Nieznany święty
Zdjęcie nr 1: Rzeźba z ołtarza św. Katarzyny przedstawia świętego w lekkim wykroku z prawą nogą nieco wysuniętą do przodu. Wzrok zwrócony przed siebie, włosy długie, broda krótka. Lewa ręka jest położona na piersi, zaś prawa opuszczona i lekko odsunięta od ciała. Płaszcz i tunika bogato drapowane i złocone.
Zdjęcie nr 2: Rzeźba z ołtarza św. Katarzyny przedstawia świętego w lekkim wykroku z prawą nogą nieco wysuniętą do przodu. Wzrok zwrócony przed siebie, włosy długie, broda krótka. Lewa ręka jest położona na piersi, zaś prawa opuszczona i lekko odsunięta od ciała. Płaszcz i tunika bogato drapowane i złocone.
Zdjęcie nr 3: Rzeźba z ołtarza św. Katarzyny przedstawia świętego w lekkim wykroku z prawą nogą nieco wysuniętą do przodu. Wzrok zwrócony przed siebie, włosy długie, broda krótka. Lewa ręka jest położona na piersi, zaś prawa opuszczona i lekko odsunięta od ciała. Płaszcz i tunika bogato drapowane i złocone.
Zdjęcie nr 4: Rzeźba z ołtarza św. Katarzyny przedstawia świętego w lekkim wykroku z prawą nogą nieco wysuniętą do przodu. Wzrok zwrócony przed siebie, włosy długie, broda krótka. Lewa ręka jest położona na piersi, zaś prawa opuszczona i lekko odsunięta od ciała. Płaszcz i tunika bogato drapowane i złocone.
Zdjęcie nr 5: Rzeźba z ołtarza św. Katarzyny przedstawia świętego w lekkim wykroku z prawą nogą nieco wysuniętą do przodu. Wzrok zwrócony przed siebie, włosy długie, broda krótka. Lewa ręka jest położona na piersi, zaś prawa opuszczona i lekko odsunięta od ciała. Płaszcz i tunika bogato drapowane i złocone.
Zdjęcie nr 6: Rzeźba z ołtarza św. Katarzyny przedstawia świętego w lekkim wykroku z prawą nogą nieco wysuniętą do przodu. Wzrok zwrócony przed siebie, włosy długie, broda krótka. Lewa ręka jest położona na piersi, zaś prawa opuszczona i lekko odsunięta od ciała. Płaszcz i tunika bogato drapowane i złocone.
Zdjęcie nr 7: Rzeźba z ołtarza św. Katarzyny przedstawia świętego w lekkim wykroku z prawą nogą nieco wysuniętą do przodu. Wzrok zwrócony przed siebie, włosy długie, broda krótka. Lewa ręka jest położona na piersi, zaś prawa opuszczona i lekko odsunięta od ciała. Płaszcz i tunika bogato drapowane i złocone.
Zdjęcie nr 8: Rzeźba z ołtarza św. Katarzyny przedstawia świętego w lekkim wykroku z prawą nogą nieco wysuniętą do przodu. Wzrok zwrócony przed siebie, włosy długie, broda krótka. Lewa ręka jest położona na piersi, zaś prawa opuszczona i lekko odsunięta od ciała. Płaszcz i tunika bogato drapowane i złocone.

Nieznany święty

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
krakowski
Gmina
Krzeszowice
Miejscowość
Tenczynek
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Krakowska
Dekanat
Krzeszowice
Parafia
Św. Katarzyny Aleksandryjskiej
Miejsce przechowywania
ołtarz boczny św. Katarzyny
Identyfikator
DZIELO/08827
Kategoria
rzeźba
Ilość
1
Czas powstania
1748-1765
Technika i materiał
drewno rzeźbione, polichromowane, złocone
Autor noty katalogowej
Józef Skrabski
Domena Publiczna

Dzieje zabytku

Wznoszenie murowanego kościoła w Tenczynku, w miejscu drewnianej świątyni rozpoczęto w 1728 roku. Jednocześnie z budową kościoła powstały jego nowe ołtarze – główny i dwa boczne. Ołtarz Matki Boskiej wspomniano w inwentarzu kościoła z 1748 roku, zatem powstał przed tą datą, ale nie był wówczas jeszcze pomalowany. Ołtarza św. Katarzyny w ten inwentarz nie wpisano, ale musiał powstać niedługo po sporządzeniu spisu, gdyż jest identyczny pod względem formalnym z wcześniej wspomnianym. Ołtarz wpisano do kolejnego inwentarza z 1765 roku.

Opis

Rzeźba z ołtarza św. Katarzyny przedstawia świętego w lekkim wykroku z prawą nogą nieco wysuniętą do przodu. Wzrok zwrócony przed siebie, włosy długie, broda krótka. Lewa ręka jest położona na piersi, zaś prawa opuszczona i lekko odsunięta od ciała. Płaszcz i tunika bogato drapowane i złocone.

Zarys problematyki artystycznej

Cechy formalne figury nieznanego świętego (być może jednego z apostołów) w ołtarzu św. Katarzyny wskazują na autorstwo Ludwika Ladislawa, rzeźbiarza pochodzącego z Opawy, czynnego w Krakowie od 1741 roku. Do cech tych należy wydłużona sylwetka, miękko modelowane szaty z zaoblonymi marszczeniami oraz twarz o wydatnym płaskim nosie, z oczami o mocno zaznaczonych powiekach i charakterystycznych pogrubionych brwiach oraz krótkiej brodzie i kręconych wąsach. Tenczyńskie rzeźby podobne są do figur św. Józefa i św. Joachima w ołtarzu głównym w kolegiacie w Sandomierzu, które wykonał Ladislaw (dzieła potwierdzone archiwalnie) oraz przypisanych mu przez Annę Dettloff figur w krakowskich kościołach – św. Jana Nepomucena i św. Jana Kantego w ołtarzu św. Jana Chrzciciela w kościele Mariackim oraz figur w ołtarzu głównym w kościele św. Barbary.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Dobry.

Streszczenie

Figura niezidentyfikowanego świętego (być może jednego z apostołów) powstała zapewne w latach czterdziestych XVIII wieku w warsztacie mało znanego rzeźbiarza Ludwika Ladislawa z Opawy, działającego w Krakowie od 1741 roku, autora dekoracji rzeźbiarskiej ołtarza głównego kolegiaty w Sandomierzu.

