Św. Barbara

Dzieje zabytku

Rzeźba do 1935 roku rzeźba należała do ołtarza bocznego.

Opis

Rzeźba ścięta z tyłu, ustawiona na podstawie w formie rzeźbionego obłoku. Figura zwrócona frontalnie, w kontrapoście, z głową skierowaną w lewo. W prawej, ugiętej ręce trzyma przed sobą kielich z Hostią; w lewej miecz zwrócony ostrzem w dół, na zewnątrz. Twarz pociągła, pełna, o wydatnym podbródku, rysy delikatnie rzeźbione. Włosy ma upięte z tyłu głowy, z wplecionymi sznurami pereł. Ubrana jest w srebrzoną suknię z długim rękawem, przepasaną w talii, obficie drapowaną w drobne fałdki; oraz laserunkowy płaszcz przerzucony przez lewe ramie, otaczający postać i przewiązany na lewym biodrze, drapowany w równoległe fałdy z zawiniętym górnym brzegiem.Polichromia naturalistyczna w odsłoniętych partiach ciała.

Zarys problematyki artystycznej

Rzeźba przedstawia św. Barbarę, która żyła na przełomie III i IV wieku i była córką bogatego poganina. Została zamknięta w wieży, lecz pomimo odcięcia od świata z własnej woli przyjęła wiarę chrześcijańską. Sąd skazał ją na chłostę; ostatecznie została zamordowana w Nikomedii w 306 roku. Święta została przedstawiona w sposób konwencjonalny – jako młoda kobieta, z atrybutami odnoszącymi się do jej historii. Trzyma w dłoniach kielich z hostią nawiązujący do Komunii Świętej, której udzielił jej Chrystus po poddaniu jej torturom, oraz miecz, symbol jej męczeńskiej śmierci poniesionej według tradycji z rąk własnego ojca.
Wykonane w XVIII wieku figury św. Katarzyny oraz św. Barbary mają podobne cechy stylowe. Charakteryzuje je podobne kształtowanie szat, odsłoniętych partii ciała oraz układ twarzy. Można przypuszczać, że powstały w tym samym warsztacie.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Dobry (po konserwacji).

Streszczenie

Rzeźba do 1935 roku rzeźba należała do ołtarza bocznego. Stojące po dwóch stronach figury św. Katarzyny oraz św. Barbary mają podobne cechy stylowe i można przypuszczać, że powstały w tym samym warsztacie.

Bibliografia