Ambona

Dzieje zabytku

Ambona została wykonana w 1982 roku i ustawiona w prezbiterium kościoła.

Opis

Ambona wisząca, przyścienna. Kosz na planie ośmioboku, na ściankach arkady z malowanymi przedstawieniami św. Walentego, św. Wincentego, św. Jana Nepomucena i bł. Jana Kanonika. Ścianki wydzielone kolumnami kompozytowymi na cokole, dźwigającymi pełne belkowanie wyłamane na ich osi. Parapet w formie silnie wystającego, profilowanego gzymsu. Z prawej strony dostawione jednobiegowe schody z barierką zwieńczoną profilowanym gzymsem. Zaplecek wysoki, ujęty pilastrami dźwiganymi przez konsolki dekorowane liściem; w polu obraz św. Grzegorza Wielkiego. Baldachim na planie trójliścia z lambrekinem z ornamentu roślinnego; utworzony z czterech pałąków dekorowanych akantem, podtrzymujących cokół dla figury św. Michała Archanioła. Figura zwrócona frontalnie, z prawą nogą opartą na fragmencie skały. W lewej ręce trzyma włócznię, w prawej miecz. Ubrany w zbroję, z szeroko rozłożonymi skrzydłami. Na podniebieniu gołębica Ducha Świętego na tle glorii promienistej. Ambona marmoryzowana w tonacji zielono-niebieskiej ze złoconymi detalami i ornamentami.
św. Jana Kantego, św. Jana Nepomucena, św. Walentego i św. Wincentego

św. grzegorz unoszący się nad rzymem

Zarys problematyki artystycznej

Według opracowań ambona została ukończona w 1982 roku, a jej projekt wykonał Józef Duktiewicz. Artysta zmarł w 1968 roku, zatem albo projekt wiele lat czekał na realizację, albo jego autorem był ktoś inny. Ambona stylistycznie oraz formalnie nawiązuje do dominującej w wystroju wnętrza estetyki barokowej, jednak abstrakcyjny sposób dekoracji powierzchni oraz nieco sumaryczne traktowanie form malarskich zdradza jej współczesne pochodzenie.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Dobry, zabrudzenia powierzchni.

Streszczenie

Ambona została ukończona w 1982 roku. Jej projekt wykonał być może Józef Dutkiewicz, realizacją zajął się stolarz S. Madoń z Suchej Beskidzkiej, a złocenia wykonał konserwator Janusz Bajka z Krakowa. Ambona stylistycznie oraz formalnie nawiązuje do dominującej w wystroju wnętrza estetyki barokowej, jednak abstrakcyjny sposób dekoracji powierzchni oraz nieco sumaryczne traktowanie form malarskich zdradza jej współczesne pochodzenie.

Bibliografia