Krucyfiks

Opis

Chrystus przybity do krzyża trzema gwoździami. Figura w delikatnym zwisie, ramiona szeroko rozłożone, kolana silnie ugięte, stopy w układzie prawa na lewą. Twarz podłużna o długim nosie, oczy i usta zamknięte; okolona krótką brodą zakończoną dwoma puklami. Włosy długie, ciemnobrązowe, opadające na plecy i prawe ramię. Na głowie ciemnozielona korona cierniowa. Sylwetka szczupła z wyraźnie uwypukloną linią żeber klatki piersiowej i wąską talią. Ciało pokrywają liczne strużki krwi. Perizonium w formie tkaniny ściśle owijającej biodra, zawiązanej na prawym boku ze zwisem wzdłuż prawego uda. Nad głową Chrystusa biały, pionowy titulus w formie banderoli z napisem: „I(ESUS) N(AZARENUS) / R(EX) I(UDAEROUM)”. Krzyż gładki, malowany na kolor ciemnobrązowy. Polichromia naturalistyczna w odsłoniętych partiach ciała, perizonium białe ze złotą lamówką.

Zarys problematyki artystycznej

Rzeźba w kościele w Bieńkówce ukazuje najczęściej przedstawiany temat w sztuce chrześcijańskiej, jakim jest Ukrzyżowanie Chrystusa. Słowo krucyfiks pochodzi od łacińskiego „crucifixus”, co oznacza „przybity do krzyża”. Motyw przybicia do krzyża jednym gwoździem stóp Chrystusa, który znajduje się również na omawianym krucyfiksie pojawił się po raz pierwszy około 1230-1250 roku. W tym też czasie zaczęto umieszczać nad głową Zbawiciela tabliczkę z napisem „INRI” , który w pełnej, łacińskiej wersji brzmiał: „Iesus Nazarenus Rex Iudaeorum”. Niestety nie jest znany autor krucyfiksu. Rzeźba została wykonana w XIX wieku.

Streszczenie

Krucyfiks został wykonany w XIX wieku przez nieznanego rzeźbiarza.

Bibliografia