Św. Dominik

Dzieje zabytku

Rzeźba została wykonana około połowy XIX wieku i poddana konserwacji w 2003 roku.

Opis

Rzeźba pełnoplastyczna, całopostaciowa, wydrążona od tyłu, na cokole. Święty Dominik został ukazany frontalnie, w kontrapoście, z ciężarem na prawej nodze i sylwetką odchyloną do tyłu. Prawą rękę ma wysuniętą przed siebie, lewą składa na piersi. Głowę ma nieznacznie uniesioną, twarz pociągłą, okoloną krótką, brązową brodą i krótkimi, kręconymi włosami, czoło wysokie, wzrok skierowany ku górze. Święty jest ubrany w habit dominikański: białą tunikę przewiązaną czarnym pasem, biały szkaplerz oraz długą czarną kapę i krótką pelerynkę. Przy lewej nodze świętego siedzi mały, brązowy pies.
Polichromia w partiach ciała naturalistyczna.

Zarys problematyki artystycznej

Święty Dominik urodził się w drugiej połowie XII wieku w Kastylii. Był kapłanem i kanonikiem oraz wędrownym kaznodzieją. Założył zakon dominikanów. Najczęściej jest przedstawiany w habicie dominikańskim z psem, który zwykle trzyma zapaloną pochodnię. Pies symbolizuje wierność oraz nawiązuje do nazwy założonego przez Dominika zakonu na zasadzie gry słów – „Domini canes” znaczy w tłumaczeniu tyle co „psy Pańskie”.
Rzeźba stanowi przykład poprawnego, dziewiętnastowiecznego snycerstwa. Prawidłowo oddano proporcje ciała oraz ułożenie szat, twarz nosi cechy indywidualne. Autor inspirował się rzeźbiarstwem okresu baroku – święty ma esowato wygiętą sylwetkę, czyni teatralne gesty oraz wznosi oczy do góry.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Dobry. W 2003 roku rzeźba była konserwowana przez zakłady: Konserwacja Zabytków Sabina Szkodlarska z Zabierzowa i Beata Kowalczyk Konserwacja Dzieł Sztuki z Krakowa.

Streszczenie

Figura św. Dominika została wykonana w drugiej połowie XIX wieku do ołtarza Matki Boskiej Różańcowej. Święty został ukazany w konwencjonalny sposób – w habicie dominikańskim, z psem u stóp. Autor rzeźby inspirował się sztuką baroku.

Bibliografia