Figura ukrzyżowanego Chrystusa powstała w drugiej połowie XVII wieku.
Figura Chrystusa umarłego przybitego do krzyża o prostych ramionach trzema gwoździami. Ciało w silnym zwisie, o szeroko rozłożonych ramionach, głowa opadająca na prawy bark, nogi ugięte w kolanach, stopy skrzyżowane w układzie prawa na lewą. Jezus ma kwadratową twarz, o zamkniętych oczach, małym nosie i pełnych ustach, okoloną krótką brodą i kręconymi, brązowymi włosami opadającymi na ramiona. Na głowie złocona korona cierniowa. Ciało szczupłe, o rozbudowanej i muskularnej klatce piersiowej z podkreślonymi żebrami. Złocone perizonium zawieszone na podwójnym sznurze, odsłaniające prawe biodro, ze zwisem tkaniny przy prawym boku. Polichromia ciała naturalistyczna z zaznaczonymi śladami męki. Na zakończeniu pionowej belki krzyża tabliczka z napisem „INRI”.
Figurę cechuje bardzo rozbudowana klatka piersiowa, o guzowato kształtowanych żebrach i mostku, ciało jest wychudzone, barki zaś wyłamane. Elementy te wskazują na jeszcze silne przywiązanie do krucyfiksów późnogotyckich, w których w ten sposób podkreślano fizyczny aspekt cierpienia Chrystusa. Natomiast układ opadającego ciała o uniesionych ramionach oraz forma perizonium zawieszonego na podwójnym sznurze, odsłaniającym biodra i prawą nogę stanowią późniejsze rozwiązanie, charakterystyczne dla figur z XVII wieku.
Chrystus został ukazany jako umarły (Cristo morte), a więc rzeźba przedstawia moment, w którym Zbawiciel skonał na krzyżu.
Odspojenia ramion od korpusu figury, odpryski polichromii, zabrudzenia.
Figura ukrzyżowanego Chrystusa powstała w drugiej połowie XVII wieku. Jej forma nawiązuje jeszcze w pewien sposób do krucyfiksów późnogotyckich, jakkolwiek układ ciała, jak i kształt perizonium wskazują na to, że powstała w XVII wieku.
Paulina Kluz , "Krucyfiks", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/krucyfiks-55