Nastawa powstała około 1700 roku. Ołtarz wymieniany jest w kolejnych aktach wizytacji biskupich z 1727, 1748 i 1783 roku. W ostatniej opisano, że nastawa była pomalowana na kolor biały i złocona: „Ołtarz czwarty. Na dwóch gradusach z mensą drewnianą niekonsekrowaną w rzeźbie stolarskiej, biało malowany i złocony, w którym obraz S. Józefa”. Ołtarz jest również wymieniany w inwentarzach kościelnych (1791, 1828, 1836, 1843, 1844).
Ołtarz przyścienny, niearchitektoniczny. Mensa prostopadłościenna, kamienna, wyniesiona na dwóch wysokich stopniach. Antepedium w formie malowanego na płótnie obrazu w złoconej, akantowej ramie. W centrum medalion z przedstawieniem narzędzi stolarskich: piły, młotka, siekierki, ręcznego wiertła, dłuta oraz gałązki białej lilii i pałki wodnej umieszczony na tle dekorowanym stylizowaną, przeplatającą się wicią roślinną. Retabulum drewniane o strukturze utworzonej z suchego akantu, pomiędzy który wplecione są obrazy. W predelli obraz w kształcie leżącego owalu z przedstawieniem św. Rozalii. W polu głównym ołtarza obraz w kształcie stojącego prostokąta w złoconej, akantowej ramie, z przedstawieniem Zwiastowania, a na zasuwie św. Józefa z Dzieciątkiem. Po bokach flankowany przez dwie pary obrazów w formie medalionów, ujętych złoconymi ramami. Po lewej stronie, od dołu: św. Helena i św. Sebastian, a po prawej, od dołu: św. Barbara i św. Roch. W zwieńczeniu, na osi obraz przedstawiający św. Franciszka umieszczony w analogicznej ramie. U szczytu płaskorzeźbione przedstawienie Boga Ojca w otoczeniu uskrzydlonych główek anielskich na tle srebrzonych obłoków oraz złoconej, promienistej glorii. Struktura malowana na ciemny brąz, ornamenty złocone i srebrzone.
Ołtarz jest przykładem przełamania dotychczasowej konwencji budowania struktur ołtarzowych, w której zarzucono wykorzystywanie porządków architektonicznych na poczet rozbudowanej ramy o bardzo bujnych splotach akantu. Pierwsze takie ołtarze pojawiły się już w ostatnich dziesięcioleciach XVII wieku, kiedy rama ze splotów akantu zaczęła tylko obejmować rzeźby i obrazy w miejscu architektonicznej struktury, np. ołtarze w Szczyrzycu i Uszwi. Z czasem ramy zaczęły się coraz bardziej usamodzielniać, gdy wpleciono w nie medaliony z obrazami, tak jak w omawianym dziele oraz w ołtarzu Matki Boskiej Szkaplerznej w farze bocheńskiej. Ostatecznie to ramy przejęły całkowicie główny wątek tematyczny ołtarza. Na przykład w Mogilanach ołtarz boczny zbudowany został w kształcie serca, a w farze bieckiej w formie Drzewa Jessego.
Ołtarz powstał około 1700 roku. Jest przykładem przełamania dotychczasowej konwencji budowania struktur ołtarzowych, w której zarzucono wykorzystywanie porządków architektonicznych na poczet rozbudowanej ramy o bardzo bujnych splotach akantu. W polu głównym znajduje się obraz przedstawiający Zwiastowanie, na zasuwie św. Józefa, po lewej stronie wizerunki św. Heleny i św. Sebastiana, a po prawej św. Barbary i św. Rocha. W zwieńczeniu, na osi znajduje się obraz przedstawiający św. Franciszka.
Autor: Michał Kunicki
Autor: Andrzej Nehrebecki
Maria Działo, "Ołtarz boczny", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/oltarz-boczny-39