Dzieje zabytku nie są znane.
Wizerunek Chrystusa przybitego czterema gwoździami do krzyża. Ciało szczupłe, wydłużone, wyprostowane, o wyraźnie zaznaczonej linii żeber, długie ręce rozciągnięte powyżej głowy, nogi delikatnie ugięte w kolanach, stopy przybite obok siebie. Głowa opada na prawy bark. Jezus ma podłużną, szczupłą twarz, oczy zamknięte, usta rozchylone, nos prosty. Na jasnej karnacji silnie odznaczają się ciemne brwi, krótkie wąsy oraz broda. Układające się w fale włosy opadają na plecy i prawy bark. Na głowie cienka, czarna korona cierniowa. Biodra otacza białe perizonium ułożone w sztywne fałdy, przewinięte z przodu i zwisające przy prawym udzie, przytrzymane sznurem przewiniętym na prawym boku. W miejscach przebić gwoździami, przy koronie cierniowej oraz w ranie w boku ślady krwi. Krzyż gładki, ciemnobrązowy, na górnej belce titulus w formie rozwiniętego zwoju z literami „IN/RI” (łac. Iesus Nazarenus Rex Iudaeorum). Polichromia w partiach ciała naturalistyczna.
Ukrzyżowanie, kulminacyjny moment Pasji, opisany przez każdą z czterech Ewangelii, stanowi najczęściej ukazywany temat w sztuce chrześcijańskiej. Od XI wieku nacisk kładziono na ukazanie nie triumfu, lecz cierpienia Chrystusa – zmarłego lub umierającego – w koronie cierniowej i z opuszczoną głową, również w towarzystwie innych osób świętych. Przedstawienie zredukowane, jak w przypadku tej rzeźby, wyłącznie do postaci wiszącego na krzyżu, martwego Jezusa uwypukla jego osamotnienie w czasie męki i stanowi obowiązkowe wyposażenie każdego kościoła. Nazwa krucyfiks pochodzi od łacińskiego słowa „crucifixus” i oznacza „przybity do krzyża”. Krucyfiks zachęca do refleksji nad sensem cierpienia i ofiary Jezusa, które prowadzą do odkupienia ludzkości i nad ograniczonym czasem ludzkiego życia oraz wiecznością. Stopy Chrystusa w Skawinie zostały przybite osobno, co jest bardzo rzadko spotykane w sztuce nowoczesnej, było jednak powszechnie stosowanym rozwiązaniem w sztuce średniowiecznej do początku XVIII wieku.
Dobry.
Nazywa krucyfiks pochodzi od łacińskiego słowa „crucifixus” i oznacza „przybity do krzyża”. W dziewiętnastowiecznym przedstawieniu znajdującym się w przedsionku kościoła w Skawinie stopy Chrystusa zostały przybite osobno, co jest bardzo rzadko spotykane w sztuce nowoczesnej, było jednak powszechnie stosowanym rozwiązaniem w sztuce średniowiecznej do początku XVIII wieku.
Agata Felczynska , "Krucyfiks", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/krucyfiks-80