Epitafium Emilii z Jasińskich Przechadzkiej
Zdjęcie nr 1: Epitafium w kształcie leżącego prostokąta, zwieńczone krzyżykiem na półkolistej stopie z ramionami w formie spłaszczonych kół. W narożach umieszczone są wielopłatkowe kwiatki, a w polu złocona inskrypcja „D(eo) O(ptimo) M(aximo) / Emilij z Jasińskich / Przechadzkiej / w 30ym r(oku) życia zmarłej, dnia / 2go Września 1840 r(oku) w Żalu / pozostały Małżonek z troigiem / dziecmi pomnik ten położył / z proźbą przechodnia o westchnienie / za Jej Duszę do Boga.”
Zdjęcie nr 2: Epitafium w kształcie leżącego prostokąta, zwieńczone krzyżykiem na półkolistej stopie z ramionami w formie spłaszczonych kół. W narożach umieszczone są wielopłatkowe kwiatki, a w polu złocona inskrypcja „D(eo) O(ptimo) M(aximo) / Emilij z Jasińskich / Przechadzkiej / w 30ym r(oku) życia zmarłej, dnia / 2go Września 1840 r(oku) w Żalu / pozostały Małżonek z troigiem / dziecmi pomnik ten położył / z proźbą przechodnia o westchnienie / za Jej Duszę do Boga.”

Epitafium Emilii z Jasińskich Przechadzkiej

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
krakowski
Gmina
Wielka Wieś
Miejscowość
Biały Kościół
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Krakowska
Dekanat
Bolechowice
Parafia
Św. Mikołaja
Tagi
Emilia z Jasińskich Przechadzka epitafium
Miejsce przechowywania
nawa główna, ściana zachodnia
Identyfikator
DZIELO/10923
Kategoria
płyta nagrobna
Ilość
1
Czas powstania
1840 rok
Miejsce (państwo, miasto, region geograficzny)
Małopolska
Technika i materiał
czarny marmur, techniki kamieniarskie, złocenie
Wymiary podstawowe
szerokość – 46 cm
wysokość – 68 cm
Autor noty katalogowej
Maria Działo
Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Bez utworów zależnych 3.0 Polska

Dzieje zabytku

Tablica epitafijna powstała w 1840 roku w nieznanym warsztacie kamieniarskim.

Opis

Epitafium w kształcie leżącego prostokąta, zwieńczone krzyżykiem na półkolistej stopie z ramionami w formie spłaszczonych kół. W narożach umieszczone są wielopłatkowe kwiatki, a w polu złocona inskrypcja „D(eo) O(ptimo) M(aximo) / Emilij z Jasińskich / Przechadzkiej / w 30ym r(oku) życia zmarłej, dnia / 2go Września 1840 r(oku) w Żalu / pozostały Małżonek z troigiem / dziecmi pomnik ten położył / z proźbą przechodnia o westchnienie / za Jej Duszę do Boga.”

Zarys problematyki artystycznej

Tablica epitafijna wykonana w 1840 roku została poświęcona Emilii z Jasińskich Przechadzkiej. Dzieło charakteryzują prostota formy i oszczędność zastosowanych środków wyrazu. Treść epitafium wyraża żal i smutek rodziny po zmarłej, czym nawiązuje do szeregu podobnych tablic kommemoratywnych.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Dobry.

Streszczenie

Tablica epitafijna wykonana w 1840 roku poświęcona Emilii z Jasińskich Przechadzkiej. Dzieło charakteryzują prostota formy i oszczędność zastosowanych środków wyrazu. Treść epitafium wyraża żal i smutek rodziny po zmarłej, czym nawiązuje do szeregu podobnych tablic kommemoratywnych.

