Figury św. Wacława i św. Floriana powstały w czwartej ćwierci XVIII wieku. Zostały wówczas wtórnie umieszczone po dwóch stronach ołtarza głównego w Niepołomicach.
Rzeźba ukazana frontalnie, z głową skierowaną w lewo, w kontrapoście, o esowato wygiętej sylwetce. Lewą ręką trzyma rękojeść miecza przy boku, prawą, uniesioną trzyma drzewce rozwianej chorągwi z wizerunkiem orła (czeska czarna orlica). Twarz ma szczupłą, o dużych oczach, uniesionych brwiach, dużym, zadartym nosie i pełnych ustach, z wąsami, okoloną silnie kręconymi w osobne pukle włosami, sięgającymi ramion. Święty jest ubrany w zbroję płytową, przepasaną w talii szarfą z dwoma chwostami i mieczem przy lewym boku. Na lewym ramieniu ma zawieszony płaszcz opadający z tyłu postaci, a na piersi krzyż kawalerski na taśmie. Na głowie ma hełm z maszkaronem z przodu, zwieńczony pegazem. Polichromia ciała naturalistyczna, włosy brązowe, strój i atrybuty złocone, orzeł srebrzony.
Figury św. Wacława i św. Floriana są jednorodne pod względem formalnym i najpewniej zostały sporządzone przez tego samego rzeźbiarza. Dzieła te charakteryzuje niezwykle wysoki poziom wykonania, który nie znajduje podobieństwa w twórczości rzeźbiarzy działających w tym czasie w ośrodku krakowskim. Obie figury wykonane są z niezwykłą precyzją w sposobie oddania plastycznie rzeźbionych rysów twarzy, modelowania pojedynczych kosmyków włosów czy bardzo bogatego stroju. Charakteryzuje je dekoracyjność przejawiająca się w sposobie ułożenia włosów czy dopracowania każdego detalu stroju z zachowaniem zróżnicowanej faktury jego poszczególnych elementów, obfitości zdobień i dbałości o szczegóły, jak chociażby hełm z maszkaronem i rzeźbiona postać pegaza. Figury upozowane są swobodnie, o stonowanej ekspresji wyrażonej w układzie płaszcza czy przez rozwianie chorągwi. Wacław był postacią historyczną, został uznany za świętego i męczennika. Był synem czeskiego księcia Wratysława I, po którego śmierci objął rządy. Zginął męczeńską śmiercią w kościele w Starym Bolesławcu z rąk wysłanników swojego brata, Bolesława. W ikonografii św. Wacław przedstawiany jest w zbroi, często trzyma tarczę z wizerunkiem czarnej orlicy, będącej średniowiecznym godłem herbu dynastii Przemyślidów, która w omawianej figurze ukazana jest na chorągwi. Kult św. Wacława był jednym z pierwszych rozwijających się na ziemiach polskich za czasów panowania Bolesława Chrobrego. Najstarsza wawelska świątynia była pod wezwaniem św. Wacława. W 1436 roku święty został ustanowiony przez biskupa Zbigniewa Oleśnickiego jednym z czterech patronów Królestwa Polskiego, a do dziś katedra wawelska nosi wezwanie św. Stanisława i św. Wacława.
Zabrudzenia.
Figury św. Wacława i św. Floriana powstały w czwartej ćwierci XVIII wieku. Zostały wówczas wtórnie umieszczone po dwóch stronach ołtarza głównego w Niepołomicach. Dzieła te charakteryzuje niezwykle wysoki poziom wykonania, który nie znajduje podobieństwa w twórczości rzeźbiarzy działających w tym czasie w ośrodku krakowskim. Wacław był postacią historyczną, został uznany za świętego i męczennika. Był synem czeskiego księcia Wratysława I, po którego śmierci objął rządy. Zginął w kościele w Starym Bolesławcu z rąk wysłanników swojego brata, Bolesława.
Paulina Kluz, "Św. Wacław", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/sw-waclaw-1