Kościół w Zakliczynie ozdobiony jest przez zespół czterech witraży, pochodzących z dziewiętnastowiecznych, monachijskich pracowni. Dwa z nich (Matkę Boską z Dzieciątkiem oraz św. Franciszka Salezego) wykonał Friedrich Dorn, który prowadził firmę w latach 1879-1891. Kolejne dwa witraże (św. Piotra i św. Pawła) zostały wykonane w pracowni Georga Boosa, która była konkurencyjnym zakładem dla firmy Franciszka Dorna. Przypuszcza się, że witraże Boosa zostały zamówione do kościoła w Zakliczynie po zamknięciu zakładu Dorna w 1891 roku, co miałoby świadczyć o wyborze dwóch odrębnych pracowni do wykonania przeszkleń w jednym kościele. Witraże zostały ufundowane przez księdza Franciszka Kamskiego, proboszcza parafii w Zakliczynie w latach 1883-1900.
Witraż w kształcie stojącego prostokąta, zamkniętego łukiem odcinkowym. W centrum kompozycji ukazany jest św. Paweł wewnątrz dekoracyjnej aediculi. Święty przedstawiony jest frontalnie, w lewej dłoni trzyma otwartą księgę, a w prawej miecz skierowany ostrzem w dół, głowa skłoniona jest lekko w dół, w stronę księgi. Twarz podłużna w wysokim czołem z zakolami, okolona bujną, długą i ciemnobrązową brodą. Święty ubrany jest w jasnoróżową suknię, zielony płaszcz z czerwoną podszewką, przewieszony przez lewe ramię oraz sandały na stopach; wokół głowy ma kolisty nimb, wypełniony świetlistymi promieniami i złotymi zdobieniami. Aedicula wsparta jest na parach kolumn oraz stojących za nimi filarów, ustawionych na dwustopniowych cokołach. Podpory podtrzymują zwieńczenie z łukiem odcinkowym z przodu. W tle na prostym drążku, zawieszona jest drapowana, złota kotara ze złotymi frędzlami; podłoga ułożona z brązowym płytek. Cokoły kolumn dekorowane są płycinami, wypełnionymi rozetami. Kolumny w połowie przedzielone są opaską, u dołu zdobione stylizowanymi liśćmi akantu, a u góry zielonym festonem. W dolnej części kolumny są koloru czerwonego, w górnej niebieskiego; kapitele kompozytowe. Trzony filarów zdobione prostokątnymi płycinami, wypełnionymi roślinną dekoracją. Łuk zdobiony jest złoconą wicią roślinną i astragalem, w kluczu znajduje się uskrzydlona główka aniołka z czerwonymi skrzydłami. Zwieńczenie dwustopniowe, bogato dekorowane wolutkami i liśćmi akantu, na szczycie przerwany przyczółek, a po środku wazon. W dolnej partii witrażu, pomiędzy cokołami aediculi ozdobny kartusz zdobiony stylizowanym ornamentem okuciowym z prostokątną płyciną w polu z napisem: „S[ANC]T[US] PAULUS” oraz sygnatura artysty Georga Boosa z Monachium.
Autor omawianego witrażu, Georg Boos urodził się w 1859 roku, a zmarł w 1937 roku. Pochodził z Monachium, gdzie rozpoczął pracę w firmie Mayer & Co., a następnie założył własny zakład w 1880 roku. Do jego firmy dołączył wkrótce jego angielski bratanek, Leo Thomas. Jedna z największych prac Thomasa, zaprojektowanych w firmie Georga Boosa znajduje się kościele St. Paul w Butler w Stanach Zjednoczonych (około 58 okien). Obecnie witraże w stylu monachijskim z XIX wieku przechodzą swoisty renesans. Dziewięć witraży Georga Boosa zostało ostatnio zakupionych do kościoła St. Jospeph w Downington z kościoła Most Blessed Sacrament w Filadelfii. Do wystroju wnętrza świątyni w Downington potrzebowano 16 przeszkleń. Pozostałe wykonała firma Beyer Studio trudniąca się w produkcji witraży nawiązujących stylem do dzieł z witrażownictwa monachijskiego XIX wieku, m.in. dzieł Georga Boosa.
Święty Paweł Apostoł, czyli Szaweł z Tarsu urodził się między 5 a 8 rokiem w Tarsie, a zmarł w 63 lub 64 roku w Rzymie. Wychowywał się w Tarsie. W wieku około 16 lat przybył do Jerozolimy, gdzie został faryzeuszem. W 34 roku, będąc w drodze do Damaszku, doświadczył mistycznego spotkania z Chrystusem, które odmieniło jego dotychczasowe życie. Odtąd nazywał siebie apostołem Jezusa Chrystusa i odczytywał swoje powołanie jako wezwanie do nawracania pogan. Część podróży apostolskich odbywał w towarzystwie św. Barnaby. W trakcie swojej działalności był dwukrotnie więziony, po czym zginął śmiercią męczeńską w wieku około 60 lat. Pierwszym miejscem kultu św. Pawła był jego grób przy Via Ostiense w Rzymie, nad którym wzniesiono kapliczkę, a w 324 roku Konstantyn Wielki ufundował bazylikę, rozbudowaną i ozdobioną przez jego następców. Z czasem nad grobem świętego powstał też ołtarz, nazywany konfesją. W Polsce znajduje się 326 parafii pod wezwaniem św. Pawła, z czego w przypadku 315 jest to podwójne patrocinium dzielone ze św. Piotrem lub św. Janem Ewangelistą. W ikonografii sztuki zachodniej przedstawiany jest jako mężczyzna o pokaźnej posturze, symbolizującej moc ducha. Zwykle ukazywany jest w tunice i płaszczu, często ma kręcone włosy i długą brodę, rozdzieloną na końcu w dwa pukle. Do jego atrybutów należą zwoje Pisma Świętego, księga, krucyfiks, tkackie czółenko lub przędza (zajmował się też wyrobem namiotów), baranek, kość słoniowa i lanca. Jednak jego głównym atrybutem, ukazanym również na witrażu w Zakliczynie jest miecz, który pojawił się w ikonografii świętego na przełomie XII i XIII wieku. Posiada on kilka znaczeń: nawiązuje do jego męczeńskiej śmierci, przypomina o prześladowaniu chrześcijan przez św. Pawła przed nawróceniem, a także symbolizuje ostrość jego teologicznej myśli. Czasem jako odpowiedniki dwóch kluczy św. Piotra ukazywano go z dwoma mieczami. Ponadto w omawianym dziele św. Paweł został ukazany z księgą w ręku, symbolizującą jego udział w misji apostolskiej. Atrybut ten pojawił się w ikonografii świętego już w sztuce wczesnochrześcijańskiej.
Kościół w Zakliczynie ozdobiony jest przez zespół czterech witraży, pochodzących z dziewiętnastowiecznych, monachijskich pracowni. Dwa z nich (Matkę Boską z Dzieciątkiem oraz św. Franciszka Salezego) wykonał Friedrich Dorn, który prowadził firmę w latach 1879-1891. Kolejne dwa witraże (św. Piotra i św. Pawła) zostały wykonane w pracowni Georga Boosa, która była konkurencyjnym zakładem dla firmy Franciszka Dorna. Przypuszcza się, że witraże Boosa zostały zamówione do kościoła w Zakliczynie po zamknięciu zakładu Dorna w 1891 roku, co miałoby świadczyć o wyborze dwóch odrębnych pracowni do wykonania przeszkleń w jednym kościele.
Maria Działo, "Św. Paweł", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2025, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/sw-pawel-58