Polichromie kościoła w Giebułtowie powstały około połowy XVII wieku. W aktach wizytacji biskupiej z 1783 roku opisano je jako „malowania po kościele stare i brzydkie”. Zapewne z tego powodu zostały zamalowane. Odkryto je dopiero w 1936 roku podczas prac remontowych, a odsłonięto w całości podczas konserwacji w 1948 roku.
Na ścianie północnej prezbiterium w pierwszej kwaterze od lewej strony została ukazana św. Barbara z mieczem w lewej dłoni i palmą męczeństwa w prawej. W kolejnej kwaterze freski nie zachowały się w całości. W górnej części podwieszone są drapowane tkaniny, po lewej stronie widać dwie uskrzydlone główki aniołków, a po prawej stronie postać nierozpoznanej świętej męczennicy z palmą męczeństwa i księgą w dłoniach. Na ścianie południowej prezbiterium po prawej stronie jest przedstawienie św. Zofii z córkami ujęte w kwaterę w kształcie leżącego prostokąta. Pośrodku znajduje się św. Zofia z rękami złożonymi do modlitwy, na głowie ma zamkniętą koronę, po jej prawie stronie stoją dwie córki, a po lewej trzecia córka. Wszystkie córki zostały ukazane z palmami męczeństwa w dłoniach. Pozostałą powierzchnię ściany wypełniają dekoracje ornamentalne, uskrzydlone anioły, a w dolnej partii zacheuszki. Łuk arkady zdobią arma Christi, które otwierają kolejny cykl przedstawień w kaplicy św. Anny. Prezbiterium obiega od góry szeroki fryz z podwieszoną draperią, pomiędzy którą ukazane są winne grona.
Polichromia powstała około połowy XVII wieku. Zespół malowideł w kościele w Giebułtowie przedstawia się w sposób dwojaki: prowincjonalny charakter malowideł połączony został z nowymi formułami ikonograficznymi oraz niderlandzkimi wzorami ornamentów, malowanych baldachimów i pęków owocowych. Nowością jest pojawienie się na polichromii kościoła w nawie nowych, potrydenckich świętych: św. Ignacego Loyoli, św. Karola Boromeusza, a przede wszystkim św. Jana Kantego, który został kanonizowany dopiero w 1767 roku. Z kolei w prezbiterium zostały przedstawione dwie święte: św. Barbara i św. Zofia z córkami. Święta Barbara została ukazana w klasycznej konwencji ikonograficznej z tradycyjnymi atrybutami w dłoniach – mieczem, którym została ścięta i palmą męczeństwa. Barbara pochodziła z zamożnej, pogańskiej rodziny. Z wiarą chrześcijańską zetknęła się podczas nauki w Nikomedii. Ojciec świętej, usiłując zmusić ją do wyparcia się Chrystusa, zamknął ją w wieży. Około 306 roku została ścięta mieczem. Kult św. Zofii pojawił się już około VII wieku. Uważano, że święta była wdową z Mediolanu, która miała pojawić się w Rzymie w czasie rządów cesarza Hadriana (II w.) wraz z córkami, nawracając pogan na religię chrześcijańską. Córki Zofii o imionach Wiara (Fides), Nadzieja (Spes) i Miłość (Caritas) stały się personifikacjami cnót teologicznych. Średniowieczny kult nadał ich życiu cechy męczeństwa. W różnych wersjach legend Zofia i jej córki były poddawane wielu torturom: biczowaniu, gotowaniu we wrzącej smole, obcięciu piersi lub kończyn, wrzuceniu do rozpalonego pieca, przebiciu lub drapaniu kończyn ostrymi żelazami, poćwiartowaniu, rzuceniu psom na pożarcie, otruciu, utopieniu, wyrywaniu zębów i ścięciu. Sama Zofia w jednej wersji miała umrzeć na grobie swoich córek, w innej umierać siedem razy, ginąć za każdym razem inną męczeńską śmiercią, za co miała otrzymać siedem koron. Stąd też w ikonografii święta przedstawiana jest z siedmioma koronami, a jej córki z atrybutami: półkolistym piecem, rusztem, kotłem, rózgami, żelaznymi pazurami, stosem lub wszystkie z mieczami, którymi je ścięto i palmami męczeństwa. Ten ostatni atrybut został ukazany na polichromii kościoła w Giebułtowie.
Polichromie kościoła św. Idziego w Giebułtowie powstały około połowy XVII wieku. W aktach wizytacji biskupiej z 1783 roku opisano je jako „malowania po kościele stare i brzydkie”. Zapewne z tego powodu zostały zamalowane. Odkryto je dopiero w 1936 roku podczas prac remontowych. Na ścianach prezbiterium odsłonięto wizerunki św. Barbary oraz św. Zofii z córkami.
Maria Działo, "Polichromia ścienna prezbiterium", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/polichromia-scienna-prezbiterium