Krucyfiks został wykonany w drugiej połowie XVII wieku. Odnotowano go w aktach wizytacji biskupiej z 1728 roku: „(Ter)tium altare Crucifixi Dñi Nostri Jezu Christi [...]”. Po jego bokach zawieszone były też niegdyś dziękczynne wota. Obecnie krucyfiks jest umieszczony w ołtarzu bocznym skomponowanym w 1954 roku z kilku nastaw ołtarzowych w jedną. Autorem koncepcji ołtarza byli Piotr Krakowski i Julian Klimek. W ołtarzu zostały użyte renesansowe kolumienki, pochodzące z dawnych nastaw ołtarzowych z kościoła w Niegardowie (powiat proszowicki), a także fragmenty nastawy znajdującej się w kościele, zapewne tej opisanej w aktach wizytacji.
Krucyfiks umieszczony w polu środkowym ołtarza na tle malowanego pejzażu Jerozolimy, u dołu płaskorzeźbiona i złocona skała. Figura Chrystusa pełnoplastyczna ścięta w partii bioder, przybita do drewnianego krzyża trzema gwoździami. Sylwetka wychudzona z wyraźnie zaznaczoną muskulaturą i układem kostnym zwłaszcza w partii klatki piersiowej. Ramiona uniesione wysoko tworzą głęboki łuk. Ręce lekko zgięte, palce dłoni zaciśnięte. Głowa w koronie cierniowej opada na klatkę piersiową, nieznacznie przechylona w prawą stronę. Nogi lekko ugięte, stopy skrzyżowane, przybite jednym gwoździem. Twarz Chrystusa pociągła, okolona długimi włosami opadającymi na prawe ramię oraz krótką brodą. Oczy zamknięte, nos prosty, usta wąskie i rozchylone. Wokół bioder Chrystus ma zawieszone krótkie perizonium, bogato drapowane, z rozwianą kaskadą fałd przy prawym boku. Nad głową wisi titulus w formie banderoli z napisem „IN/RI”.Karnacja ciała w odcieniu szaro-różowym z zaznaczonymi śladami męki na całym ciele. Włosy i zarost ciemnobrązowe, perizonium i gwoździe złocone, titulus złocony i srebrzony.
Nazywa krucyfiks pochodzi od łacińskiego słowa „crucifixus” i oznacza „przybity do krzyża”. Przedstawienie Ukrzyżowania zredukowane wyłącznie do postaci wiszącego na krzyżu, martwego Chrystusa ma uzmysłowić oglądającym Jego osamotnienie w czasie męki. Chrystus został ukazany w typie Cristo morte – tzn. jako umarły z zamkniętymi oczami i rozchylonymi ustami. Postać Zbawiciela pozbawiona jest ekspresji charakterystycznej dla XVIII wieku – jego sylwetka jest wyraźnie statyczna. Nad jego głową znajduje się titulus, czyli tabliczka z napisem winy, skróconym do liter „INRI” (łac. Iesus Nazarenus Rex Iudaeorum), czyli Jezus Nazarejczyk Król Żydów, zgodnie z opisem w Ewangelii św. Jana: „Wypisał też Piłat tytuł winy i kazał go umieścić na krzyżu. A było napisane: «Jezus Nazarejczyk, Król Żydowski». Ten napis czytało wielu Żydów, ponieważ miejsce, gdzie ukrzyżowano Jezusa, było blisko miasta. A było napisane w języku hebrajskim, łacińskim i greckim. Arcykapłani żydowscy mówili do Piłata: «Nie pisz: Król Żydowski, ale że On powiedział: Jestem Królem Żydowskim». Odparł Piłat: «Com napisał, napisałem»” (J 19,19-22).
Krucyfiks został wykonany w drugiej połowie XVII wieku. Pierwotnie po jego bokach zawieszone były dziękczynne wota. Obecnie jest umieszczony w ołtarzu bocznym skomponowanym w 1954 roku z kilku nastaw ołtarzowych w jedną.
Maria Działo, "Krucyfiks", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/krucyfiks-45