Św. Piotr
Zdjęcie nr 1: Rzeźba przedstawia św. Piotra, ustawionego na półkolistym, srebrzonym cokole. Święty ukazany frontalnie, w lewej dłoni uniesionej na wysokości barku trzyma dwa klucze, a w prawej przy boku trzyma księgę. Twarz pełna o delikatnie rozchylonych ustach i dużych oczach. Głowa okolona krótką brodą oraz włosami po bokach głowy i kępką na jej czubku. Święty ubrany jest w długą suknię, przewiązaną w talii oraz złocony płaszcz przechodzący ukośnie z przodu i pod lewą ręką. Draperia szat miękka o równoległych fałdach; dłonie wyrzeźbione sztywno i niedbale. Polichromia w odsłoniętych partiach ciała naturalistyczna, szaty i atrybuty złocone oraz srebrzone.
Zdjęcie nr 2: Rzeźba przedstawia św. Piotra, ustawionego na półkolistym, srebrzonym cokole. Święty ukazany frontalnie, w lewej dłoni uniesionej na wysokości barku trzyma dwa klucze, a w prawej przy boku trzyma księgę. Twarz pełna o delikatnie rozchylonych ustach i dużych oczach. Głowa okolona krótką brodą oraz włosami po bokach głowy i kępką na jej czubku. Święty ubrany jest w długą suknię, przewiązaną w talii oraz złocony płaszcz przechodzący ukośnie z przodu i pod lewą ręką. Draperia szat miękka o równoległych fałdach; dłonie wyrzeźbione sztywno i niedbale. Polichromia w odsłoniętych partiach ciała naturalistyczna, szaty i atrybuty złocone oraz srebrzone.
Zdjęcie nr 3: Rzeźba przedstawia św. Piotra, ustawionego na półkolistym, srebrzonym cokole. Święty ukazany frontalnie, w lewej dłoni uniesionej na wysokości barku trzyma dwa klucze, a w prawej przy boku trzyma księgę. Twarz pełna o delikatnie rozchylonych ustach i dużych oczach. Głowa okolona krótką brodą oraz włosami po bokach głowy i kępką na jej czubku. Święty ubrany jest w długą suknię, przewiązaną w talii oraz złocony płaszcz przechodzący ukośnie z przodu i pod lewą ręką. Draperia szat miękka o równoległych fałdach; dłonie wyrzeźbione sztywno i niedbale. Polichromia w odsłoniętych partiach ciała naturalistyczna, szaty i atrybuty złocone oraz srebrzone.

Św. Piotr

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
nowotarski
Gmina
Łapsze Niżne
Miejscowość
Trybsz
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Krakowska
Dekanat
Białka Tatrzańska
Parafia
Św. Elżbiety Węgierskiej
Tagi
rzeźba XVIII wieku św. Piotr
Miejsce przechowywania
prawa bramka ołtarza głównego
Identyfikator
DZIELO/14329
Kategoria
rzeźba
Ilość
1
Czas powstania
trzecia dekada XVIII wieku (?)
Technika i materiał
drewno, techniki rzeźbiarskie, polichromowanie, złocenie, srebrzenie
Wymiary podstawowe
wysokość – 116 cm
Wymiary szczegółowe
Wysokość figury – 111 cm
Autor noty katalogowej
Maria Działo
Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Bez utworów zależnych 3.0 Polska

Dzieje zabytku

Rzeźba św. Piotra prawdopodobnie powstała w trzeciej dekadzie XVIII wieku wraz z całą nastawą ołtarzową.

Opis

Rzeźba przedstawia św. Piotra, ustawionego na półkolistym, srebrzonym cokole. Święty ukazany frontalnie, w lewej dłoni uniesionej na wysokości barku trzyma dwa klucze, a w prawej przy boku trzyma księgę. Twarz pełna o delikatnie rozchylonych ustach i dużych oczach. Głowa okolona krótką brodą oraz włosami po bokach głowy i kępką na jej czubku. Święty ubrany jest w długą suknię, przewiązaną w talii oraz złocony płaszcz przechodzący ukośnie z przodu i pod lewą ręką. Draperia szat miękka o równoległych fałdach; dłonie wyrzeźbione sztywno i niedbale. Polichromia w odsłoniętych partiach ciała naturalistyczna, szaty i atrybuty złocone oraz srebrzone.

Zarys problematyki artystycznej

Sposób rzeźbienia przypomina figury, które znajdują się w ołtarzu w kaplicy Matki Boskiej Bolesnej w kościele św. Jana Chrzciciela w Orawce z 1728 roku. Artysta ten rzeźbił figury o pulchnych w dolnej części twarzach, niezgrabnie formował dłonie postaci, a rękawy ich sukni silnie przywierały do rąk i były gęsto drapowane w przeciwieństwie do rozwianych brzegów płaszczy. Sylwetki były sztywne, a włosy rzeźbione gęstymi wgłębieniami i silnie zawinięte w duże loki. Być może twórca rzeźb z ołtarza w Orawce wykonał również figury na ołtarzu głównym w kościele w Trybszu.

Święty Piotr został ukazany w tradycyjnym ujęciu z atrybutami: dwoma kluczami symbolizującymi władzę namiestnika Chrystusa oraz otwartą księgą nawiązującą do jego udziału w misji apostolskiej. Jednak wizerunek św. Piotra charakteryzują nie tylko jego atrybuty, ale również fizyczny wygląd, który jest powszechnie rozpoznawalny w ikonografii chrześcijańskiej. W sztuce Orientu święty ma kręcone włosy, natomiast w sztuce Zachodu, wręcz przeciwnie, jest łysy lub ma tylko kępkę siwych włosów na głowie. Jego broda jest zawsze krótka. Liczba atrybutów przypisywanych św. Piotrowi jest nieliczna. Niektóre charakteryzują go jako apostoła, inne jako papieża. Najwcześniejszym i najbardziej rozpowszechnionym są klucze, które po raz pierwszy w ikonografii świętego pojawiły się w połowie V wieku, a następnie stały się wręcz jego znakiem rozpoznawczym. Zwykle świętego przedstawiano z dwoma kluczami złotym i srebrnym. Symbolizują one jego władzę w sprawach życia wiecznego i doczesnego, moc rozwiązywania i wiązania wszystkiego, zgodnie ze słowami, jakie wypowiedział Jezus do św. Piotra: „I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie” (Mt 16, 19).

Streszczenie

Rzeźba św. Piotra prawdopodobnie powstała w trzeciej dekadzie XVIII wieku wraz z całą nastawą ołtarzową.

Bibliografia

Rèau Louis, "Iconographie de l’art chrètien", Paryż 1959
Janicka-Krzywda Urszula , "Patron – atrybut – symbol", Poznań 1993

Osoby związane z dziełem

Zdjęcie nr 1 dla osoby: Piotr św.
Piotr św.

Inne dzieła z tego miejsca

Zdjęcie nr 1: Kościół św. Antoniego Padewskiego w Trybszu jest usytuowany w centrum wsi, na południe od głównej drogi prowadzącej z Łapsz Wyżnych do Nowego Targu. Teren przykościelny jest otoczony wysokim murem, częściowo żeliwnym na kamiennej podmurówce, częściowo murowanym nakrytym cementowym daszkiem. Wejście od strony wschodniej oraz zachodniej przez szerokie bramy. Kościół jest orientowany, murowany, otynkowany, jednonawowy z czworoboczną wieżą w fasadzie z prezbiterium zamkniętym trójbocznie. Dwuprzęsłowe prezbiterium oddziela od nawy szeroka ściana arkady tęczowej, zamknięte ostrołukowo. Nawa jest szersza i dłuższa, pięcioprzęsłowa. Wnętrze artykułowane jest dużymi i szerokimi oknami w kształcie stojących prostokątów, zamkniętych ostrołukowo, wypełnionych witrażami. Od południa do nawy przylega niewielka kruchta, a do prezbiterium od północy zakrystia. Na zachodniej ścianie nawy chór muzyczny wsparty na dwóch filarach, dostępny schodami od południowej strony nawy. Do kościoła prowadzi główne wejście od strony zachodniej oraz dwa mniejsze od strony południowej przez kruchtę i od strony północnej przez zakrystię. W zewnętrznej elewacji kościoła widoczny jest niewysoki cokół, powyżej kościół otynkowany. Prezbiterium, o tej samej wysokości co nawa, lecz węższe z sygnaturką zwieńczoną iglicą. Nawa i prezbiterium oszkarpowane, nakryte dachem dwuspadowym. Do zachodniej fasady kościoła dostawiona jest wysoka założona na planie kwadratu wieża-dzwonnica. W dolnej kondygnacji na osi kościoła prostokątne wejście do kruchty, flankowane dwiema szkarpami. Fasada wieży w całości pokryta blachą, przechodzącą nad głównym wejściem do kościoła w daszek. Wieża zwieńczona iglicą.
kościół
Kościół św. Antoniego Padewskiego
Zdjęcie nr 1: Ołtarz drewniany, prostopadłościenny, mensa drewniana z kamiennym portatylem. Antependium drewniane, na profilowanym cokole, ujęte parą lizen z płycinami w kształcie stojących prostokątów, zamkniętych półkoliście podtrzymujących gzyms; w polu obraz w formie leżącego prostokąta z obrazem Ostatnia Wieczerza malowanym olejno na desce. Tabernakulum w formie drewnianej skrzynki; na ścianie frontowej arkada, której łuk opiera się na parze pilastrów z płycinami na trzonach, flankujących drzwiczki; całość zamknięta profilowanym gzymsem. Fakturowane drzwiczki w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym z aplikowanymi kielichem z Hostią w glorii, ujętym kłosami zbóż i kiściami winogron. Na tabernakulum dwie klęczące figurki modlących się aniołów i krucyfiks. Nastawa ołtarzowa architektoniczna, jednoosiowa, jednokondygnacyjna ze zwieńczeniem i bramkami. Na dwustrefowym cokole o zryzalitowanych brzegach ustawiona jest nastawa. Kondygnacja ujęta parą kolumn o kapitelach kompozytowych i skręconych trzonach, stojących na ukośnie ustawionych cokołach. Podpory dźwigają pełne belkowanie, przerwane nad polem środkowym. W polu podwójna nisza, każda ujęta ramą w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem nadwieszonym. Wewnątrz rzeźba św. Elżbiety Węgierskiej. Po bokach nastawy ustawione dwie figury świętych królewiczów węgierskich. Kondygnacja ujęta uszami utworzonymi z liści akantu i karbowanej wstęgi. Zwieńczenie w formie zbliżonej do trójkąta, ujęte spływami wolutowymi, zamknięte falowanym gzymsem przyjmującym trójkątny kształt, zakończone glorią promienistą z rzeźbą Boga Ojca. W polu zwieńczenia wspornik ze stojącą figurką Matki Boskiej na tle glorii i obłoków, pośród rzeźbionych uskrzydlonych główek anielskich i pary aniołków. Po bokach zwieńczenia ustawione dwie figury świętych niewiast. Bramki w formie podwieszonych łuków nadwieszonych. Przejście zamknięte łukiem wklęsło-wypukłym z uskokami. Na bramkach ustawione są figury: po lewej stronie św. Piotra, a po prawej św. Pawła. Cokoły, bramki, pole środkowe i fryz dekorowane akantem. Skręcone trzony kolumn dekorowane wicią roślinną. Struktura polichromowana w kolorze beżowym z czerwonymi profilami; ornamentyka i profile złocone; detale i trzony kolumn srebrzone. Na boku ołtarza tabliczka: „FUNDACJA / ZŁOCENIA OŁTARZA GŁÓWNEGO / KOŁO NR 1 / PRZY ZWIĄZKU SPISZA / CHICAGO / U. S. A. / 2003 R.”.
ołtarz
Ołtarz główny
Zdjęcie nr 1: Kościół św. Elżbiety Węgierskiej w Trybszu usytuowany jest w centrum wsi na południe od drogi prowadzącej z Łapsz Wyżnych do Nowego Targu. Teren przykościelny jest otoczony od południa drewnianym ogrodzenie z murowanymi słupkami i kamienną podmurówką, z pozostałych stron mur z polnych kamieni, nakryty daszkiem cementowym. Główne wejście na teren przykościelny od północy, od zachodu bramka prowadząca do nowego kościoła, od południa furtka na cmentarz. Od zachodu główne wejście flankowane słupkami. Na placu przykościelnym stara lipa, w niej krucyfiks w kapliczkowej, szafkowej oprawie. W zachodniej części sztuczna grota, murowana z polnych kamieni z figurą Matki Boskiej z Lourdes. Kościół jest orientowany, drewniany o konstrukcji zrębowej, jednonawowy z wydłużonym prezbiterium zamkniętym trójbocznie, z kruchtą od południa i pierwotnie z zakrystią od północy i wieżą od zachodu. Wnętrze nakryte pułapem, w nawie z zaskrzynieniami, wiązanie nawy oparte nie na ścianach lecz na belkach podciągowych, których jeden koniec jest w ścianie tęczy, drugi zaś w czołowej ścianie nawy. Na zachodniej ścianie nawy chór muzyczny wsparty na dwóch filarach. Wnętrze oświetlają umieszczone w południowej ścianie trzy okna (dwa w prezbiterium i jedno w nawie). Ściany i stropy pokryte polichromią. Do kościoła prowadzi główne wejście od strony zachodniej oraz jedno przez kruchtę od południa. Dach o jednej kalenicy, gontowy, na środku drewniana sygnaturka, nakryta kopułką. Portal do zakrystii o wykroju w tzw. ośli grzbiet.
kościół
Kościół św. Elżbiety Węgierskiej
Zdjęcie nr 1: Ołtarz architektoniczny, dwukondygnacyjny, jednoosiowy ze zwieńczeniem. Ołtarz prostopadłościenny z drewnianą mensą i kamiennym portatylem. Antependium ozdobione trzema płycinami z czego środkowa w kształcie czwórliścia przenikającego się z kwadratem; dwie boczne, ustawione antytetycznie, w kształcie leżącego prostokąta z parą boków wewnętrznych w kształcie łuku nadwieszonego wklęsłego. W płycinie środkowej polichromowany monogram maryjny, w płycinach bocznych po lewej stronie Zwiastowanie, a po prawej Ucieczka do Egiptu. Nastawa na niewysokim, uskokowym cokole o ukośnie ustawionych bokach, zdobionych słonecznikami. W środkowej partii cokołu wkomponowane tabernakulum w formie prostopadłościennej szafki na profilowanym, uskokowym cokole z narożami ujętymi dwoma parami pilastrów z półwałkiem pośrodku trzonu, wspierających profilowany, uskokowy gzyms. Drzwiczki tabernakulum w kształcie prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym, w polu płaskorzeźbiony kielich z Hostią oraz kłosami zbóż. Kondygnacja flankowana parą zdwojonych pilastrów oraz dostawionych, ustawionych pod kątem pilastrów z nałożonymi spływami wolutowymi. Podpory wspierają przerywane, niepełne belkowanie oraz przyczółek. Pole środkowe zajmuje wnęka w kształcie stojącego prostokąta, zamkniętego półkoliście. W polu figura Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej. Pod wnęką podwieszona, rzeźbiona girlanda. Po lewej stronie kondygnacji, na cokole ułożonym na zakończeniu woluty ustawiona jest rzeźba św. Jana Ewangelisty, a po drugiej stronie figura nierozpoznanej świętej. Na belkowaniu usadzona jest para aniołków. Druga kondygnacja w formie wnęki w kształcie stojącego prostokąta, zamkniętego półkoliście, flankowana po bokach filarami, ozdobionymi liśćmi akantu. W polu umieszczona rzeźba św. Mikołaja. Nad rzeźbą stylizowana duża muszla palmetowa z podwieszonymi liśćmi akantu. Zwieńczenie w formie promienistej glorii z Okiem Opatrzności pośrodku, ujętej wieńcem srebrzonych obłoków. Struktura polichromowana na biało, detal architektoniczny i ornamentyka złocone oraz srebrzone. Na cokole tabliczka z napisem: „FUNDACJA / SREBRZENIE ŚWIECZNIKÓW / OŁTARZA NMP / Franciszek i Małgorzata Łojek / 2003”.
ołtarz
Ołtarz boczny
Zdjęcie nr 1: Polichromia ścienna obiegająca całe wnętrze świątyni wraz ze stropem, na ścianach kompozycje dwustrefowe. Strefy odgraniczone malowanym, profilowanym szarym cokołem z konsolami oraz umieszczonymi między nimi napisami. Na osi konsol, w drugiej strefie kolumny oddzielające poszczególne sceny. Kolumny ustawione na złoconych bazach, trzony malowane na czerwono, kapitele stylizowane na korynckie. Podpory podtrzymują malowany szary fryz zdobiony maskami, uskrzydlonymi główkami anielskimi oraz liśćmi wawrzynu. Ściana północna nawy W dolnej strefie znajduje się przedstawienie, tzw. Sąd Krwi, odbywający się w pałacu Kajfasza. Pośrodku sceny stoi Kajfasz na podwyższeniu ubrany w strój kapłana żydowskiego, na tle czarnej kotary. U góry napis cześciowo nieczytelny: „SAIPHAS / PONTIFEX / (?) OMNES QVID VELATIS PRAESTAT MNV(?) MORI QVAM / (?) VNIVE SV(?) POPULV (?) DE (?)RE”. Po prawej stronie kompozycji siedzi na kamiennym podeście Chrystus zwrócony trzy czwarte w prawo. Ubrany jest w czerwoną suknię, na głowie ma założoną koronę cierniową, a wokół niej kolisty nimb. Po obu stronach Kajfasza znajdują się liczni członkowie Sanhedrynu, którzy trzymają w dłoniach zwoje z ich imionami oraz orzeczeniami winy, część z nich jest nieczytelna: „INCOGNITA CAV/SA MORTI OBU(?)/EN BVS”, „(?) / ROGAT / NOR(?)M (?) / HIC (?)OMC PE(?)A /VIT”, „PAD / (?)EDV(?) / (?)T / (?)N”, „(?)SMO(?) / (?)HIN (?)”, „RIPHA(?) / LEX IN (?)”, „QRAM / QVARE SINE/MVS VIRVM / (?) QVIA / IVSTVS EST / MORTE DAM(?)”, „EM / IVSTVS / MAXIME QVV / POPVLVM SV(?) / CONCIONIRVS / (?)IONEM / (?)ONC(?)”, „NECODE / (?)CEM ACC(?) / PVLV SEDVCD / MORTE DIGNUS(?) /EST”, „(?)TRIE / (?)NITIE”, „MES / SI(?)VSTVS / EST CONVER / (?)AMVR ADI/(?)VM SINE / (?)VST (?)”, „SAMEOH / SI NEC IV/STVS EST NEC / INIVSTVS Q (?)/TAMEN MO(?)/MVR: C(?) / NON CI (?) /MORTE / EL EXILI / O IPSV / DAMNA/MVS”. Ponadto zachowane pojedyncze litery w dolnej części sceny oraz fragmenty długiego napisu po prawej u góry: „(?) CRV(?) (…) NOS / ET SVP(?)R FILIOS”. W górnej strefie od lewej strony pierwsza kwatera nieczytelna. W drugiej znajduje się scena ukazująca Chrystusa Zmartwychwstałego odwiedzającego Matkę Boską. Poniżej w partii cokołu napis: „T(?) ITA EVIT SVBIIT TAMEN A SPERA MORIS / N(?)LA SED STRATA MORTE RESVRGIT”. W drugiej kwaterze Pokłon Trzech Króli, opatrzony napisem: „CURVATO REGES VENER NTVR POPLITE REGEM / REGYM. NEC MIRUMOIVS DOCET OFFICIVM”. W ostatniej scena ukazująca Boże Narodzenie z podpisem: „VIRGO (?)NTIVSI(?)E P(?)VOD DINERAT ANTE / JAM(?) NIS PALPAS UPERE NVI S. ANAS”. Ściana łuku arkady tęczowej Po stronie północnej – dolna strefa nieczytelna, w górnej przedstawienie św. Jerzego na koniu walczącego ze smokiem. Po stronie południowej arkady tęczowej w górnej strefie św. Marcin ucinający połę swojego płaszcza dla żebraka. Prezbiterium Na ścianie północnej lewa strona strefy dolnej niezachowana, dalej drzwi do zakrystii flankowane parą kolumn o czarnych trzonach i korynckich kapitelach. W nadprożu scena ukazująca Chrystusa Zmartwychwstałego Triumfującego, który jedzie na zaprzężonym w trzy baranki powozie. Na tyle pojazdu leżą narzędzia Męki Pańskiej. W prawym górnym narożu sceny napis: „IESVS TRIVMPHANS”. Kolejna scena przedstawia dwie święte niewiasty oraz ucztę. Scena w najnowszej literaturze interpretowana jest jako usługiwanie św. Elżbiety ubogim i chorym. W górnej strefie od lewej strony zostały ukazane następujące przedstawienia i podpisy: Nawiedzenie Najświętszej Marii Panny opisane słowami: „VISITAT ELEGTA IN GENITRICEM VIRCO TONANTIS / MA(?) (?)OMINIS PVRI VERA PARENS OVE DEI”. Kolejna scena przedstawia Zwiastowanie Najświętszej Marii Pannie: „TER QVE QVATER Q3 BEATA, ES VIRGO TE FORE MATRE / ANGELVS A CAELO DETONAT ORE DEI”. Następna kwatera ukazuje Matkę Boską Niepokalanie Poczętą. Po jej bokach znajdują się dwa anioły unoszące białe banderole z napisami: „FIA(?)MINA PLVENS CAELLS EST SVME GRATIA REGIS / A TE QVA RERIT VIRGO SIGMA (?)” oraz „CVMBA NATAT SVPIRI MARE. SED NON FLVC T. FRGO / MVNDANI FLCTIS NON TIM(?)”. W narożach symbole Litanii Loretańskiej w medalionach opisane kolejno słowami: „PER HAEC PRAESERVOR”, „FLVCTVS NON VEREOR”, „EXSPINIS SINE SPINIS ORIOR” oraz „(?)AVDOR NOCTI / LVCI APERIOR”. Poniżej sceny słabo czytelny napis: „INSIDIABARIS MALEDICTE VENENIGER ANGVIS / HV(?) (?)ENERI FAVCIBVS I GNIVS ME / (?) MVLIEREM DIRE (?)RANE / (?)PSE KIECAEM”. Poniżej przedstawienia, w partii cokołu napis: „ECCE ENIM EX HOC BEATAM ME / DICENT OMNES GENERATIONES”. W kolejnej kwaterze św. Elżbieta Węgierska i inskrypcja na cokole: „ARE ODIVA ELIZABETH: NAM TVA CLARENT / RIO MORES NOMINA FACTA POLO”. Dalej św. Stanisław Biskup: „DIVE STANISLAE HIC MVLT LOCVS AMBIT ET OBTAT / SIS PATER ELIZABETH PATRONA SI(?)”. W części środkowej apsydy dolna cześć niezachowana, w górnej przedstawienie Mojżesza oraz Aarona. Na ścianie południowej prezbiterium w strefie dolnej ukazani kolejno czterej ojcowie Kościoła, opisani: św. Augustyn „S(ANCTVS) AVGVSTINVS”, św. Hieronim „S(ANCTVS) HIER(ONIM)”, św. Grzegorz Wielki „S(ANCTVS) GREGORIVS” oraz św. Ambroży. W strefie górnej, od lewej: św. Jan Kanty. W partii cokołowej napis: „(?) HIC EST quo PATRIARHA ACADEMIA GAVDET / (?)qucm Felic aedicai Astricolam / (?)arior hospes ades Canti no us oris / hic habites oni Alumnus Armans”. W kolejnej kwaterze ukazani są św. Piotr oraz św. Andrzej: „CREDO IN DEVM PATREM OMNIPOTENTE CREATORE CA(?)ETERE ET IN IESVM CHRI/STVM FILIVM (?)VS VNICVM DOMINVM / NOSTRVM”. Następnie św. Bartłomiej i św. Filip: „DESCENDIT AD INFEROS, TERTIA DIE RESVB / REXIT AMORTVIS ASCENDIT, AD CAELOS SEDENT, A DEXTERAM DEI PATRIS OMNI: / POTENTIS”. W ostatniej kwaterze prezbiterium ukazani są św. Tomasz oraz drugi, nierozpoznany apostoł: „CREDO IN SPIRITVM / SANCTVM”. Ściana północna nawy Polichromia na ścianie północnej częściowo niezachowana. W dolnej strefie scena ukazująca Modlitwę w Ogrójcu oraz narzędzia Męki Pańskiej: „(?)S SALVATOR / M(?)”. W górnej strefie kolejni dwaj apostołowie: św. Szymon i św. Juda Tadeusz: „SANCTA(?) / MVNION (?)”. Kolejna kwatera nieczytelna. Balustrada chóru muzycznego Balustradę chóru muzycznego zdobią alegorie siedmiu grzechów głównych pod postacią kobiet i towarzyszących im atrybutów, pierwsza z lewej Pycha, następna Chciwość, kolejne nieczytelne. Pod chórem muzycznym uskrzydlona główka aniołka nad portalem wejściowym, a po prawej stronie napis: „SPECVLVM / (?) MAI(?) OMNIB(?) VI(?)SIM(?) (?) CADENTI V RESCAT / (?)”. Strop Kompozycja stropu podzielona na trzy strefy, dwie duże boczne oraz wąską, środkową. W pierwszej strefie bocznej umieszczona jest rozbudowana kompozycja przedstawiająca Wniebowzięcie Najświętszej Marii Panny. W dolnej strefie pusty grób oraz apostołowie. Matkę Boską otaczają grupy muzykujących aniołów, u góry stoi Chrystus. W strefie środkowej ukazana została Koronacja Matki Boskiej, a w drugiej strefie bocznej Sąd Ostateczny. Partia malowideł na stropie również dookoła opatrzona jest napisami, lecz nieczytelnymi.
polichromia ścienna
Polichromia ścienna
Zdjęcie nr 1: Rzeźba przedstawia św. Pawła, ustawionego na półkolistym, srebrzonym cokole. Święty ukazany frontalni, w prawej ręce trzyma miecz, ostrzem skierowany w dół; a w lewej przy boku trzyma księgę. Twarz pełna o delikatnie rozchylonych ustach i dużych oczach. Głowa okolona długą brodą, o głębokich i równoległych rzeźbieniach oraz średniej długości włosami. Święty ubrany jest długą suknię, przewiązaną w talii oraz złocony płaszcz. Draperia szat miękka o równoległych fałdach; dłonie wyrzeźbione sztywno i niedbale. Polichromia w odsłoniętych partiach ciała naturalistyczna, szaty i atrybuty złocone oraz srebrzone.
rzeźba
Św. Paweł

Podobne dzieła

Po tytule

Po kategorii

Po tagach

Po technice i materiale

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta ujęty profilowaną, złoconą ramą. W centrum kompozycji, na tle rozległego, górzystego pejzażu przedstawiony św. Antoni Padewski trzymający na ręku Dzieciątko Jezus. Święty ukazany frontalnie, w pozycji stojącej z głową zwróconą w trzech czwartych w lewo. Ubrany w brązowy habit franciszkański przepasany sznurem (cingulum), z przewieszonym u pasa różańcem. Stopy obute w brązowe sandały. Święty przedstawiony jako mężczyzna o okrągłej twarzy z pełnymi, zaróżowionymi policzkami, o dużych, ciemnych oczach oraz długim, prostym nosie. Głowa z tonsurą okolona nimbem. W prawym ręku postać trzyma kwiat białej lilii; w lewym podtrzymuje zamkniętą księgę, na której znajduje się Dzieciątko Jezus. Chrystus ukazany w postawie siedzącej, zwrócony w trzech czwartych w prawo. Ukazany jako jasnowłose, pulchne dziecko o jasnej karnacji z wyraźnie zaznaczonym rumieńcem. Oczy duże, nos prosty, usta lekko uśmiechnięte. Głowa otoczona nimbem. Biodra przepasane białą tkaniną. Dzieciątko wznosi prawą rękę w geście błogosławieństwa, w lewej trzyma kulę ziemską. Tło kompozycji stanowi rozległy, górzysty pejzaż z widoczną w oddali sylwetą miasta i płynącą rzeką. Powyżej niebo zasnute białymi obłokami. Na odwrociu obrazu napis „Ołtarz S(więtego) Józefa odnowiony kosztem Pana Józefa Mianowskiego 1851” oraz „Ten Obraz z Ramą Odnowiony na Honor S Antoniego dnia 15 Grudnia 1851. Woj(ciech) Dembowski, Malarz i Pozłotnik m.p. O.M.K.”
obraz

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta przedstawiający stygmatyzację św. Franciszka. W centrum kompozycji znajduje się św. Franciszek, usytuowany nieco z lewej strony obrazu, w pozycji klęczącej, zwrócony w trzech czwartych w lewo, z rękami rozłożonymi szeroko na boki. Ma podłużną twarz, z krótkim i jasnym zarostem, z oczami skierowanymi na Chrystusa, na głowie tonsurę. Święty ubrany jest w habit franciszkański przewiązany sznurem, a na stopach ma założone sandały. W górnej części obrazu, po prawej stronie znajduje się Chrystus jako serafin, z którego ran wychodzą czerwone promienie tworzące stygmaty u świętego Franciszka. Przed świętym, na wysokim wzniesieniu ułożone są: otwarta księga oraz czaszka. W tle, pośrodku widać zakonnika, ukazanego w pozycji siedzącej, czytającego księgę. W oddali widać pejzaż górski i pochmurne niebo. W dolnej części obrazu słabo czytelna sygnatura „Wład(ysław) P. Bąkowski 1886.” Rama drewniana, profilowana, fakturowana i złocona, zdobiona stylizowanymi rocaille'ami.
obraz

Stygmatyzacja św. Franciszka

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z przedstawieniem św. Antoniego Padewskiego z Dzieciątkiem. Święty został ukazany w ujęciu do kolan, zwrócony w lewo, w stronę Dzieciątka stojącego na blacie przykrytym czerwonym obrusem. Głowa świętego jest delikatnie przechylona w lewo, lewa ręka obejmuje Dzieciątko, prawa opuszczona trzyma kwiat lilii. Święty ma owalną twarz o młodzieńczych rysach, na głowie tonsurę. Jest ubrany w habit franciszkański. Dzieciątko ukazane zostało niemal nagie, z białą chustą okrywającą biodro i przerzuconą przez prawe ramię. Prawą ręką Chrystus dotyka brody świętego, lewą wyciąga w jego stronę. U stóp Dzieciątka leży otwarta księga. Wokół głów postaci złote nimby. Tło kompozycji jednolite, ciemnobrązowe. Na odwrocie napis malowany farbą „Fundator Walenty / Tekiela. / 1840. / 24 lipca”.
obraz

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie prostokąta zbliżonego do kwadratu ujęty złoconą, profilowaną ramą. W centrum kompozycji przedstawiony św. Benedykt w postawie stojącej, w ujęciu frontalnym z głową zwróconą w trzech czwartych w prawo. Święty ubrany w obszerny czarny habit benedyktyński z kapturem i szerokimi rękawami. Ukazany jako mężczyzna o pozbawionej zarostu okrągłej twarzy z wydatnym nosem oraz szeroko otwartymi, skierowanymi na wprost oczami. Wokół głowy tonsura oraz złocony nimb. Święty w swojej prawej ręce podtrzymuje oprawioną na czerwono księgę. Lewą dłoń składa na piersi na wysokości serca. Po prawej stronie obrazu widoczny fragment stołu przykrytego zieloną tkaniną, na którym widoczna biała mitra. Na drugim planie, po lewej stronie nieco za postacią świętego przedstawiono fragment wysokiego cokołu stanowiącego podstawę dla kolumny. Tło złocone, wytłaczane w motywy roślinno-kwiatowe.
obraz

Św. Benedykt

Zdjęcie nr 1: Obraz przedstawiający św. Izydora Oracza w kształcie stojącego prostokąta, podzielony na dwie strefy. W dolnej strefie został ukazany anioł orzący pole za pomocą pary wołów i pługa. Anioł ubrany jest ciemnozieloną tunikę, ma również czerwone skrzydła. Powyżej ukazana jest niewielka scenka rodzajowa przedstawiająca pasterza, ubranego w strój krakowski: niebieską sukmanę i czerwony kapelusz, stado białych owieczek oraz latające wrony. W górnej strefie obrazu, po prawej stronie został ukazany św. Izydor, który klęczy przed przydrożnym krzyżem ze złożonymi w geście modlitwy rękami. Święty ubrany jest w brunatno-zieloną sukmanę, szare spodnie i czarne buty z wysokimi cholewami. Twarz z dużymi oczami, krótkim zarostem okolona długimi i brązowymi włosami. Wokół głowy ma trójstrefowy nimb: brązowy kolisty, niebieski okrągły i żółty utworzony z przerywanej kreski. Sylwetki postaci, draperie oraz brzegi szat oddane są konturem i wypełnione płaską plamą barwną. Po lewej stronie obrazu widoczne murowane zabudowania z jasnobrązowymi dachami. Krzyż prosty, a wokół jego ramion jest namalowana żółto-pomarańczowa poświata. Tło obrazu jednolite, niebieskie. Rama drewniana, prosta, pokryta bejcą.
obraz

Św. Izydor Oracz

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W centrum obrazu św. Józef Kalasanty klęczący przed unoszącą się pośród obłoków Matką Boską z Dzieciątkiem. Święty zwrócony jest w trzech czwartych w prawo, z uniesioną głową i skrzyżowanymi na piersi rękami, w których trzyma gorejące serce i gałązkę lilii. Twarz ma pociągłą, o migdałowatych, wąskich oczach i lekko garbatym nosie, okoloną krótką, siwą brodą i włosami po bokach głowy, na jej czubku łysina. Ubrany jest w czarny habit zapinany z przodu na guziki, z białą koloratką oraz czarny płaszcz zarzucony na plecy. Przed nim leży czarny biret i otwarta księga z napisem „Consti/tutio/nes Cler[i]c[orum] / Regular[um] / Piarum / Schola/rum”. Na pierwszym planie ukazany od tyłu, w pozycji półleżącej, chłopiec z otwartą księgą. Obok, w prawym dolnym rogu na księgach leżą czerwony kapelusz kardynalski, pastorał i laska zakończona krzyżem arcybiskupim. W lewej, górnej części obrazu Matka Boska siedzi na obłoku, zwrócona jest w trzech czwartych w lewo, pochylona, obiema rękami trzyma stojące po jej prawej stronie Dzieciątko. Twarz o łagodnych rysach, wąskich oczach, okolona jasnymi włosami. Ubrana jest w jasnoróżową suknię z białą podwiką, niebieski płaszcz narzucony na kolana oraz jasnoróżowy, rozwiany welon na głowie. Dzieciątko zwrócone w trzech czwartych w lewo, z uniesioną prawą ręką w geście błogosławieństwa, przepasane w partii bioder białą tkaniną. U góry obrazu, pośród obłoków dwa putta. W prawej części obrazu, za świętym widoczne dwie postacie klęczących dzieci, spośród których jedno czyta księgę a drugie się modli. Scena ukazana we wnętrzu z widocznymi w tle pilastem i oknem.
obraz

Adoracja Matki Boskiej przez św. Józefa Kalasantego

Jak cytować?

Maria Działo, "Św. Piotr", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2023, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/sw-piotr-25

Strona:
Dodaj do porównania

Zaloguj się aby dodać do tablicy

Przejdź do logowania

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności