Św. Paweł
Zdjęcie nr 1: Rzeźba całopostaciowa przedstawia stojącego w wydatnym kontrapoście, na niewysokim postumencie św. Pawła zwróconego na wprost, z głową skierowaną w trzech czwartych w prawo. Twarz świętego charakteryzuje śniada karnacja, wyraziste rysy oraz długi, brązowy zarost. Półdługie, kręcone włosy opadają na kark mężczyzny. Święty ma na sobie długą, jasnoliliową suknię. Połę narzuconego na lewe ramię, rozwianego, złoconego płaszcza osłaniającego lewe biodro, podtrzymuje na wysokości klatki piersiowej prawą ręką. W lewej, zgiętej w łokciu i uniesionej na wysokości talii podtrzymuje miecz o złoconej rękojeści i srebrzonym ostrzu skierowanym w dół.
Zdjęcie nr 2: Rzeźba całopostaciowa przedstawia stojącego w wydatnym kontrapoście, na niewysokim postumencie św. Pawła zwróconego na wprost, z głową skierowaną w trzech czwartych w prawo. Twarz świętego charakteryzuje śniada karnacja, wyraziste rysy oraz długi, brązowy zarost. Półdługie, kręcone włosy opadają na kark mężczyzny. Święty ma na sobie długą, jasnoliliową suknię. Połę narzuconego na lewe ramię, rozwianego, złoconego płaszcza osłaniającego lewe biodro, podtrzymuje na wysokości klatki piersiowej prawą ręką. W lewej, zgiętej w łokciu i uniesionej na wysokości talii podtrzymuje miecz o złoconej rękojeści i srebrzonym ostrzu skierowanym w dół.
Zdjęcie nr 3: Rzeźba całopostaciowa przedstawia stojącego w wydatnym kontrapoście, na niewysokim postumencie św. Pawła zwróconego na wprost, z głową skierowaną w trzech czwartych w prawo. Twarz świętego charakteryzuje śniada karnacja, wyraziste rysy oraz długi, brązowy zarost. Półdługie, kręcone włosy opadają na kark mężczyzny. Święty ma na sobie długą, jasnoliliową suknię. Połę narzuconego na lewe ramię, rozwianego, złoconego płaszcza osłaniającego lewe biodro, podtrzymuje na wysokości klatki piersiowej prawą ręką. W lewej, zgiętej w łokciu i uniesionej na wysokości talii podtrzymuje miecz o złoconej rękojeści i srebrzonym ostrzu skierowanym w dół.
Zdjęcie nr 4: Rzeźba całopostaciowa przedstawia stojącego w wydatnym kontrapoście, na niewysokim postumencie św. Pawła zwróconego na wprost, z głową skierowaną w trzech czwartych w prawo. Twarz świętego charakteryzuje śniada karnacja, wyraziste rysy oraz długi, brązowy zarost. Półdługie, kręcone włosy opadają na kark mężczyzny. Święty ma na sobie długą, jasnoliliową suknię. Połę narzuconego na lewe ramię, rozwianego, złoconego płaszcza osłaniającego lewe biodro, podtrzymuje na wysokości klatki piersiowej prawą ręką. W lewej, zgiętej w łokciu i uniesionej na wysokości talii podtrzymuje miecz o złoconej rękojeści i srebrzonym ostrzu skierowanym w dół.
Zdjęcie nr 5: Rzeźba całopostaciowa przedstawia stojącego w wydatnym kontrapoście, na niewysokim postumencie św. Pawła zwróconego na wprost, z głową skierowaną w trzech czwartych w prawo. Twarz świętego charakteryzuje śniada karnacja, wyraziste rysy oraz długi, brązowy zarost. Półdługie, kręcone włosy opadają na kark mężczyzny. Święty ma na sobie długą, jasnoliliową suknię. Połę narzuconego na lewe ramię, rozwianego, złoconego płaszcza osłaniającego lewe biodro, podtrzymuje na wysokości klatki piersiowej prawą ręką. W lewej, zgiętej w łokciu i uniesionej na wysokości talii podtrzymuje miecz o złoconej rękojeści i srebrzonym ostrzu skierowanym w dół.
Zdjęcie nr 6: Rzeźba całopostaciowa przedstawia stojącego w wydatnym kontrapoście, na niewysokim postumencie św. Pawła zwróconego na wprost, z głową skierowaną w trzech czwartych w prawo. Twarz świętego charakteryzuje śniada karnacja, wyraziste rysy oraz długi, brązowy zarost. Półdługie, kręcone włosy opadają na kark mężczyzny. Święty ma na sobie długą, jasnoliliową suknię. Połę narzuconego na lewe ramię, rozwianego, złoconego płaszcza osłaniającego lewe biodro, podtrzymuje na wysokości klatki piersiowej prawą ręką. W lewej, zgiętej w łokciu i uniesionej na wysokości talii podtrzymuje miecz o złoconej rękojeści i srebrzonym ostrzu skierowanym w dół.

Św. Paweł

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
oświęcimski
Gmina
Oświęcim
Miejscowość
Włosienica
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Bielsko-Żywiecka
Parafia
Św. Michała Archanioła
Miejsce przechowywania
prezbiterium, konsola na ścianie południowej
Identyfikator
DZIELO/24085
Kategoria
rzeźba
Ilość
1
Czas powstania
około 1905 roku
Miejsce (państwo, miasto, region geograficzny)
Austria, Tyrol, St. Urlich Gröden
Technika i materiał
Drewno lipowe rzeźbione; polichromowanie i złocenie
Wymiary podstawowe
wysokość – około 160 cm
Autor noty katalogowej
Paulina Chełmecka
Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne 4.0

Dzieje zabytku

Rzeźba powstała około 1905 roku w St. Ulrich Gröden w Tyrolu w Austrii w pracowni rzeźbiarskiej Ferdinanda Stuflessera (Altarbauer u. Bildhauer In St. Ulrich – Gröden Tirol Austria). W przestrzeni prezbiterium kościoła została zamontowana równocześnie z ołtarzem głównym. W 1990 roku figurę poddano pracom konserwatorskim.

Opis

Rzeźba całopostaciowa przedstawia stojącego w wydatnym kontrapoście, na niewysokim postumencie św. Pawła zwróconego na wprost, z głową skierowaną w trzech czwartych w prawo. Twarz świętego charakteryzuje śniada karnacja, wyraziste rysy oraz długi, brązowy zarost. Półdługie, kręcone włosy opadają na kark mężczyzny. Święty ma na sobie długą, jasnoliliową suknię. Połę narzuconego na lewe ramię, rozwianego, złoconego płaszcza osłaniającego lewe biodro, podtrzymuje na wysokości klatki piersiowej prawą ręką. W lewej, zgiętej w łokciu i uniesionej na wysokości talii podtrzymuje miecz o złoconej rękojeści i srebrzonym ostrzu skierowanym w dół.

Zarys problematyki artystycznej

Rzeźba św. Pawła w prezbiterium kościoła parafialnego we Włosienicy powstała około 1905 roku w warsztacie tyrolskiego rzeźbiarza Ferdinanda Stuflessera. Dolina Gröden była miejscem intensywnego rozwoju rzeźby w drewnie już od XVII wieku, początkowo głównie na potrzeby lokalnych kościołów. W XIX wieku Tyrol stał się uznanym centrum produkcji rzeźby sakralnej w całej monarchii austro-węgierskiej, ale także poza jej granicami. Najbardziej znaczącymi ośrodkami były St. Ulrich i St. Christini. W 1875 roku Ferdinand Stuflesser, rzeźbiarz wykształcony w akademii monachijskiej, w pracowni Josefa Knabla, założył w St. Urlich - Gröden jeden z wiodących warsztatów snycerskich, którego wyroby stanowią wyposażenie wielu kościołów dawnych Austro-Węgier. W swych realizacjach stronił od wykonywania indywidualnych projektów. Dzieła warsztatu Stuflessera odzwierciedlają ekspresję i ducha religijności pozostającej pod wpływem sztuki nazareńczyków. Kompozycje wyzbyte są nadmiernego patosu, dynamika gestów jest zredukowana. Precyzyjnie opracowany detal odgrywał zdecydowanie istotniejszą rolę względem pewnej swobody tworzenia, stąd konieczność stosowania pomocy technicznych. Bogatą ornamentykę wykonywano według szablonów. Polichromia szat, często o dodatkowo złoconych krawędziach, jest zgodna z ikonografią przedstawianych postaci. Twarze charakteryzujące się eleganckim sentymentalizmem, idealizacją, zrównoważoną formą i harmonią oraz redukcją wszelkich napięć i nadmiernych emocji, cechuje zazwyczaj lepszy, bardziej plastyczny modelunek niż draperii malowanych w jednym kolorze, bez odcieni. Dla uzyskania większej dekoracyjności draperii stosowano technikę grawerowania (m.in. efekt adamaszku). Kolorystykę struktury retabulów charakteryzują często kontrastujące akcenty barwne. Często stosowaną w pracowni Stuflessera techniką był tzw. efekt porcelany (Bologneser Grund) lub „miërmul” do czego stosowano proszek pozyskiwany ze specjalnego kamienia alpejskiego. Warsztat Ferdinanda Stuflessera nawiązywał do stylów minionych epok. Rzeźba św. Pawła wykonana została z stylu neobarokowym. Wskazują na to zarówno zdynamizowana poza świętego ukazanego w kontrapoście, fizjonomia twarzy, jak i sposób drapowania szat bliski plastyce drugiej połowy XVIII wieku. W pracowni artysty powstało także retabulum ołtarza głównego znajdujące się we włosienickiej świątyni.
Na terenie Małopolski realizacje wspomnianego warsztatu stanowi m.in. wyposażenie kościoła w Krzeczowie.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Stan zachowania jest dobry, widoczne są zabrudzenia. Figura odnawiana była w 1990 roku.

Streszczenie

Umieszczona w prezbiterium kościoła parafialnego we Włosienicy rzeźba św. Pawła stanowi przykład wytwórczości tyrolskich warsztatów snycerskich XIX i początku XX wieku. Figura powstała około 1905 roku w pracowni Ferdinanda Stuflessera jako przykład stylu neobarokowego drugiej połowy XVIII wieku.

Osoby związane z dziełem

Zdjęcie nr 1 dla osoby: Paweł św.
Paweł św.

Inne dzieła z tego miejsca

Zdjęcie nr 1: Kościół, zwrócony w kierunku południowo-wschodnim, jest budowlą murowaną z cegły na zaprawie wapiennej, na rzucie podłużnym. Powierzchnia budynku wynosi około 550 m2. Kościół charakteryzuje zwarta, prosta bryła. Korpus jest jednonawowy i trójprzęsłowy. Szerokie, dwuprzęsłowe, prezbiterium jest zamknięte półkoliście. Na osi kościoła, w przedłużeniu północnego przęsła przylega jednokondygnacyjna wieża, ujęta po bokach piętrowymi lokalnościami. Nawa przekryta jest sklepieniem kolebkowym z gurtami, wspartymi na osadzonych na wysokich cokołach parach przyściennych, czworobocznych filarów z przylegającymi do nich pilastrami o gładkich trzonach. Przestrzeń prezbiterium od korpusu nawowego oddziela półkoliście zamknięta arkada łuku tęczowego i drewniana balustrada. Zamknięte prostą ścianą prezbiterium zajmuje przestrzeń jednego przęsła. Dalej znajduje się zakrystia. Artykulację ścian na zewnątrz kościoła stanowi niewysoki obiegający bryłę cokół oraz niepełne belkowanie wieńczące, składające się z fryzu i gzymsu. Fasadę artykułuje płycina podzielona parą wspartych na cokołach pilastrów. W polu środkowym znajduje się główny otwór wejściowy. Dwuskrzydłowe, drewniane drzwi z naświetlem ujęte są prostym, profilowanym portalem. Tuż nad nadprożem znajduje się krótki gzyms. Wyżej duże, prostokątne, zamknięte półkoliście okno. Fasadę wieńczy trójkątny przyczółek. Ściany korpusu nawowego i prezbiterium przeprute są prostokątnymi, zamkniętymi półkoliście oknami. Dodatkowo w ścianie zachodniej, na wysokości przyległości wieży, w dolnej partii muru znajduje się niewielkie, półkoliście zamknięte okno a w drugim przęśle nawy prostokątny otwór drzwiowy; podobny jest umiejscowiony w drugim przęśle prezbiterium po stronie zachodniej. Kondygnację czworobocznej wieży w dolnej partii obiega parapet, wyżej w każdej ze ścian znajduje się po jednym prostokątnym, zamkniętym półkoliście oknie. Górną partię wieży obiega gzyms wieńczący wyłamujący się półkoliście pośrodku każdej ze ścian. Wieża nakryta jest hełmem cebulastym z latarnią. Korpus nawowy i prezbiterium przekrywa dwuspadowy dach wykonany z blachy, z wieżyczką na sygnaturkę na zakończeniu prezbiterium. Kolorystyka tynków kościoła utrzymana jest w odcieniach żółci i bieli, cokół jest brązowy. Okna nawy, prezbiterium i fasady wypełniają witraże, wnętrze pokrywa polichromia z przedstawieniami figuralnymi w partii sklepień. Plac przykościelny, z wybrukowanymi alejkami i trawnikiem, otoczony jest żywopłotem z krzewów ozdobnych.
kościół
Kościół św. Michała Archanioła
Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna, wisząca, z wejściem schodami od strony prezbiterium. Kosz na planie ośmioboku ze ściankami wydzielonymi pilastrami z prostokątnymi płycinami na trzonach. Pola ścianek wypełniają płyciny w formie stojącego prostokąta o ściętych narożach. Ujęty dołem wybrzuszonym architrawem parapet jest w formie niepełnego belkowania z gzymsem wyłamującym się nad pilastrami. U spodu kosza podwieszenie ujęte czterema wolutami, zakończone dekoracyjną szyszką w formie kiści winogrona. Schody są jednobiegowe z balustradą w formie ścianki wypełnionej romboidalną płyciną o ściętych narożach, ujętej na końcu kolumną o lekko wybrzuszonym trzonie, zwieńczoną niewielkim gazonem. Zaplecek wypełnia płycina w kształcie stojącego prostokąta. Baldachim na rzucie czworoboku o ściętych narożach, który u podstawy obiega wyłamujące się na narożach belkowanie, wieńczy forma czterech spływów wolutowych zakomponowanych naprzemiennie z trzema ażurowymi kartuszami w formie racaille'ów. Strukturę kosza zdobią motywy rozet w płycinach ścianek i gałązek z rozetkami w płycinach pilastrów. Trzon kolumny balustrady oplata wić winnej latorośli. Płycinę zaplecka wypełnia polichromowany motyw tablic z przykazaniami Bożymi ujętych płaskorzeźbionym motywem liści akantu z parą kampanuli, w narożach jest para uskrzydlonych główek anielskich. Po bokach znajduje się para rozet i podwieszeń w formie ulistnionych gałązek z małymi rozetkami. Zaplecek ujmuje para ażurowych, ornamentalnych uszaków. Podniebie baldachimu wypełnia płaskorzeźbiony motyw gołębicy Ducha Świętego na tle promienistej glorii. Szczyt baldachimu jest w formie figury baranka paschalnego stojącego na zamkniętej księdze z siedmioma pieczęciami na podstawie z obłoków i ujętego półkolistą glorią promienistą. Struktura ambony utrzymana jest w odcieniach brązu, detal architektoniczny i ornamentyka są złocone i srebrzone.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Płaskorzeźba w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym przedstawia scenę Chrztu Jezusa w Jordanie. Na pierwszym planie, po prawej stronie kompozycji znajduje się stojąca w lekkim kontrapoście postać Jezusa zwróconego nieznacznie w lewo. Jego postawę charakteryzuje lekko pochylona głowa z krótkim zarostem, o długich, falowanych włosach oraz skrzyżowane na piersiach ręce. Nagą sylwetkę osłania jedynie w partii bioder, sięgające połowy ud białe perizonium. Jezus stoi w płynącej środkiem kompozycji rzece. Po lewej stronie, na skalistym brzegu stoi zwrócony w trzech czwartych w prawo św. Jan Chrzciciel. Lekko pochyloną głowę charakteryzuje krótki ciemnobrązowy zarost i długie, opadające na plecy włosy. Nagą sylwetkę mężczyzny osłania w partii bioder perizonium wykonane ze skóry zwierzęcej. Prawą ręką podtrzymuje długą laskę w formie krzyża z banderolą z napisem: „Ecce Agnus Dei”, lewą, wyciągniętą nad głową Jezusa wylewa z małej, płaskiej miseczki wodę. Tło przedstawienia stanowi rozległy pejzaż z wzniesieniami, z widoczną na drugim planie murowaną zabudową oraz smukłymi drzewami palmowymi w głębi. Błękitne niebo zaczerwienione jest tuż nad linią horyzontu. Płaskorzeźbę ujmuje rzeźbiona na wzór retabulum ołtarzowego architektoniczna struktura. Podstawę tworzy wysoki cokół, ujęty parą kolumienek, którego pole wypełnia płycina w kształcie stojącego prostokąta o wklęsło ściętych narożach. Na cokole osadzona jest część środkowa struktury, w formie prostokątnej arkady zamkniętej łukiem półkolistym, ujętej parą kolumienek oraz parą uszaków w postaci zamkniętych trójkątnie przypór. Struktura powyżej arkady przybiera formę frontonu budowli ze szczytem, jaki tworzy gzyms wieńczący w kształcie trójkątnego przyczółka, flankowany parą niewielkich pilastrów. Powyżej widoczna konstrukcja przypominająca pokryty dachówką dach pulpitowy. Zwieńczenie ma formę aediculi z arkadą z łukiem trójlistnym, ujętą parą kolumienek wspierających belkowanie z gzymsem w kształcie półkolistego łuku nadwieszonego. Dodatkowo po bokach aediculi znajduje się para przypór. Powyżej arkady w części środkowej przedstawiono płaskorzeźbione popiersie Boga Ojca. W arkadzie zwieńczenia jest figura anioła. Utrzymaną w odcieniach brązu strukturę zdobi złocona dekoracja ornamentalna w formie stylizowanych wici roślinnych i rozet.
płaskorzeźba
Chrzest Jezusa w Jordanie
Zdjęcie nr 1: Chrzcielnica w typie kielichowym. Uskokowa stopa na rzucie ośmioboku przechodzi w trzon ujęty u podstawy i u góry wklęską i wałkiem. Czara powtarzająca rzut stopy i trzonu ujęta jest dołem i wzdłuż górnej krawędzi profilowanym gzymsem. Brzusiec artykułują płyciny w kształcie odwróconych, półkolistych arkad. Czasza chrzcielnicy ma formę kopuły zwieńczonej latarnią z krzyżem. Płyciny trzonu, czary i latarni wypełnia ornamentyka roślinna. Płyciny czaszy pokrywa motyw naśladujący dachówkę karpiówkę. Struktura chrzcielnicy utrzymana jest w odcieniach brązu, detal i ornamentyka są złocone i srebrzone. Z chrzcielnicą łączy się pobliska płaskorzeźba przedstawiająca Chrzest Jezusa w Jordanie.
chrzcielnica
Chrzcielnica
Zdjęcie nr 1: Feretron w typie obrazowym osadzony na niewysokiej, uskokowej podstawie z parą otworów na drążki. Pola obrazowe w kształcie stojących prostokątów ujmuje dekoracyjna rama z rzeźbionym motywem wici winnej latorośli, zwieńczona owalnym medalionem okolonym liśćmi laurowymi z monogramem chrystologicznym na awersie i maryjnym na rewersie. Awers feretronu zajmuje półpostaciowy wizerunek Jezusa w typie Ecce Homo. Jezus zwrócony jest niemal na wprost. Przechyloną, zwróconą nieznacznie w trzech czwartych w prawo głowę charakteryzuje pociągła twarz o delikatnych rysach, długim nosie i krótkim, brązowym zaroście. Długie, falowane włosy opadają na barki. Głowę wieńczy cierniowa korona. Na twarzy, szyi i torsie widoczne są drobne stróżki krwi. Nagą klatkę piersiową Jezusa charakteryzuje rytmiczny układ żeber. Skrzyżowane na wysokości talii, zgięte w łokciach ręce związane są w nadgarstkach sznurem, w prawej dłoni trzyma pojedynczą trzcinę. Na ramiona Jezusa narzucony jest osłaniający biodra płaszcz zdobiony aplikacjami w formie kartuszy z dwoma główkami anielskimi. Niemal całą sylwetkę Jezusa okala promienisty nimb. Elementy takie jak nimb, korona cierniowa, sznur, trzcina i płaszcz są płaskorzeźbione, złocone i srebrzone. Rewers feretronu stanowi wizerunek Matki Boskiej Częstochowskiej. Ukazana półpostaciowo, zwrócona frontalnie Maria ma nieznacznie w trzech czwartych w lewo skierowaną głowę. Pociągłą, owalną twarz charakteryzują linearnie opracowane rysy o nieco przymkniętych oczach, długim prostym nosie i niewielkich ustach. Na prawym policzku widoczne dwie, ukośne linie blizn. Maria ubrana jest w suknię i osłaniający jej głowę i sylwetkę płaszcz. Prawą, uniesioną na wysokości klatki piersiowej dłonią o wyprostowanych palcach wskazuje na siedzące na jej lewej ręce Dzieciątko zwrócone w trzech czwartych w prawo. Okrągłą twarz Jezusa charakteryzują rysy dorosłego człowieka, o podobnym do Marii typie fizjonomii. Ubrany jest w długą suknię o trójkątnym dekolcie. Prawą rękę unosi w geście błogosławieństwa, lewą ujmuje trzymaną na kolanach zamkniętą księgę. Karnacje postaci są ciemne, a ich głowy wieńczą korony w typie otwartym, okalają aureole, promieniste nimby oraz wieniec 12 gwiazd. Szaty, korony, nimby, gwiazdy i księga są płaskorzeźbione, złocone i srebrzone. Aplikacje na powierzchni ubiorów oraz dekoracja koron i aureoli naśladuje efekt kameryzacji perłami, koralami, turkusami i bursztynem.
feretron
Ecce Homo; Matka Boska Częstochowska
Zdjęcie nr 1: Feretron w typie obrazowym osadzony na prostopadłościennej, profilowanej podstawie z parą otworów na drążki, ujęty jest ażurowym obramieniem w formie ornamentu roślinnego. Pola obrazowe mają kształt stojących prostokątów. Awers zajmuje wizerunek Matki Boskiej Kalwaryjskiej. Ukazana w półpostaci Maria zwrócona jest na wprost. Głowę kieruje w trzech czwartych w prawo. Długie, brązowe włosy opadają na plecy. Maria lewą ręką wskazuje na podtrzymywane prawą Dzieciątko tulące się do jej policzka. Owalne twarze charakteryzują pełne rysy, długie proste nosy, duże oczy i drobne usta. Na głowach postaci, okolonych promienistymi nimbami, są zamknięte korony. Niebieskie szaty zdobione są haftowanym złotymi nićmi i kamieniami wzorem kwiatowym, na szyjach szerokie kolie z pereł. Srebrzone tło zdobi motyw wpisanych w romby rozet. Na rewersie feretronu jest przedstawienie Matki Boskiej Saletyńskiej. Pośrodku kompozycji ukazana jest całopostaciowa sylwetka Marii stojącej na prostopadłościennej, kamiennej płycie. Zwróconą w trzech czwartych w prawo, lekko przechyloną głowę charakteryzuje zaokrąglona twarz o pełnych rysach, dużych oczach, długim nosie i wydatnych ustach. Na bladych policzkach widoczne są stróżki łez. Ręce skrzyżowane na piersiach. Maria ubrana jest w jasnoróżową suknię o dole, dekolcie i mankietach obszytych żółtymi koralikami, owalnymi i romboidalnymi kamieniami niebieskimi i zielonymi oraz perłami. W pasie przewiązany jest żółty fartuch. Na szyję nałożony jest biały szal w żółto-niebieskie paski oraz krucyfiks z młotkiem i obcęgami na końcach poziomej belki. Głowę osłania biały, półprzejrzysty, koronkowy welon sięgający bioder, pod którym widoczna jest chusta w biało-zielone pasy. Okoloną promienistym nimbem głowę wieńczy zamknięta korona ozdobiona drobnymi, kolorowymi różyczkami. Na stopach są białe, wyszywane kolorowymi kwiatkami buty. W głębi, na tle pejzażu z zabudową wiejską, rozgrywa się scena narracyjna. Po prawej stronie kompozycji na łące, na prostopadłościennym kamieniu siedzi Matka Boska, wspierając dłońmi twarz. Tuż obok widoczne jest tryskające do góry źródło. Nieco dalej znajdują się sylwetki śpiących Melanii i Maksymina ubranych na biało i niebiesko. Pastuszków od Marii oddziela wąska rzeczka z widocznym w głębi drewnianym mostkiem. Wyżej, na tle obłoków znajdują się trzy uskrzydlone główki anielskie. Lewą stronę kompozycji zajmuje stado pasących się krów, w dali zaś widoczni są klęczący ze złożonymi dłońmi Maksymin i Melania, spoglądający w górę, ku Marii unoszącej się na tle kremowych obłoków, czerwonej mandorli i wiązek promieni. Przy dolnej krawędzi napis „Cudowne Objawienie N(ajświętszej) P(anny) Maryj w Francyj na górze Sállette 1846”.
feretron
Matka Boska Kalwaryjska, Matka Boska Saletyńska

Inne dzieła z tego roku

Zdjęcie nr 1: Płyta w kształcie leżącego prostokąta wypełniona inskrypcją. Inskrypcja: D.O.M. / KS. WAWRZYNIEC CENTT / KANONIK KATEDRY PODLASKIEJ, / B. PROBOSZCZ SULEJEWSKI DZIEKAN PIOTRKOWSKI, REKTOR X.X. EMERYTÓW, RESTAURATOR KOŚCIOŁA ŚW. MARKA / UR. W KOŹMINKU W KRÓL. – POL. 5/8 1823 R. / ZM. W KRAKOWIE 8/8 1905 R. / BOŻE! DAJ DUSZY JEGO SPOKÓJ WIECZNY.
płyta nagrobna
Epitafium Ks. Wawrzyńca Centta
Zdjęcie nr 1: Murowana z cegły, orientowana, trzynawowa bazylika emporowa z prezbiterium zamkniętym trójbocznie. Do jednej czwartej wysokości murów lico kamienne, całość obiega cokół. Fasada dwukondygnacyjna, trójosiowa; oś środkowa wysunięta przed lico muru. Podziały pionowe tworzą dwuuskokowe przypory, poziome gzyms w połowie wysokości osi środkowej. Na osi portal ostrołukowy, uskokowy, flankowany filarami wspartymi na wysokich cokołach. W filarach fragmenty laski. Powyżej wsporniki podtrzymujące wąską archiwoltę otoczoną fryzem arkadowym. Nad otworem drzwiowym tympanon o zarysie łuku ostrego. W zwieńczeniu trójkątny przyczółek, którego ramiona spływają na konsolki oparte na filarach; całość wieńczy krzyż. Ponad portalem dwa okna w uskokowym obramieniu zakończonym łukiem ostrym. Ponad nimi okrągłe okno, wyżej kamienny kartusz z herbem fundatorki. Fasadę wieńczy ząbkowanie i fryz arkadowy. W skrajnych osiach okna ostrołukowe. W dolnym, lewym rogu osi środkowej data: MCMV. Podziały ścian nawy bocznej stanowią trójskokowe przypory; pomiędzy nimi okna ostrołukowe w uskokowych obramieniach. Ponad oknami ząbkowanie, profilowany architraw, fryz i gzyms wsparty na kroksztynach. W partii nawy głównej podział ścian tworzą małe przypory, pomiędzy którymi znajdują się okrągłe okna, ponad nimi fryz arkadowy. W zwieńczeniu kroksztyny. W ścianach zakrystii dwa wąskie, ostrołukowe okna i jedno okrągłe w profilowanych obramieniach. W trójkątnym zwieńczeniu fryz arkadowy ujęty w dwa pasy ząbkowania. Przy zachodniej ścianie południowej zakrystii znajduje się boczne wejście otwarte dwoma ostrołukowymi arkadami, wspartymi na filarze. W górnej partii ozdobione fryzem arkadowym, ząbkowaniem i kroksztynami. Pomiędzy nawą boczną a południową zakrystią okrągła wieżyczka z dwoma kwadratowymi otworami okiennymi. Strona północna analogiczna do południowej, oprócz pomieszczenia między nawą a zakrystią i portalu w pomieszczeniu przy kruchcie. Pomieszczenie z wejściem pomocniczym od strony zachodniej Od północy wąskie okno zamknięte łukiem półkolistym, w narożach ryzality zwieńczone konsolkami z fryzem arkadowym i gzymsem pomiędzy. Portal kamienny, ustawiony na czterech stopniach, ostrołukowy, zwieńczony trójkątnym przyczółkiem z ramionami spływającymi na profilowane konsole. Prezbiterium opięte czterema przyporami dwuuskokowymi. W ścianie wschodniej płycina zakończona łukiem ostrym. W zwieńczeniu fryz arkadowy i gzyms wsparty na kroksztynach. Pomiędzy nawą główną, a prezbiterium wieżyczka na sygnaturkę na planie kwadratu ze ściętymi narożami, przy których znajdują się dwuuskokowe przypory. We wszystkich ścianach wieżyczki po dwa okna ostrołukowe z parapetem, pod nim fryz arkadowy. Ściany wieńczy pas kostkowania. Nawa główna, część prezbiterium i zakrystie przykrywa dach dwuspadowy, z zakończeniu prezbiterium dach powtarza kształt prezbiterium. Nawy boczne nakryte dachem pulpitowym, wieżyczka dachem stożkowym, wieżyczka na sygnaturkę ostrosłupowym ze ściętymi krawędziami. Wszystkie dachy blaszane. Najcenniejszy wyposażenie wnętrza stanowią trzy późnobarokowe ołtarze z 1710 roku (w głównym obraz św. Marii Magdaleny z początku XVIII wieku w sukience z 1709 roku,) ambona z 1711 oraz chrzcielnica czarnomarmurowa z 1751 roku.
kościół
Kościół św. Marii Magdaleny i św. Andrzeja Apostoła
Zdjęcie nr 1: Ołtarz architektoniczny, jednokondygnacyjny, trójosiowy, ze zwieńczeniem. Ołtarz w formie prostopadłościanu z drewnianą mensą i antepedium artykułowanym półkolumienkami, pomiędzy którymi są płytkie wnęki zamknięte półkoliście z płaskorzeźbionymi wizerunkami 4 ewangelistów. Na mensie tabernakulum w formie prostopadłościennej szafki zwieńczone jest tronem wystawienia w kształcie baldachimu wspartego na podwójnych parach kolumienek, zwieńczonego po środku ażurową latarnią z kopułą oraz pinaklami na narożach. Po bokach tabernakulum ujmuje rząd trzech, osadzonych na wysokim cokole niszy z figurami aniołów. Retabulum osadzone jest na zdwojonym cokole. Predella artykułowana jest płaskorzeźbionymi płycinami w kształcie zbliżonym do kwadratu, wydzielonymi smukłymi cokołami, na których osadzone są kolumienki ujmujące osie części środkowej retabulum. Każda z osi ma formę prostokątnej niszy zamkniętej łukiem półkolistym. Niszę środkową ujmuje para kolumienek wspierających przerwane w partii architrawu i fryzu belkowanie oraz gzyms wieńczący, przybierający kształt trójkątnego przyczółka, wspierany dodatkowo parą kolumienek w partii fryzu. Nisze boczne ujmują pojedyncze pary kolumienek wspierających przerwany architraw i fryz oraz trójkątny przyczółek. Dodatkowo boki części środkowej retabulum ujmuje para niewielkich, ażurowych uszaków w formie przypór. Zwieńczenie części środkowej tworzy struktura trójprzelotowego łuku triumfalnego zamkniętego po środku gzymsem w kształcie trójkątnego przyczółka. Zwieńczenia osi bocznych są w formie latarni zamkniętych kopułami. W osi środkowej znajduje się figura św. Michała Archanioła, po lewej św. Wojciecha, po prawej św. Stanisława. W zwieńczeniu, po środku jest rzeźba Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej, po lewej św. Floriana, po prawej św. Kazimierza Jagiellończyka. Strukturę retabulum zdobi stylizowana, płaskorzeźbiona i malowana ornamentyka roślinna. Kolorystyka ołtarza utrzymana jest w odcieniach brązów, ornamentyka jest złocona.
ołtarz
Ołtarz główny
Zdjęcie nr 1: Rzeźba całopostaciowa przedstawiająca stojącego w kontrapoście na niewysokim postumencie św. Piotra zwróconego na wprost, z głową skierowaną w trzech czwartych w lewo. Twarz świętego charakteryzuje śniada karnacja, prosty nos oraz krótki, brązowy zarost. Włosy są krótkie, skręcone, z wydatną łysiną i puklem pośrodku czoła. Święty ma na sobie długą, zieloną, przepasaną suknię oraz narzucony na lewe ramię złocony płaszcz osłaniający prawe biodro i podpięty do paska. W prawej, zgiętej w łokciu i uniesionej na wysokości talii ręce ma złocone klucze. Lewą, opuszczoną wzdłuż ciała, podtrzymuje zamkniętą księgę.
rzeźba
Św. Piotr

Podobne dzieła

Po tytule

Po kategorii

Po technice i materiale

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta ujęty profilowaną, złoconą ramą. W centrum kompozycji, na tle rozległego, górzystego pejzażu przedstawiony św. Antoni Padewski trzymający na ręku Dzieciątko Jezus. Święty ukazany frontalnie, w pozycji stojącej z głową zwróconą w trzech czwartych w lewo. Ubrany w brązowy habit franciszkański przepasany sznurem (cingulum), z przewieszonym u pasa różańcem. Stopy obute w brązowe sandały. Święty przedstawiony jako mężczyzna o okrągłej twarzy z pełnymi, zaróżowionymi policzkami, o dużych, ciemnych oczach oraz długim, prostym nosie. Głowa z tonsurą okolona nimbem. W prawym ręku postać trzyma kwiat białej lilii; w lewym podtrzymuje zamkniętą księgę, na której znajduje się Dzieciątko Jezus. Chrystus ukazany w postawie siedzącej, zwrócony w trzech czwartych w prawo. Ukazany jako jasnowłose, pulchne dziecko o jasnej karnacji z wyraźnie zaznaczonym rumieńcem. Oczy duże, nos prosty, usta lekko uśmiechnięte. Głowa otoczona nimbem. Biodra przepasane białą tkaniną. Dzieciątko wznosi prawą rękę w geście błogosławieństwa, w lewej trzyma kulę ziemską. Tło kompozycji stanowi rozległy, górzysty pejzaż z widoczną w oddali sylwetą miasta i płynącą rzeką. Powyżej niebo zasnute białymi obłokami. Na odwrociu obrazu napis „Ołtarz S(więtego) Józefa odnowiony kosztem Pana Józefa Mianowskiego 1851” oraz „Ten Obraz z Ramą Odnowiony na Honor S Antoniego dnia 15 Grudnia 1851. Woj(ciech) Dembowski, Malarz i Pozłotnik m.p. O.M.K.”
obraz

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta przedstawiający stygmatyzację św. Franciszka. W centrum kompozycji znajduje się św. Franciszek, usytuowany nieco z lewej strony obrazu, w pozycji klęczącej, zwrócony w trzech czwartych w lewo, z rękami rozłożonymi szeroko na boki. Ma podłużną twarz, z krótkim i jasnym zarostem, z oczami skierowanymi na Chrystusa, na głowie tonsurę. Święty ubrany jest w habit franciszkański przewiązany sznurem, a na stopach ma założone sandały. W górnej części obrazu, po prawej stronie znajduje się Chrystus jako serafin, z którego ran wychodzą czerwone promienie tworzące stygmaty u świętego Franciszka. Przed świętym, na wysokim wzniesieniu ułożone są: otwarta księga oraz czaszka. W tle, pośrodku widać zakonnika, ukazanego w pozycji siedzącej, czytającego księgę. W oddali widać pejzaż górski i pochmurne niebo. W dolnej części obrazu słabo czytelna sygnatura „Wład(ysław) P. Bąkowski 1886.” Rama drewniana, profilowana, fakturowana i złocona, zdobiona stylizowanymi rocaille'ami.
obraz

Stygmatyzacja św. Franciszka

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z przedstawieniem św. Antoniego Padewskiego z Dzieciątkiem. Święty został ukazany w ujęciu do kolan, zwrócony w lewo, w stronę Dzieciątka stojącego na blacie przykrytym czerwonym obrusem. Głowa świętego jest delikatnie przechylona w lewo, lewa ręka obejmuje Dzieciątko, prawa opuszczona trzyma kwiat lilii. Święty ma owalną twarz o młodzieńczych rysach, na głowie tonsurę. Jest ubrany w habit franciszkański. Dzieciątko ukazane zostało niemal nagie, z białą chustą okrywającą biodro i przerzuconą przez prawe ramię. Prawą ręką Chrystus dotyka brody świętego, lewą wyciąga w jego stronę. U stóp Dzieciątka leży otwarta księga. Wokół głów postaci złote nimby. Tło kompozycji jednolite, ciemnobrązowe. Na odwrocie napis malowany farbą „Fundator Walenty / Tekiela. / 1840. / 24 lipca”.
obraz

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie prostokąta zbliżonego do kwadratu ujęty złoconą, profilowaną ramą. W centrum kompozycji przedstawiony św. Benedykt w postawie stojącej, w ujęciu frontalnym z głową zwróconą w trzech czwartych w prawo. Święty ubrany w obszerny czarny habit benedyktyński z kapturem i szerokimi rękawami. Ukazany jako mężczyzna o pozbawionej zarostu okrągłej twarzy z wydatnym nosem oraz szeroko otwartymi, skierowanymi na wprost oczami. Wokół głowy tonsura oraz złocony nimb. Święty w swojej prawej ręce podtrzymuje oprawioną na czerwono księgę. Lewą dłoń składa na piersi na wysokości serca. Po prawej stronie obrazu widoczny fragment stołu przykrytego zieloną tkaniną, na którym widoczna biała mitra. Na drugim planie, po lewej stronie nieco za postacią świętego przedstawiono fragment wysokiego cokołu stanowiącego podstawę dla kolumny. Tło złocone, wytłaczane w motywy roślinno-kwiatowe.
obraz

Św. Benedykt

Zdjęcie nr 1: Obraz przedstawiający św. Izydora Oracza w kształcie stojącego prostokąta, podzielony na dwie strefy. W dolnej strefie został ukazany anioł orzący pole za pomocą pary wołów i pługa. Anioł ubrany jest ciemnozieloną tunikę, ma również czerwone skrzydła. Powyżej ukazana jest niewielka scenka rodzajowa przedstawiająca pasterza, ubranego w strój krakowski: niebieską sukmanę i czerwony kapelusz, stado białych owieczek oraz latające wrony. W górnej strefie obrazu, po prawej stronie został ukazany św. Izydor, który klęczy przed przydrożnym krzyżem ze złożonymi w geście modlitwy rękami. Święty ubrany jest w brunatno-zieloną sukmanę, szare spodnie i czarne buty z wysokimi cholewami. Twarz z dużymi oczami, krótkim zarostem okolona długimi i brązowymi włosami. Wokół głowy ma trójstrefowy nimb: brązowy kolisty, niebieski okrągły i żółty utworzony z przerywanej kreski. Sylwetki postaci, draperie oraz brzegi szat oddane są konturem i wypełnione płaską plamą barwną. Po lewej stronie obrazu widoczne murowane zabudowania z jasnobrązowymi dachami. Krzyż prosty, a wokół jego ramion jest namalowana żółto-pomarańczowa poświata. Tło obrazu jednolite, niebieskie. Rama drewniana, prosta, pokryta bejcą.
obraz

Św. Izydor Oracz

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W centrum obrazu św. Józef Kalasanty klęczący przed unoszącą się pośród obłoków Matką Boską z Dzieciątkiem. Święty zwrócony jest w trzech czwartych w prawo, z uniesioną głową i skrzyżowanymi na piersi rękami, w których trzyma gorejące serce i gałązkę lilii. Twarz ma pociągłą, o migdałowatych, wąskich oczach i lekko garbatym nosie, okoloną krótką, siwą brodą i włosami po bokach głowy, na jej czubku łysina. Ubrany jest w czarny habit zapinany z przodu na guziki, z białą koloratką oraz czarny płaszcz zarzucony na plecy. Przed nim leży czarny biret i otwarta księga z napisem „Consti/tutio/nes Cler[i]c[orum] / Regular[um] / Piarum / Schola/rum”. Na pierwszym planie ukazany od tyłu, w pozycji półleżącej, chłopiec z otwartą księgą. Obok, w prawym dolnym rogu na księgach leżą czerwony kapelusz kardynalski, pastorał i laska zakończona krzyżem arcybiskupim. W lewej, górnej części obrazu Matka Boska siedzi na obłoku, zwrócona jest w trzech czwartych w lewo, pochylona, obiema rękami trzyma stojące po jej prawej stronie Dzieciątko. Twarz o łagodnych rysach, wąskich oczach, okolona jasnymi włosami. Ubrana jest w jasnoróżową suknię z białą podwiką, niebieski płaszcz narzucony na kolana oraz jasnoróżowy, rozwiany welon na głowie. Dzieciątko zwrócone w trzech czwartych w lewo, z uniesioną prawą ręką w geście błogosławieństwa, przepasane w partii bioder białą tkaniną. U góry obrazu, pośród obłoków dwa putta. W prawej części obrazu, za świętym widoczne dwie postacie klęczących dzieci, spośród których jedno czyta księgę a drugie się modli. Scena ukazana we wnętrzu z widocznymi w tle pilastem i oknem.
obraz

Adoracja Matki Boskiej przez św. Józefa Kalasantego

Jak cytować?

Paulina Chełmecka, "Św. Paweł", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/sw-pawel-54

Strona:
Dodaj do porównania

Zaloguj się aby dodać do tablicy

Przejdź do logowania

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności