Św. Szymon

Dzieje zabytku

Figura św. Szymona powstała prawdopodobnie w XIX wieku. Po 1919 roku została postawiona wtórnie na wsporniku obok ołtarza Serca Jezusowego, gdyż nie wymieniono jej w inwentarzu księdza Adama Górkiewicza. Figura była odnawiana zapewne razem z całym ołtarzem w latach 1930, 1966 i 2003.

Opis

Figura pełnoplastyczna ustawiona na nieregularnej podstawie. Święty ukazany frontalnie, z pochyloną głową, lewą nogą ugiętą, opartą na podstawie. Lewą ręką podtrzymuje otwartą księgę, prawą wyciąga w bok i opiera na pile. Twarz ma pociągłą, o dojrzałych rysach, zmarszczonym czole, półprzymkniętych oczach, prostym nosie i pełnych ustach, okoloną długą, rozdwajającą się brodą i krótkimi, falowanymi włosami. Ubrany jest w złoconą tunikę, przylegającą do ciała, obficie drapowaną, przepasaną w talii oraz płaszcz zarzucony na ramiona i na lewy bok postaci. Polichromia ciała naturalistyczna, włosy brązowe.

Zarys problematyki artystycznej

Figura ma blokowy charakter, z rękami usytuowanymi blisko ciała, pozbawiona jest ekspresji. Stosunkowo precyzyjnie kształtowana jest jej twarz, włosy i dłonie w przeciwieństwie do powierzchownego i nieco sztywnego modelunku szat.
Święty Szymon i św. Juda Tadeusz według tradycji byli braćmi. Po rozesłaniu apostołów wspólnie głosili Ewangelię nad Morzem Czerwonym i w Egipcie lub w Babilonii i Palestynie. Mieli razem ponieść śmierć męczeńską, dlatego często przedstawiani są wspólnie. Szymon zginął przecięty piłą, dlatego stanowi ona jego atrybut.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Dobry.

Streszczenie

Figura św. Szymona powstała prawdopodobnie w XIX wieku. Po 1919 roku została postawiona wtórnie na wsporniku obok ołtarza Serca Jezusowego. Szymon zginął przecięty piłą, dlatego stanowi ona jego atrybut.

Bibliografia