Ołtarze na ścianie tęczowej postawiono podczas renowacji kościoła przeprowadzonej w 1934 roku, na co wskazuje tabliczka na odwrocie nastawy – „W 1934 r. w warsztacie P. Musiała w Krakowie przez rzemieślników Grabowskiego, Kusia, Bednarczyka”. W latach siedemdziesiątych XX wieku (po 1972) odnowiono w kościele wszystkie ołtarze. Retabulum zostało poddane konserwacji w 2010 roku.
Nastawa architektoniczne, jednoosiowa, dwukondygnacyjna, ustawiona na cokole z wyodrębnionymi dwoma prostopadłościanami. Ołtarz prostopadłościenny, z drewnianą mensą. Antepedium ujęte profilowaną ramą, w polu medalion z monogramem IHS w glorii. Cokół dekorowany płycinami w partii wyodrębnionych prostopadłościanów wypełnionymi akantem, w partii środkowej gablotą na wota. Pierwsza kondygnacja flankowana parą pilastrów o trzonach w formie gablot z wotami i stojących przed nimi kolumnami o kapitelach kompozytowych, dźwigających pełne belkowanie, wyłamane na ich osi, o fryzie dekorowanym rozetami, z gablotą z wotami pośrodku. W polu centralnym nisza w formie stojącego prostokąta, zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym, ujęta podwójną ramą zdobioną ornamentem roślinnym, z figurką Dzieciątka Koletańskiego. Pod nią gablota na wota w formie leżącego prostokąta w ramie dekorowanej ornamentem roślinnym. Druga kondygnacja ustawiona na cokole z wyodrębnionymi prostopadłościanami, flankowana parą pilastrów i stojących przed nimi kolumn o kapitelach kompozytowych, dźwigających imposty i fragmenty przerwanego, półkolistego przyczółka. Całość zamknięta fragmentem falistego gzymsu. W polu obraz bł. Władysława z Gielniowa w formie stojącego prostokąta o ściętych narożach, ujętego ramą zdobioną ornamentem roślinnym. Obie kondygnacje z uszami utworzonymi ze stylizowanego akantu. Struktura polichromowana w kolorze zielonym, ze złoconymi kolumnami, profilami i ornamentyką.
Neostylowe ołtarze przytęczowe z XX wieku nawiązują poprzez swoją architekturę i dekorację do pozostałych nastaw w kościele św. Józefa z początku XVIII wieku. Są od nich jednak znacznie smuklejsze przez wzgląd na wąskie części ściany tęczowej. Architektura pierwszej kondygnacji ołtarzy przytęczowych naśladuje retabulum św. Franciszka i ma charakter aediculowy. Natomiast druga kondygnacja powtarza strukturę zwieńczenia ołtarza głównego. Charakter dekoracji ornamentalnej również nawiązuje do tej z początku XVIII wieku i do ołtarzy Jerzego Hankisa. Obie kondygnacje mają uszy utworzone ze stylizowanego akantu, zaś takie elementy architektury, jak gzymsy, fryzy i cokoły dekorowane są analogicznie jak w pozostałych ołtarzach w tym kościele.
Dobry, po konserwacji w 2010 roku.
Ołtarze na ścianie tęczowej postawiono podczas renowacji kościoła przeprowadzonej w 1934 roku, na co wskazuje tabliczka na odwrocie nastawy – „W 1934 r. w warsztacie P. Musiała w Krakowie przez rzemieślników Grabowskiego, Kusia, Bednarczyka”. Neostylowe ołtarze przytęczowe z XX wieku nawiązują poprzez swoją architekturę i dekorację do pozostałych nastaw w kościele św. Józefa z początku XVIII wieku.
Paulina Kluz, "Ołtarz boczny", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2025, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/oltarz-boczny-57