1765 roku, podczas gruntownego remontu świątyni przeprowadzonego z inicjatywy proboszcza Walentyna Grodzkiego. Wykonał je najpewniej warsztat Korneckich z Gdowa. Figury razem z ołtarzem były pozłocone w 1886 oraz rok później odmalowane. W 1958 roku „Dobranowski z Krakowa ozłocił i przemalował wielki ołtarz”, prawdopodobnie razem z rzeźbami. Pełną konserwację ołtarza i figur wykonali w 1997 roku Rafał Bukowski i Janusz Czop.
Dwie rzeźby aniołów ustawione są na niewielkich podstawach. Obie figury o układzie ciała w lustrzanym odbiciu względem siebie, zwrócone są frontalnie, w kontrapoście, z głowami skierowanymi w stronę pola głównego ołtarza oraz rękami wyciągniętymi w przeciwną stronę. Twarze mają pociągłe, o młodzieńczych rysach, blisko siebie osadzonych oczach, lekko garbatych nosach, rozchylonych ustach i wystających brodach, okolone ekspresyjnie rozwianymi, krótkimi włosami, rzeźbionymi w pojedyncze pasma. Anioły ubrane są w pozłocone, przylegające do ciała tuniki z jednym rękawem, odsłaniające część torsu i jedną nogę. Obie figury posiadają pozłocone, złożone skrzydła. Polichromia ciała naturalistyczna.
W dotychczasowej literaturze wykonanie wyposażenia architektoniczno-rzeźbiarskiego w kościele w Bodzanowie było przypisane Michałowi Dobkowskiemu. Jakkolwiek analiza formalno-porównawcza z rozpoznanymi dotychczas dziełami warsztatu Korneckich z Gdowa pozwala atrybuować im wykonanie ołtarzy, rzeźb, jak i części obrazów z tego kościoła, które nie odpowiadają repertuarowi formalnemu stosowanemu przez Dobkowskiego.
Figury aniołów pod względem sposobu rzeźbienia rysów twarzy i włosów są identyczne z aniołami siedzącymi na przerwanym przyczółku ołtarza głównego w farze bocheńskiej, potwierdzonym archiwalnie dziele warsztatu Korneckich, jak również posiadają analogiczne cechy z przypisywanymi temu warsztatowi aniołami z przerwanego przyczółka ołtarza głównego kościoła w Zakliczynie. Wszystkie wymienione figury mają taki sam rodzaj szat z jednym rękawem, odsłaniającym część torsu oraz jedną nogę. W twórczości warsztatu Korneckich figury aniołów zazwyczaj pojawiały się w partii belkowania ołtarzy głównych, dlatego za wyjątkowy można uznać fakt, że omawiane rzeźby stanowią jedne z głównych figur nastawy. Jakkolwiek rozwiązanie to mogło być pokierowane proporcjami ołtarza, który jest niski i szeroki, dlatego na jego belkowaniu znajdują się putta, gdyż anioły byłyby zbyt przysadziste.
Piotr Kornecki razem ze swoim przyrodnim bratem Stanisławem założyli w Gdowie warsztat stolarsko-rzeźbiarski i malarski. Z czasem pracowali w nim również synowie tego pierwszego oraz krewniacy mieszkający w tej wsi. Rodzinny warsztat Korneckich był szczególnie prężny w trzeciej ćwierci XVIII wieku, wykonując prace w wielu kościołach na terenie południowej Małopolski.
Przetarcia w partii złoceń. Figury były odnawiane w latach 1886-1887, 1958 i 1997.
Wyposażenie architektoniczno-rzeźbiarskie kościoła, w tym omawiane figury aniołów, zostało wykonane po 1765 roku, najprawdopodobniej w warsztacie Korneckich z Gdowa.
Paulina Kluz, "Para aniołów", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/para-aniolow