Bibliografia

Wiśniewski Jan, "Historyczny opis kościołów, miast, zabytków i pamiątek w Olkuskiem", Marjówka Opoczyńska 1933

Inne dzieła z tego miejsca

Zdjęcie nr 1: Ambona wisząca, przyścienna, z wejściem od prawej strony. Kosz na planie ośmioboku, na niskim cokole, od dołu ujęty ośmiobocznym podwieszeniem. Ścianki kosza zdobione prostokątnymi płycinami wypełnionymi stylizowaną wicią liści akantu z czteropłatkowym kwiatkiem pośrodku. Parapet w formie prostego belkowania, którego imposty wsparte są małymi hermami – główkami połączonymi z dekoracją naśladującą ornament małżowinowo-chrząstkowy. Zaplecek w kształcie stojącego prostokąta w profilowanej i złoconej ramie, w górnej partii ujęty po bokach wicią akantu ze stylizowanymi podwieszonymi kampanulami; w polu umieszczone tablice dekalogu na obłokach. Baldachim na planie ośmioboku, z wydatnym, profilowanym gzymsem, zwieńczony kabłąkami spiętymi i podtrzymującymi krzyżyk łaciński zatknięty na kuli. Na podniebieniu baldachimu, w ośmiobocznej płycinie rzeźbiona gołębica Ducha Świętego na tle promienistej glorii złożonej z wiązek promieni o nierównej długości. Balustrada schodów zdobiona wydłużonym, stylizowanym ornamentem małżowinowo-chrząstkowym umieszczonym w płytkiej, romboidalnej płycinie. Struktura polichromowana w kolorze beżowym, profile i ornamenty złocone oraz posrebrzone.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Chrzcielnica na podstawie na planie koła, ustawiona na wysokim cokole w formie sześcianu i na niskiej prostopadłościennej kostce. Trzon w dolnej części wklęsły; nodus w formie wydłużonej kuli dekorowanej liśćmi akantu. Czara półkolista, puklowana, o wklęsło-wypukłym brzegu. Wewnątrz metalowa misa. Pokrywa w formie korony z drewnianą imitacją kameryzowania obręczy i 18 sytuowanymi naprzemiennie kwiatonami i pałkami oraz siedmiu kabłąkami, podtrzymującymi kulę z krzyżem. Pokrywa złocona i srebrzona, od wewnątrz malowana na czerwono.
chrzcielnica
Chrzcielnica
Zdjęcie nr 1: Kościół jest usytuowany w centrum wsi Biały Kościół, na północ od głównej drogi z Krakowa do Olkusza. Teren wokół niego jest otoczony wysokim, kamiennym murem, otynkowanym. Główne wejście znajduje się w murze od zachodu z bramką i dwiema furtkami, flankowanymi przez cztery masywne filary, zdobione ostrołukowymi blendami. Na szczycie filarów ustawione są rzeźby św. Mikołaja i św. Stanisława oraz dwa wazony płomieniste po bokach. Na południowy zachód od kościoła wybudowana jest w ogrodzeniu kaplica. Ponadto w murze są jeszcze trzy wnęki, przykryte daszkami, w których umieszczone są figury. Kościół jest orientowany, murowany, otynkowany. Wnętrze świątyni tworzy niewielkie, prostokątne, jednoprzęsłowe prezbiterium zakończone prostą ścianą i nakryte pozornym sklepieniem krzyżowo-żebrowym. Nawa jest szersza, na planie prostokąta, nakryta drewnianym stropem z kasetonami, oddzielona od prezbiterium szeroką ostrołukową arkadą w ścianie tęczowej. Od południa do prezbiterium przylega założona na planie prostokąta zakrystia ze sklepieniem beczkowym (pozostawiona ze starego kościoła). Do tej części wzdłuż południowej ściany nawy przylegają kruchta oraz nowo wybudowana druga zakrystia. Na zachodniej ścianie nawy chór muzyczny, dostępny klatką schodową od strony nawy. Nawę oświetlają umieszczone w południowych i północnych ścianach prostokątne, zamknięte ostrołukowo, rozglifione okna. Na ścianie północnej trzy, a na południowej dwa oraz jedno mniejsze, usytuowane pośrodku nawy nad kruchtą. W prezbiterium są dwa okna na ścianie wschodniej. Wszystkie otwory okienne w kościele wypełnione są witrażami. Do świątyni prowadzą trzy wejścia: główne od strony zachodniej, drugie przez zakrystię od strony wschodniej oraz trzecie przez kruchtę od południa. Wejście główne prowadzi poprzez dwuskrzydłowe drzwi z kruchty pod wieżą. Drzwi między kruchtą a nawą główną są dębowe, przeszklone; za nimi zamocowana jest metalowa krata. W zewnętrznej elewacji kościoła widoczny jest niewysoki, kamienny cokół, wykonany z regularnych ciosów kamienia. Prezbiterium niższe od nawy. We wschodniej ścianie, pomiędzy dwoma oknami znajduje się niewielka wnęka, zakończona łukiem półkolistym z figurą Matki Boskiej w polu; powyżej w trójkątnym szczycie umieszczone jest niewielkie, wąskie okienko zakończone łukiem ostrołukowym. Elewacje są bez podziałów architektonicznych. Do zachodniej fasady kościoła dostawiona jest założona na planie kwadratu trójkondygnacyjna wieża-dzwonnica. Poszczególne kondygnacje ustawione są na niskich cokołach i zamknięte profilowanymi gzymsami. W dolnej kondygnacji na osi kościoła, prostokątne wejście do kruchty zaakcentowane rozglifionym portalem w kształcie ostrołukowej arkady i dwustopniowymi schodami. W drugiej kondygnacji ostrołukowe okno zamknięte parą ostrołukowych blend, połączonych jednym parapetem, od góry zamknięte dekoracyjnym trójarkadkowym fryzem. Trzecia kondygnacja ośmioboczna, w każdej ze ścian naprzemiennie ostrołukowe okno lub blenda. Całość nakryta ośmiobocznym, smukłym dachem wieżowym, zakończonym krzyżem osadzonym na kuli; u dołu artykułowanym ośmioma, małymi wieżyczkami. Po bokach wieży, na ścianie zachodniej nawy dwie prostokątne blendy, zamknięte ostrołukowo. Prezbiterium i nawa przykryte stromymi dachami dwuspadowymi. Wieżyczka na sygnaturkę ośmioboczna z latarnią.
kościół
Kościół św. Mikołaja w Białym Kościele
Zdjęcie nr 1: Kropielnica ustawiona na prostopadłościennej podstawie; ośmioboczna, cokół zdwojony, trzon prosty opleciony w górnej części wąską opaską. Czara również ośmioboczna, od dołu dekorowana na każdym boku wyciętymi ostrołukowymi arkadkami. Misa wystająca ponad czarę.
kropielnica
Kropielnica
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z przedstawieniem Matki Boskiej z Dzieciątkiem. Maria ukazana w półpostaci z Dzieciątkiem na lewym ręku. Dzieciątko zwrócone trzy czwarte w prawo, w pozycji siedzącej, z głową skierowaną w stronę matki, z uniesioną prawą rączką w geście błogosławieństwa, z lewą wspartą na księdze. Twarze o delikatnych rysach, karnacje ciemne. Postacie przybrane złoconą sukienką, ozdobioną małymi gałązkami z drobnymi kwiatkami. Na głowach Marii i Dzieciątka korony zamknięte, dekorowane różnokolorowymi kamieniami. Tło obrazu jednolite, czarne. Obraz umieszczony w wąskiej, prostej i złoconej ramie. Na odwrociu napis „+ / Consecrata. / I(mmaculata) B(eata) M(aria) V(irgo) / Pin(xit) Cracovie(nsis) / A(nno) D(omini) 1698”.
obraz
Matka Boska z Dzieciątkiem
Zdjęcie nr 1: Nastawa ołtarzowa architektoniczna, jednoosiowa, jednokondygnacyjna ze zwieńczeniem, ustawiona na trójstrefowym cokole, dolnym murowanym. Mensa ołtarzowa kamienna, wsparta na dwóch konsolach, o profilowanym brzegu z inskrypcją „S(ANC)TI MART(YRES) STANISLAE EP(ISCOPE) CRACOVIAEN(SI) ET THOMA EP(ISCOPE) CANTUARIEN(SI) ORATE PRO NOBIS”. Tabernakulum w formie drewnianej, prostopadłościennej skrzynki, ustawione na niskim cokole, zamknięte niewielkim gzymsem. Drzwiczki dwuskrzydłowe z aplikowanymi literami alfa i omega. Cokół nastawy zdobiony w dolnej partii parą konsolek z liśćmi akantu, powyżej prostokątne płyciny z rzeźbionymi główkami aniołków. Pośrodku cokół dekorowany prostokątną płyciną zamkniętą łukiem dwuramiennym z uskokiem. W polu płaskorzeźbiona dekoracja złożona z korony cierniowej na tle promienistej glorii oraz stylizowanych wici roślinnych akantu oraz rocaille’u. Kondygnacja ujęta zwielokrotnionymi parami pilastrów o kanelowanych trzonach i stylizowanych kapitelach kompozytowych. Podpory wspierają pełne belkowanie wyłamane na ich osi oraz przerwany, półkolisty przyczółek na osi zewnętrznej. W polu środkowym płytka nisza w formie stojącego prostokąta zamknięta łukiem odcinkowym nadwieszonym, ujęta profilowaną ramą, wewnątrz obraz z przedstawieniem św. Antoniego Padewskiego. Zwieńczenie ustawione na niewielkim cokole, w formie stojącego prostokąta flankowanego parą kanelowanych pilastrów, wspierających profilowany gzyms i ustawione po bokach wazony. Całość zakończona ornamentalnym szczytem ze stylizowaną muszlą palmetową. W polu płaskorzeźbiona gołębica Ducha Świętego na tle promienistej glorii. Poniżej w partii fryzu rzeźba Boga Ojca. Po bokach zwieńczenia spływy wolutowe ozdobione kampanulami. Struktura polichromowana w kolorze białym, kolumny, profile i ornamentyka złocone, detale srebrzone.
ołtarz
Ołtarz boczny

Inne dzieła z tego roku

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z przedstawieniem św. Antoniego Padewskiego z Dzieciątkiem. Święty został ukazany w ujęciu do kolan, zwrócony w lewo, w stronę Dzieciątka stojącego na blacie przykrytym czerwonym obrusem. Głowa świętego jest delikatnie przechylona w lewo, lewa ręka obejmuje Dzieciątko, prawa opuszczona trzyma kwiat lilii. Święty ma owalną twarz o młodzieńczych rysach, na głowie tonsurę. Jest ubrany w habit franciszkański. Dzieciątko ukazane zostało niemal nagie, z białą chustą okrywającą biodro i przerzuconą przez prawe ramię. Prawą ręką Chrystus dotyka brody świętego, lewą wyciąga w jego stronę. U stóp Dzieciątka leży otwarta księga. Wokół głów postaci złote nimby. Tło kompozycji jednolite, ciemnobrązowe. Na odwrocie napis malowany farbą „Fundator Walenty / Tekiela. / 1840. / 24 lipca”.
obraz
Św. Antoni Padewski
Zdjęcie nr 1: Nastawa architektoniczna, trójosiowa, jednokondygnacyjna ze zwieńczeniem, na podwójnym cokole zakończonym gzymsem. Ołtarz i mensa w marmurowej okładzinie, ustawione na czterostopniowym podwyższeniu na planie prostokąta o ściętych narożach. Tabernakulum w kształcie prostopadłościennej skrzynki, ujęte czterema kolumnami w narożach. Drzwiczki dwuskrzydłowe z aplikowanymi kielichem z hostią w glorii w otoczeniu kłosów zbóż i winnego grona. Tron wystawienia w formie półkolistej glorietty oraz półkopuły, zwieńczonej kulą z krzyżem.Osie wydzielone są dwiema parami kolumn korynckich, dźwigających pełne belkowanie wyłamane w ich partii oraz przerwany przyczółek z klęczącą parą aniołów. W polu osi bocznych pilastry; na ich tle wsporniki z figurami św. Piotra po lewej i św. Pawła po prawej. W polu środkowym rama w formie stojącego prostokąta, we wnęce płaskorzeźbione przedstawienie Matki Boskiej Różańcowej. Zwieńczenie w kształcie promienistej glorii o naprzemiennych falistych i prostych wiązkach promieni z rzeźbioną półpostacią Boga Ojca pośród obłoków. Cokoły dekorowane płycinami w formie stojącego prostokąta z uszakami. Rama obrazu profilowana, zdobiona kimationem; na wewnętrznych ściankach wnęki bujny akant. U spodu obrazu dwie wiązki akantu. Wsporniki dla figur utworzone są z palmet akantu oraz tralek. Architraw dekorowany jajownikiem oraz pasem perełkowania; fryz zdobiony stylizowanym akantem, nad polem środkowym ornament roślinny, na osiach kolumn rozety. Gzyms belkowania i przyczółka dekorowany kimationem, kostkowaniem i perełkowaniem. Nastawa polichromowana na kolor jasnozielony z ciemnozielonymi detalami; kolumny, ornamentyka oraz detale architektoniczne złocone.
ołtarz
Ołtarz główny
Zdjęcie nr 1: Kompozycja w kształcie stojącego prostokąta, w centrum płaskorzeźba z przedstawieniem Matki Boskiej stojącej na obłoku, na którym leżą jabłko królewskie i berło. Maria na lewym ręku trzyma Dzieciątko, a w prawej wyciągniętej przed siebie dzierży berło. Ubrana jest w suknię oraz w ściśle okalający jej ciało płaszcz; na głowie ma koronę zamkniętą. Twarz o delikatnych rysach, owalna. Dzieciątko ukazane jest w skręcie sylwetki, torsem zwrócone frontalnie; prawą rączka błogosławi, lewą podtrzymuje różaniec. U dołu klęczący św. Dominik oraz św. Katarzyna Sieneńska. Po lewej św. Dominik zwrócony trzy czwarte w lewo, z głową skierowaną w górę oraz dłońmi skrzyżowanymi na piersi. Ubrany jest w habit i płaszcz dominikański , na głowie ma tonsurę. Po prawej stronie św. Katarzyna Sieneńska o analogicznym układzie ciała, prawą rękę wyciąga ku Dzieciątku, sięgając po różaniec, lewą wyciąga przed siebie. Ubrana jest w habit i płaszcz dominikański. Całość ukazana na zielonym tle, pokrytym rzeźbioną, złoconą, nieregularną kratką z geometrycznym motywem krzyży. Polichromia w partiach ciała naturalistyczna, szaty i atrybuty złocone, obłok srebrzony.
płaskorzeźba
Matka Boska Różańcowa
Zdjęcie nr 1: Rzeźba pełna, przedstawiająca św. Pawła. Święty ukazany frontalnie, z lewą ręką uniesioną na wysokość pasa, z mieczem skierowanym ku dołowi w prawej. Twarz szeroka o delikatnie rzeźbionych rysach, długim nosie i zmarszczonych brwiach, okolona brodą w postaci drobnych fal. Włosy półdługie, brązowe, nieznacznie kręcone. Święty ubrany jest w zieloną suknię, sięgającą połowy łydek, ze złotą lamówką u szyi oraz szarfą w talii; przepasany diagonalnie czerwonym płaszczem, opadającym z lewego ramienia na prawą nogę. Na nogach ma wiązane i złocone sandały. Polichromia w odsłoniętych partiach ciała naturalistyczna, detale stroju złocone, miecz złocony i srebrzony.
rzeźba
Św. Paweł
Zdjęcie nr 1: Rzeźba pełna, przedstawiająca św. Piotra. Święty ustawiony frontalnie z głową skierowaną w górę, przechyloną delikatnie w lewą stronę. W prawej, wyciągniętej przed siebie dłoni trzyma dwa złote klucze, a lewą unosi w geście oratorskim. Twarz szeroka, o delikatnie rzeźbionych rysach, oczach skierowanych ku górze; okolona krótką brodą. Włosy średniej długości, brązowe, delikatnie falowane, zasłaniające uszy. Ubrany jest w niebieską suknię, sięgającą do kostek ze złotą lamówką u szyi, przewiązaną w talii szerokim, złotym pasem. Przez lewe ramię i biodro przerzucony jest diagonalnie beżowy płaszcz. Spod tuniki widoczne są na stopach złote sandały. Polichromia w odsłoniętych partiach ciała naturalistyczna, detale złocone.
rzeźba
Św. Piotr

Podobne dzieła

Po tytule

Po kategorii

Po tagach

Po technice i materiale

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W centrum siedząca postać Marii zwrócona trzy czwarte w lewo, delikatnie pochylona z rękami złożonymi w geście modlitwy. Przed nią siedzące na skale Dzieciątko, zwrócone trzy czwarte w prawo, delikatnie pochylone, opierające ciężar ciała na prawej ręce. Maria o delikatnych rysach: owalnej twarzy, małym nosie i drobnych ustach. Na głowie ma biały welon przykrywający jej włosy. Ubrana jest w bladoróżową suknię oraz silnie udrapowany ciemnogranatowy płaszcz, spod którego widoczna jest bosa stopa. Dzieciątko o jasnej, różowawej karnacji. Twarz pełna o małym nosie i głęboko osadzonych oczach. Głowę okalają krótkie, złote włosy. Wokół głów Marii i Dzieciątka złote, świetliste nimby. W tle pejzaż z widocznymi fragmentami drzew w brunatnej i ciemnozielonej tonacji. Rama złocona, fakturowana, w narożach i pośrodku boków zdobiona stylizowaną wicią roślinną.
obraz

Adoracja Dzieciątka

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta przedstawiający stygmatyzację św. Franciszka. W centrum kompozycji znajduje się św. Franciszek, usytuowany nieco z lewej strony obrazu, w pozycji klęczącej, zwrócony w trzech czwartych w lewo, z rękami rozłożonymi szeroko na boki. Ma podłużną twarz, z krótkim i jasnym zarostem, z oczami skierowanymi na Chrystusa, na głowie tonsurę. Święty ubrany jest w habit franciszkański przewiązany sznurem, a na stopach ma założone sandały. W górnej części obrazu, po prawej stronie znajduje się Chrystus jako serafin, z którego ran wychodzą czerwone promienie tworzące stygmaty u świętego Franciszka. Przed świętym, na wysokim wzniesieniu ułożone są: otwarta księga oraz czaszka. W tle, pośrodku widać zakonnika, ukazanego w pozycji siedzącej, czytającego księgę. W oddali widać pejzaż górski i pochmurne niebo. W dolnej części obrazu słabo czytelna sygnatura „Wład(ysław) P. Bąkowski 1886.” Rama drewniana, profilowana, fakturowana i złocona, zdobiona stylizowanymi rocaille'ami.
obraz

Stygmatyzacja św. Franciszka

Zdjęcie nr 1: Obraz przedstawiający św. Izydora Oracza w kształcie stojącego prostokąta, podzielony na dwie strefy. W dolnej strefie został ukazany anioł orzący pole za pomocą pary wołów i pługa. Anioł ubrany jest ciemnozieloną tunikę, ma również czerwone skrzydła. Powyżej ukazana jest niewielka scenka rodzajowa przedstawiająca pasterza, ubranego w strój krakowski: niebieską sukmanę i czerwony kapelusz, stado białych owieczek oraz latające wrony. W górnej strefie obrazu, po prawej stronie został ukazany św. Izydor, który klęczy przed przydrożnym krzyżem ze złożonymi w geście modlitwy rękami. Święty ubrany jest w brunatno-zieloną sukmanę, szare spodnie i czarne buty z wysokimi cholewami. Twarz z dużymi oczami, krótkim zarostem okolona długimi i brązowymi włosami. Wokół głowy ma trójstrefowy nimb: brązowy kolisty, niebieski okrągły i żółty utworzony z przerywanej kreski. Sylwetki postaci, draperie oraz brzegi szat oddane są konturem i wypełnione płaską plamą barwną. Po lewej stronie obrazu widoczne murowane zabudowania z jasnobrązowymi dachami. Krzyż prosty, a wokół jego ramion jest namalowana żółto-pomarańczowa poświata. Tło obrazu jednolite, niebieskie. Rama drewniana, prosta, pokryta bejcą.
obraz

Św. Izydor Oracz

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie ośmioboku z przedstawieniem sceny Adoracji Dzieciątka Jezus. W dole kompozycji w żłóbku leży Chrystus, nad którym stoi Maria, a za nimi św. Józef. Jezus leży nagi na białej tkaninie ułożonej na słomie, lewą rękę zbliża do twarzy, prawą trzyma przy boku, ma małą głowę, wokół niej świetlisty nimb. Spogląda na Marię, która również patrzy na niego, ręce składa do modlitwy, ma pociągłą, delikatną twarz o dużym nosie i małych ustach. Jest ubrana w czerwoną suknię z szarym wykończeniem na dekolcie i granatowy maforion. Święty Józef stoi w cieniu, patrzy na Dzieciątko, unosi prawą rękę, a w lewej trzyma kij. Ma podłużną twarz o ostrym nosie i małych ustach, łysinę i ciemny zarost. Ponad grupą otwiera się jaśniejące niebo i widać uskrzydlone główki aniołków. Z prawej strony kompozycji fragment kolumny.
obraz

Adoracja Dzieciątka

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie pionowego owalu. W centrum kompozycji Dzieciątko Jezus stojące na monogramie IHS, które lewą ręką przytrzymuje krzyż, a prawą, uniesioną do góry błogosławi. Ma okrągłą twarz i krótkie, jasne włosy, skośnie przez pierś i między nogami biegnie biało-czerwona szarfa, która rozwiewa się za jego plecami. Poniżej monogramu serce Jezusa otoczone koroną cierniową, z płomieniami. Przedstawienie adorowane przez dwa, symetrycznie klęczące anioły z kadzielnicami w rękach. Anioł z prawej strony spogląda w dół, anioł z lewej unosi wzrok w kierunku serca. Oba ubrane są w białe suknie z dużym dekoltem, o szerokich rękawach spiętych złotymi klamrami na wysokości łokci oraz ramion. Każdy ma narzucony niebieski płaszcz i rozpostarte, tonące w mroku skrzydła. Tło wypełniają skłębione chmury w złotobrunatnym odcieniu, które rozjaśniają się za postacią Dzieciątka.
obraz

Adoracja Imienia Jezus

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W centrum obrazu św. Józef Kalasanty klęczący przed unoszącą się pośród obłoków Matką Boską z Dzieciątkiem. Święty zwrócony jest w trzech czwartych w prawo, z uniesioną głową i skrzyżowanymi na piersi rękami, w których trzyma gorejące serce i gałązkę lilii. Twarz ma pociągłą, o migdałowatych, wąskich oczach i lekko garbatym nosie, okoloną krótką, siwą brodą i włosami po bokach głowy, na jej czubku łysina. Ubrany jest w czarny habit zapinany z przodu na guziki, z białą koloratką oraz czarny płaszcz zarzucony na plecy. Przed nim leży czarny biret i otwarta księga z napisem „Consti/tutio/nes Cler[i]c[orum] / Regular[um] / Piarum / Schola/rum”. Na pierwszym planie ukazany od tyłu, w pozycji półleżącej, chłopiec z otwartą księgą. Obok, w prawym dolnym rogu na księgach leżą czerwony kapelusz kardynalski, pastorał i laska zakończona krzyżem arcybiskupim. W lewej, górnej części obrazu Matka Boska siedzi na obłoku, zwrócona jest w trzech czwartych w lewo, pochylona, obiema rękami trzyma stojące po jej prawej stronie Dzieciątko. Twarz o łagodnych rysach, wąskich oczach, okolona jasnymi włosami. Ubrana jest w jasnoróżową suknię z białą podwiką, niebieski płaszcz narzucony na kolana oraz jasnoróżowy, rozwiany welon na głowie. Dzieciątko zwrócone w trzech czwartych w lewo, z uniesioną prawą ręką w geście błogosławieństwa, przepasane w partii bioder białą tkaniną. U góry obrazu, pośród obłoków dwa putta. W prawej części obrazu, za świętym widoczne dwie postacie klęczących dzieci, spośród których jedno czyta księgę a drugie się modli. Scena ukazana we wnętrzu z widocznymi w tle pilastem i oknem.
obraz

Adoracja Matki Boskiej przez św. Józefa Kalasantego

Jak cytować?

Maria Działo, "Epitafium Emilii z Jasińskich Przechadzkiej", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2025, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/epitafium-emilii-z-jasinskich-przechadzkiej

Strona:
Dodaj do porównania

Zaloguj się aby dodać do tablicy

Przejdź do logowania

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności