Kościół św. Kwiryna

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
nowotarski
Gmina
Łapsze Niżne
Miejscowość
Łapsze Niżne
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Krakowska
Dekanat
Niedzica
Parafia
Św. Kwiryna
Tagi
architektura gotycka Berzewiczy Kokosz św. Kwiryn
Identyfikator
DZIELO/20545
Kategoria
kościół
Ilość
1
Czas powstania
najstarsza część: początek XIV wieku; odnowiony w 1714 roku
Fundator
Kokosz Berzewiczy
Technika i materiał
kamień, techniki kamieniarskie, murarskie, blacha miedziana
Autor noty katalogowej
Maria Działo
Domena Publiczna

Dzieje zabytku

Pierwsza świątynia w Łapszach Niżnych i jest to zapewne istniejąca do dziś część budowli pochodzi z 1340 roku (parafię erygowano w tym roku). A według niezachowanej wizytacji z 1700 roku z około 1300 roku. Fundatorem świątyni był Kokosz Berzewiczy, węgierski szlachcic pochodzenia niemieckiego, właściciel klucza dunajeckiego. O węgierskich korzeniach fundacji kościoła świadczy również jej wezwanie – św. Kwiryna, biskupa z terenów dzisiejszej Chorwacji za czasów Dioklecjana, który zginął utopiony w rzece na terenie dzisiejszych Węgier. Od 1313 roku do 1786 roku kościół był w posiadaniu, a następnie w administracji miechowitów z Lendak na Spiszu. Godło zakonu Bożogrobowców umieszczone jest na hełmie wieży z 1771 roku. Nieremontowana świątynia, w końcu XVII wieku była bliska ruiny, dodatkowo kościół został częściowo zniszczony podczas walk węgierskich kuruców i labanców na początku XVIIII wieku. Dzięki staraniom kolejnych plebanów: ojca Stanisława Zagórskiego oraz Łukasza Kuźnickiego została odnowiona. Konsekrację odnowionej świątyni przeprowadził biskup Grzegorz Nadolny w 1715 roku. Wówczas wykonano nową polichromię stropu nawy, którą m.in. opatrzono inskrypcją: „RESTAURATUM A(NN)O (DOMINI) 1714 / Die 14 Aug[ust]”. W trakcie tego remontu powstały również trzy nowe ołtarze, zachowujące stare wezwania z poprzednich nastaw. W 1755 roku pleban Tomasz Kowalski wymienił również gonty na świątyni, a trzy lata później wybudował nową plebanię. Na zewnątrz świątyni przy apsydzie prezbiterium dwie skarpy złączone daszkiem tworzą wnękę, w której umieszczony jest stół ołtarzowy i grupa Ukrzyżowania tzw. kalwaryjka, fundowana przez księdza Franciszka Kompanika, proboszcza łapszańskiego dla upamiętnienia swojej zmarłej matki w latach 1894-1913. Na zewnątrz świątyni znajdują się nagrobki oraz płyty epitafijne i pamiątkowe.

Ostatni główny remont świątyni został przeprowadzony w latach 2007-2010. Prace miały na celu zachowanie integralnego barokowego wystroju świątyni oraz przystosowanie go do współczesnych rozwiązań technologicznych. Zamontowano ogrzewanie podłogowe i wentylację oraz wykonano nową posadzkę. Ponadto wymieniono ławki, schody na chór i instalację elektryczną. Konserwacji poddano również polichromie sklepienia i ścian oraz odnowiono malowidła na balustradzie chóru muzycznego.

W kościele przechowywana była dwustronna chorągiew wotywna sołtysa Franciszka Łapszańskiego, zabitego w 1626 roku przez powstańców węgierskich. Obecnie znajduje się w bibliotece zamku w Niedzicy. Po jednej stronie ukazana jest scena Ukrzyżowania, na której znajduje się również przedstawienie zmarłego i jego żony Małgorzaty Pasiutówny wraz z dwiema córkami, a po drugiej stronie widnieje Matka Boska z Dzieciątkiem. Kolejna chorągiew wotywna z kościoła w Łapszach Niżnych poświęcona była Wojciechowi Łapszańskiemu. Powstała w 1675 roku i była równie intersujaco zdobiona. Niestety zaginęła w czasie drugiej wojny światowej. Z kolei w Muzeum Archidiecezjalnym w Krakowie eksponowana jest rzeźba Matki Boskiej z Dzieciątkiem z ostatniej ćwierci XIV wieku wykonana w stylu gotyckim. Na belce arkady tęczowej umieszczona jest barokowa Grupa Ukrzyżowania. W świątyni znajduje się również szereg barokowych dzieł: obrazów oraz rzeźb, a także chrzcielnica z 1650 roku.

