Figurę „Chrystusa u słupa” ufundował w 1852 roku Jan Hołuj. Rzeźba pierwotnie była kilkukrotnie polichromowana. O całkowitym zdjęciu zniszczonej warstwy malarskiej zdecydowano podczas prac konserwatorskich w 2001 roku, które przeprowadziła Krystyna Ciołczyk.
Na szerokim, ćwierćkolistym, wybrzuszonym cokole wmurowanym w północno-wschodni narożnik kaplicy ustawiona kamienna, całopostaciowa, pełnoplastyczna figura Chrystusa. Jezus stojąc zwrócony w trzech czwartych w prawo jest pochylony do przodu, z rękami skrępowanymi sznurem. Lekko przechyloną w prawo głowę charakteryzuje pociągła twarz o sumarycznie opracowanych rysach, małych oczach, prostym nosie i z krótkim zarostem. Długie, falowane włosy opadają na plecy. Nagą sylwetkę sumarycznie modelowaną w partii bioder przesłania sięgające kolan, lekko fałdowane perizonium związane na lewym boku. Krępujący dłonie sznur w formie szerokiej pętli jest narzucony na ramiona Jezusa.
Kolumna w kształcie pojedynczej tralki umieszczonej na czworobocznej podstawie.
Na cokole napis ujęty prostokątną ramką o wklęsłych narożach „PATRZ GRZESNIKU CO CIERPIĘ I NA MOIE RANY / NIE BICZUY MIE GRZECHAMI BOM DOSC SKA/TOWANY FONDATOR JAN HOŁUJ 1852”.
Wizerunki Chrystusa u słupa wykształciły się w związku z rozwojem prywatnej dewocji, dla której przeznaczone były w kościołach przestrzenie kaplic bocznych. Eksponowane tam przedstawienie biczowanego Jezusa miało służyć pogłębieniu refleksji nad jego zbawczym cierpieniem. Wykształceniu się tego tematu ikonograficznego służyło piśmiennictwo teologiczne i kaznodziejskie szeroko podejmujące temat. Jak zauważył Tomasz Dziubecki „biczowanie, które znalazło się w centralnym punkcie rozważań pasyjnych, pozwalało kaznodziejom oddziaływać na wyobraźnię wiernych wołaniem o nawrócenie: ‹‹zważ to grzeszniku!››”. Wątek przedstawień Chrystusa u słupa odseparował się ze średniowiecznych przedstawień biczowania w XV wieku, po wizjach św. Brygidy, natomiast w pełni rozwinął się w pod koniec XVI i w XVII wieku jako nurt przedstawień kontemplacyjno-mistycznych, stanowiąc „przejaw duchowości epoki, której główny nurt dążył do rozbudzenia uczuć: ‹‹ aby dusza afektem gorzała››”. Jednym z przykładów omawianego wątku w sztuce Małopolski są siedemnastowieczne wizerunki Chrystusa u słupa w Kalwarii Zebrzydowskiej czy krakowskim kolegium Jezuitów.
Dobry.
Usytuowana w kaplicy bocznej kościoła parafialnego w Myślenicach kamienna figura Chrystusa u słupa została wykonana w 1852 roku. Ikonografia samodzielnych wizerunków biczowanego Jezusa w sposób szczególny rozwinęła się w XVII wieku w nurcie przedstawień kontemplacyjno-mistycznych.
Paulina Chełmecka, "Chrystus u słupa", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/chrystus-u-slupa-6