W 1869 i 1938 roku rzeźba została odzłocona wraz z ołtarzem. Ponownie odnowiono ją w 2009 roku.
Rzeźba pełna, Madonna ukazana w całej postaci, zwrócona frontalnie, stojąca na chmurach, z księżycem pod prawą stopą, dłońmi złożonymi do modlitwy i głową lekko uniesioną do góry. Ma wydłużoną twarz o pełnych policzkach, oczy niewielkie, zwrócone ku górze, prosty nos, usta małe i pełne. Długie, gęste, falowane włosy opadają jej na plecy. Na głowie korona otwarta, wokół niej nimb złożony z 12 gwiazd. Jest ubrana w długą suknię spodnią o wąskich rękawach i krótszą wierzchnią o szerokich rękawach, obficie drapowaną w drobne fałdy, brzegi stroju rozwiane. Na piersi ma zawieszony różaniec, którego koniec sięga wysokości kolan. Postać okrywa płaszcz zapięty pod szyją i opadający na ramiona i plecy, z odwiniętym brzegiem. Polichromia naturalistyczna w odsłoniętych partiach ciała, szaty i atrybuty złocone i srebrzone.
W polu centralnym ołtarza głównego znajduje się figura Matki Boskiej Różańcowej, która została oparta na typie Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej. Czerpanie z dawnych rozwiązań ikonograficznych i wykorzystanie ich do nowych tematów było i wciąż jest bardzo częstym zjawiskiem w sztuce europejskiej. O powielaniu tego zabiegu można mówić w przypadku przedstawienia Niepokalanej, opartego na typie Madonny Apokaliptycznej, które silnie oddziaływało na formującą się ikonografię Matki Boskiej Różańcowej. Z wykształconego w XVI wieku przedstawienia Niepokalanej zaczerpnięto gest złożonych do modlitwy rąk. Na wykształcenie pierwowzoru wpływ miała niewątpliwie działalność hiszpańskich malarzy Estebana Murilla i Francisca Pacheca oraz włoskiego arcybiskupa, św. Karola Boromeusza, którzy postulowali, by Madonnę malować jako młodą dziewczynę, o pięknej twarzy, z rozpuszczonymi włosami, ubraną w płaszcz i „obleczoną blaskiem”. Księżyc pod stopami oznaczał czystość Marii, korona na głowie stała się atrybutem Królowej Różańca Świętego oraz 12 apostołów, a gest złożonych dłoni podkreślał nadrzędną rolę modlitwy, w tym przypadku szczególnie różańcowej.
Być może ten sam rzeźbiarz wykonał figurę św. Sebastiana z ołtarza głównego oraz tzw. „Diabła jurgowskiego”.
W 1869 i 1938 roku rzeźba została odzłocona wraz z ołtarzem. Ponownie odnowiono ją w 2009 roku.
Figura Matki Boskiej Różańcowej, która znajduje się w niszy ołtarza głównego powstała w końcu XVIII lub na początku XIX wieku. Opiera się na typie Matki Boskiej Niepokalanej, ukazując Marię stojącą na półksiężycu, z 12 gwiazdami wokół głowy i złożonymi do modlitwy rękami.
Agata Felczyńska, "Matka Boska Różańcowa", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2025, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/matka-boska-rozancowa-22