Krucyfiks późnobarokowy, który umieszczono w polu głównym ołtarza bocznego z XIX wieku, przeniesiono z poprzedniej nastawy ołtarzowej. Ołtarz, w którym pierwotnie umieszczony był krucyfiks, został wzmiankowany w aktach wizytacji z 1729 oraz z 1748 roku: „2dum altare in Majori Choro a parte dextra Crucifixi Christi Domini mensa lignea cum Portatili rite consecrato et illa so.”
Krucyfiks w typie Cristo morte; postać Chrystusa umarłego przybitego do krzyża trzema gwoździami. Sylwetka w delikatnym zwisie, o silnie zaznaczonej anatomii ciała, z podkreśloną linią żeber i zaznaczonymi śladami męki. Perizonium w formie tkaniny przewiązanej na sznurze na prawym boku, sięgające kolan i odsłaniające prawe udo. Twarz Jezusa podłużna opadająca na prawe ramię, okolona zarostem; oczy zamknięte, nos podłużny, usta delikatnie otwarte; włosy długie spływające na prawe ramię, na głowie zielona korona cierniowa. Krzyż drewniany, prosty. Nad głową Chrystusa zawieszona tabliczka w kształcie kartusza zdobionego ornamentem okuciowym z napisem „I.N.R.I.” Partie ciała polichromowane naturalistycznie, perizonium złocone.
W dotychczasowych badaniach nad wyposażeniem kościoła w Sidzinie nie podjęto próby wskazania choćby kręgu potencjalnych autorów krucyfiksu, co wynika m.in. z braku wiadomości na ten temat w źródłach archiwalnych z XVII wieku. Rzeźbę o smukłym modelunku z guzami widocznymi po bokach klatki piersiowej, szczupłymi goleniami, a zarazem idealizujących rysach twarzy bez większych oznak męki i perizonium przewiązanym sznurem można zadatować najwcześniej na drugą połowę XVII wieku. Zastanawiające jest jednak zastosowanie ornamentu okuciowego w kartuszu titulusa. Ornament ten występował w Polsce przeważnie od około 1580 do 1630 roku. Być może kartusz pochodzi jeszcze z wcześniejszej rzeźby. Uzupełnieniem sceny jest obraz w tle, pochodzący z drugiej połowy XIX wieku z przedstawieniem grupy Ukrzyżowania z Matką Boską, św. Weroniką i św. Janem Ewangelistą.
Krucyfiks późnobarokowy, który umieszczono w polu głównym ołtarza bocznego z XIX wieku, przeniesiono z poprzedniej nastawy ołtarzowej. Ołtarz, w którym pierwotnie umieszczony był krucyfiks, został wzmiankowany w aktach wizytacji z 1729 oraz z 1748 roku. Interesującym motywem jest zastosowanie ornamentu okuciowego w kartuszu titulusa. Ornament ten występował w Polsce przeważnie od około 1580 do 1630 roku. Być może kartusz pochodzi jeszcze z wcześniejszej rzeźby. Uzupełnieniem sceny jest obraz w tle, pochodzący z drugiej połowy XIX wieku z przedstawieniem grupy Ukrzyżowania z Matką Boską, św. Weroniką i św. Janem Ewangelistą.
Autor: Michał Kunicki
Autor: Józef Lanckoroński
Maria Działo, "Krucyfiks", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/krucyfiks-83