Bibliografia

"Katalog zabytków sztuki w Polsce, t. 1: Województwo krakowskie", Warszawa 1953

Inne dzieła z tego miejsca

Zdjęcie nr 1: Chrzcielnica osadzona na wysokim, dwuczęściowym, schodkowym postumencie, z trzonem w kształcie gruszkowatym i puklowaną czarą z profilowanym wylewem. Pokrywa utworzona z ośmiu drewnianych kabłąków w kształcie dwóch rzędów spływów wolutowych, ozdobionych motywem koguciego grzebienia, podtrzymujących glob ziemski nakryty koroną zamkniętą z czterema kabłąkami z kulą i krzyżem. Wewnątrz ażurowej pokrywy grupa rzeźbiarska Chrzest Chrystusa w Jordanie i gołębica Ducha Świętego nad nimi.
chrzcielnica
Chrzcielnica
Zdjęcie nr 1: Niewielka kropielnica z głęboką, półkulistą czarą na wodę ozdobioną pionowymi występami imitującymi pukle i wylewem w kształcie ćwierćwałka jest wmurowana w ścianę kruchty kościoła.
kropielnica
Kropielnica
Zdjęcie nr 1: Kościół murowany, orientowany, jednonawowy (z dodatkową przestrzenią od południa powstałą w wyniku połączenia trzech kaplic), z półkoliście zamkniętym prezbiterium, z prostokątną zakrystią od północy, z kruchtą na osi nawy głównej oraz drugą od północy; między zakrystią a kruchtą północną babiniec. Nawa szersza od prezbiterium, prostokątna, trójprzęsłowa, ze sklepieniem kolebkowym z lunetami na gurtach. Od zachodu chór muzyczny wsparty na kolumnach. Ściany nawy podzielone zdwojonymi pilastrami, między którymi nisze arkadowe, od południa półokrągłe arkady łączące nawę główną z nawą boczną. Partię ścian od sklepienia oddziela pełne belkowanie wyłamane na osi pilastrów, które jest kontynuowane w przekrytym sklepieniem kolebkowym z lunetami prezbiterium. W partii przyziemia oraz sklepienia prostokątne okna w rozglifionych obramieniach zamkniętych łukiem odcinkowym, na osi prezbiterium owalne. Od zachodu oraz od południa drzwi zamknięte łukiem odcinkowym. Fasada trójosiowa, dwukondygnacyjna, zwieńczona trójkątnym przyczółkiem, poprzedzona jednokondygnacyjną kruchtą, do której wchodzi się po sześciostopniowych schodach. Osie rozdzielone są pojedynczymi lub zdwojonymi pilastrami, kondygnacje dzieli bogato profilowane belkowanie. W kruchcie drzwi o wykroju prostokąta zamknięte łukiem odcinkowym, okna w osiach bocznych o identycznym jak drzwi wykroju; okulus w szczycie. W osi środkowej drugiej kondygnacji fasady okno prostokątne, zamknięte łukiem odcinkowym, a u szczytu okulus. Na elewacjach kontynuowany jest gzyms oddzielający drugą kondygnację i partię dachu, pionowe podziały utworzone zostały przez lizeny. Nawa główna oraz kruchty nakryte dachami dwuspadowymi, część nawy bocznej, zakrystia oraz babiniec jednospadowymi, druga część nawy bocznej trójspadowym, zakrystia dwuspadowym zamkniętym półkoliście. Dwie wieżyczki na sygnaturki: jedna nad nawą główną, druga, mniejsza nad prezbiterium. Obie przeprute arkadami, zwieńczone kopułami z kulą i krzyżem. Do najważniejszych elementów wyposażenia należą: ołtarz główny późnobarokowy z obrazem Przemienienia Pańskiego przywieziony z Rzymu w 1723 roku, dwa regencyjne ołtarze boczne z barokowymi obrazami Matki Boskiej z Dzieciątkiem oraz św. Katarzyny, oba ozdobione sukienkami oraz obraz z przedstawieniem św. Józefa, pochodzący z trzeciego ołtarza wisi teraz na ścianie nawy głównej.
kościół
Kościół św. Katarzyny Aleksandryjskiej
Zdjęcie nr 1: Krucyfiks to przedstawienie ukrzyżowanego Jezusa. Martwe ciało Zbawiciela o wyraźnie zaznaczonej muskulaturze jest rozciągnięte i przybite trzema gwoździami do prostego krzyża. Widać na nim ślady męki: strużki krwi płynące spod grubej korony cierniowej, przebity bok oraz krwawiące rany. Głowa jest opuszczona na prawe ramię, oczy zamknięte, usta rozchylone. Ręce ma rozpostarte, stopy założone na siebie, przybite jednym gwoździem. Biodra otacza białe perizonium opadające na lewym udzie, związane z prawej strony i opadające miękką fałdą w dół. Na górnym ramieniu krzyża widnieje rozwinięty titulus z majuskułowymi literami „INRI” (Iesus Nazarenus Rex Iudaeorum).
krucyfiks
Krucyfiks
Zdjęcie nr 1: Krucyfiks to przedstawienie ukrzyżowanego Jezusa. Martwe ciało Zbawiciela o wyraźnie zaznaczonej budowie jest rozciągnięte i przybite trzema gwoździami do krzyża, którego ramiona są zakończone wielolistnie. Na ciele widać ślady męki: strużki krwi płynące spod korony cierniowej i ran w dłoniach i stopach oraz przebity bok. Głowa jest opuszczona na prawe ramię, oczy zamknięte, usta rozchylone. Ręce, których palce są podwinięte, rozpostarte, stopy założone na siebie, przybite jednym gwoździem. Biodra otacza kremowe perizonium opadające na lewym udzie, związane na prawym i opadające miękką, zawijającą się fałdą w dół do wysokości kolan. Na górnym ramieniu krzyża widnieje titulus z majuskułowymi literami „INRI” (Iesus Nazarenus Rex Iudaeorum).
krucyfiks
Krucyfiks
Zdjęcie nr 1: Rzeźba przedstawia Jezusa w typie Ecce Homo, po biczowaniu, ze śladami męki, siedzącego na kamieniu z rękami złożonymi na lewym udzie. Zbawiciel z bolesnym wyrazem twarzy zwraca wzrok ku górze, ma owalną twarz, duże, jasne oczy otoczone opuchniętymi powiekami spoglądające spod uniesionych brwi, wąski nos oraz niewielkie, nieznacznie rozchylone usta. Twarz okala ciemny zarost, spod korony cierniowej nałożonej na długie, opadające na ramiona ciemne włosy spływają strużki krwi. W prawej dłoni związanych sznurem rąk trzyma trzcinę, lewą stopę opiera na kamieniu, prawą na ziemi. Spod okrywającego jego plecy i nogi, związanego pod szyją purpurowego, podbitego złotem płaszcza widać nagi, umięśniony tors.
rzeźba
Ecce Homo

Inne dzieła z tego roku

Zdjęcie nr 1: Ambona, przyścienna, wisząca, z jednobiegowymi schodami od strony prezbiterium. Balustrada dekorowana romboidalną płyciną z dekoracją z ornamentu rocaille’owego i akantowego. Poręcz w formie profilowanego gzymsu. Kosz na planie odcinka koła, ściany kosza wypukłe, podzielone wolutami, w polach płyciny wypełnione dekoracją w formie zbliżonej do owalu utworzonego z ornamentu rocaille’owego. Parapet w kształcie profilowanego gzymsu, wyłamanego na osi wolut. Kosz od dołu zakończony stożkiem ujętym czterema wolutami w formie karbowanej wstęgi, dekorowany motywem roślinnym, zakończony szyszką. Zaplecek wklęsły, flankowany spływami wolutowymi oraz udrapowaną tkaniną. W polu prostokątna płycina, powyżej płaskorzeźbione tablice mojżeszowe na obłoku. Baldachim powielający plan kosza, z wyłamującym się gzymsem na osiach, z podwieszonym lambrekinem, zwężający się ku górze, zwieńczony rokokowym wazonem z płomieniem. W podniebiu baldachimu rzeźbiona gołębica Ducha Świętego w glorii promienistej. Struktura marmoryzowana w kolorze jasnoniebieskim, profile w jasnoróżowym, dekoracje złocone i srebrzone.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Grupa rzeźbiarska przedstawiająca scenę Chrztu Chrystusa. Rzeźby pełne, całopostaciowe. Po prawej stronie, na blikach skalnych św. Jan Chrzciciel zwrócony w prawo, z prawą nogą ustawioną wyżej, z uniesioną prawą ręką, w której trzyma muszlę z wodą, którą wylewa nad głową Chrystusa. Twarz ma pociągłą, szczupłą, okoloną krótką brodą, włosy półdługie, opadające na kark. Ubrany w osłaniający biodra płaszcz ze skóry, podtrzymywany przez taśmę przewiązaną przez lewe ramię. Po przeciwnej stronie figura Chrystusa zwróconego w trzech czwartych w lewo, w kontrapoście, delikatnie pochylonego z dłońmi skrzyżowanymi na piersi. Twarz pociągła, okolona krótką brodą, włosy długie, opadające na plecy. Na ramiona ma zarzucony płaszcz, biodra przepasane drapowaną tkaniną sięgającą kostek, tors nagi. W tle dużej wielkości gołębica Ducha Świętego na tle glorii promienistej. W odsłoniętych partiach ciała polichromia naturalistyczna, szaty złocone.
rzeźba
Chrzest Chrystusa
Zdjęcie nr 1: Rzeźba drążona z tyłu, ustawiona na wysokiej, nieregularnej podstawie. Dawid zwrócony w trzech czwartych w lewo, w kontrapoście, łukowato odchylony, z głową skierowaną w górę, lewą rękę wyciąga przed siebie, prawą opiera na złoconej harfie stojącej obok niego. Twarz ma szczupłą, o podkreślonych kościach policzkowych, dużych, migdałowatych oczach, głęboko osadzonych, skierowanych do góry, garbatym nosie i pełnych ustach, z dużą górną wargą. Twarz okolona krótką, gęstą brodą oraz krótkimi, falowanymi, brązowymi włosami. Na głowie ma złoconą koronę otwartą. Ubrany jest w srebrzoną tunikę, sięgającą kolan, obszytą u dołu złoconą frędzlą, w pasie ma srebrzony pancerz, pokryty łuską, złocony przy krawędzi. Na ramiona ma narzucony srebrzony płaszcz, o złoconej podszewce, zapięty pod szyją, a na nogach wysokie, czarne buty, ze złoconą cholewą. U nóg Dawida leżą dwie martwe postacie wrogów ukazanych w popiersiu z hełmami na głowach. Polichromia ciała naturalistyczna.
rzeźba
Król Dawid
Zdjęcie nr 1: Kościół orientowany, jednonawowy, z węższym, zamkniętym wielobocznie prezbiterium, przy którym od północy prostokątna zakrystia (obecnie skarbiec) od południa prostokątna nowa zakrystia. Przy korpusie od południa i zachodu kruchty. Wewnątrz stropy, w prezbiterium i środkowej części nawy z fasetami; w nawie boczne płaskie odcinki stropu wparte na dwóch słupach. W prezbiterium i nawie na stropach dekoracja geometryczna z listew. Ściany artykułowane pilastrami. Tęcza o wystroju prostokątnym, ujęta przyściennymi filarami. Zewnątrz ściany szalowane deskowaniem na nakładkę, opięte pilastrami. Fasada rozczłonkowana czterema pilastrami wspierającymi gzyms, pośrodku wyłamany nad oknem wchodzącym w pole szczytu. Szczyt trójkątny, w połowie przedzielony gzymsem. Dachy dwuspadowe, nad prezbiterium wielopołaciowy, nad nową zakrystią namiotowy oraz pulpitowe; na kalenicy dachu nawy sygnaturka. Okna prostokątne w profilowanych obramieniach. Portal uszaty, z datą: 1748.
kościół
Kościół św. Jakuba Apostoła w Więcławicach Starych
Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna, wisząca. Kosz na planie kwadratu o wklęsłych bokach i ściętych narożach, na profilowanej podstawie dekorowanej muszlą i kartuszem. U jego spodu podwieszone cztery spływy wolutowe z chrząstką i liściem akantu, połączone pośrodku ażurową szyszką. Kosz ujęty w narożach spływami wolutowymi dekorowanymi ornamentem rocaille'owym i uskrzydlonymi główkami anielskimi. Ściany zdobione płycinami z motywem suchego akantu. Parapet w formie gzymsu o wklęsłych bokach i zaokrąglonych narożach z pulpitem. Od wschodu jednobiegowe schody z opilastrowaną balustradą zakończoną niepełnym belkowaniem. Zaplecek wysoki, ujęty dwoma pilastrami, z trzonami ozdobionymi kampanulami, o kapitelach w formie konsol podtrzymujących pełne belkowanie wyłamane na ich osi, ze zdwojonym, przerwanym i odwróconym na zewnątrz przyczółkiem. W polu zaplecka płaskorzeźba z przedstawieniem Chrystusa Dobrego Pasterza. Całość zwieńczona glorią promienistą z gołębicą Ducha Świętego. Struktura polichromowana w kolorze jasnozielonym, profile oraz ornamentyka pozłacane i posrebrzane.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Kościół murowany, tynkowany, jednonawowy. Prezbiterium prostokątne, zamknięte prosto, z obu stron przy nawie prostokątne, piętrowe lokalności (zakrystia i skarbiec, empory). Nawa szersza od prezbiterium, na rzucie prostokąta, od frontu przylega wieża na planie kwadratu z dwoma aneksami po bokach. Prezbiterium dwuprzęsłowe, podzielone wewnątrz pilastrami, sklepione żagielkowo na gurtach. Empory flankowane parami półkolumienek, z oknami w formie leżącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym, nad lewą herb Odrowąż z inicjałami „JG”. Nawa nakryta pozornym, spłaszczonym sklepieniem kolebkowym. Otwór tęczowy w formie półkolistej arkady wspartej na pilastrach, z belką o fantazyjnym kształcie. Chór muzyczny dwukondygnacyjny, wsparty na dwóch filarach i dwóch półfilarach, pomiędzy którymi arkady ostrołukowe, kondygnacja zamknięta profilowanym gzymsem. Druga kondygnacja z trzema arkadami, w środkowej organ z wklęsło-wypukłą, ażurową balustradą. Posadzka z płyt ceramicznych. Fasada trójosiowa, dwukondygnacyjna. Pierwsza kondygnacja wydzielona pilastrami dekorowanymi blendami, zwieńczona profilowanym gzymsem z fryzem arkadkowym. Nad pilastrami osi bocznych dwie stylizowane wieżyczki, zakończone krzyżami. Na każdej osi ostrołukowe arkady, w środkowej wejście, dwie boczne wypełnione stylizowanymi blendami; nad nimi otwory okienne. Na osi środkowej, w drugiej kondygnacji wieża, ujęta w narożach czterema wieżyczkami, ścianki flankowane lizenami, zakończona profilowanym gzymsem z kostkowaniem. Na ściankach z czterech stron tarcze zegarowe oraz otwory dzwonne w formie ostrołukowych arkad w opaskach tynkowych. Wieża nakryta dachem ostrosłupowym. Elewacje gładkie, tynkowane zakończone profilowanym gzymsem. Wyodrębnione aneksy elewacji bocznych ujęte grubymi lizenami, z ostrołukowymi arkadami w polu, ujętymi opaskami tynkowymi. Od strony fasady w partiach aneksów bocznych wejścia do kościoła, od strony prezbiterium ostrołukowe okienka. Na każdej elewacji bocznej po trzy okna w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym, o szerokich rozglifieniach, po dwa w nawie i jednym w prezbiterium. Elewacja zamykająca prezbiterium trójosiowa, wydzielona lizenami, z głębokimi wnękami w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym, z namalowanym wizerunkiem Ukrzyżowanego Chrystusa i dwóch łotrów na krzyżach. Elewacja zakończona profilowanym gzymsem, z daszkiem pulpitowym oraz trójkątnym szczytem z czterema cokołami. Nawa i prezbiterium nakryte osobnymi dachami dwuspadowymi. Na połączeniu nawy i aneksów przy prezbiterium wieżyczka na sygnaturkę z latarnią, nakryta dachem ostrosłupowym.
kościół
Kościół św. Jana Kantego

Podobne dzieła

Po tytule

Po kategorii

Po technice i materiale

Zdjęcie nr 1: Obraz o kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem ostrym. Pośrodku, wśród obłoków przedstawienie Matki Boskiej z Dzieciątkiem na lewym ramieniu, w półpostaci, zwrócona lekko w lewo, z dłońmi skrzyżowanymi w okolicach kolan Chrystusa. Po bokach adorujący dwaj aniołowie Poniżej w narożach kompozycji klęczą po stronie lewej św. Jerzy, po prawej św. Wojciech. Ponad Marią Oko Opatrzności. Matka Boska ubrana jest w czerwoną suknię ze złotą lamówką, na która narzucony ma błękitny płaszcz z kwiatami o żółtych środkach. Głowę wieńczy dekoracyjna korona, podobnie jak Jezusa. Chrystus ukazany jest en trois quarts, w swobodnej pozycji, lewą ręką podtrzymuje księgę włożoną pod pachę, prawą unosi w geście błogosławieństwa. Ubrany jest w długą sukienkę z długimi rękawami, przewiązaną paskiem, odsłaniającą stopy. Św. Jerzy, w zbroi i czerwonym płaszczu narzuconym na ramiona, prawą rękę przyłożył do klatki piersiowej, lewą unosi w okolicy tułowia. Na głowie ma hełm z pióropuszem, spod którego widać długie, kręcone włosy opadające na kark. Przy lewym jego boku widoczna jest głowa zabitego smoka. Św. Wojciech, w stroju pontyfikalnym, z paliuszem na ramionach, prawą rękę położył na klatce piersiowej, lewą podtrzymuje połę kapy liturgicznej. Wokół głów świętych koliste nimby.
obraz

Adoracja Matki Boskiej Śnieżnej przez świętych Wojciecha i Jerzego

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym nadwieszonym. Kompozycja wielofiguralna, dwustrefowa. W górnej części namalowany obraz Imago Pietatis unoszony przez dwa putta, na tle zachmurzonego, miejscami rozświetlonego nieba. W dolnej części obrazu ukazane dwie grupy świętych adorujących wizerunek, zwróconych do wewnątrz kompozycji. W górnym rzędzie, od lewej ukazani bł. Michał Giedroyć w białym habicie, trzymający krzyż, bł. Izajasz Boner w czarnym habicie z lewą dłonią złożoną na piersi, św. Szymon z Lipnicy w brązowym habicie z rękoma złożonymi w geście modlitwy, św. Stanisław Kazimierczyk ubrany w białą albę i czarny mucet, w dłoni trzymający brewiarz, św. Jadwiga Andegaweńska w stroju królewskim, z berłem w dłoni, bł. Bronisława w białym habicie i czarnym welonie, z uniesionymi rękami, św. Jadwiga Śląska w stroju królewskim, z modelem świątyni i berłem oraz św. Kinga w brązowym habicie i czarnym welonie, lewą rękę podtrzymuje księgę i koronę otwartą. W dolnym rzędzie od lewej bł. Świętosław zwany Milczącym, w komży i stule, całujący krucyfiks, św. Jan Kanty w todze profesorskiej, z lewą ręką złożoną na piersi, bł. Wincenty Kadłubek w białym habicie o szerokich rękawach z uniesionymi rękami oraz św. Stanisław Kostka w czarnej sutannie ze skrzyżowanymi na piersi rękami, w których trzyma gałązkę lilii.
obraz

Adoracja obrazu Misericordia Domini przez polskich świętych

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta o falistym, wklęsło-wypukłym zamknięciu, ujęty profilowaną, złoconą ramą. Przedstawienie wielopostaciowe, na tle chmur, podzielone na strefy. W dolnej części wśród obłoków czterej ojcowie Kościoła i czterej ewangeliści z atrybutami, wyżej apostołowie, król Dawid i św. Barbara, w trzeciej strefie z lewej św. Józef, Matka Boska i św. Jan, pod krzyżem, pośrodku Adam i Ewa, z prawej Mojżesz z dekalogiem i postacie starotestamentowe. Najwyżej Bóg Ojciec, Chrystus z kulą świata i gołębica Ducha Świętego. Między wymienionymi najważniejszymi postacie mniej znaczących świetych, m.in. św. Floriana, św. Katarzyny ALeksandryjskiej, św. Jana Chrzciciela, św. Joachima, św. Anny. Kolorystyka intensywna, silne kontrasty, płaska plama barwna.
obraz

Adoracja Trójcy Świętej przez wszystkich świętych

Zdjęcie nr 1: Kościół parafialny w Gruszowie znajduje się na niewielkim wzniesieniu w centrum miejscowości. Budowla jest orientowana, jednonawowa, z szerokim zamkniętym trójbocznie prezbiterium oraz czworoboczną wieżą od zachodu. Korpusu nawowy i prezbiterium charakteryzuje konstrukcja zrębowa, natomiast wieżę słupowa. Od północy do prezbiterium przylega zakrystia na rzucie prostokąta, natomiast do nawy zamknięta trójbocznie kaplica boczna. Do wnętrza kościoła prowadzą dwie kruchty, jedna od strony południowej, druga przez wieżę od zachodniej. Nad korpusem nawowym i prezbiterium znajduje się jednokalenicowy dach kryty gontem, a na styku nawy i prezbiterium usytuowana jest drewniana wieżyczka na sygnaturkę nakryta baniastym hełmem z latarnią. Zakrystia przekryta jest dachem pulpitowym, natomiast kaplica boczna oraz kruchty dachami dwuspadowymi krytymi gontem. Izbicową, o pochyłych ścianach wieżę wieńczy okuty blachą dach namiotowy. Elewacje osłania szalunek z pionowych desek z tzw. listwowaniem oraz pseudopilastry, dodatkowo wieżę w jednej trzeciej wysokości obiega niewielki parapet kryty gontem. W strukturze korpusu nawowego otwory okienne znajdują się po stronie południowej i mają kształt stojących prostokątów. W prezbiterium znajduje się po jednym oknie od południa i od wschodu, ich prostokątna forma jest zamknięta łukiem w ośli grzbiet. W kaplicy bocznej jest jedno okno od strony zachodniej. Ściana wschodnia zakrystii przepruta jest dwoma niewielkimi oknami, natomiast kruchty południowej jednym. W kruchcie zachodniej od południa jest jedno okno, natomiast w dolnej partii wieży znajdują się trzy, z czego dwa dolne oddziela od górnego niewielki daszek pulpitowy. Wnętrze korpusu nawowego i prezbiterium kościoła nakryte jest drewnianym stropem. Do kaplicy bocznej prowadzi szerokie przejście o ostrołukowym wykroju. Południowy portal w korpusie nawowym wieńczy wykrój w formie łuku w ośli grzbiet. Ściany i stropy wnętrza kościoła pokrywa secesyjna polichromia. Plac przykościelny otoczony jest drewnianym ogrodzeniem oraz starodrzewem.
kościół

Kościół Rozesłania Świętych Apostołów w Gruszowie

Zdjęcie nr 1:
obraz

Dwóch Świętych Męczenników

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. Na awersie przedstawienie Matki Bożej Różańcowej oraz czterech świętych dominikańskich. Kompozycja dwustrefowa, wielopostaciowa. W górnej połowie obrazu ukazana Matka Boża z Dzieciątkiem na kolanach, siedząca frontalnie na obłokach, ze skrzyżowanymi nogami. Lewą ręką przytrzymuje Dzieciątko, prawą wyciąga w bok, w dłoni trzymając różaniec. Twarz ma owalną, o małych oczach, krótkim nosie i drobnych ustach, okoloną jasnymi włosami, ukrytymi pod welonem. Ubrana jest w jasnoróżową suknię, niebieski płaszcz zarzucony na ramiona i nogi, na głowie ma biały, rozwiany welon, a na stopach sandały. Dzieciątko ukazane w pozycji półleżącej na kolanach Matki, zwrócone w trzech czwartych w lewo, z głową skierowaną w przeciwną stronę, w obu rękach wyciągniętych w lewo trzyma różaniec. Dzieciątko ukazane jako niemal nagie, w partii podbrzusza przesłonięte białą tkaniną. Postacie w górnej strefie ukazane są pośród obłoków, na tle rozjaśnionego brązowo-żółtego nieba. W dolnej strefie dwie pary klęczących świętych zakonników i zakonnic. Po lewej św. Dominik, a za nim niezidentyfikowany dominikanin. Obaj zwróceni w trzech czwartych w lewo, z głowami uniesionymi w górę. Dominik ma dłonie skrzyżowane na piersi. Obaj mają szczupłe twarze, o małych okrągłych oczach, krótkich nosach i pełnych ustach, okolone krótkimi włosami, z tonsurami na głowie. Obaj ubrani są w białe habity z kapturami i szkaplerzami, Dominik ma na ramiona narzucony czarny płaszcz. Na czole ma gwiazdę. Przed nim leży pies trzymający pochodnię w pysku. Po prawej stronie św. Katarzyna Sieneńska, za nią niezidentyfikowana święta. Obie zakonnice zwrócone w trzech czwartych w prawo, z uniesionymi głowami. Święta Katarzyna z wyciągniętymi przed siebie rękami. Zakonnice o szczupłych twarzach, z niewielkimi oczami skierowanymi w górę, prostymi nosami i pełnymi ustami. Ubrane są w białe habity ze szkaplerzami, czarne płaszcz i welony. Święta Katarzyna ma na głowie koronę cierniową, na dłoniach stygmaty. Przed nią, na ziemi leży lilia. Nad głowami świętych aureole. Postacie w dolnej strefie ukazane na tle pejzażu z pagórkami w oddali. Na rewersie obrazu przedstawienie św. Piotra i św. Pawła w całej postaci. W lewej części obrazu Piotr zwrócony w trzech czwartych w prawo, w kontrapoście, z głową skierowaną w lewo. Prawą ręką przytrzymuje pionową belkę odwróconego krzyża, w dłoni trzyma dwa klucze, lewą rękę kładzie na piersi. Twarz ma szczupłą, o małych oczach, zadartym nosie i pełnych ustach, okoloną siwymi, kręconymi włosami i brodą. Ubrany jest w niebieską tunikę oraz jasnobrązowy płaszcz przewiązany diagonalnie przez prawe ramię. Na stopach ma sandały. W prawej części obrazu św. Paweł, ukazany frontalnie, w kontrapoście, z głową skierowana wprawo. W lewej ręce trzyma miecz skierowany ostrzem w dół, prawą przytrzymuje na boku księgę. Twarz ma pociągłą, o migdałowatych oczach, prostym nosie i pełnych ustach, okoloną długą brodą i jasnobrązowymi, krótkimi włosami. Ubrany jest w ciemnobrązową tunikę oraz czerwony płaszcz zarzucony na ramiona. Na stopach ma sandały. Wokół głów obu świętych nimby. Postacie ukazane na tle pejzażu. W górnej partii obrazu pośród obłoków, na tle rozświetlonego nieba Oko Opatrzności. Obraz ujęty wąską, profilowaną i srebrzoną ramą.
obraz

Dwustronny obraz: Matka Boska Różańcowa ze świętymi dominikańskimi oraz św. Piotr i św. Paweł

Jak cytować?

Józef Skrabski, "Nieznany święty", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/nieznany-swiety-2

Strona:
Dodaj do porównania

Zaloguj się aby dodać do tablicy

Przejdź do logowania

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności