Rzeźba pełna, Chrystus ukazany jako umarły, przybity do krzyża trzema gwoździami. Ciało zawieszone na rozpiętych ramionach o układzie zbliżonym do litery „Y”. Głowa Chrystusa opada na prawe ramię, nogi są delikatnie ugięte w kolanach. Twarz podłużna z zamkniętymi oczami, długim nosem i otwartymi ustami; okolona krótką i brązową brodą. Włosy zawinięte do tyłu i opadające na prawe ramię. Na głowie założona zielona korona cierniowa. Korpus o silnie podkreślonej muskulaturze. W prawym boku głęboka, pionowa rana z zaznaczonymi poniżej wypukłymi kroplami krwi. Perizonium z wywiniętą górną częścią, przewiązane na prawym biodrze i z jednym końcem opadającym wzdłuż prawego uda. Stopy przebite jednym gwoździem, w układzie prawa na lewą. Titulus w formie ukośnie zawieszonej wstęgi o rozdwojonych zakończeniach, w polu napis „INRI”. Polichromia ciała naturalistyczna, perizonium i korona zielone. Krzyż gładki, malowany na brązowo.
Rzeźbę Chrystusa cechuje duża ekspresja wyrażona poprzez wyraźne i głębokie rzeźbienie ciała, wyraz cierpiącej twarzy Chrystusa, a także ukazanie obficie broczącej rany w boku. Chrystus został przedstawiony w typie Cristo morte, a więc jako umarły, już po tym jak skonał na krzyżu. Modelunek został oddany poprzez silne podkreślenie części ciała i perizonium, faktura jest szorstka i wydatna z widocznymi śladami narzędzi rzeźbiarskich. Rzeźba prawdopodobnie powstała w pierwszej połowie XIX wieku.
Rzeźba prawdopodobnie powstała w pierwszej połowie XIX wieku. Chrystus został przedstawiony w typie Cristo morte, a więc jako umarły, już po tym jak skonał na krzyżu.
Maria Działo, "Krucyfiks", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/krucyfiks-125