Opis

Kościół św. Kwiryna w Łapszach Niżnych usytuowany jest w centrum wsi w pobliżu rzeki Łapszanki. Teren przykościelny jest otoczony wysokim kamiennym, murem nakrytym cementowym daszkiem, jednospadowym, nachylonym na zewnątrz. W części wschodniej muru zlokalizowana jest brama, dostępna schodami, flankowana dwoma filarami, zwieńczonymi czterospadowym płaskim daszkiem i kulami. Analogiczne wejścia od strony zachodniej, północnej i południowej. W obrębie placu przykościelnego znajdują się resztki cmentarza w postaci nagrobków.

Kościół jest orientowany, murowany, otynkowany, jednonawowy z czworoboczną wieżą w fasadzie z prezbiterium zamkniętym trójbocznie. Prezbiterium nakryte sklepieniem krzyżowo-żebrowym, oddzielone od nawy ścianą arkady tęczowej o ostrołukowym zakończeniu. Nawa jest szersza, nakryta stropem. Do prezbiterium przylega od północny niewielka zakrystia na planie prostokąta, a także przylegająca do niej i do ściany nawy druga nowsza zakrystia. Z kolei przy południowej ścianie nawy znajduje się kruchta, zwana babińcem z wejściem do świątyni. Portal prowadzący z kruchty do kościoła ostrołukowy, kamienny, skromnie profilowany – dwa wałki i dwa żłobki. Portal zamknięty drzwiami ze starymi ćwiekowymi okuciami, malowany z wypisaną datą 1652. Na drzwiach napis: „Laudetur Santissimum Sacramentum 1652”. Z kolei na północnej ścianie prezbiterium portal malowany, iluzjonistyczny z wejściem do zakrystii. U góry napis: „PIETAS ET LITTERAE”. Na zachodniej ścianie nawy chór muzyczny wsparty na dwóch filarach z dostępem kręconymi, drewnianymi schodami od północy.

Wnętrze oświetlają umieszczone w południowych ścianach nawy prostokątne, zamknięte półkoliście cztery okna oraz jedno od strony południowej w prezbiterium; w cztery podobne, małe okna umieszczone po jednym z każdej strony w najwyższej kondygnacji. Do kościoła prowadzi główne wejście od strony zachodniej oraz jedno przez kruchtę od południa i jedno od strony północnej przez zakrystię.

W zewnętrznej elewacji kościoła widoczny jest niewysoki, kamienny cokół, powyżej kościół otynkowany. Prezbiterium, niższe od nawy. Nawa nakryta dachem dwuspadowym z wieżą na sygnaturkę na wschodnim zakończeniu nawy. Do zachodniej fasady kościoła dostawiona jest wysoka założona na planie kwadratu wieża-dzwonnica. W dolnej kondygnacji na osi kościoła prostokątne wejście do kruchty, nakryte daszkiem. Hełm wieży baniasty z latarnią. Na zewnątrz przy apsydzie prezbiterium dwie skarpy złączone daszkiem tworzą wnękę, w której umieszczony jest stół ołtarzowy i grupa Ukrzyżowania tzw. kalwaryjka. Na południowej ścianie nawy znajdował się zegar słoneczny, obecnie pozostała tylko wskazówka po zamalowaniu podczas remontu ścian zewnętrznych.

Zarys problematyki artystycznej

Kościół św. Kwiryna w Łapszach Niżnych został wzniesiony na początku XIV wieku w typowym układzie wnętrza z podziałem na dwa czworoboczne człony odpowiadające potrzebom liturgii: prezbiterium stanowiącym część kapłańską oraz nawą, przeznaczoną dla wiernych. Kościół ma wiele cech wspólnych z świątyniami we Frydmanie, Niedzicy i Kacwinie. Budowle te wykazują cechy wczesnogotyckie. Kościół w Łapszach Niżnych jest zdecydowanie skromniejszy, posiadający krótkie prezbiterium nakryte sklepieniem krzyżowo-żebrowym i prostą nawę. Według Tadeusza Chrzanowskiego powiązania tej grupy świątyń średniowiecznych ze strzechami działającymi na Spiszu nie ulega wątpliwości. Również rozmieszczenie otworów drzwiowych w wejściach od zachodu i od południa oraz okiennych w południowych ścianach korpusu i prezbiterium wiąże się z typowym programem gotyckiego kościoła i znajduje liczne analogie. W gotyku unikano umieszczania okien po stronie północnej, bowiem uważano ją za strefę zła, natomiast otwory drzwiowe ze względów bezpieczeństwa ograniczano tylko do koniecznych.

Streszczenie

Kościół św. Kwiryna w Łapszach Niżnych został wzniesiony na początku XIV wieku w typowym układzie wnętrza z podziałem na dwa czworoboczne człony odpowiadające potrzebom liturgii: prezbiterium stanowiącym część kapłańską oraz nawą, przeznaczoną dla wiernych. Fundatorem świątyni był Kokosz Berzewiczy, węgierski szlachcic pochodzenia niemieckiego, właściciel klucza dunajeckiego. O węgierskich korzeniach fundacji kościoła świadczy również jej wezwanie – św. Kwiryna, biskupa z terenów dzisiejszej Chorwacji za czasów Dioklecjana, który zginął utopiony w rzece na terenie dzisiejszych Węgier. Od 1313 roku do 1786 roku kościół był w posiadaniu i administracji miechowitów z Lendak na Spiszu. Nieremontowana świątynia przy końcu XVII wieku była bliska ruiny, dodatkowo kościół został częściowo zniszczony podczas walk węgierskich kuruców i labanców na początku XVIIII wieku. Dzięki staraniom kolejnych plebanów: ojca Stanisława Zagórskiego oraz Łukasza Kuźnickiego została odnowiona. Konsekrację odnowionej świątyni przeprowadził biskup Grzegorz Nadolny w 1715 roku. Wówczas wykonano nową polichromię stropu nawy, którą m.in. opatrzono inskrypcją: „RESTAURATUM A(NN)O (DOMINI) 1714 / Die 14 Aug[ust]”. W trakcie tego remontu powstały również trzy nowe ołtarze, zachowujące stare wezwania z poprzednich nastaw.

W kościele przechowywana była dwustronna chorągiew wotywna sołtysa Franciszka Łapszańskiego, zabitego w 1626 roku przez powstańców węgierskich. Obecnie znajduje się w bibliotece zamku w Niedzicy. Po jednej stronie ukazana jest scena Ukrzyżowania, na której znajduje się również przedstawienie zmarłego i jego żony Małgorzaty Pasiutówny wraz z dwiema córkami, a po drugiej stronie widnieje Matka Boska z Dzieciątkiem. Kolejna chorągiew wotywna z kościoła w Łapszach Niżnych poświęcona była Wojciechowi Łapszańskiemu. Powstała w 1675 roku i była równie intersujaco zdobiona. Niestety zaginęła w czasie drugiej wojny światowej. Z kolei w Muzeum Archidiecezjalnym w Krakowie eksponowana jest rzeźba Matki Boskiej z Dzieciątkiem z ostatniej ćwierci XIV wieku wykonana w stylu gotyckim. Na belce arkady tęczowej umieszczona jest barokowa Grupa Ukrzyżowania. W świątyni znajduje się również szereg barokowych dzieł: obrazów oraz rzeźb, a także chrzcielnica z 1650 roku.

Bibliografia

"Z dziejów Łapsz. 700-lecie przybycia Zakonu Bożogrobców na Zamagurze Spiskie", Łapsze Niżne 2013
"Katalog zabytków sztuki w Polsce, t. 1: Województwo krakowskie", Warszawa 1953
Chrzanowski Tadeusz, Kornecki Marian , "Sztuka Ziemi Krakowskiej", Kraków 1982
Szydłowski Tadeusz, "Zabytki sztuki w Polsce. Inwentarz topograficzny, cz. 3: Województwo krakowskie, t. 1, z. 1: Powiat nowotarski", Warszawa 1938
Janicka-Krzywda Urszula, "Zabytkowe kościoły Orawy, Spisza, Podhala, Gorców i Pienin", Kraków 1987
Skorupa Andrzej, "Zabytkowe kościoły polskiego Spisza", Kraków 2001
"Zabytki sztuki w Polsce. Małopolska", Warszawa 2016
Pieńkowska Hanna, Staich Tadeusz, "Drogami skalnej ziemi. Podtatrzańska włóczęga krajoznawcza", Kraków 1956

Jak cytować?

Maria Działo, "Kościół św. Kwiryna ", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/kosciol-sw-kwiryna

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności