Portret księdza Jana Nowaka
Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta z przedstawieniem półpostaci starszego mężczyzny. Postać zwrócona w trzech czwartych w lewo, obiema rekami podtrzymuje z przodu zamkniętą księgę. Twarz o cechach indywidualnych portretowanego, z wysokim czołem, niewielkich oczach, ściągniętych brwiach, dużym nosie i szerokich, wąskich ustach, okolona siwymi, krótkimi włosami. Ubrany jest w czarną sutannę zapinaną z przodu na guziki, z szerokimi rękawami, zapinanymi na guziki, pod szyją koloratka. Postać ukazana na jednolitym ciemnozielonym tle. W lewym dolnym rogu sygnatura „MS 1904”. Obraz ujęty prostą, drewniana ramą z tabliczką z inskrypcją „A(DMODUM) R(EVERENDUS) D(OMINUS) JOANNES NOWAK / *1816 curatus ab a(nno) 1857 +1881 / Vicedecanus, Benefactor / Pro ecclesia aedificanda”.
Zdjęcie nr 2: Obraz w formie stojącego prostokąta z przedstawieniem półpostaci starszego mężczyzny. Postać zwrócona w trzech czwartych w lewo, obiema rekami podtrzymuje z przodu zamkniętą księgę. Twarz o cechach indywidualnych portretowanego, z wysokim czołem, niewielkich oczach, ściągniętych brwiach, dużym nosie i szerokich, wąskich ustach, okolona siwymi, krótkimi włosami. Ubrany jest w czarną sutannę zapinaną z przodu na guziki, z szerokimi rękawami, zapinanymi na guziki, pod szyją koloratka. Postać ukazana na jednolitym ciemnozielonym tle. W lewym dolnym rogu sygnatura „MS 1904”. Obraz ujęty prostą, drewniana ramą z tabliczką z inskrypcją „A(DMODUM) R(EVERENDUS) D(OMINUS) JOANNES NOWAK / *1816 curatus ab a(nno) 1857 +1881 / Vicedecanus, Benefactor / Pro ecclesia aedificanda”.

Portret księdza Jana Nowaka

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
suski
Gmina
Jordanów
Miejscowość
Jordanów
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Krakowska
Parafia
Trójcy Przenajświętszej i św. Wawrzyńca
Tagi
malarstwo XX wieku portret sztuka pierwszej połowy XX wieku
Miejsce przechowywania
zakrystia
Identyfikator
DZIELO/10714
Kategoria
obraz
Ilość
1
Czas powstania
1904 rok
Technika i materiał
olej na płótnie
Wymiary podstawowe
szerokość – 74 cm
wysokość – 106 cm
Wymiary szczegółowe
Wysokość bez ramy – 86 cm
Autor noty katalogowej
Paulina Kluz
Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Bez utworów zależnych 3.0 Polska

Dzieje zabytku

Portret proboszcza Jana Nowaka powstał w 1904 roku, a wykonał go malarz o inicjałach MS.

Opis

Obraz w formie stojącego prostokąta z przedstawieniem półpostaci starszego mężczyzny. Postać zwrócona w trzech czwartych w lewo, obiema rekami podtrzymuje z przodu zamkniętą księgę. Twarz o cechach indywidualnych portretowanego, z wysokim czołem, niewielkich oczach, ściągniętych brwiach, dużym nosie i szerokich, wąskich ustach, okolona siwymi, krótkimi włosami. Ubrany jest w czarną sutannę zapinaną z przodu na guziki, z szerokimi rękawami, zapinanymi na guziki, pod szyją koloratka. Postać ukazana na jednolitym ciemnozielonym tle. W lewym dolnym rogu sygnatura „MS 1904”. Obraz ujęty prostą, drewniana ramą z tabliczką z inskrypcją „A(DMODUM) R(EVERENDUS) D(OMINUS) JOANNES NOWAK / *1816 curatus ab a(nno) 1857 +1881 / Vicedecanus, Benefactor / Pro ecclesia aedificanda”.

Zarys problematyki artystycznej

Jan Nowak był pierwszym proboszczem nowo utworzonej w 1856 roku parafii w Jordanowie. Urodził się w 1816 roku i pochodził z Wilamowic. Od 1850 roku był pomocnikiem proboszcza w Łętowni w zarządzie kościołem w Jordanowie, podlegającym wówczas pod tę parafię. Proboszczem w Jordanowie został w 1857 roku i był nim aż do dnia śmierci – 15 listopada 1881. Ksiądz Nowak był również wicedziekanem i notariuszem dekanatu Maków. Po śmierci został pochowany w Jordanowie.


Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Przetarcia i zabrudzenia warstwy malarskiej

Streszczenie

Portret proboszcza Jana Nowaka powstał w 1904 roku, a wykonał go malarz o inicjałach MS. Jan Nowak był pierwszym proboszczem nowo utworzonej w 1856 roku parafii w Jordanowie, funkcję tę pełnił w latach 1857-1881.

Bibliografia

Maciążka Marcin, "Z kart parafialnej historii" , [w:] "Jordanów. Monografia miasta" , red.Bednarz Stanisław, Piotr Sadowski , Bielsko-Biała 2013 , s. 327-362

Inne dzieła z tego miejsca

Zdjęcie nr 1:
kościół
Kościół Przenajświętszej Trójcy
Zdjęcie nr 1: Ambona wolnostojąca, ustawiona na ośmiobocznej, dwustopniowej podstawie oraz środkowej kolumnie dekorowanej liśćmi akantu i otaczającymi ją ośmioma kolumienkami. Kosz na planie ośmioboku, na niewielkiej podstawie z podwieszonymi kwiatonami, z dostępem w postaci jednobiegowych schodów z dwiema balustradami dekorowanymi stylizowanymi blendami. Ścianki kosza wydzielone niskimi kolumienkami. W polach prostokątne nisze w formie stojącego prostokąta, w górnej partii dekorowane stylizowanym astwerkiem, z płaskorzeźbionymi czterech ewangelistów i Chrystusa Dobrego Pasterza. Parapet w formie gzymsu z pulpitem. Struktura politurowana w kolorze ciemnego brązu, detal złocony, wizerunki postaci polichromowane. Płaskorzeźby Chrystusa i ewangelistów ukazane w półpostaci. Apostołowie zwróceni są w trzech czwartych, w dłoniach trzymają pióra i zwoje lub księgi, towarzyszą im ich symbole. Chrystus lewą ręką podtrzymuje na ramieniu owcę, w prawej trzyma laskę pasterską. Wszyscy ubrani są w obszerne tuniki i płaszcze narzucone na ramiona.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta z przedstawieniem Chrystusa u słupa. Jezus ukazany w całej postaci, w wykroku, zwrócony w trzech czwartych w prawo, obiema rękami obejmujący słup, opiera o niego głowę. Twarz ma podłużną, o półprzymkniętych oczach, z długim i wąskim nosem, okoloną ciemną i krótką brodą. Włosy długie, ciemnobrązowe, opadają na plecy. Wokół głowy nimb. Ciało masywne, muskularne, w całości pokryte krwawiącymi ranami. Przez biodra przewiązane krótkie, białe perizonium, obficie fałdowane, opadające ciężko. Szyja, ręce i prawa noga Chrystusa owinięte sznurem i przywiązane do słupa. Ten ostatni w formie wysokiej, brązowej kolumny. Tło obrazu jednolite, ciemnobrązowe.
obraz
Chrystus u słupa
Zdjęcie nr 1: Rzeźby drążone z tyłu, klęczące na obłokach, ustawione na prostokątnych postumentach o ściętych narożach z przodu. Figury zwrócone do wewnątrz, z rękoma złożonymi w geście modlitwy, skierowanymi w przeciwną stronę. Twarze mają pociągłe, o pełnych policzkach, migdałowatych oczach, małych nosach i rozchylonych ustach. Włosy mają krótkie, brązowe, układające się w fale. Anioły ubrane są w luźne tuniki o szerokich rękawach, przepasane w talii oraz obfite płaszcze zarzucone na jedno ramię i otaczające postacie wokół nóg. Skrzydła mają rozłożone. Polichromia ciała naturalistyczna, szaty i skrzydła złocone.
rzeźba
Dwa anioły
Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta, pole obrazowe w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym, w przyłuczach ryta w zaprawie i złocona wić roślinna. W centrum kompozycji Maria i św. Elżbieta ukazane w całej postaci, zwrócone ku sobie, na tle pejzażu, u dołu niewielkie postacie donatorów. Maria w lewej części obrazu, zwrócona w trzech czwartych w lewo, prawą ręką trzyma dłoń Elżbiety, lewą unosi, pozdrawiając ją. Ma owalną twarz, o młodzieńczych rysach, wysokim czole, półprzymkniętych oczach, małym nosie i pełnych ustach, okoloną gęstymi, jasnobrązowymi, długimi włosami opadającymi na ramiona i plecy, czoło przewiązane opaską. Ubrana jest w zielono-złotą suknię spodnią, wielkowzorzystą, różową suknię wierzchnią podwiązaną nad kolanem i na ramionach, przepasaną w talii, szaro-brązowy płaszcz, z zieloną podszewką zarzucony na plecy i opadający po bokach postaci, wokół szyi podwika. W prawej części obrazu św. Elżbieta, zwrócona w trzech czwartych w prawo, lewą rękę ma ugiętą, na wysokości talii, wskazując dłonią na Marię, prawą wyciąga przed siebie i trzyma jej dłoń. Twarz ma owalną, o starczych rysach, półprzymkniętych oczach, małym nosie i pełnych ustach. Ubrana jest w zieloną suknię z brązowym wzorem w dolnej części, czerwony płaszcz zarzucony na ramiona i podtrzymywany lewą ręką z przodu, na głowie ma biały welon zawiązany wokół szyi. Postacie przedstawione na tle pejzażu z pierzastymi drzewami oraz budynkami, w oddali góry ukazane w perspektywie powietrznej. Ponad nimi szaro-różowe niebo. W dolnej części obrazu niewielkie, klęczące postacie. Po lewej stronie dojrzały mężczyzna z długą brodą, zwrócony w trzech czwartych w lewo, z uniesioną głową, w wyciągniętych z przodu rękach trzyma czapkę. Ubrany jest w szubę z futrzanym kołnierzem. Przed nim biało-czarna tarcza z godłem herbu Bonarowa i syglami „SBZ”. Po prawej stronie pięć klęczących postaci, zwróconych w trzech czwartych w prawo, z dłońmi złożonymi w geście modlitwy. Na pierwszym planie kobieta w ciemnej sukni z krezą wokół szyi i dłoni, na głowie ma rańtuch. Przed nią czerwona tarcza z godłem herbu Trąby i syglami „ZHI”. Obok niej dwóch młodzieńców ubranych w ciemnobrązowe żupany, przed nimi leżą futrzane czapki. Obok dwie postacie dziewczęce ubrane w suknie z kryzami wokół szyi, z toczenicami i wiankami na głowach. Przed nimi czerwona tarcza z godłem herbu Półkozic.
obraz
Nawiedzenie św. Elżbiety
Zdjęcie nr 1: Nastawa architektoniczna, trójosiowa, jednokondygnacyjna ze zwieńczeniem, z predellą. Ołtarz drewniany, prostopadłościenny z drewnianą mensą i kamiennym portatylem. Antepedium ujęte ramą, w polu płaskorzeźbiona korona zamknięta ze skrzyżowanym mieczem i gałązką oliwną, na tle budynku kościoła. Na ołtarzu ustawione tabernakulum w formie drewnianej skrzynki ujętej kolumienkami z pinaklami. Drzwiczki w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem ostrym z przedstawieniem kielicha z hostią w glorii. Nastawa w postaci trzech nisz, flankowanych kolumnami z pinaklami, zwieńczonych baldachimami. Środkowa największa, z figurą św. Zygmunta na cokole, w bocznych figury św. Stanisława Kostki i św. Jacka na wysokich, ośmiobocznych cokołach. Pomiędzy niszami gałązki astwerku. Zwieńczenie w formie niszy zamkniętej łukiem ostrym, ujętej stylizowanymi kolumienkami dźwigającymi pinakle. W niej ustawiona figura św. Jadwigi, na wysokim ośmiobocznym cokole. Struktura ołtarza i tabernakulum politurowane w kolorze ciemnobrązowym, ornamentyka i detale architektoniczne złocone.
ołtarz
Ołtarz boczny

Inne dzieła z tego roku

Zdjęcie nr 1: Tablica epitafijna kamienna w kształcie stojącego prostokąta z inskrypcją: „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / TEKLA GUMPERT / *1844 w Obornikach / w ks(ięstwie) Poznańskiem / + w Bolechowicach / w d(niu) 26/2 1904. / Ja Twoja jestem zbawże mnie / Psalm 118.94. / Zdrowaś Marya". Poniżej napisu znajduje się herb rodziny Gumpertów (?). Tarcza gotycka przykryta hełmem prętowym z obfitymi labrami spływającymi do podstawy, zwieńczonym koroną otwartą, w której umieszczono klejnot w postaci dwóch skrzydeł z trzema kulami (?) pośrodku. Tarcza trójdzielna, w polach górnych powtórzone godło kogut, w polu dolnym trąba myśliwska.
płyta nagrobna
Epitafium Tekli Gumpert
Zdjęcie nr 1: Neogotycki, murowany kościół św. Andrzeja Apostoła w Osieku jest pięcioprzęsłową świątynią salową z wyodrębnionym, trójbocznie zamkniętym prezbiterium od północy i czworoboczną wieżą od południa. Od zachodu do prezbiterium i nawy przylega zakrystia z przedsionkiem, a od wschodu czworoboczna kaplica Najświętszego Serca Pana Jezusa. Ściany elewacji zewnętrznych artykułują wysokie przypory wyznaczające przęsła, licowane czerwoną i żółtą cegłą, układaną we wzór ornamentalny. Każde z przęseł przeprute jest dużym, ostrołukowym oknem, dekorowanym przy ostrołuku ceglaną opaską. Górne odcinki pomiędzy przyporami zdobi poziomy, ceglany fryz kostkowy, zaś pod dachem ceglany gzyms koronujący. Elewacja południowa z wieżą jest trójosiowa. Oś środkową wyznacza dwupoziomowa, czworoboczna wieża wchodząca w ostatnie przęsło nawy. Flankują ją wysokie przypory podobnie jak na elewacjach bocznych licowane czerwoną i żółtą cegłą. Pierwszy poziom dekoruje rozbudowany, ceglany, ostrołukowy portal, ponad którym przepruto ostrołukowe okno. Ponad oknem z ceglaną opaską przy ostrołuku, schodzącą na poziomy, ceglany fryz kostkowy znajduje się okulus z maswerkiem z motywem rybiego pęcherza. W portalu mocno zaakcentowano ostrołukowy tympanon wypełniony maswerkiem ze sztucznego kamienia z motywami czteroliścia. Wieżę wieńczy ostrosłupowy hełm z krzyżem, pokryty blachą miedzianą, oparty na zmniejszonym, czworobocznym piętrze dzwonniczym tworzącym jej drugi poziom. W jego narożach usytuowano ceglane przypory ze sterczynami, zaś ściany boczne przepruto ostrołukowym oknem z ceglaną opaską przy ostrołuku, wypełnionym drewnianą żaluzją, wieńcząc je trójkątnymi szczytami ze sterczynami. Pole trójkątnych szczytów zawierają okrągłe tarcze zegarowe. Osie boczne elewacji wyznaczają podłużne, ostrołukowe okna z ceglanymi opaskami na wysokości ostrołuku oraz umieszczone poniżej mniejsze ostrołukowe okna doświetlające przyziemię z klatką schodową i nawę od zachodu. Wnętrze zostało nakryte sklepieniem krzyżowym. Kolejne przęsła rozdzielają ostrołukowe gurty spływające na przyścienne półfilary ustawione na cokołach i zwieńczone fazowanymi opaskami. Niższe, jednoprzęsłowe prezbiterium oddziela od nawy ostrołukowy łuk tęczowy. Przylegająca do prezbiterium od wschodu kaplica także otwiera się do wnętrze kościoła ostrołukową arkadą. W drugim przęśle usytuowano naprzeciw siebie ostrołukowe drzwi boczne. W prezbiterium ustawiono ołtarz główny, a po obu stronach łuku tęczowego dwa ołtarze boczne. Na zachodniej ścianie prezbiterium przy tęczy zawieszono ambonę. Także w kaplicy bocznej ustawiono nastawę ołtarzową. Nawę wypełniają dwa rzędy drewnianych ławek oraz dwa konfesjonały. W ostatnim przęśle, po obu stronach wchodzącej w nie wieży, urządzono chór muzyczny, na który prowadzi klatka schodowa z wejściem w przyziemiu wieży. Chór wsparto na trzech ostrołukowych arkadach. Podłogę w nawie i prezbiterium wyłożono posadzką z kolorowego granitu.
kościół
Kościół św. Andrzeja Apostoła
Zdjęcie nr 1: Drewniane płaskorzeźbione stalle ustawione na niewysokim, profilowanym cokole. Przedpiersie ujęte smukłymi, złoconymi kolumienkami o kompozytowych kapitelach, zwieńczone profilowanym gzymsem, na skrajach ustawione małe wazoniki. Lico przedpiersia dekorowane czterema prostokątnymi płycinami wypełnionymi pseudomaswerkową dekoracją w formie zdwojonych ostrołukowych arkadek z dekoracją roślinną. Zaplecek ujęty po bokach analogicznymi kolumienkami zakończonymi pinaklami, podzielony na cztery pola za pomocą niewielkich konsolek z płycinami dźwigających analogiczne pinakle. Zwieńczenie w formie czterech wimperg dekorowanych czołgankami i pinaklami. W stalli lewej na środkowym pinaklu zwieńczenia monogram IHS, a w prawej monogram Matki Boskiej. Struktura malowana na ciemny brąz, wypełnienia płycin zielone, detale błękitne oraz czerwone. Partie ornamentu oraz trzony kolumn złocone.
stalla
Dwie stalle
Zdjęcie nr 1: Epitafium w formie leżącego prostokąta, ujęte grubą ramą, dekorowaną po wewnętrznej stronie maswerkiem. W polu inskrypcja „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / MARYI Z CZAYKOWSKICH / GORCZYŃSKIEJ / NAJCNOTLIWSZEJ ŻONIE – NACZULSZEJ MATCE, BABCE i PRABABCE / DOBRODZIEJCE TEGO KOŚCIOŁA i LUDZKOŚCI. / *14/5 1830 R(OKU) +11/4 1904 R(OKU) / Wystawiają te tablicę wdzięczne córki, / prosząc o modlitwę za jej duszę”.
płyta nagrobna
Epitafium Marii z Czajkowskich Gorczyńskiej
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem wklęsło-wypukłym z uskokiem, z przedstawieniem wizji św. Franciszka z Asyżu. Kompozycja dwustrefowa. W strefie dolnej św. Franciszek, ukazany bokiem, zwrócony w prawo, klęczy na skale z prawym kolanem wysuniętym do przodu i cofniętą do tyłu lewą nogą, z rękami wysuniętymi przed siebie i splecionymi modlitewnie dłońmi wzniesionymi ku górze. Głowa świętego widoczna z profilu okolona ciemnym krótkim zarostem, z wygoloną tonsurą. Twarz szczupła, ascetyczna, z wysokim czołem. Ubrany w brązowy franciszkański habit przepasany białym sznurem. W tle zamglony pejzaż, po prawej stronie świętego z widokiem centralnej kopułowej świątyni. Święty zwraca się ku ukazanej w górnej strefie, wśród obłoków Matce Boskiej. Maria zwrócona w trzech czwartych w lewo, ubrana w białą, przewiązaną w talii suknię i narzucony na ramiona błękitny płaszcz spięty pod szyją. Towarzyszą jej putto i anioł ze skrzydłami przedstawiony w całej postaci w prawej części obrazu. U góry kompozycji na osi tronuje na obłokach Chrystus podtrzymujący lewą ręką duży krzyż.
obraz
Wizja św. Franciszka z Asyżu

Podobne dzieła

Po tytule

Po kategorii

Po tagach

Po technice i materiale

Zdjęcie nr 1: Rzeźba Chrystusa Ukrzyżowanego między polichromowanymi na ścianie kościoła postaciami św. Jana Ewangelisty z lewej i Marii z prawej strony. Chrystus ukazany w lekkim zwisie, z wyprężonym ciałem, przybity do krzyża trzema gwoździami. Głowa opada mu na prawe ramię, oczy ma zamknięte, nos wąski, usta niewielki. Włosy opadają mu na plecy, ma krótkie wąsy i brodę. Jest przepasany złotym perizonium. Nad głową ma titulus z napisem „INRI” pod stopami z napisem „Pamiątka ze starego kościoła”. Polichromia w partiach ciała naturalistyczna. Po lewej stronie krzyża młodzieńcze przedstawienie Jana Ewangelisty w żółtej tunice i błękitnym płaszczu. Jest zwrócony w trzech czwartych w lewo, głowę kieruje w stronę Chrystusa, ręce ma złożone do modlitwy. Ma owalną twarz, ciemne oczy, wąski nos i mięsiste usta, ciemnoblond włosy opadają my na kark. Matka Boska stoi po prawej stronie, zwrócona w stronę krzyża, ze spuszczoną głową; załamuje ręce. Ma smutną w wyrazie twarz, zamknięte oczy, duży nos i szerokie usta. Jest ubrana w różową suknię i błękitny płaszcz, na głowę ma zarzuconą białą chustę. Wokół głów postaci jasne nimby, ich ciała otoczone kreskowaniem, pod stopami zaznaczona linia ziemi.
rzeźba

Chrystus Ukrzyżowany i polichromie Matki Boskiej i św. Jana Ewangelisty

Zdjęcie nr 1: Epitafium w formie kamiennej tablicy w kształcie stojącego prostokąta z rozdzielonym między szóstym a siódmym wierszem motywem ornamentacyjnym napisem „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / Zofia Julianna z Gwierzowiczów / Nowakowska / Przeżywszy lat 47. z żalem / Familii pożegnała się z tem światem / Dnia 18. Marca 1807. Roku / Jan Nowakowski przeżywszy / Lat 87. z żalem pozostałych Dzieci / z tem pożegnał się światem Dnia 24. / Października 1820. Roku. Syn / naystarszy Jan Obywatel krakowski / z wdzięczności i dziecinney miłości / położył ten Pomnik Rodzicom swoim. / Prosi Przechodzących o westchnienie do Boga”.
płyta nagrobna

Epitafium Jana i Zofii Julianny z Gwierzowiczów Nowakowskich

Zdjęcie nr 1: Płyta kamienna w kształcie leżacego prostokąta w prostokątnym obramieniu zwieńczonym trójkątnym szczytem z zwiniętymi liścmi akantu w dolnych narożach i wierzchołkiem uformowanym z dwóch niewielkich stykających się ze sobą antytetycznie ustawionych ślimacznic. U podstawy w narożach ślimacznice zakończone wywiniętym liściem akantu. Inskrypcja: IANOWI I WIKTORYI Z RUDZIŃSKICH / ZBOIŃSKIM / XAWERA ZE ZBOIŃSKICH STADNICKA / NA CZEŚĆ PRZYWIĄZANIA I WDZIĘCZNOŚCI KU RODZICOM / TEN POMNIK DLA WIECZNEY PAMIĘCI POŚWIĘCA / 1830 Inskrypcja pierwotnie pozłacana.
płyta nagrobna

Epitafium Jana i Wiktorii Zboińskich

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta z przedstawieniem św. Jana Kantego klęczącego wśród obłoków, w towarzystwie aniołów. Święty zwrócony jest w trzech czwartych w prawo, z uniesioną głową i rękoma rozłożonymi na boki. Twarz ma szczupłą, o starczych rysach, głęboko osadzonych oczach, skierowanych do góry, uniesionych brwiach, garbatym nosie oraz rozchylonych, pełnych ustach. Twarz okolona jest krótką, gęstą, siwą brodą i włosami. Wokół głowy nimb. Ubrany jest w czarną togę profesorską z czerwoną podszewką, biały mucet, z widocznym błękitnym kołnierzykiem. W dolnej części obrazu obłok, na którym klęczy Jan Kanty, flankowany jest dwoma aniołami, z głowami skierowanymi w stronę świętego. Przedstawienie ukazane na tle skłębionego szaro-żółtego nieba, rozświetlonego wokół głowy świętego.
obraz

Apoteoza św. Jana Kantego

Zdjęcie nr 1: W centralnej części kompozycji jest ukazany klęczący na chmurach św. Jan Nepomucen, ujęty w trzech czwartych, z uniesioną prawą ręką, a lewą odsuniętą na bok. Święty jest ubrany w czarną sutannę, białą komżę i brązowy, futrzany mucet z kapturem przewiązany pod szyją z czerwonym podbiciem; na głowie nosi czarny biret. Jasna, prostokątna twarz, z jasnym, kręconym zarostem, zwraca się ku górze; jego nos jest długi, oczy otwarte, usta wąskie, pełne, zaczerwienione; wokół głowy wieniec z pięciu gwiazd. Obok świętego dwa nagie putta, przepasane tkaninami, jedno podtrzymuje świętego, drugie, z palcem na ustach prawej ręki trzyma w lewej kłódkę, opierając dłoń o zamkniętą księgę i leżące na niej dwa klucze (czarny i złoty). Z prawej strony świętego ukazany został skrzydlaty anioł w niebieskiej szacie spoglądający na niego, trzymający w dłoniach kwiaty – lilię i niebieski kwiat. Nad świętym unosi się anioł dmący w trąby, ubrany w niebieską i różową suknię odsłaniającą nagi tors. Obok niego wyłaniające się z chmur uskrzydlone główki aniołków i krucyfiks. W tle panorama Pragi, z mostem i Wełtawą, w której pływają ubrane w strój kanonicki zwłoki świętego z gwieździstym wieńcem wokół głowy.
obraz

Apoteoza św. Jana Nepomucena

Zdjęcie nr 1: Epitafium w formie leżącego prostokąta. W polu inskrypcja „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / KS(IĄDZ) JAN FIGWER / PROBOSZCZ STRYSZOWSKI / I WICE DZIEKAN SVSKI / VR[ODZONY] 1859 + 1931 / WDZIĘCZNI PARAFIANIE TEN / POMNIK MV POSTAWILI 1935”.
płyta nagrobna

Epitafium Jana Figwera

Jak cytować?

Paulina Kluz, "Portret księdza Jana Nowaka", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/portret-ksiedza-jana-nowaka

Strona:
Dodaj do porównania

Zaloguj się aby dodać do tablicy

Przejdź do logowania

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności