Epitafium Alfreda Brandowskiego
Zdjęcie nr 1: Epitafium w kształcie leżącego prostokąta w ramie o lekko wklęsłej powierzchni z uszakami, z herbem Uniwersytetu Jagiellońskiego u dołu i krzyżem z koroną cierniową osadzonym w wolucie. W polu inskrypcja: „PAMIĘCI / ALFREDA BRANDOWSKIEGO / HERBU ROCH WIELKOPOLANINA / D(OKTO)R(A) FILOZOFII / W UNIWERSYTECIE JAGIELLOŃSKIM / OD 1864 DO 1887 / FILOLOGII KLASYCZNEJ PROFESORA / *11/IX 1835 +4/VI 1888 / WDZIĘCZNI UCZNIOWIE”.

Epitafium Alfreda Brandowskiego

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
Kraków
Gmina
Kraków
Miejscowość
Kraków
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Krakowska
Parafia
Św. Anny
Kościół
Św. Anny
Tagi
Alfred Brandowski epitafium
Miejsce przechowywania
wschodnia ściana północnego ramienia transeptu
Identyfikator
DZIELO/23694
Kategoria
płyta nagrobna
Czas powstania
około 1888 roku
Technika i materiał
marmur dębnicki, kuty, polerowany
Wymiary podstawowe
szerokość – 82,5 cm
wysokość – 81 cm
Autor noty katalogowej
Józef Skrabski
Domena Publiczna

Dzieje zabytku

Epitafium zasłużonego filologa klasycznego, profesora latynistyki w Uniwersytecie Jagielloński, ufundowane przez uczniów.

Opis

Epitafium w kształcie leżącego prostokąta w ramie o lekko wklęsłej powierzchni z uszakami, z herbem Uniwersytetu Jagiellońskiego u dołu i krzyżem z koroną cierniową osadzonym w wolucie. W polu inskrypcja: „PAMIĘCI / ALFREDA BRANDOWSKIEGO / HERBU ROCH WIELKOPOLANINA / D(OKTO)R(A) FILOZOFII / W UNIWERSYTECIE JAGIELLOŃSKIM / OD 1864 DO 1887 / FILOLOGII KLASYCZNEJ PROFESORA / *11/IX 1835 +4/VI 1888 / WDZIĘCZNI UCZNIOWIE”.

Zarys problematyki artystycznej

Epitafium nawiązuje do dzieł z okresu wczesnego baroku, epitafiów z pierwszej połowy XVII wieku: Krzyżakowskiego w katedrze na Wawelu, Smoleńskich w kościele św. Krzyża lub Dębińskich w kościele Bernardynów. Wszystkie one ukazały się w popularnym w Krakowie albumie zabytków autorstwa Stanisława Cerchy i być może zainspirowały fundatorów lub samego kamieniarza.

Streszczenie

Epitafium Alfreda Brandowskiego (1835-188), filologa klasycznego, profesora latynistyki w Uniwersytecie Jagiellońskim, ufundowane przez uczniów, nawiązuje do epitafiów z pierwszej połowy XVII wieku.

Osoby związane z dziełem

SDM_COVER_PHOTO
Aleksander Brandowski

Inne dzieła z tego miejsca

Zdjęcie nr 1: Jest to ambona wisząca, przyścienna, z wejściem od prawej strony. Balustrada na planie półkola, ustawiona na profilowanym cokole, zamknięta silnie wysuniętym gzymsem podtrzymywanym przez pilaster. Ścianka dekorowana płycinami w kształcie leżącego prostokąta po lewej stronie oraz w kształcie stojącego prostokąta po prawej, ozdobione rzeźbionym rocaille’m w polu; schody wąskie, jednobiegowe, połączone ze stojącymi w prezbiterium drewnianymi stallami. Kosz w kształcie serca, wybrzuszonego w górnej części. U spodu podwieszony anioł z rękami wyciągniętymi do góry i ugiętymi w kolanach nogami, w pasie przewiązany złotą tkaniną, silnie drapowaną. W górnej części kosza, pośrodku, uskrzydlona główka aniołka, skierowana na wprost. Twarz owalna o pulchnych policzkach, z wyraźnie zaznaczonym podbródkiem, usta delikatnie otwarte, nos spiczasty, oczy skierowane ku górze; włosy średniej długości, ciemnobrązowe z loczkiem na czubku głowy. Powierzchnia kosza pokryta płaskorzeźbioną dekoracją rocaille’ową. Zaplecek w kształcie stojącego prostokąta, flankowany dwoma pilastrami, podtrzymującymi przerywany, odwrócony, wolutowy przyczółek. W polu wpisany duży, łaciński krzyż o rozszerzających się ramionach, wysunięty poza boki zaplecka. Pilastry od wewnątrz zdobione są pasem gęstej dekoracji rocaille’owej. Nad amboną zawieszona jest gołębica Ducha Świętego na tle promienistej glorii, utworzonej z wiązek promieni o nierównej długości. Na promieniach umieszczone są cztery uskrzydlone główki aniołków. Struktura srebrzona, dekoracja ornamentalna złocona.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Rzeźba niemal pełnoplastyczna, ścięta. Stoi na konsoli małżowinowo chrząstkowej w lekkim kontrapoście z ciężarem ciała opartym na lewej nodze, ukazana jest frontalnie z wysuniętymi do przodu rękami ugiętymi w łokciach na wysokości pasa i głową przechyloną w prawo. Owalna, wydłużona twarz o pełnych policzkach, długim nosie, wąskich ustach i szeroko otwartych oczach, włosy krótkie faliste, rozwiane, zakrywające uszy. Rzeźba ubrana jest w tunikę z podwiniętymi rękawami, przepasaną na biodrze, odsłaniającą prawe udo i część lewej łydki oraz zarzucony na lewe ramię płaszcz z połą zarzuconą na prawe udo. Szaty modelowane ostrymi krawędziami, z podwiniętą dolną częścią płaszcza.
rzeźba
Anioł
Zdjęcie nr 1: Forma niemal pełnoplastyczna i ścięta. Rzeźba stoi na konsoli małżowinowo chrząstkowej w lekkim kontrapoście z ciężarem ciała opartym na prawej nodze, ukazana jest frontalnie z wysuniętymi do przodu rękami, prawa uniesiona na wysokości głowy i znacznie odsunięta od tułowia, lewa lekko ugięta w łokciu na wysokości pasa. Głowa przechylona w lewo. Okrągła twarz o pełnych policzkach i małym podbródku, długim nosie, wąskich, drobnych ustach i szeroko otwartych oczach, włosy krótkie faliste, rozwiane, nieznacznie odkrywające uszy. Rzeźba ubrana jest w tunikę z podwiniętymi rękawami, przepasaną na biodrze, odsłaniającą lewe udo oraz w zarzucony na lewe ramię płaszcz z połą zarzuconą na prawe udo. Szaty modelowane ostrymi krawędziami, z podwiniętą dolną częścią płaszcza.
rzeźba
Anioł
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie ośmioboku z przedstawieniem sceny Adoracji Dzieciątka Jezus. W dole kompozycji w żłóbku leży Chrystus, nad którym stoi Maria, a za nimi św. Józef. Jezus leży nagi na białej tkaninie ułożonej na słomie, lewą rękę zbliża do twarzy, prawą trzyma przy boku, ma małą głowę, wokół niej świetlisty nimb. Spogląda na Marię, która również patrzy na niego, ręce składa do modlitwy, ma pociągłą, delikatną twarz o dużym nosie i małych ustach. Jest ubrana w czerwoną suknię z szarym wykończeniem na dekolcie i granatowy maforion. Święty Józef stoi w cieniu, patrzy na Dzieciątko, unosi prawą rękę, a w lewej trzyma kij. Ma podłużną twarz o ostrym nosie i małych ustach, łysinę i ciemny zarost. Ponad grupą otwiera się jaśniejące niebo i widać uskrzydlone główki aniołków. Z prawej strony kompozycji fragment kolumny.
obraz
Adoracja Dzieciątka
Zdjęcie nr 1: Obrazy w kształcie leżącego prostokąta przedstawiają procesję aniołów w trzech szeregach. Postacie w typie smukłych młodzieńców, ubranych w długie suknie w kolorze czerwonym, zielonym i niebieski, przepasane na biodrach, ze złotymi nimbami wokół głów i długimi białymi skrzydłami. Anioły w pierwszym rzędzie trzymają kadzielnice, w dalszych grają na różnych instrumentach: fletach, harfach, cytrze i cymbałach. Kompozycję obiega barwna, szeroka bordiura z różnych kwiatów.
obraz
Adorujące anioły
Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna, wisząca, z dostępem w formie jednobiegowych schodów. Kosz na planie ściętego ośmioboku, z podwieszeniem w formie spłaszczonego, ośmiobocznego wałka, zakończonego szyszką. Kosz na wysokim cokole, ścianki wydzielone pilastrami dekorowanymi muszlami i zwisami kwiatowymi, dźwigającymi pełne belkowanie z silnie wysuniętym gzymsem tworzącym parapet, dekorowanym ornamentem roślinnym. W polu ścianek nisze z konchami i figurami czterech ewangelistów, stojącymi na wspornikach. Balustrada schodów pełna, dekorowana płycinami wypełnionymi akantem, zakończona filarem z wazonem. Zaplecek zakończony gzymsem, ujęty uszami utworzonymi z suchego akantu. W polu płycina w formie stojącego prostokąta o wklęsłych narożach, w niej nisza z konchą, na tle której na wsporniku ustawiona figura Chrystusa. Baldachim na planie ściętego ośmioboku, w formie belkowania, wyłamanego na narożach. Na nim, na niskiej podstawie osiem kabłąków dekorowanych cokolikami z wazonami, podtrzymujących spłaszczoną kulę, na której stoi figura anioła z banderolą z napisem „KTO WAS SŁUCHA MNIE SŁUCHA”. Na podniebieniu baldachimu rzeźba gołębicy Ducha Świętego w glorii promienistej. Struktura polichromowana w kolorze zielonym, ze złoconymi profilami i ornamentyką. Figura anioła ukazana frontalnie, w kontrapoście, z głową skierowaną w lewo, obiema rękami trzyma banderolę. Twarz ma pociągłą, o migdałowatych oczach, dużym nosie i rozchylonych ustach, okoloną krótkimi, kręconymi, rozwianymi włosami. Anioł ubrany jest w długą, silnie drapowaną, złoconą tunikę, przepasaną w talii, odsłaniającą prawe ramię oraz obie nogi. Skrzydła ma złożone po bokach postaci. Figura Chrystusa ukazana frontalnie, w kontrapoście, prawą rękę unosi w geście błogosławieństwa, w lewej trzyma jabłko królewskie. Twarz ma szczupłą, o migdałowatych oczach, dużym nosie i wąskich ustach, okoloną brązową brodą i włosami sięgającymi ramion. Chrystus ubrany jest w przylegającą do ciała, złoconą tunikę, przepasaną w talii oraz złocony płaszcz o czerwonej podszewce, przerzucony diagonalnie przez lewe ramię. Figura św. Jana ukazana frontalnie, w kontrapoście, przechylona w lewo, prawą rękę wyciąga do przodu, lewą podtrzymuje otwartą księgę. Twarz ma owalną, o migdałowatych oczach, dużym nosie i wąskich ustach, okoloną brązowymi włosami sięgającymi ramion. Święty ubrany jest w przylegającą do ciała, złoconą tunikę, przepasaną w talii oraz złocony płaszcz o czerwonej podszewce, przerzucony diagonalnie przez lewe ramię, zawieszony na taśmie z przodu postaci. Figura św. Łukasza ukazana frontalnie, w kontrapoście, przechylona w lewo, prawą rękę unosi na tle piersi, lewą podtrzymuje otwartą księgę. Twarz ma owalną, o migdałowatych oczach, dużym nosie i wąskich ustach, okoloną brązową długą brodą i krótkimi włosami. Święty ubrany jest w przylegającą do ciała, złoconą tunikę, przepasaną w talii oraz złocony płaszcz o zielonej podszewce, przerzucony diagonalnie przez lewe ramię. Przy prawej nodze świętego głowa wołu. Figura św. Marka ukazana frontalnie, w kontrapoście, przechylona w lewo, z głową zwróconą w lewo, prawą rękę wyciąga w bok, lewą przytrzymuje przy boku księgę. Twarz ma owalną, o migdałowatych oczach, dużym nosie i wąskich ustach, okoloną gęstą, brązową brodą i krótkimi, kręconymi włosami. Święty ubrany jest w przylegającą do ciała, złoconą tunikę, przepasaną w talii oraz złocony płaszcz o jasnozielonej podszewce, zarzucony na ramiona i zawiązany z przodu. Przy lewej nodze postaci głowa lwa. Figura św. Mateusza ukazana frontalnie, w kontrapoście, lewą rękę wyciąga w bok, prawą przytrzymuje przy boku księgę. Twarz ma owalną, o migdałowatych oczach, dużym nosie i wąskich ustach, okoloną długą, brązową brodą i krótkimi włosami. Święty ubrany jest w przylegającą do ciała, złoconą tunikę, przepasaną w talii szarfą oraz złocony płaszcz o zielonej podszewce, zarzucony na ramiona i opadający po bokach. Przed świętym figurka aniołka trzymającego miskę.
ambona
Ambona

Inne dzieła z tego roku

Zdjęcie nr 1: Tablica w kształcie leżącego prostokąta obwiedziona ramką z kwadratami w narożach. Na środku, poniżej krzyża łacińskiego złocona inskrypcja „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / Pamięci / D(okto)ra TOMASZA SWIERZA / LEKARZA MIASTA SKAWINY / LEKARZA SĄDOWEGO KOLEI PAŃSTWOWEJ / ZM(ARŁEGO) W KRAKOWIE D(NIA) 7. KWIETNIA 1888. / W 40(ty)m ROKU ŻYCIA / Wieczny odpoczynek / racz mu dać Panie!”.
płyta nagrobna
Epitafium doktora Tomasza Swierza
Zdjęcie nr 1: Rozbudowane epitafium utworzone z tablicy inskrypcyjnej i posadowionego na niej sarkofagu z owalnym portretem zmarłej. Tablica osadzona na dwóch wolutowych, profilowanych konsolach i umieszczonych między nimi płaskich wolutach połączonych muszlą, z inskrypcją: "D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / ANTONINA Z SZYBALSKICH ŁĄCKA / WŁAŚCICIELKA LIPOWCA / zacna obywatelka wzorowa żona, najczulsza matka opiekunka ubogich, wylana dla przyjaciół / zmarła dnia 10/6 1888 w 90 roku życia. / Prosi o westchnienie do Boga." Sarkofag oparty na dwóch lwich łapach i postumencie pośrodku, wybrzuszony, ujęty liśćmi akantu, zwieńczony spłaszczoną trójkątną pokrywą z liściastymi akroterionami na bokach i trójkątnym cokolikiem z dwiema wolutkami z palmetką, zwieńczoną krzyżem. Na sarkofagu owalny medalion otoczony kartuszem z liści z portretem zmarłej. Kobieta przedstawiona jest frontalnie, w popiersiu. Ubrana w ciemno-zieloną pelerynę oraz biały czepiec zawiązywany zieloną kokardą. Tło jednolicie złocone.
płyta nagrobna
Epitafium Antoniny Łąckiej
Zdjęcie nr 1: Epitafium o formie leżącego prostokąta z uszakami. Pole z inskrypcją gładkie, prostokątne, z ćwierćkoliście ściętymi rogami, obwiedzione pasem z surowego, nie polerowanego marmuru. W polu inskrypcja „Nieodżałowanej pamięci / EDWARDA STEHLIKA / artysty rzeźbiarza i obywatela m(iasta) Krakowa / ur(odzonego) 1835. zm(arłego) 1888. / HELENY CÓRKI i EDWARDA SYNA / żona i matka kładzie ukochanym tę pamiątkę / prosząc o Zdrowaś Marya / za ich duszę.”
płyta nagrobna
Epitafium Edwarda Stehlika i jego dzieci Heleny i Edwarda
Zdjęcie nr 1: Epitafium w formie stojącego prostokąta, ujęte szerokim obramieniem, z głęboką płyciną z motywem oślego łuku z wpisanym w niego maswerkiem oraz z maswerkami w nadłuczach. Nad górną krawędzią ujęty dwiema ulistnionymi wolutkami krzyżyk łaciński o fazowanych krawędziach. W łuku okrągła płycina z polem na portret, poniżej inskrypcja „PAMIĘCI / FRANCISZKA KANDYDA NOWAKOWSKIEGO / D(OKTO)RA FIL(OZOFII) CZŁONKA B(IERNEGO) TOW(ARZYSTWA) NAUK(OWEGO) KRAKOWSKIE/GO CZŁONKA NADZWYCZAJNEGO AKADEMII / UMIEJĘTNOŚCI W KRAKOWIE_CZŁONKA / HONOROWEGO TOW(ARZYSTWA) PEDAGOGICZNEGO WE / LWOWIE I WIELU INNYCH TOW(ARZYSTW) NAUK(OWYCH) I HUMA/NITARNYCH. WIELOLETNEGO ZASTĘPCY PREZE/SA RADY SZKOLNEJ OKRĘGU WADOWICKIEGO ZA/SŁUŻONEGO AUTORA NA POLU PEDAGOGII, I GOR/LIWEGO MIŁOŚNIKA OJCZYSTEJ MOWY. / „CHODZIŁ W OCZACH TWOICH PANIE W PRAWDZIE I SPRAWIEDLIWOŚCI / PRAWEM SERCEM BYŁ Z TOBĄ, A TY ZACHOWAŁEŚ MU MIŁOSIERDZIE TWOJE". / Z KS(IĘGI) III KRÓL(EWSKIEJ) ROZ(DZIAŁ) 3. / *3 X 1813 W POZNANIU † 19 XI 1881 W SUCHY. / NAJZACNIEJSZEMU MĘŻOWI ŻONA / PROSI POBOŻNYCH O MODLITWĘ.”
płyta nagrobna
Epitafium Franciszka Kandyda Nowakowskiego
Zdjęcie nr 1: Tablica w kształcie leżącego prostokąta z inskrypcją „WALERY RZEWUSKI / RADCA M(IASTA) KRAKOWA I OBYWATEL / UKOŃCZONY TECHNIK I FOTOGRAF / AUTOR PROJEKTU ZASYPANIA STAREJ WISŁY 1871 R[OKU] / I WIELU INNYCH POŻYTECZNYCH WNIOSKÓW / DLA M(IASTA) KRAKOWA. – *1837. + 1888. / Żył i pracował dla dobra miasta / Cześć Jego pamięci!”
płyta nagrobna
Epitafium Walerego Rzewuskiego
Zdjęcie nr 1: Kapliczka wolnostojąca na wysokim, dwustrefowym cokole. Dolna część szersza, dzielona żłobieniem, z napisem w górnej części „FUNDAROR / SZYMON KOSCIELNY / 1888 r(ok)”. Powyżej węższa, prostopadłościenna część z wyrytą na froncie na kamiennej, wprawionej tablicy inskrypcją „ŚWIĘTA BOŻA RODZICIELKO / MÓDL SIĘ ZA NAMI”. Na prawej ściance bocznej płaskorzeźba z półpostacią św. Szymona Apostoła. Święty zwrócony lekko w prawo, z głową skierowaną w trzech czwartych w tę samą stronę. Ma pociągłą twarz z głęboko osadzonymi oczami, wąskim nosem, niewielkimi ustami przesłoniętymi częściowo wąsami. Twarz okalają zwinięte w pukle włosy i dzieląca się na dwie części broda. Święty lewą ręką przytrzymuje książkę, prawą piłę. Jest ubrany w tunikę z długimi rękawami. Po przeciwnej stronie cokołu podobizna św. Wojciecha ukazanego w podobny sposób. Święty jest ubrany w strój biskupa – komżę, kapę, paliusz i infułę. W prawej ręce trzyma krzyż patriarszy oraz wiosło, lewą przytrzymuje zamkniętą księgę. Na postumencie ustawiono figurę Marii z Dzieciątkiem w niszy zwieńczonej przyczółkiem wspartym na dwóch kolumnach wychodzących przed jej lico. Maria została przedstawiona całopostaciowo, frontalnie, podtrzymując obiema rękami Dzieciątko, które rozpościera ramiona. Maria ma delikatną, owalną twarz o półprzymkniętych oczach, wąskim nosie i cofniętej brodzie. Długie włosy spływają jej na plecy i ramiona. Jest ubrana w długą suknię i płaszcz z ornamentalna bordiurą. Na głowie ma otwartą koronę. Dzieciątko jest ubrane w tunikę do kolan, ma owalną twarz z głęboko osadzonymi oczami i małym nosem i ustami; włosy opadają puklami na czoło. Niszę wypełnia muszla palmetowa, na gzymsie belkowania rzeźbiona wstęga przepleciona przez uchwyt, gzyms dekorowany kostkowaniem. Półokrągły tympanon wypełniają trzy płyciny – środkowa okrągła, boczne trójkątne o wklęsło-wypukłych krawędziach, powyżej kostkowanie. Na tympanonie, na cokole krucyfiks z wypukle rzeźbioną postacią Chrystusa i titulusem z napisem „INRI”.
kapliczka
Kapliczka z figurą Matki Boskiej z Dzieciątkiem

Podobne dzieła

Po tytule

Po kategorii

Po tagach

Po technice i materiale

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W centrum siedząca postać Marii zwrócona trzy czwarte w lewo, delikatnie pochylona z rękami złożonymi w geście modlitwy. Przed nią siedzące na skale Dzieciątko, zwrócone trzy czwarte w prawo, delikatnie pochylone, opierające ciężar ciała na prawej ręce. Maria o delikatnych rysach: owalnej twarzy, małym nosie i drobnych ustach. Na głowie ma biały welon przykrywający jej włosy. Ubrana jest w bladoróżową suknię oraz silnie udrapowany ciemnogranatowy płaszcz, spod którego widoczna jest bosa stopa. Dzieciątko o jasnej, różowawej karnacji. Twarz pełna o małym nosie i głęboko osadzonych oczach. Głowę okalają krótkie, złote włosy. Wokół głów Marii i Dzieciątka złote, świetliste nimby. W tle pejzaż z widocznymi fragmentami drzew w brunatnej i ciemnozielonej tonacji. Rama złocona, fakturowana, w narożach i pośrodku boków zdobiona stylizowaną wicią roślinną.
obraz

Adoracja Dzieciątka

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie pionowego prostokąta z przedstawieniem Matki Boskiej Karmiącej. W centrum kompozycji została ukazana Maria w półpostaci z głową przechyloną na lewe ramię. W lewej dłoni trzyma Dzieciątko Jezus, a prawą przytrzymuje pierś, którą go karmi. Ubrana jest w zielone szaty: suknię oraz płaszcz zdobione jasnoczerwonymi i kolistymi różami, niebieskimi tulipanami oraz zielonymi listkami. Szaty obwiedzione są czarnym konturem, w środku malowane płaską plamą barwną, bez cieniowania. Twarz Marii pełna o jasnej karnacji z zaróżowionymi policzkami z długim nosem i małymi ustami. Włosy długie, ciemnobrązowe, schowane pod welonem. Dzieciątko ponad naturalnych rozmiarów z odkrytymi ramionami i kolanami. Tło po lewej stronie obrazu ciemnoniebieskie, a po prawej zielone z żółtym nimbem wokół głowy Dzieciątka oraz żółtym fragmentem w prawym, górnym narożu. Wokół głów postaci rozmieszczonych jest jednaście, dużych i złotych gwiazd. Rama prosta, drewniana i bejcowana.
obraz

Matka Boska Karmiąca

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta, zamknięty łukiem nadwieszonym z przedstawieniem Matki Boskiej Nieustającej Pomocy. Maria ukazana w półpostaci, frontalnie, z Dzieciątkiem Jezus na lewym ręku. Dzieciątko widoczne z prawego profilu, z głową odwróconą do tyłu, oburącz ujmuje dłoń Marii. Owalne twarze postaci charakteryzują linearnie opracowane rysy, z długimi, wąskimi nosami oraz drobnymi ustami. Oczy Marii mają migdałowy kształt, jej wzrok skierowany jest na wprost. Matka Boska ubrana jest w czerwoną suknię z długimi rękawami ze złotymi obszyciami oraz ciemnoniebieski płaszcz nałożony na głowę. Dzieciątko ubrane jest w zieloną sukienkę i czerwony płaszcz, z jego lewej stopy zsuwa się sandał. Jezus spogląda w kierunku niewielkiej sylwetki jednego z dwóch archaniołów znajdującego się po prawej stronie – archanioła Gabriela. Po drugiej stronie jest archanioł Michał, obaj trzymają w dłoniach narzędzia Męki Pańskiej: Michał (włócznię i gąbkę z octem), Gabriel (krzyż). Na głowach Marii i Dzieciątka znajdują się otwarte korony ze szlachetnymi kamieniami, a wokół nimby: Matki Boskiej dekorowany bogatą wicią floralną, u Dzieciątka nimb krzyżowy. Wszystkie postacie są podpisane inicjałami: nad głową Marii, po lewej stronie obrazu widnieją litery „MP”, a po prawej „ΘΥ”; następnie po lewej stronie obrazu, nad głową archanioła Michała znajdują się litery „ΟΡМ”, a nad głową archanioła Gabriela „OΡГ” i dalej, po prawej stronie obrazu, obok Dzieciątka Jezus litery „IC-XC”. Tło jest złocone. Obraz ujęty jest prostokątną, profilowaną ramą zdobioną od zewnątrz ażurową wicią roślinną. W górnej części kompozycji napis „MATKO BOSKA NIEUSTAJĄCEJ POMOCY / MÓDL SIĘ ZA NAMI”. Rama drewniana, profilowana, złocona, ozdobiona rzędem stylizowanych liści akantu.
obraz

Matka Boska Nieustastającej Pomocy

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta w rozbudowanej, profilowanej ramie dekorowanej nakładanymi motywami geometrycznymi oraz kwiatowymi, zwieńczonej na osi monogramem maryjnym. W centrum kompozycji, nieco z lewej strony obrazu przedstawienie Marii trzymającej na kolanach martwe ciało Chrystusa. Twarz Marii szeroka, z delikatnie otwartymi ustami, szerokim nosem i wzrokiem skierowanym ku niebu. Matka Boska jest ubrana w czerwoną suknię, ciemnobłękitny płaszcz nałożony na głowę oraz biały welon. Chrystus ukazany w pozycji półleżącej na białym płótnie, z lewą ręką podtrzymywaną przez Marię, prawą opadłą bezwładnie w dół. Twarz szczupła, oczy zamknięte, okolona krótką brodą i długimi, ciemnobrązowymi włosami, spływającymi na ramiona i plecy. Odziany jest w białe perizonium na biodrach, delikatnie drapowane. Wokół głów są zaznaczone nimby. W lewym, dolnym rogu przedstawienia titulus oraz misa, w prawym widoczny fragment krzyża. W tle otwiera się rozległy pejzaż z widokiem na Jerozolimę. Kolorystyka ciemna, ciepła z dominacją brązów.
obraz

Pieta

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta ujęty profilowaną, złoconą ramą. W centrum kompozycji, na tle rozległego, górzystego pejzażu przedstawiony św. Antoni Padewski trzymający na ręku Dzieciątko Jezus. Święty ukazany frontalnie, w pozycji stojącej z głową zwróconą w trzech czwartych w lewo. Ubrany w brązowy habit franciszkański przepasany sznurem (cingulum), z przewieszonym u pasa różańcem. Stopy obute w brązowe sandały. Święty przedstawiony jako mężczyzna o okrągłej twarzy z pełnymi, zaróżowionymi policzkami, o dużych, ciemnych oczach oraz długim, prostym nosie. Głowa z tonsurą okolona nimbem. W prawym ręku postać trzyma kwiat białej lilii; w lewym podtrzymuje zamkniętą księgę, na której znajduje się Dzieciątko Jezus. Chrystus ukazany w postawie siedzącej, zwrócony w trzech czwartych w prawo. Ukazany jako jasnowłose, pulchne dziecko o jasnej karnacji z wyraźnie zaznaczonym rumieńcem. Oczy duże, nos prosty, usta lekko uśmiechnięte. Głowa otoczona nimbem. Biodra przepasane białą tkaniną. Dzieciątko wznosi prawą rękę w geście błogosławieństwa, w lewej trzyma kulę ziemską. Tło kompozycji stanowi rozległy, górzysty pejzaż z widoczną w oddali sylwetą miasta i płynącą rzeką. Powyżej niebo zasnute białymi obłokami. Na odwrociu obrazu napis „Ołtarz S(więtego) Józefa odnowiony kosztem Pana Józefa Mianowskiego 1851” oraz „Ten Obraz z Ramą Odnowiony na Honor S Antoniego dnia 15 Grudnia 1851. Woj(ciech) Dembowski, Malarz i Pozłotnik m.p. O.M.K.”
obraz

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta przedstawiający stygmatyzację św. Franciszka. W centrum kompozycji znajduje się św. Franciszek, usytuowany nieco z lewej strony obrazu, w pozycji klęczącej, zwrócony w trzech czwartych w lewo, z rękami rozłożonymi szeroko na boki. Ma podłużną twarz, z krótkim i jasnym zarostem, z oczami skierowanymi na Chrystusa, na głowie tonsurę. Święty ubrany jest w habit franciszkański przewiązany sznurem, a na stopach ma założone sandały. W górnej części obrazu, po prawej stronie znajduje się Chrystus jako serafin, z którego ran wychodzą czerwone promienie tworzące stygmaty u świętego Franciszka. Przed świętym, na wysokim wzniesieniu ułożone są: otwarta księga oraz czaszka. W tle, pośrodku widać zakonnika, ukazanego w pozycji siedzącej, czytającego księgę. W oddali widać pejzaż górski i pochmurne niebo. W dolnej części obrazu słabo czytelna sygnatura „Wład(ysław) P. Bąkowski 1886.” Rama drewniana, profilowana, fakturowana i złocona, zdobiona stylizowanymi rocaille'ami.
obraz

Stygmatyzacja św. Franciszka

Jak cytować?

Józef Skrabski, "Epitafium Alfreda Brandowskiego ", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/epitafium-alfreda-brandowskiego

Strona:
Dodaj do porównania

Zaloguj się aby dodać do tablicy

Przejdź do logowania

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności