Rzeźba św. Stanisława powstała w drugiej lub trzeciej ćwierci XVII wieku. Pierwotnie była ustawiona w poprzednim kościele w Sidzinie. Obecnie znajduje się na ołtarzu wykonanym około 1825 roku z wykorzystaniem elementów starszej struktury.
Rzeźba św. Stanisława z Piotrowiniem ścięta z tyłu i drążona, ustawiona na ciemnozielonym cokole. Święty ukazany jest frontalnie w delikatnym kontrapoście z lewą nogą ugiętą w kolanie. Prawą dłonią czyni gest błogosławieństwa, a w lewej trzyma pastorał. Twarz podłużna o dużym nosie z silnie zaznaczonym podbródkiem, przymkniętych oczach, okolona średniej długości ciemnobrązowymi włosami zasłaniającymi uszy. Święty ubrany jest w srebrzoną albę i rokietę oraz w złocony mucet, kapę, rękawice i infułę; na szyi ma założony złocony krzyż pektoralny. Tkaniny są obficie drapowane w rurkowate i równoległe fałdy, u spodu łamane. U nóg św. Stanisława ukazana jest z lewego profilu półpostać nagiego, z czerwonym całunem przerzuconym przez ramię Piotrowina z uniesionymi rękami złożonymi w geście modlitwy. Sylwetka wychudzona, karnacja szara, głowa okolona częściowo łysiną. Polichromia naturalistyczna w odsłoniętych partiach ciała św. Stanisława.
W dotychczasowych badaniach nad wyposażeniem kościoła św. Mikołaja w Sidzinie, wobec braku dokumentów archiwalnych ustalających wykonawców, nie podjęto próby wskazania choćby kręgu potencjalnych autorów rzeźb z ołtarza głównego. Akta wizytacji z XVII wieku nie przekazują szczegółowych informacji o kolejnych ołtarzach w kościele w Sidzinie – wymieniają tylko ich liczbę lub tytuły wezwań. Zwracając jednak uwagę na uszy ołtarza zdobione ornamentem małżowinowo-chrząstkowym można wnioskować, że poprzedni ołtarz główny powstał w drugiej lub trzeciej ćwierci XVII wieku. Z tego okresu pochodzą także figury św. Andrzeja, św. Tomasza, św. Stanisława i św. Wojciecha oraz uskrzydlone główki aniołków skierowane na wprost z szyjami podwiązanymi chustami. Natomiast konstrukcja ołtarza, figury aniołów w zwieńczeniu, rzeźba Boga Ojca oraz gołębicy Ducha Świętego powstały po wybudowaniu nowej świątyni w Sidzinie około 1825 roku.
Rzeźba św. Stanisława posiada cechy charakterystyczne dla plastyki wczesnobarokowej o sztywnym sposobie kształtowania sylwetki oraz drapowania szat pozbawionego silnej ekspresji i przyjmującego formę rurkowatych fałd, przylegających ciasno do ciała i opadających równolegle w dół. Figura przedstawia św. Stanisława, którego rzeźbiarz ukazał zgodnie z tradycją ikonograficzną – w stroju biskupim i w obecności wskrzeszonego Piotrowina. Święty urodził się około 1030 roku w Szczepanowie. Z powodu konfliktu z królem Bolesławem został z jego polecenia zamordowany w 1079 roku, według tradycji podczas mszy świętej w kościele św. Michała na Skałce. Był biskupem krakowskim, męczennikiem, jest jednym z głównych patronów Polski.
Rzeźba św. Stanisława powstała w drugiej lub trzeciej ćwierci XVII wieku. Z tego okresu pochodzą również figruy św. Andrzeja, św. Tomasza i św. Wojciecha ustawione na ołtarzu z około 1825 roku. Omawiana figura przedstawia św. Stanisława, który urodził się około 1030 roku w Szczepanowie. Z powodu konfliktu z królem Bolesławem został z jego polecenia zamordowany w 1079 roku, według tradycji podczas mszy świętej w kościele św. Michała na Skałce. Był biskupem krakowskim i męczennikiem, jest jednym z głównych patronów Polski.
Maria Działo, "Św. Stanisław", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2025, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/sw-stanislaw-15