Św. Jacek

Dzieje zabytku

Oba ołtarze boczne razem z ich dekoracją figuralną zostały najpewniej wykonane w pierwszej połowie XIX wieku.

Opis

Rzeźba pełnoplastyczna, ustawiona na podstawie na planie prostokąta. Święty Jacek ukazany frontalnie, w kontrapoście, prawą rękę unosi ponad głowę, lewą kładzie na piersi. Twarz ma szczupłą, o zmarszczonym czole, podkreślonych kościach policzkowych i brodzie; oczy ma migdałowate, skierowane w górę, prosty nos i wąskie, rozchylone usta. Włosy krótkie, brązowe, z tonsurą na głowie. Ubrany jest w biały habit ze złoconą lamówką i różowym szkaplerzem, na ramiona ma narzucony ciemnobrązowy płaszcz z kapturem i podwójną, złoconą lamówką, na stopach na czarne buty. Polichromia ciała naturalistyczna, o bladej karnacji.

Zarys problematyki artystycznej

Święty Jacek pochodził z rodu Odrowążów. Odbył nowicjat w klasztorze Dominikanów w Bolonii. Później wyruszył z misją zakładania nowych wspólnot w Europie. Ukazywany jest w habicie i płaszczu dominikańskim z tonsurą na głowie.
Święty Jacek przedstawiany był zazwyczaj z figurą Matki Boskiej oraz monstrancją, co odwołuje się do epizodu jego ucieczki z klasztoru w Kijowie, zaatakowanego według tradycji przez Tatarów. Jacek z płonącego kościoła wyniósł najpierw Najświętszy Sakrament, później w cudowny sposób odezwała się do niego figura Madonny, która upomniała się o ratunek. W wyciągniętej w górę ręce figura św. Jacka z Luborzycy być może trzymała pierwotnie monstrancję.
Figury z ołtarzy bocznych formalnie nawiązują do elementów wyposażeń kościelnych wykonywanych w XIX wieku przez warsztaty w Tyrolu i Austrii, które często sprowadzane były do Polski.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Odpryski polichromii, zabrudzenia.

Streszczenie

Oba ołtarze boczne razem z ich dekoracją figuralną zostały najpewniej wykonane w pierwszej połowie XIX wieku. Figura przedstawia św. Jacka w habicie i płaszczu dominikańskim z tonsurą na głowie.

Bibliografia