Dzieje zabytku nie są znane.
Ołtarz przyścienny, architektoniczny, jednoosiowy, jednokondygnacyjny ze zwieńczeniem i ażurowymi uszakami o falistym brzegu. Mensa w typie sarkofagowym, profilowana, z kamiennym portatylem. Retabulum wklęsłe, ujęte parą kolumn kompozytowych ustawionych na kostkowych cokołach z rozetkami, wspierających belkowanie wyłamujące się ponad nimi, zamknięte wydatnym, profilowanym gzymsem. Fryz dekorowany rozetkami. Nad belkowaniem na osiach kolumn ustawione wazony o marmoryzowanej i żłobionej powierzchni. W polu środkowym głęboka wnęka zamknięta wielobocznie, w której rzeźbiony krucyfiks, po jego bokach malowane postacie Matki Boskiej i Św. Jana na tle pejzażu z architekturą. Zwieńczenie półkoliste ujęte spływami wolutowymi, na których rzeźby aniołków z arma Christi (aniołek po prawej z włócznią, po lewej zaś z gąbką). Pośrodku zwieńczenia owalny obraz z przedstawieniem św. Wojciecha ujęty ramą uformowaną z obłoków z odchodzącymi promieniami. Nad zwieńczeniem rzeźbiona, złocona korona zamknięta. Struktura ołtarza polichromowana, marmoryzowana na odcień niebieski, antepedium z polem marmoryzowanym na kolor beżowy.
Ołtarz wykonano w XIX wieku, jednak jego forma nawiązuje wyraźnie do sztuki późnego baroku. Wykorzystano strukturę wykształconą w epoce nowożytnej, konstruując nastawę jednokondygnacyjną, z rzeźbą na tle obrazu w polu środkowym pierwszej kondygnacji i mniejszym obrazem w zwieńczeniu. Ołtarz flankują kolumny, a zwieńczenie wypełnia gloria promienista. Dodatkowo struktura jest wklęsła, a będące tłem dla kolumn pilastry zostały zwielokrotnione.
Ołtarz można zatem określić wciąż jako późnobarokowy i wskazać jako przykład sztuki prowincjonalnej, charakteryzującej się długim zapóźnieniem form, aż po początek XIX wieku, czyli około wiek dłużej. W strukturę wpleciono dodatkowo stojące na wyłamanych częściach belkowania wazony będące elementami zaczerpniętymi ze sztuki klasycystycznej oraz detale już stricte dziewiętnastowieczne – np. rozwinięte kwiaty współtworzące uszaki nastawy. Dekorujące zwieńczenie anioły stanowią przykład sztuki ludowej, cechuje je uproszczona budowa ciała, schematyczne ujęcie twarzy oraz sztywna poza.
Dobry.
Boczny ołtarz ze sceną Ukrzyżowania powstał w pierwszej połowie XIX wieku i jest przykładem długiego trwania tradycji barokowej w sztuce prowincjonalnej. Jego strukturę uzupełniają elementy nawiązujące do sztuki klasycystycznej oraz ludowej.
Agata Felczyńska, "Ołtarz przytęczowy prawy Ukrzyżowania", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2025, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/oltarz-przyteczowy-prawy-ukrzyzowania