Figura św. Judy Tadeusza powstała prawdopodobnie w XIX wieku. Po 1919 roku została postawiona wtórnie na wsporniku obok ołtarza Serca Jezusowego, gdyż nie wymieniono jej w inwentarzu księdza Adama Górkiewicza. Prawdopodobnie była odnawiana razem z nastawą w latach 1930, 1966 i 2003.
Figura pełnoplastyczna, ustawiona na nieregularnej podstawie. Święty ukazany frontalnie, z lekko pochyloną głową. W prawej, ugiętej ręce trzyma zamkniętą księgę, w lewej pałkę. Twarz ma pociągłą, o dojrzałych rysach, zmarszczonym czole, półprzymkniętych oczach, prostym nosie i pełnych ustach, okoloną krótką, falistą brodą i włosami. Ubrany jest w złoconą tunikę z kołnierzykiem, przepasaną w talii, przylegającą do ciała, silnie drapowaną oraz płaszcz zarzucony na prawe ramię postaci i opadający po bokach. Polichromia ciała naturalistyczna, włosy brązowe.
Figura ma blokowy charakter, z rękami usytuowanymi blisko ciała, pozbawiona jest ekspresji. Stosunkowo precyzyjnie kształtowana jest jej twarz, włosy i dłonie w przeciwieństwie do powierzchownego i nieco sztywnego modelunku szat.
Święty Juda Tadeusz i św. Szymon według tradycji byli braćmi. Po rozesłaniu apostołów wspólnie głosili Ewangelię nad Morzem Czerwonym i w Egipcie lub w Babilonii i Palestynie. Mieli razem ponieść śmierć męczeńską, dlatego często przedstawiani są wspólnie. Juda zginął od ciosów pałką lub od włóczni, dlatego są one jego atrybutami.
Dobry.
Figura św. Judy Tadeusza powstała prawdopodobnie w XIX wieku. Po 1919 roku została postawiona wtórnie na wsporniku obok ołtarza Serca Jezusowego. Święty poniósł śmierć od ciosów pałką lub od włóczni, dlatego są one jego atrybutami.
Paulina Kluz, "Św. Juda Tadeusz", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/sw-juda-tadeusz-3