Krucyfiks

Dzieje zabytku

Dzieje zabytku nie są znane.

Opis

Wizerunek Chrystusa przybitego trzema gwoździami do krzyża łacińskiego na tle obrazu z przedstawieniem widoku Jerozolimy. Ciało wyprostowane, ręce rozciągnięte do boku, barki uniesione, nogi delikatnie ugięte w kolanach, prawe powyżej lewego. Głowa opada na prawy bark. Jezus ma podłużną twarz, usta i oczy zamknięte, nos prosty; okala ją dzieląca się w pukle broda oraz zwijające się w fale włosy opadające na plecy i barki. Na głowie cienka, ciemnobrązowa korona cierniowa. Biodra otacza złote, drobno marszczone perizonium odwijające się i przytrzymane sznurem związanym na prawym boku. W miejscach przebić gwoździami oraz w ranie w boku ślady krwi. Krzyż gładki, na górnej belce titulus w formie zwoju z literami „IN/RI” powyżej wotum złożonego z dwóch serc. W tle obraz z płaskorzeźbionym przedstawieniem wzgórz i sylwetki miasta oraz malowanym, ciemnobrunatnym tłem rozjaśnionym po lewej stronie Chrystusa i na skrzyżowaniu belek krzyża. Polichromia w partiach ciała naturalistyczna, krzyż ciemnobrązowy. Do tła przymocowano liczne dary wotywne. Polichromia w partiach ciała naturalistyczna.

Zarys problematyki artystycznej

Ukrzyżowanie, kulminacyjny moment Pasji, opisany przez każdą z czterech Ewangelii, stanowi najczęściej ukazywany temat w sztuce chrześcijańskiej. Od XI wieku nacisk kładziono na ukazanie nie triumfu, lecz cierpienia Chrystusa – zmarłego lub umierającego – w koronie cierniowej i z opuszczoną głową, również w towarzystwie innych osób świętych. Przedstawienie zredukowane, jak w przypadku tej rzeźby, wyłącznie do postaci wiszącego na krzyżu, martwego Jezusa uwypukla jego osamotnienie w czasie męki i stanowi obowiązkowe wyposażenie każdego kościoła. Nazwa krucyfiks pochodzi od łacińskiego słowa „crucifixus” i oznacza „przybity do krzyża”. Wizerunek umęczonego Zbawiciela zachęca do refleksji nad sensem cierpienia i ofiary Jezusa, które prowadzą do odkupienia ludzkości i nad ograniczonym czasem ludzkiego życia oraz wiecznością.
Późnobarokowy krucyfiks, umieszczony na tle mało czytelnego z uwagi na liczbę zamieszonych na nim wotów obrazu z przedstawieniem widoku Jerozolimy, wykazuje cechy rzeźby XVIII wieku. Perizonium związane sznurem wokół bioder Chrystusa dynamicznie łamie się w niewielkie płaszczyzny nerwowymi fałdami, ciało oddane jest realistycznie, a ślady męki subtelne.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Dobry.

Streszczenie

Nazywa krucyfiks pochodzi od łacińskiego słowa „crucifixus” i oznacza „przybity do krzyża”. Późnobarokowy krucyfiks, umieszczony na tle mało czytelnego z uwagi na liczbę zamieszonych na nim wotów obrazu z przedstawieniem widoku Jerozolimy, wykazuje cechy rzeźby XVIII wieku.

Bibliografia