Kościół Przenajświętszej Trójcy
Zdjęcie nr 1:
Zdjęcie nr 2:
Zdjęcie nr 3:
Zdjęcie nr 4:
Zdjęcie nr 5:
Zdjęcie nr 6:
Zdjęcie nr 7:
Zdjęcie nr 8:
Zdjęcie nr 9:
Zdjęcie nr 10:
Zdjęcie nr 11:
Zdjęcie nr 12:
Zdjęcie nr 13:
Zdjęcie nr 14:
Zdjęcie nr 15:
Zdjęcie nr 16:
Zdjęcie nr 17:
Zdjęcie nr 18:
Zdjęcie nr 19:
Zdjęcie nr 20:
Zdjęcie nr 21:
Zdjęcie nr 22:
Zdjęcie nr 23:
Zdjęcie nr 24:
Zdjęcie nr 25:
Zdjęcie nr 26:
Zdjęcie nr 27:
Zdjęcie nr 28:
Zdjęcie nr 29:
Zdjęcie nr 30:
Zdjęcie nr 31:
Zdjęcie nr 32:
Zdjęcie nr 33:
Zdjęcie nr 34:
Zdjęcie nr 35:
Zdjęcie nr 36:
Zdjęcie nr 37:

Kościół Przenajświętszej Trójcy

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
suski
Gmina
Jordanów
Miejscowość
Jordanów
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Krakowska
Parafia
Trójcy Przenajświętszej i św. Wawrzyńca
Identyfikator
DZIELO/20547
Kategoria
kościół
Ilość
1
Czas powstania
1908–1912
Autor noty katalogowej
Józef Skrabski
Uznanie autorstwa 4.0

Dzieje zabytku

Najstarszy kościół w Jordanowie powstał z fundacji Wawrzyńca Spytka Jordana, kasztelana krakowskiego w pierwszej połowie XVI wieku. Była to budowla drewniana i nosiła wezwanie św. Wawrzyńca. Drugi kościół na terenie Jordanowa był pod wezwaniem Przenajświętszej Trójcy. Wzniosła go Anna z Sieniawskich Jordanowa, wdowa po Spytku Jordanie, w 1576 roku. Pod koniec XVIII wieku świątynię odrestaurował gruntownie proboszcz - ksiądz Ambroży Lisicki. Budowlę rozebrano w związku z powstaniem nowej świątyni, wzniesionej w latach 1908-1912 według projektu Jana Sas-Zubrzyckiego, wykonanego w 1903 roku na zamówienie księdza Michała Grudzińskiego. W 1948 roku polichromię wykonał Adam Giebułtowski. Następnego roku stolarz z Jordanowa Bolesław Krupa wykonał drzwi wahadłowe przed chórem, w stylu gotyckim. W 1950 roku przeprowadzono remont zegara na wieży – odmalowano tarcze, wzmocniono wskazówki. Stanisław Ciężadlik z Krasnej Dolnej wykonał w 1951 roku nowy grób pański. W 1957-1959 sprawiono nowe dzwony wykonane w pracowni Eugeniusza Felczyńskiego w Przemyślu. W 1962 drzwiami oddzielono od kościoła kaplicę Serca Pana Jezusa. W 1967 roku spłonął dach kościoła od uderzenia piorunem, który wkrótce odbudowano dzięki zaangażowaniu licznych parafian. Nową polichromię zaprojektował Łukasz Karwowski (projekt Floriana Korzeniowskiego Komisja ds. Sztuki Kościelnej Kurii Metropolitalnej w Krakowie odrzuciła).

Zarys problematyki artystycznej

Architekt wykonał projekt w typowym dla siebie i sformułowanym w teorii stylu gotyku nadwiślańskiego zakładającym budowlę w typie bazylikowym, trójnawową, transeptem i wieżą w fasadzie. Projektant z jednej strony odwoływał się do ceglanej architektury gotyckiej, ale z drugiej chętnie wprowadzał elementy romanizujące wykonane z kamienia. Typowym dla niego są motyw kamiennego portalu ze schodkowym szczytem, ostrołukowe okna, przypory, czy rozeta w wieży. Najbliższe formom kościoła w Jordanowie są świątynie zaprojektowane przez Sasa-Zubrzyckiego w Porębie Radlnej, Misjonarzy w Tarnowie czy w Sokołowie Małopolskim.

Streszczenie

Kościół wybudowany w latach 1908-1912 według projektu architekta Jana Sas-Zubrzyckiego.

Bibliografia

Wowczak Jerzy, "Jan Sas-Zubrzycki. Architekt, historyk i teoretyk architektury", Kraków 2017
Stefański Krzysztof, "Jan Sas-Zubrzycki (1860-1935)" , [w:] "Jan Sas-Zubrzycki i Andrzej Lenik - z pracowni architekta i rzeźbiarza" , Wrocław 2004 , s. 5-19
"Katalog zabytków sztuki w Polsce, t. 1: Województwo krakowskie", Warszawa 1953

Osoby związane z dziełem

SDM_COVER_PHOTO
Adam Giebułtowski

Inne dzieła z tego miejsca

Zdjęcie nr 1: Ambona wolnostojąca, ustawiona na ośmiobocznej, dwustopniowej podstawie oraz środkowej kolumnie dekorowanej liśćmi akantu i otaczającymi ją ośmioma kolumienkami. Kosz na planie ośmioboku, na niewielkiej podstawie z podwieszonymi kwiatonami, z dostępem w postaci jednobiegowych schodów z dwiema balustradami dekorowanymi stylizowanymi blendami. Ścianki kosza wydzielone niskimi kolumienkami. W polach prostokątne nisze w formie stojącego prostokąta, w górnej partii dekorowane stylizowanym astwerkiem, z płaskorzeźbionymi czterech ewangelistów i Chrystusa Dobrego Pasterza. Parapet w formie gzymsu z pulpitem. Struktura politurowana w kolorze ciemnego brązu, detal złocony, wizerunki postaci polichromowane. Płaskorzeźby Chrystusa i ewangelistów ukazane w półpostaci. Apostołowie zwróceni są w trzech czwartych, w dłoniach trzymają pióra i zwoje lub księgi, towarzyszą im ich symbole. Chrystus lewą ręką podtrzymuje na ramieniu owcę, w prawej trzyma laskę pasterską. Wszyscy ubrani są w obszerne tuniki i płaszcze narzucone na ramiona.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta z przedstawieniem Chrystusa u słupa. Jezus ukazany w całej postaci, w wykroku, zwrócony w trzech czwartych w prawo, obiema rękami obejmujący słup, opiera o niego głowę. Twarz ma podłużną, o półprzymkniętych oczach, z długim i wąskim nosem, okoloną ciemną i krótką brodą. Włosy długie, ciemnobrązowe, opadają na plecy. Wokół głowy nimb. Ciało masywne, muskularne, w całości pokryte krwawiącymi ranami. Przez biodra przewiązane krótkie, białe perizonium, obficie fałdowane, opadające ciężko. Szyja, ręce i prawa noga Chrystusa owinięte sznurem i przywiązane do słupa. Ten ostatni w formie wysokiej, brązowej kolumny. Tło obrazu jednolite, ciemnobrązowe.
obraz
Chrystus u słupa
Zdjęcie nr 1: Rzeźby drążone z tyłu, klęczące na obłokach, ustawione na prostokątnych postumentach o ściętych narożach z przodu. Figury zwrócone do wewnątrz, z rękoma złożonymi w geście modlitwy, skierowanymi w przeciwną stronę. Twarze mają pociągłe, o pełnych policzkach, migdałowatych oczach, małych nosach i rozchylonych ustach. Włosy mają krótkie, brązowe, układające się w fale. Anioły ubrane są w luźne tuniki o szerokich rękawach, przepasane w talii oraz obfite płaszcze zarzucone na jedno ramię i otaczające postacie wokół nóg. Skrzydła mają rozłożone. Polichromia ciała naturalistyczna, szaty i skrzydła złocone.
rzeźba
Dwa anioły
Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta, pole obrazowe w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym, w przyłuczach ryta w zaprawie i złocona wić roślinna. W centrum kompozycji Maria i św. Elżbieta ukazane w całej postaci, zwrócone ku sobie, na tle pejzażu, u dołu niewielkie postacie donatorów. Maria w lewej części obrazu, zwrócona w trzech czwartych w lewo, prawą ręką trzyma dłoń Elżbiety, lewą unosi, pozdrawiając ją. Ma owalną twarz, o młodzieńczych rysach, wysokim czole, półprzymkniętych oczach, małym nosie i pełnych ustach, okoloną gęstymi, jasnobrązowymi, długimi włosami opadającymi na ramiona i plecy, czoło przewiązane opaską. Ubrana jest w zielono-złotą suknię spodnią, wielkowzorzystą, różową suknię wierzchnią podwiązaną nad kolanem i na ramionach, przepasaną w talii, szaro-brązowy płaszcz, z zieloną podszewką zarzucony na plecy i opadający po bokach postaci, wokół szyi podwika. W prawej części obrazu św. Elżbieta, zwrócona w trzech czwartych w prawo, lewą rękę ma ugiętą, na wysokości talii, wskazując dłonią na Marię, prawą wyciąga przed siebie i trzyma jej dłoń. Twarz ma owalną, o starczych rysach, półprzymkniętych oczach, małym nosie i pełnych ustach. Ubrana jest w zieloną suknię z brązowym wzorem w dolnej części, czerwony płaszcz zarzucony na ramiona i podtrzymywany lewą ręką z przodu, na głowie ma biały welon zawiązany wokół szyi. Postacie przedstawione na tle pejzażu z pierzastymi drzewami oraz budynkami, w oddali góry ukazane w perspektywie powietrznej. Ponad nimi szaro-różowe niebo. W dolnej części obrazu niewielkie, klęczące postacie. Po lewej stronie dojrzały mężczyzna z długą brodą, zwrócony w trzech czwartych w lewo, z uniesioną głową, w wyciągniętych z przodu rękach trzyma czapkę. Ubrany jest w szubę z futrzanym kołnierzem. Przed nim biało-czarna tarcza z godłem herbu Bonarowa i syglami „SBZ”. Po prawej stronie pięć klęczących postaci, zwróconych w trzech czwartych w prawo, z dłońmi złożonymi w geście modlitwy. Na pierwszym planie kobieta w ciemnej sukni z krezą wokół szyi i dłoni, na głowie ma rańtuch. Przed nią czerwona tarcza z godłem herbu Trąby i syglami „ZHI”. Obok niej dwóch młodzieńców ubranych w ciemnobrązowe żupany, przed nimi leżą futrzane czapki. Obok dwie postacie dziewczęce ubrane w suknie z kryzami wokół szyi, z toczenicami i wiankami na głowach. Przed nimi czerwona tarcza z godłem herbu Półkozic.
obraz
Nawiedzenie św. Elżbiety
Zdjęcie nr 1: Nastawa architektoniczna, trójosiowa, jednokondygnacyjna ze zwieńczeniem, z predellą. Ołtarz drewniany, prostopadłościenny z drewnianą mensą i kamiennym portatylem. Antepedium ujęte ramą, w polu płaskorzeźbiona korona zamknięta ze skrzyżowanym mieczem i gałązką oliwną, na tle budynku kościoła. Na ołtarzu ustawione tabernakulum w formie drewnianej skrzynki ujętej kolumienkami z pinaklami. Drzwiczki w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem ostrym z przedstawieniem kielicha z hostią w glorii. Nastawa w postaci trzech nisz, flankowanych kolumnami z pinaklami, zwieńczonych baldachimami. Środkowa największa, z figurą św. Zygmunta na cokole, w bocznych figury św. Stanisława Kostki i św. Jacka na wysokich, ośmiobocznych cokołach. Pomiędzy niszami gałązki astwerku. Zwieńczenie w formie niszy zamkniętej łukiem ostrym, ujętej stylizowanymi kolumienkami dźwigającymi pinakle. W niej ustawiona figura św. Jadwigi, na wysokim ośmiobocznym cokole. Struktura ołtarza i tabernakulum politurowane w kolorze ciemnobrązowym, ornamentyka i detale architektoniczne złocone.
ołtarz
Ołtarz boczny
Zdjęcie nr 1: Nastawa architektoniczna, jednoosiowa, jednokondygnacyjna ze zwieńczeniem, ustawiona na wysokim cokole. Ołtarz drewniany, prostopadłościenny, o falistych bokach, mensa drewniana z marmurowym portatylem w drewnianej obudowie. Antepedium ujęte szeroką ramą dekorowaną płaskorzeźbionym motywem wieńca przepasanego wstęgą, w polu medalion z monogramem Marii ujęty wychodzącymi spod jego spodu wiązankami utworzonymi z suchego, wijącego się akantu z karbowaną wstęgą. Nastawa ujęta dwiema parami pilastrów, wewnętrzną z wolutowymi wspornikami w połowie wysokości trzonów oraz zewnętrzną parą o trzonach w formie spływów wolutowych przechodzących w silnie wysunięte do przodu partie cokołu, na których znajdują się postumenty dla figur aniołów. Podpory dźwigają niepełne belkowanie wyłamane na ich osi, nad polem środkowym wyłącznie gzyms przyjmujący kształt łuku półkolistego. Na belkowaniu fragmenty przerwanego, falistego przyczółka oraz para aniołów z kartuszami. W polu środkowym wnęka w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem segmentowym nadwieszonym z uskokiem, w profilowanej ramie z mniejszym obrazem Matki Boskiej z Dzieciątkiem w kształcie stojącego prostokąta. Poniżej gablota na wota w formie leżącego prostokąta ujęta profilowaną ramą. Kondygnacja flankowana uszami utworzonymi z rocaille'u. Zwieńczenie w formie zbliżonej do kwadratu o wklęsłych bokach przechodzących w woluty, na których siedzą putta, zamknięte fragmentem falistego gzymsu wyłamanego po bokach, na nim rokokowy kartusz z monogramem IHS w polu, flankowany rocaille'em. W polu zwieńczenia rzeźba gołębicy Ducha Świętego w glorii promienistej i otoku z obłoków, w towarzystwie czterech uskrzydlonych główek anielskich. Wszystkie pilastry oraz łuki dekorowane elementami rocaille'u. Struktura w całości polichromowana na sposób imitujący marmoryzację w kolorze niebieskim, ornamentyka i profile złocone, detal srebrzony. Wewnątrz skrzyni ołtarzowej napisy „MALOWAŁ LUDWIK WÓJCIK Z KRAKOWA 2 / XI 1914”; „LUDWIK WÓJCIK”; „MALOWALI STOPY”; „23.02.1994 / KONSERWOWALI / KAZIMIERZ PATEJUK / EWA I JERZY SUCHWAŁKO / Z WARSZAWY / PROBOSZCZOWAŁ / KS. BOLESŁAW WAWAK”.
ołtarz
Ołtarz boczny

Inne dzieła z tego roku

Zdjęcie nr 1: Wmurowana w ścianę kościoła tablica epitafijna w formie leżącego prostokąta z uszakami, na środku których umieszczono metalowe rozetki maskujące miejsca mocowania. Na środku tablicy widnieje złocona inskrypcja „Ś(WIĘTEJ) P(AMIĘCI) / KS(IĄDZ) FRANCISZEK / KARPIŃSKI / PROBOSZCZ W ŚWIĄTNIKACH GÓRNYCH / OD R(OKU) 1885 DO R(OKU) 1906. / UR[ODZONY] W ANDRYCHOWIE 7. X 1851 / UMARŁ W PODGÓRZU 2. VII 1908 / CZEŚĆ JEGO PAMIĘCI”.
płyta nagrobna
Epitafium księdza Franciszka Karpińskiego
Zdjęcie nr 1: Neogotycki, przyścienny, jednokondygnacyjny ołtarz Świętej Rodziny uzyskał architektoniczną strukturę ze zwieńczeniem. Kolorystyka ołtarza utrzymana została w tonacji ciemnego, bejcowanego drewna. Detale, ornamenty zostały wyzłocone, natomiast wypełnienia maswerków i ram wimperg są białe. Z kolei pole ramy głównego obrazu wykonano jako czerwone. Retabulum ustawiono na podwójnych gradusach zaokrąglonych od przodu. Stipes ołtarzowy uzyskał kształt prostopadłościanu z trzema czworobocznymi płycinami od frontu, ujętymi złoconymi i profilowanymi obramieniami. Płyciny rozdzielają półkolumienki na wysokich cokolikach. Dwie skrajne płyciny stipesu wypełniono u góry maswerkiem, natomiast w środkowej znalazł się równoramienny krzyż wpisany w czteroliść. Stipes podtrzymuje drewnianą mensę z portatylem. Ołtarz przylega do wysokiego, prostopadłościennego cokołu flankowanego po bokach kolumienkami, na którym wspiera się cała nastawa. Widoczne jego partie zdobią prostokątne płyciny w obramieniach. Na cokole wspiera się predella podzielona płytkimi, prostokątnymi płycinami zakończonymi ostrołukowymi arkadkami z noskami, wypełnionymi płaskorzeźbionym i złoconym ornamentem roślinnym. Pośrodku, w przerwie między płycinami predelli, usytuowano prostopadłościenne tabernakulum w formie kapliczki, zwieńczone łukiem siodłowym, flankowane dwoma pinaklami. Ostrołukowe drzwiczki tabernakulum zdobi skrzyżowana z krzyżem kotwica oraz wyobrażenie Boskiego Serca Pana Jezusa. Poniżej widoczna jest girlanda różana. Nad drzwiczkami umieszczono stylizowany ornament roślinny. Predella wspiera trójosiową kondygnację ze zwieńczeniem. Na osi środkowej usytuowano płytką, prostokątną wnękę zakończoną ostrołukiem z arkaturą. Flankują ją smukłe kolumienki na wysokich cokolikach wspierające wysokie pinakle. Ponad wnęką widoczna jest wimperga z maswerkiem dekorowana czołgankami i kwiatonem. We wnęce umieszczono pełnoplastyczne rzeźby Matki Boskiej i św. Józefa, pomiędzy którymi stoi mały Jezus, a na zasuwie obraz Matki Boskiej Nieustającej Pomocy. W osiach skrajnych, pod gotyckimi baldachimami z wimpergami, rozdzielonymi pinaklami, ustawiono w niszach na postumentach figury św. Jana Kantego i św. Kazimierza Królewicza. Święci są podpisani na postumentach. Konchy nisz są jasnoniebieskie natomiast ich ścianki zielone. Boki baldachimów udekorowano małymi wimpergami rozdzielonymi smukłymi pinaklami z kwiatonami i czołgankami. Baldachimy przechodzą w smukłe, ażurowe fiale dekorowane pinaklami i czołgankami oraz kwiatonami. Zwieńczenie nastawy na osi środkowej uzyskało kształt otwartej kapliczki z niszą zakończoną smukłą fialą z iglicą, dekorowaną czołgankami i kwiatonem. Po bokach kapliczki znajdują się przypory dekorowane maswerkiem i flankowane pinaklami. W niszy umieszczono figurę św. Antoniego z Padwy, którego podpisano na postumencie. Całość retabulum flankują uszaki w formie ażurowych przypór, wypełnionych maswerkami i zdobionych parą pinakli.
ołtarz
ołtarz boczny Świętej Rodziny
Zdjęcie nr 1: Murowana i tynkowana, wolnostojąca dzwonnica o formach architektonicznych, dwuosiowa i dwukondygnacyjna. Kondygnacja pierwsza umieszczona na niewysokim cokole, dwuosiowa, zamknięta po bokach dwuspadowym, profilowanym daszkiem krytym blachą. Elewacja z dwoma półkolistymi arkadami artykułowana wysuniętą przed jej lico lizeną zwieńczoną jednospadowym daszkiem, krytym blachą. Lica arkad zdobione dekoracją w tynku naśladującą ciosy kamienne. W prześwitach arkad zawieszone dwa dzwony. Kondygnacja druga jednoosiowa, zamknięta trójkątnym przyczółkiem z dwuspadowym daszkiem krytym blachą. W prześwicie półkolistej arkady zawieszony dzwon. W zwieńczeniu kamienny krzyż równoramienny o wklęsłej linii ramion.
dzwonnica
Dzwonnica
Zdjęcie nr 1: Organy architektoniczne, jednokondygnacyjne, pięcioosiowe na wysokim cokole zdobionym płycinami. Pola kondygnacji wypełnione piszczałkami, w osiach środkowej i bocznych zamknięte prostokątnie z ażurową dekoracją z wici roślinnej w górnej części, pozostałe zamknięte półkoliście. Wyróżnione dekoracją osie są wyższe od pozostałych, podtrzymują kawałki belkowania o silnie wysuniętym gzymsie i mają półkoliste zwieńczenia. Boczne przerwane na środku postumentami z wazonami, środkowe z dekoracją z wolut i akantu oraz zatkniętym na szczycie krzyżem. Struktura polichromowana w kolorze niebieskim; ornamentyka i profile złocone.
prospekt organowy
Prospekt organowy
Zdjęcie nr 1: Prospekt organowy jest dwuczęściowy, czterowieżowy, zbudowany na wysokim cokole, o ośmiu rejestrach. Każda z części prospektu jest ujęta parą złoconych kolumn korynckich, stojących na ukośnie dostawionych postumentach z wolutowymi impostami. Kolumny podtrzymują spływy wolutowe zakończone wazonami płomienistymi (skrajne wieże), lub wybrzuszone łuki odcinkowe zakończone motywem rocaille'm (wewnętrzne wieże). Cztery największe rejestry przysłonięte pozłacanymi kotarami. Kontuar wolnostojący, pomiędzy obiema częściami szafy organowej, na osi założenia.
prospekt organowy
Prospekt organowy
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego owalu z przedstawieniem Andrzeja hrabiego Potockiego. Ujęcie portretowe, z torsem zwróconym lekko w lewo i głową frontalnie. Hrabia ma owalną twarz o małych oczach, prostym nosie i wąskich ustach. Zarost tworzą podwinięte na końcach wąski i którko przystrzyżona broda, krótkie ciemne włosy ma zaczesane do tyłu. Jest ubrany w białą koszulę z ciemnoszarym krawatem i ciemną marynarkę. . Przy dolnej krawędzi obrazu napis *1861 ANDRZEJ HR(ABIA) POTOCKI +1908”.
obraz
Portret Andrzeja hrabiego Potockiego

Podobne dzieła

Po tytule

Po kategorii

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W centrum siedząca postać Marii zwrócona trzy czwarte w lewo, delikatnie pochylona z rękami złożonymi w geście modlitwy. Przed nią siedzące na skale Dzieciątko, zwrócone trzy czwarte w prawo, delikatnie pochylone, opierające ciężar ciała na prawej ręce. Maria o delikatnych rysach: owalnej twarzy, małym nosie i drobnych ustach. Na głowie ma biały welon przykrywający jej włosy. Ubrana jest w bladoróżową suknię oraz silnie udrapowany ciemnogranatowy płaszcz, spod którego widoczna jest bosa stopa. Dzieciątko o jasnej, różowawej karnacji. Twarz pełna o małym nosie i głęboko osadzonych oczach. Głowę okalają krótkie, złote włosy. Wokół głów Marii i Dzieciątka złote, świetliste nimby. W tle pejzaż z widocznymi fragmentami drzew w brunatnej i ciemnozielonej tonacji. Rama złocona, fakturowana, w narożach i pośrodku boków zdobiona stylizowaną wicią roślinną.
obraz

Adoracja Dzieciątka

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie pionowego prostokąta z przedstawieniem Matki Boskiej Karmiącej. W centrum kompozycji została ukazana Maria w półpostaci z głową przechyloną na lewe ramię. W lewej dłoni trzyma Dzieciątko Jezus, a prawą przytrzymuje pierś, którą go karmi. Ubrana jest w zielone szaty: suknię oraz płaszcz zdobione jasnoczerwonymi i kolistymi różami, niebieskimi tulipanami oraz zielonymi listkami. Szaty obwiedzione są czarnym konturem, w środku malowane płaską plamą barwną, bez cieniowania. Twarz Marii pełna o jasnej karnacji z zaróżowionymi policzkami z długim nosem i małymi ustami. Włosy długie, ciemnobrązowe, schowane pod welonem. Dzieciątko ponad naturalnych rozmiarów z odkrytymi ramionami i kolanami. Tło po lewej stronie obrazu ciemnoniebieskie, a po prawej zielone z żółtym nimbem wokół głowy Dzieciątka oraz żółtym fragmentem w prawym, górnym narożu. Wokół głów postaci rozmieszczonych jest jednaście, dużych i złotych gwiazd. Rama prosta, drewniana i bejcowana.
obraz

Matka Boska Karmiąca

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta, zamknięty łukiem nadwieszonym z przedstawieniem Matki Boskiej Nieustającej Pomocy. Maria ukazana w półpostaci, frontalnie, z Dzieciątkiem Jezus na lewym ręku. Dzieciątko widoczne z prawego profilu, z głową odwróconą do tyłu, oburącz ujmuje dłoń Marii. Owalne twarze postaci charakteryzują linearnie opracowane rysy, z długimi, wąskimi nosami oraz drobnymi ustami. Oczy Marii mają migdałowy kształt, jej wzrok skierowany jest na wprost. Matka Boska ubrana jest w czerwoną suknię z długimi rękawami ze złotymi obszyciami oraz ciemnoniebieski płaszcz nałożony na głowę. Dzieciątko ubrane jest w zieloną sukienkę i czerwony płaszcz, z jego lewej stopy zsuwa się sandał. Jezus spogląda w kierunku niewielkiej sylwetki jednego z dwóch archaniołów znajdującego się po prawej stronie – archanioła Gabriela. Po drugiej stronie jest archanioł Michał, obaj trzymają w dłoniach narzędzia Męki Pańskiej: Michał (włócznię i gąbkę z octem), Gabriel (krzyż). Na głowach Marii i Dzieciątka znajdują się otwarte korony ze szlachetnymi kamieniami, a wokół nimby: Matki Boskiej dekorowany bogatą wicią floralną, u Dzieciątka nimb krzyżowy. Wszystkie postacie są podpisane inicjałami: nad głową Marii, po lewej stronie obrazu widnieją litery „MP”, a po prawej „ΘΥ”; następnie po lewej stronie obrazu, nad głową archanioła Michała znajdują się litery „ΟΡМ”, a nad głową archanioła Gabriela „OΡГ” i dalej, po prawej stronie obrazu, obok Dzieciątka Jezus litery „IC-XC”. Tło jest złocone. Obraz ujęty jest prostokątną, profilowaną ramą zdobioną od zewnątrz ażurową wicią roślinną. W górnej części kompozycji napis „MATKO BOSKA NIEUSTAJĄCEJ POMOCY / MÓDL SIĘ ZA NAMI”. Rama drewniana, profilowana, złocona, ozdobiona rzędem stylizowanych liści akantu.
obraz

Matka Boska Nieustastającej Pomocy

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta w rozbudowanej, profilowanej ramie dekorowanej nakładanymi motywami geometrycznymi oraz kwiatowymi, zwieńczonej na osi monogramem maryjnym. W centrum kompozycji, nieco z lewej strony obrazu przedstawienie Marii trzymającej na kolanach martwe ciało Chrystusa. Twarz Marii szeroka, z delikatnie otwartymi ustami, szerokim nosem i wzrokiem skierowanym ku niebu. Matka Boska jest ubrana w czerwoną suknię, ciemnobłękitny płaszcz nałożony na głowę oraz biały welon. Chrystus ukazany w pozycji półleżącej na białym płótnie, z lewą ręką podtrzymywaną przez Marię, prawą opadłą bezwładnie w dół. Twarz szczupła, oczy zamknięte, okolona krótką brodą i długimi, ciemnobrązowymi włosami, spływającymi na ramiona i plecy. Odziany jest w białe perizonium na biodrach, delikatnie drapowane. Wokół głów są zaznaczone nimby. W lewym, dolnym rogu przedstawienia titulus oraz misa, w prawym widoczny fragment krzyża. W tle otwiera się rozległy pejzaż z widokiem na Jerozolimę. Kolorystyka ciemna, ciepła z dominacją brązów.
obraz

Pieta

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta ujęty profilowaną, złoconą ramą. W centrum kompozycji, na tle rozległego, górzystego pejzażu przedstawiony św. Antoni Padewski trzymający na ręku Dzieciątko Jezus. Święty ukazany frontalnie, w pozycji stojącej z głową zwróconą w trzech czwartych w lewo. Ubrany w brązowy habit franciszkański przepasany sznurem (cingulum), z przewieszonym u pasa różańcem. Stopy obute w brązowe sandały. Święty przedstawiony jako mężczyzna o okrągłej twarzy z pełnymi, zaróżowionymi policzkami, o dużych, ciemnych oczach oraz długim, prostym nosie. Głowa z tonsurą okolona nimbem. W prawym ręku postać trzyma kwiat białej lilii; w lewym podtrzymuje zamkniętą księgę, na której znajduje się Dzieciątko Jezus. Chrystus ukazany w postawie siedzącej, zwrócony w trzech czwartych w prawo. Ukazany jako jasnowłose, pulchne dziecko o jasnej karnacji z wyraźnie zaznaczonym rumieńcem. Oczy duże, nos prosty, usta lekko uśmiechnięte. Głowa otoczona nimbem. Biodra przepasane białą tkaniną. Dzieciątko wznosi prawą rękę w geście błogosławieństwa, w lewej trzyma kulę ziemską. Tło kompozycji stanowi rozległy, górzysty pejzaż z widoczną w oddali sylwetą miasta i płynącą rzeką. Powyżej niebo zasnute białymi obłokami. Na odwrociu obrazu napis „Ołtarz S(więtego) Józefa odnowiony kosztem Pana Józefa Mianowskiego 1851” oraz „Ten Obraz z Ramą Odnowiony na Honor S Antoniego dnia 15 Grudnia 1851. Woj(ciech) Dembowski, Malarz i Pozłotnik m.p. O.M.K.”
obraz

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta przedstawiający stygmatyzację św. Franciszka. W centrum kompozycji znajduje się św. Franciszek, usytuowany nieco z lewej strony obrazu, w pozycji klęczącej, zwrócony w trzech czwartych w lewo, z rękami rozłożonymi szeroko na boki. Ma podłużną twarz, z krótkim i jasnym zarostem, z oczami skierowanymi na Chrystusa, na głowie tonsurę. Święty ubrany jest w habit franciszkański przewiązany sznurem, a na stopach ma założone sandały. W górnej części obrazu, po prawej stronie znajduje się Chrystus jako serafin, z którego ran wychodzą czerwone promienie tworzące stygmaty u świętego Franciszka. Przed świętym, na wysokim wzniesieniu ułożone są: otwarta księga oraz czaszka. W tle, pośrodku widać zakonnika, ukazanego w pozycji siedzącej, czytającego księgę. W oddali widać pejzaż górski i pochmurne niebo. W dolnej części obrazu słabo czytelna sygnatura „Wład(ysław) P. Bąkowski 1886.” Rama drewniana, profilowana, fakturowana i złocona, zdobiona stylizowanymi rocaille'ami.
obraz

Stygmatyzacja św. Franciszka

Jak cytować?

Józef Skrabski, "Kościół Przenajświętszej Trójcy ", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/kosciol-przenajswietszej-trojcy-1

Strona:
Dodaj do porównania

Zaloguj się aby dodać do tablicy

Przejdź do logowania

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności