Portal i drzwi do kaplicy zakonnej
Zdjęcie nr 1: Portal drzwi prostokątnych, prowadzących do kaplicy zakonnej, dwuskrzydłowych, czteropolowych, z romboidalnymi występami został ujęty ukośnie dostawionymi pilastrami z konsolami w miejscu głowic, podtrzymującymi profilowany, mocno wysunięty gzyms. Górna część jest flankowana spływami wolutowymi z kampanulami, zakończonymi rokokowymi wazonami i jest zwieńczona profilowanym gzymsem w kształcie łuku nadwieszonego. W zwieńczeniu owalny obraz w profilowanej, złoconej ramie z wizerunkiem św. Kingi.
Zdjęcie nr 2: Portal drzwi prostokątnych, prowadzących do kaplicy zakonnej, dwuskrzydłowych, czteropolowych, z romboidalnymi występami został ujęty ukośnie dostawionymi pilastrami z konsolami w miejscu głowic, podtrzymującymi profilowany, mocno wysunięty gzyms. Górna część jest flankowana spływami wolutowymi z kampanulami, zakończonymi rokokowymi wazonami i jest zwieńczona profilowanym gzymsem w kształcie łuku nadwieszonego. W zwieńczeniu owalny obraz w profilowanej, złoconej ramie z wizerunkiem św. Kingi.

Portal i drzwi do kaplicy zakonnej

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
Kraków
Gmina
Kraków
Miejscowość
Kraków
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Krakowska
Parafia
Klasztor Sióstr Bernardynek
Tagi
architektura barokowa barok Borromini Francesco Placidi Francesco
Miejsce przechowywania
kruchta
Identyfikator
DZIELO/21092
Kategoria
portal
Ilość
1
Czas powstania
1742-1761
Technika i materiał
drewno cięte, rzeźbione, polichromowane, złocone
Autor noty katalogowej
Józef Skrabski
Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Na tych samych warunkach 4.0

Dzieje zabytku

Według informacji w kronice klasztoru portal został ufundowany przez księdza Jacka Łopackiego, archiprezbitera kościoła Mariackiego w Krakowie. Nie odnotowano czasu powstania, ani jego autora. Na podstawie analizy stylistycznej projekt portalu przypisano Francescowi Placidiemu. Dzieło mogło więc powstać po 1742 roku, gdy Placidi rozpoczął swoją działalność architektoniczną w Polsce, a przed 1761 rokiem, w którym zmarł Łopacki.

Opis

Portal drzwi prostokątnych, prowadzących do kaplicy zakonnej, dwuskrzydłowych, czteropolowych, z romboidalnymi występami został ujęty ukośnie dostawionymi pilastrami z konsolami w miejscu głowic, podtrzymującymi profilowany, mocno wysunięty gzyms. Górna część jest flankowana spływami wolutowymi z kampanulami, zakończonymi rokokowymi wazonami i jest zwieńczona profilowanym gzymsem w kształcie łuku nadwieszonego. W zwieńczeniu owalny obraz w profilowanej, złoconej ramie z wizerunkiem św. Kingi.

Zarys problematyki artystycznej

Projektant portalu nie był dotąd znany. Być może był nim jeden z artystów związanych z księdzem Jackiem Łopackim, który w tym samym czasie realizował ambitny plan modernizacji wnętrza kościoła Mariackiego. Ów twórca dobrze znał dzieła Francesca Borrominiego. To niepozorne dzieło jest trawestacją dwóch projektów Borrominiego – portali w pałacach należących do rodzin Spada, Falconierich i Barbernich w Rzymie. Wstępnie projekt portalu przypisać można Francescowi Placidiemu, architektowi pochodzącemu z Rzymu, który w swojej twórczości często wykorzystywał motywy zaczerpnięte z dzieł Borrominiego. Z uwagi na rokokowe wazony i fakt, iż Placidi pojawił się w Krakowie około 1742 roku wykonanie projektu i jego realizację należałoby umieścić po tej dacie.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Bardzo dobry.

Streszczenie

Niepozorne dzieło, jakim jest portal prowadzący do kaplicy zakonnej, ufundował archiprezbiter kościoła Mariackiego Jacek Łopacki. Jego projekt mógł wykonać Francesco Placidi, gdyż kształt nawiązuje do portali w pałacach rodziny Spada, Falconieri i Barberini w Rzymie, skąd przyjechał Placidi. Rzymskie portale zaprojektował Francesco Borromini.

Bibliografia

"Katalog zabytków sztuki w Polsce, t. 4: Miasto Kraków, cz. 2: Kościoły i klasztory śródmieścia, z. 1", Warszawa 1971

Inne dzieła z tego miejsca

Zdjęcie nr 1: Jest to ambona wisząca, przyścienna, z wejściem od prawej strony. Balustrada na planie półkola, ustawiona na profilowanym cokole, zamknięta silnie wysuniętym gzymsem podtrzymywanym przez pilaster. Ścianka dekorowana płycinami w kształcie leżącego prostokąta po lewej stronie oraz w kształcie stojącego prostokąta po prawej, ozdobione rzeźbionym rocaille’m w polu; schody wąskie, jednobiegowe, połączone ze stojącymi w prezbiterium drewnianymi stallami. Kosz w kształcie serca, wybrzuszonego w górnej części. U spodu podwieszony anioł z rękami wyciągniętymi do góry i ugiętymi w kolanach nogami, w pasie przewiązany złotą tkaniną, silnie drapowaną. W górnej części kosza, pośrodku, uskrzydlona główka aniołka, skierowana na wprost. Twarz owalna o pulchnych policzkach, z wyraźnie zaznaczonym podbródkiem, usta delikatnie otwarte, nos spiczasty, oczy skierowane ku górze; włosy średniej długości, ciemnobrązowe z loczkiem na czubku głowy. Powierzchnia kosza pokryta płaskorzeźbioną dekoracją rocaille’ową. Zaplecek w kształcie stojącego prostokąta, flankowany dwoma pilastrami, podtrzymującymi przerywany, odwrócony, wolutowy przyczółek. W polu wpisany duży, łaciński krzyż o rozszerzających się ramionach, wysunięty poza boki zaplecka. Pilastry od wewnątrz zdobione są pasem gęstej dekoracji rocaille’owej. Nad amboną zawieszona jest gołębica Ducha Świętego na tle promienistej glorii, utworzonej z wiązek promieni o nierównej długości. Na promieniach umieszczone są cztery uskrzydlone główki aniołków. Struktura srebrzona, dekoracja ornamentalna złocona.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Rzeźba niemal pełnoplastyczna, ścięta. Stoi na konsoli małżowinowo chrząstkowej w lekkim kontrapoście z ciężarem ciała opartym na lewej nodze, ukazana jest frontalnie z wysuniętymi do przodu rękami ugiętymi w łokciach na wysokości pasa i głową przechyloną w prawo. Owalna, wydłużona twarz o pełnych policzkach, długim nosie, wąskich ustach i szeroko otwartych oczach, włosy krótkie faliste, rozwiane, zakrywające uszy. Rzeźba ubrana jest w tunikę z podwiniętymi rękawami, przepasaną na biodrze, odsłaniającą prawe udo i część lewej łydki oraz zarzucony na lewe ramię płaszcz z połą zarzuconą na prawe udo. Szaty modelowane ostrymi krawędziami, z podwiniętą dolną częścią płaszcza.
rzeźba
Anioł
Zdjęcie nr 1: Forma niemal pełnoplastyczna i ścięta. Rzeźba stoi na konsoli małżowinowo chrząstkowej w lekkim kontrapoście z ciężarem ciała opartym na prawej nodze, ukazana jest frontalnie z wysuniętymi do przodu rękami, prawa uniesiona na wysokości głowy i znacznie odsunięta od tułowia, lewa lekko ugięta w łokciu na wysokości pasa. Głowa przechylona w lewo. Okrągła twarz o pełnych policzkach i małym podbródku, długim nosie, wąskich, drobnych ustach i szeroko otwartych oczach, włosy krótkie faliste, rozwiane, nieznacznie odkrywające uszy. Rzeźba ubrana jest w tunikę z podwiniętymi rękawami, przepasaną na biodrze, odsłaniającą lewe udo oraz w zarzucony na lewe ramię płaszcz z połą zarzuconą na prawe udo. Szaty modelowane ostrymi krawędziami, z podwiniętą dolną częścią płaszcza.
rzeźba
Anioł
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie ośmioboku z przedstawieniem sceny Adoracji Dzieciątka Jezus. W dole kompozycji w żłóbku leży Chrystus, nad którym stoi Maria, a za nimi św. Józef. Jezus leży nagi na białej tkaninie ułożonej na słomie, lewą rękę zbliża do twarzy, prawą trzyma przy boku, ma małą głowę, wokół niej świetlisty nimb. Spogląda na Marię, która również patrzy na niego, ręce składa do modlitwy, ma pociągłą, delikatną twarz o dużym nosie i małych ustach. Jest ubrana w czerwoną suknię z szarym wykończeniem na dekolcie i granatowy maforion. Święty Józef stoi w cieniu, patrzy na Dzieciątko, unosi prawą rękę, a w lewej trzyma kij. Ma podłużną twarz o ostrym nosie i małych ustach, łysinę i ciemny zarost. Ponad grupą otwiera się jaśniejące niebo i widać uskrzydlone główki aniołków. Z prawej strony kompozycji fragment kolumny.
obraz
Adoracja Dzieciątka
Zdjęcie nr 1: Obrazy w kształcie leżącego prostokąta przedstawiają procesję aniołów w trzech szeregach. Postacie w typie smukłych młodzieńców, ubranych w długie suknie w kolorze czerwonym, zielonym i niebieski, przepasane na biodrach, ze złotymi nimbami wokół głów i długimi białymi skrzydłami. Anioły w pierwszym rzędzie trzymają kadzielnice, w dalszych grają na różnych instrumentach: fletach, harfach, cytrze i cymbałach. Kompozycję obiega barwna, szeroka bordiura z różnych kwiatów.
obraz
Adorujące anioły
Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna, wisząca, z dostępem w formie jednobiegowych schodów. Kosz na planie ściętego ośmioboku, z podwieszeniem w formie spłaszczonego, ośmiobocznego wałka, zakończonego szyszką. Kosz na wysokim cokole, ścianki wydzielone pilastrami dekorowanymi muszlami i zwisami kwiatowymi, dźwigającymi pełne belkowanie z silnie wysuniętym gzymsem tworzącym parapet, dekorowanym ornamentem roślinnym. W polu ścianek nisze z konchami i figurami czterech ewangelistów, stojącymi na wspornikach. Balustrada schodów pełna, dekorowana płycinami wypełnionymi akantem, zakończona filarem z wazonem. Zaplecek zakończony gzymsem, ujęty uszami utworzonymi z suchego akantu. W polu płycina w formie stojącego prostokąta o wklęsłych narożach, w niej nisza z konchą, na tle której na wsporniku ustawiona figura Chrystusa. Baldachim na planie ściętego ośmioboku, w formie belkowania, wyłamanego na narożach. Na nim, na niskiej podstawie osiem kabłąków dekorowanych cokolikami z wazonami, podtrzymujących spłaszczoną kulę, na której stoi figura anioła z banderolą z napisem „KTO WAS SŁUCHA MNIE SŁUCHA”. Na podniebieniu baldachimu rzeźba gołębicy Ducha Świętego w glorii promienistej. Struktura polichromowana w kolorze zielonym, ze złoconymi profilami i ornamentyką. Figura anioła ukazana frontalnie, w kontrapoście, z głową skierowaną w lewo, obiema rękami trzyma banderolę. Twarz ma pociągłą, o migdałowatych oczach, dużym nosie i rozchylonych ustach, okoloną krótkimi, kręconymi, rozwianymi włosami. Anioł ubrany jest w długą, silnie drapowaną, złoconą tunikę, przepasaną w talii, odsłaniającą prawe ramię oraz obie nogi. Skrzydła ma złożone po bokach postaci. Figura Chrystusa ukazana frontalnie, w kontrapoście, prawą rękę unosi w geście błogosławieństwa, w lewej trzyma jabłko królewskie. Twarz ma szczupłą, o migdałowatych oczach, dużym nosie i wąskich ustach, okoloną brązową brodą i włosami sięgającymi ramion. Chrystus ubrany jest w przylegającą do ciała, złoconą tunikę, przepasaną w talii oraz złocony płaszcz o czerwonej podszewce, przerzucony diagonalnie przez lewe ramię. Figura św. Jana ukazana frontalnie, w kontrapoście, przechylona w lewo, prawą rękę wyciąga do przodu, lewą podtrzymuje otwartą księgę. Twarz ma owalną, o migdałowatych oczach, dużym nosie i wąskich ustach, okoloną brązowymi włosami sięgającymi ramion. Święty ubrany jest w przylegającą do ciała, złoconą tunikę, przepasaną w talii oraz złocony płaszcz o czerwonej podszewce, przerzucony diagonalnie przez lewe ramię, zawieszony na taśmie z przodu postaci. Figura św. Łukasza ukazana frontalnie, w kontrapoście, przechylona w lewo, prawą rękę unosi na tle piersi, lewą podtrzymuje otwartą księgę. Twarz ma owalną, o migdałowatych oczach, dużym nosie i wąskich ustach, okoloną brązową długą brodą i krótkimi włosami. Święty ubrany jest w przylegającą do ciała, złoconą tunikę, przepasaną w talii oraz złocony płaszcz o zielonej podszewce, przerzucony diagonalnie przez lewe ramię. Przy prawej nodze świętego głowa wołu. Figura św. Marka ukazana frontalnie, w kontrapoście, przechylona w lewo, z głową zwróconą w lewo, prawą rękę wyciąga w bok, lewą przytrzymuje przy boku księgę. Twarz ma owalną, o migdałowatych oczach, dużym nosie i wąskich ustach, okoloną gęstą, brązową brodą i krótkimi, kręconymi włosami. Święty ubrany jest w przylegającą do ciała, złoconą tunikę, przepasaną w talii oraz złocony płaszcz o jasnozielonej podszewce, zarzucony na ramiona i zawiązany z przodu. Przy lewej nodze postaci głowa lwa. Figura św. Mateusza ukazana frontalnie, w kontrapoście, lewą rękę wyciąga w bok, prawą przytrzymuje przy boku księgę. Twarz ma owalną, o migdałowatych oczach, dużym nosie i wąskich ustach, okoloną długą, brązową brodą i krótkimi włosami. Święty ubrany jest w przylegającą do ciała, złoconą tunikę, przepasaną w talii szarfą oraz złocony płaszcz o zielonej podszewce, zarzucony na ramiona i opadający po bokach. Przed świętym figurka aniołka trzymającego miskę.
ambona
Ambona

Inne dzieła z tego roku

Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna, wisząca, z dostępem od zakrystii. Kosz na rzucie prostokąta z wypukłą ścianką frontową, z dodatkowym podestem od strony prezbiterium, ustawiony na niewielkiej podstawie dekorowanej muszlą, z podwieszeniem w formie zwężającego się cokołu ozdobionego ornamentem roślinnym, zakończonym szyszką. Ścianki kosza dekorowane płycinami w kształcie kwadratu o wklęsłych narożach wypełnionymi dekoracją złożoną z akantu, rozet i kratki regencyjnej. Naroża ścianki przedniej zdobione zwisami utworzonymi z wstęgi i kratki regencyjnej oraz ornamentu roślinnego. Parapet w formie gzymsu. Zaplecek w kształcie pionowego prostokąta, dekorowany w polu profilowaną płyciną z ornamentem roślinnym i płaskorzeźbioną figurą św. Stanisława. Baldachim powtarzający plan kosza, ujęty niepełnym belkowaniem, dekorowanym z trzech stron szczytami, z fragmentami zwróconego na zewnątrz przerwanego, wolutowego przyczółka, stanowiący podstawę dla figury anioła. Na podniebieniu baldachimu gołębica Ducha Świętego w glorii promienistej. Struktura polichromowana w kolorze jasnozielonym ze złoconymi i srebrzonymi profilami oraz ornamentyką. Figura anioła pełnoplastyczna, zwrócona jest w trzech czwartych w prawo, w silnym kontrapoście, o esowato wygiętej sylwetce, z głową skierowaną w górę. Obiema rękami obejmuje trąbę, na której gra. Twarz ma pociągłą, o dużych oczach skierowanych w górę, zadartym nosie i pełnych ustach, okoloną silnie kręconymi włosami. Anioł ubrany jest w zapinaną z przodu na guziki, obcisłą kamizelkę z bufiastymi, krótkimi rękawami i wysokim kołnierzem, w pludry i pończochy, wokół bioder ma zawieszony płaszcz, podwiązany po bokach. Skrzydła duże, złożone po bokach postaci. Polichromia ciała naturalistyczna, strój złocony, ze srebrzonymi detalami. Po wewnętrznej stronie fragmentu lewego przerwanego przyczółka napis: „odnowiono 1841. / ołtarze 3. tęcę i ambonę / przez Malarza z Tar/nawy Andrzeja / Wierzch[…]”.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: W centralnej części kompozycji jest ukazany klęczący na chmurach św. Jan Nepomucen, ujęty w trzech czwartych, z uniesioną prawą ręką, a lewą odsuniętą na bok. Święty jest ubrany w czarną sutannę, białą komżę i brązowy, futrzany mucet z kapturem przewiązany pod szyją z czerwonym podbiciem; na głowie nosi czarny biret. Jasna, prostokątna twarz, z jasnym, kręconym zarostem, zwraca się ku górze; jego nos jest długi, oczy otwarte, usta wąskie, pełne, zaczerwienione; wokół głowy wieniec z pięciu gwiazd. Obok świętego dwa nagie putta, przepasane tkaninami, jedno podtrzymuje świętego, drugie, z palcem na ustach prawej ręki trzyma w lewej kłódkę, opierając dłoń o zamkniętą księgę i leżące na niej dwa klucze (czarny i złoty). Z prawej strony świętego ukazany został skrzydlaty anioł w niebieskiej szacie spoglądający na niego, trzymający w dłoniach kwiaty – lilię i niebieski kwiat. Nad świętym unosi się anioł dmący w trąby, ubrany w niebieską i różową suknię odsłaniającą nagi tors. Obok niego wyłaniające się z chmur uskrzydlone główki aniołków i krucyfiks. W tle panorama Pragi, z mostem i Wełtawą, w której pływają ubrane w strój kanonicki zwłoki świętego z gwieździstym wieńcem wokół głowy.
obraz
Apoteoza św. Jana Nepomucena
Zdjęcie nr 1: Dzwonnica drewniana, konstrukcji słupowej, ściany szalowane z listowaniem, więźba dachowa drewniana. Założona na planie prostokąta zbliżonego do kwadratu, na betonowym podmurowaniu, przesłoniętym okapowym daszkiem gontowym. Dach gontowy, czterospadowy, zakończony metalowym szpikulcem. Otwór drzwiowy w ścianie południowej o wykroju stojącego prostokąta zamknięty drzwiami spągowymi. Niewielkie otwory głosowe w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym po dwa na południowej, wschodniej i północnej ścianie. Wnętrze wypełnione elementami konstrukcji.
dzwonnica
Dzwonnica
Zdjęcie nr 1: Kościół drewniany o konstrukcji zrębowej, na betonowym podmurowaniu przesłoniętym daszkiem gontowym, kruchta zachodnia o konstrukcji słupowo-ramowej. Elewacje jednolite, szalowane z listwowaniem, wzmocnione lisicami. Więźba dachowa drewniana, krokwiowa. Kościół orientowany, jednonawowy, nawa na rzucie prostokąta zbliżonego do kwadratu, prezbiterium nieco węższe, zakończone trójbocznie. Do wschodniej ściany prezbiterium przylega Ogrójec na rzucie prostokąta, od północy zakrystia na planie zbliżonym do trapezu. Do północnej ściany nawy przylega niewielka kruchta na rzucie prostokąta, od zachodu duża kruchta na planie prostokąta z pomieszczeniem nad nią, ze schodami drabiniastymi na chór, otwarta do nawy trzema dużymi otworami o wykroju prostokątnym. Wnętrze podzielone pilastrami podtrzymującymi architraw i fryz, wyłamane na ich osi. Pomiędzy nawą a prezbiterium prostokątny otwór tęczowy z prostą belką. Parapet chóru muzycznego w zachodniej części nawy, o wklęsło-wypukłym zarysie, podparty przez dwie kolumny i dwie półkolumny o wielobocznych trzonach. Otwory drzwiowe o prostokątnym wykroju zamknięte drzwiami spągowymi w północnej ścianie nawy oraz prezbiterium. Wnętrze nakryte pułapami deskowymi. Posadzka z płyt ceramicznych. Elewacja frontowa jednoosiowa, na osi wejście do kruchty z dwuskrzydłowymi drzwiami, w partii szczytu podwójne okno. W elewacji południowej cztery otwory okienne w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym, dwa w nawie i dwa w prezbiterium oraz prostokątne, podwójne okno w kruchcie zachodniej, z krosnowymi oknami o drobnych podziałach kwaterowych. Elewacja północna z prostokątnym, podwójnym oknem w części kruchty zachodniej oraz z wejściami do kruchty północnej i do zakrystii o dwuskrzydłowych drzwiach. Na ścianie wschodniej prezbiterium Ogrójec w formie głębokiej szalowanej wnęki przesłoniętej daszkiem pulpitowym. Kościół nakryty dachami gontowymi dwuspadowymi, wyższym nad nawą, niższym nad prezbiterium, z kalenicą dekorowaną gontowym grzebieniem, nad zakrystią i kruchtą północną miękko modelowane dachy trójspadowe, kruchta zachodnia nakryta dachem dwuspadowym, półszczytowym. W połowie długości dachu nad nawą od strony prezbiterium wznosi się ponad kalenicą wieżyczka na sygnaturkę, na ośmiobocznym obitym blachą trzonie, z latarnią zwieńczoną niewielkim cebulastym hełmem.
kościół
Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny
Zdjęcie nr 1: Obie rzeźby są ścięte z tyłu i głęboko drążone. Figury zwrócone są frontalnie z głowami skierowanymi w stronę ołtarza, stoją w kontrapoście. Anioł na lewej bramce unosi prawą rękę w górę, lewą opuszcza w dół. Anioł z prawej bramki prawą rękę kładzie na piersi, lewa zaś jest ugięta i i uniesiona. Anioły mają pociągłe twarze o uwypuklonych brodach, prostych, dużych nosach i szerokich nozdrzach, oczach o łukowatych górnych powiekach i półkolistych łukach brwiowych, pełnych ustach z wydrążonymi kącikami. Włosy opadające na plecy rzeźbione są w grube, falowane i zmierzwione pukle. Postacie ubrane są w tuniki przepasane w talii, przykrywające jedno ramię szerokim rękawem, odsłaniające część torsu i drugą rękę oraz w płaszcze zawinięte w partii ud. Polichromia w partiach ciała naturalistyczna, szaty pozłacane.
rzeźba
Dwa anioły
Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W centrum przedstawienia znajduje się ukazana w całej postaci Maria, zwrócona w trzech czwartych w prawo, z rękami skierowanymi w przeciwną stronę; stoi na globie ziemskim, prawą stopą depcząc węża, lewą opierając na półksiężycu. Prawą ręką przytrzymuje Dzieciątko, lewą dłonią, w której trzyma gałązkę lilii, ujmuje jego stopę. Twarz Marii jest pełna o łagodnych rysach, bladej, zaróżowionej karnacji, o łukowato zarysowanej oprawie oczu, skierowanych do góry, małym nosie i pełnych ustach, z podkreśloną, wystającą brodą. Jej włosy, częściowo widoczne z prawej strony, ukryte są pod welonem. Dzieciątko siedzi na białej pieluszce, zwrócone w trzech czwartych w lewo, z głową skierowaną w przeciwną stronę. W prawej ręce trzyma czerwoną, rozwianą chorągiew z krzyżem, której drzewce sięgają stóp Marii, a zakończone są krzyżem, lewą rękę wspiera na jabłku królewskim opartym na kolanie. Jego twarz jest okrągła o pełnych policzkach, delikatnych rysach, okolona jasnymi, krótkimi włosami. Ciało pulchne, o jasnej karnacji, w partii podbrzusza przesłonięte bladoczerwoną tkaniną. Maria ubrana jest w bladoróżową suknię o dużym dekolcie, niebieski płaszcz zarzucony na prawe ramię i bok, który rozwiany jest w drugą stronę, ściśle przylegając do jej prawej nogi, tył i lewa strona głowy przekryte są bladożółtym welonem. Wokół głów obu postaci nimby, wokół głowy Marii wieniec z dwunastu gwiazd. Maria z Dzieciątkiem ukazana jest na tle zachmurzonego nieba z rozświetloną partią w prawej części kompozycji, w towarzystwie dwóch par uskrzydlonych główek anielskich w górnych narożach obrazu.
obraz
Matka Boska Niepokalanie Poczęta

Podobne dzieła

Po tytule

Po kategorii

Po tagach

Po technice i materiale

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W centrum siedząca postać Marii zwrócona trzy czwarte w lewo, delikatnie pochylona z rękami złożonymi w geście modlitwy. Przed nią siedzące na skale Dzieciątko, zwrócone trzy czwarte w prawo, delikatnie pochylone, opierające ciężar ciała na prawej ręce. Maria o delikatnych rysach: owalnej twarzy, małym nosie i drobnych ustach. Na głowie ma biały welon przykrywający jej włosy. Ubrana jest w bladoróżową suknię oraz silnie udrapowany ciemnogranatowy płaszcz, spod którego widoczna jest bosa stopa. Dzieciątko o jasnej, różowawej karnacji. Twarz pełna o małym nosie i głęboko osadzonych oczach. Głowę okalają krótkie, złote włosy. Wokół głów Marii i Dzieciątka złote, świetliste nimby. W tle pejzaż z widocznymi fragmentami drzew w brunatnej i ciemnozielonej tonacji. Rama złocona, fakturowana, w narożach i pośrodku boków zdobiona stylizowaną wicią roślinną.
obraz

Adoracja Dzieciątka

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie pionowego prostokąta z przedstawieniem Matki Boskiej Karmiącej. W centrum kompozycji została ukazana Maria w półpostaci z głową przechyloną na lewe ramię. W lewej dłoni trzyma Dzieciątko Jezus, a prawą przytrzymuje pierś, którą go karmi. Ubrana jest w zielone szaty: suknię oraz płaszcz zdobione jasnoczerwonymi i kolistymi różami, niebieskimi tulipanami oraz zielonymi listkami. Szaty obwiedzione są czarnym konturem, w środku malowane płaską plamą barwną, bez cieniowania. Twarz Marii pełna o jasnej karnacji z zaróżowionymi policzkami z długim nosem i małymi ustami. Włosy długie, ciemnobrązowe, schowane pod welonem. Dzieciątko ponad naturalnych rozmiarów z odkrytymi ramionami i kolanami. Tło po lewej stronie obrazu ciemnoniebieskie, a po prawej zielone z żółtym nimbem wokół głowy Dzieciątka oraz żółtym fragmentem w prawym, górnym narożu. Wokół głów postaci rozmieszczonych jest jednaście, dużych i złotych gwiazd. Rama prosta, drewniana i bejcowana.
obraz

Matka Boska Karmiąca

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta, zamknięty łukiem nadwieszonym z przedstawieniem Matki Boskiej Nieustającej Pomocy. Maria ukazana w półpostaci, frontalnie, z Dzieciątkiem Jezus na lewym ręku. Dzieciątko widoczne z prawego profilu, z głową odwróconą do tyłu, oburącz ujmuje dłoń Marii. Owalne twarze postaci charakteryzują linearnie opracowane rysy, z długimi, wąskimi nosami oraz drobnymi ustami. Oczy Marii mają migdałowy kształt, jej wzrok skierowany jest na wprost. Matka Boska ubrana jest w czerwoną suknię z długimi rękawami ze złotymi obszyciami oraz ciemnoniebieski płaszcz nałożony na głowę. Dzieciątko ubrane jest w zieloną sukienkę i czerwony płaszcz, z jego lewej stopy zsuwa się sandał. Jezus spogląda w kierunku niewielkiej sylwetki jednego z dwóch archaniołów znajdującego się po prawej stronie – archanioła Gabriela. Po drugiej stronie jest archanioł Michał, obaj trzymają w dłoniach narzędzia Męki Pańskiej: Michał (włócznię i gąbkę z octem), Gabriel (krzyż). Na głowach Marii i Dzieciątka znajdują się otwarte korony ze szlachetnymi kamieniami, a wokół nimby: Matki Boskiej dekorowany bogatą wicią floralną, u Dzieciątka nimb krzyżowy. Wszystkie postacie są podpisane inicjałami: nad głową Marii, po lewej stronie obrazu widnieją litery „MP”, a po prawej „ΘΥ”; następnie po lewej stronie obrazu, nad głową archanioła Michała znajdują się litery „ΟΡМ”, a nad głową archanioła Gabriela „OΡГ” i dalej, po prawej stronie obrazu, obok Dzieciątka Jezus litery „IC-XC”. Tło jest złocone. Obraz ujęty jest prostokątną, profilowaną ramą zdobioną od zewnątrz ażurową wicią roślinną. W górnej części kompozycji napis „MATKO BOSKA NIEUSTAJĄCEJ POMOCY / MÓDL SIĘ ZA NAMI”. Rama drewniana, profilowana, złocona, ozdobiona rzędem stylizowanych liści akantu.
obraz

Matka Boska Nieustastającej Pomocy

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta w rozbudowanej, profilowanej ramie dekorowanej nakładanymi motywami geometrycznymi oraz kwiatowymi, zwieńczonej na osi monogramem maryjnym. W centrum kompozycji, nieco z lewej strony obrazu przedstawienie Marii trzymającej na kolanach martwe ciało Chrystusa. Twarz Marii szeroka, z delikatnie otwartymi ustami, szerokim nosem i wzrokiem skierowanym ku niebu. Matka Boska jest ubrana w czerwoną suknię, ciemnobłękitny płaszcz nałożony na głowę oraz biały welon. Chrystus ukazany w pozycji półleżącej na białym płótnie, z lewą ręką podtrzymywaną przez Marię, prawą opadłą bezwładnie w dół. Twarz szczupła, oczy zamknięte, okolona krótką brodą i długimi, ciemnobrązowymi włosami, spływającymi na ramiona i plecy. Odziany jest w białe perizonium na biodrach, delikatnie drapowane. Wokół głów są zaznaczone nimby. W lewym, dolnym rogu przedstawienia titulus oraz misa, w prawym widoczny fragment krzyża. W tle otwiera się rozległy pejzaż z widokiem na Jerozolimę. Kolorystyka ciemna, ciepła z dominacją brązów.
obraz

Pieta

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta ujęty profilowaną, złoconą ramą. W centrum kompozycji, na tle rozległego, górzystego pejzażu przedstawiony św. Antoni Padewski trzymający na ręku Dzieciątko Jezus. Święty ukazany frontalnie, w pozycji stojącej z głową zwróconą w trzech czwartych w lewo. Ubrany w brązowy habit franciszkański przepasany sznurem (cingulum), z przewieszonym u pasa różańcem. Stopy obute w brązowe sandały. Święty przedstawiony jako mężczyzna o okrągłej twarzy z pełnymi, zaróżowionymi policzkami, o dużych, ciemnych oczach oraz długim, prostym nosie. Głowa z tonsurą okolona nimbem. W prawym ręku postać trzyma kwiat białej lilii; w lewym podtrzymuje zamkniętą księgę, na której znajduje się Dzieciątko Jezus. Chrystus ukazany w postawie siedzącej, zwrócony w trzech czwartych w prawo. Ukazany jako jasnowłose, pulchne dziecko o jasnej karnacji z wyraźnie zaznaczonym rumieńcem. Oczy duże, nos prosty, usta lekko uśmiechnięte. Głowa otoczona nimbem. Biodra przepasane białą tkaniną. Dzieciątko wznosi prawą rękę w geście błogosławieństwa, w lewej trzyma kulę ziemską. Tło kompozycji stanowi rozległy, górzysty pejzaż z widoczną w oddali sylwetą miasta i płynącą rzeką. Powyżej niebo zasnute białymi obłokami. Na odwrociu obrazu napis „Ołtarz S(więtego) Józefa odnowiony kosztem Pana Józefa Mianowskiego 1851” oraz „Ten Obraz z Ramą Odnowiony na Honor S Antoniego dnia 15 Grudnia 1851. Woj(ciech) Dembowski, Malarz i Pozłotnik m.p. O.M.K.”
obraz

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta przedstawiający stygmatyzację św. Franciszka. W centrum kompozycji znajduje się św. Franciszek, usytuowany nieco z lewej strony obrazu, w pozycji klęczącej, zwrócony w trzech czwartych w lewo, z rękami rozłożonymi szeroko na boki. Ma podłużną twarz, z krótkim i jasnym zarostem, z oczami skierowanymi na Chrystusa, na głowie tonsurę. Święty ubrany jest w habit franciszkański przewiązany sznurem, a na stopach ma założone sandały. W górnej części obrazu, po prawej stronie znajduje się Chrystus jako serafin, z którego ran wychodzą czerwone promienie tworzące stygmaty u świętego Franciszka. Przed świętym, na wysokim wzniesieniu ułożone są: otwarta księga oraz czaszka. W tle, pośrodku widać zakonnika, ukazanego w pozycji siedzącej, czytającego księgę. W oddali widać pejzaż górski i pochmurne niebo. W dolnej części obrazu słabo czytelna sygnatura „Wład(ysław) P. Bąkowski 1886.” Rama drewniana, profilowana, fakturowana i złocona, zdobiona stylizowanymi rocaille'ami.
obraz

Stygmatyzacja św. Franciszka

Jak cytować?

Józef Skrabski, "Portal i drzwi do kaplicy zakonnej", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/portal-i-drzwi-do-kaplicy-zakonnej

Strona:
Dodaj do porównania

Zaloguj się aby dodać do tablicy

Przejdź do logowania

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności