Dzwonnica
Zdjęcie nr 1: Murowana i tynkowana, wolnostojąca dzwonnica o formach architektonicznych, dwuosiowa i dwukondygnacyjna. Kondygnacja pierwsza umieszczona na niewysokim cokole, dwuosiowa, zamknięta po bokach dwuspadowym, profilowanym daszkiem krytym blachą. Elewacja z dwoma półkolistymi arkadami artykułowana wysuniętą przed jej lico lizeną zwieńczoną jednospadowym daszkiem, krytym blachą. Lica arkad zdobione dekoracją w tynku naśladującą ciosy kamienne. W prześwitach arkad zawieszone dwa dzwony. Kondygnacja druga jednoosiowa, zamknięta trójkątnym przyczółkiem z dwuspadowym daszkiem krytym blachą. W prześwicie półkolistej arkady zawieszony dzwon. W zwieńczeniu kamienny krzyż równoramienny o wklęsłej linii ramion.
Zdjęcie nr 2: Murowana i tynkowana, wolnostojąca dzwonnica o formach architektonicznych, dwuosiowa i dwukondygnacyjna. Kondygnacja pierwsza umieszczona na niewysokim cokole, dwuosiowa, zamknięta po bokach dwuspadowym, profilowanym daszkiem krytym blachą. Elewacja z dwoma półkolistymi arkadami artykułowana wysuniętą przed jej lico lizeną zwieńczoną jednospadowym daszkiem, krytym blachą. Lica arkad zdobione dekoracją w tynku naśladującą ciosy kamienne. W prześwitach arkad zawieszone dwa dzwony. Kondygnacja druga jednoosiowa, zamknięta trójkątnym przyczółkiem z dwuspadowym daszkiem krytym blachą. W prześwicie półkolistej arkady zawieszony dzwon. W zwieńczeniu kamienny krzyż równoramienny o wklęsłej linii ramion.

Dzwonnica

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
myślenicki
Gmina
Pcim
Miejscowość
Stróża
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Krakowska
Dekanat
Pcim
Parafia
Najświętszej Marii Panny Królowej Polski
Tagi
architektura XX wieku dzwonnica Jan Hołuj sztuka XX wieku
Miejsce przechowywania
otoczenie kościoła
Identyfikator
DZIELO/12731
Kategoria
dzwonnica
Ilość
1
Czas powstania
1908 rok
Technika i materiał
murowana z cegły, tynkowana
Autor noty katalogowej
Justyna Kuska
Domena Publiczna

Dzieje zabytku

Dzwonnica została wybudowana w 1908 roku przez myślenickiego budowniczego Jana Hołuja. Zawieszono w niej trzy dzwony ufundowane przez parafian ze Stróży w 1972 roku. Wszystkie zostały wykonane w ludwisarni Felczyńskich w Taciszowie.

Opis

Murowana i tynkowana, wolnostojąca dzwonnica o formach architektonicznych, dwuosiowa i dwukondygnacyjna. Kondygnacja pierwsza umieszczona na niewysokim cokole, dwuosiowa, zamknięta po bokach dwuspadowym, profilowanym daszkiem krytym blachą. Elewacja z dwoma półkolistymi arkadami artykułowana wysuniętą przed jej lico lizeną zwieńczoną jednospadowym daszkiem, krytym blachą. Lica arkad zdobione dekoracją w tynku naśladującą ciosy kamienne. W prześwitach arkad zawieszone dwa dzwony. Kondygnacja druga jednoosiowa, zamknięta trójkątnym przyczółkiem z dwuspadowym daszkiem krytym blachą. W prześwicie półkolistej arkady zawieszony dzwon. W zwieńczeniu kamienny krzyż równoramienny o wklęsłej linii ramion.

Zarys problematyki artystycznej

Dzwonnica przy kościele w Stróży reprezentuje typ dzwonnicy parawanowej tj. konstrukcji, najczęściej murowanej, w której ściana przepruta została arkadami mieszczącymi dzwony. Dzwonnice takie wznoszono pierwotnie jako zwieńczenie ściany szczytowej kościoła, jako rozwiązanie tańsze w wykonaniu od wieży dzwonnej. W Polsce dużą popularność zyskały dzwonnice parawanowe wolnostojące, zlokalizowane w bezpośredniej bliskości budynku kościelnego. Omawiana dzwonnica pod względem stylowym odpowiada architekturze świątyni w Stróży i została wzniesiona w stylu neoromańskim.


Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Dobry.

Streszczenie

Omawiana dzwonnica reprezentująca typ dzwonnicy parawanowej została wybudowana w 1908 roku przez myślenickiego budowniczego Jana Hołuja w stylu neoromańskim. Zawieszono w niej trzy dzwony ufundowane przez parafian ze Stróży w 1972 roku. Wszystkie zostały wykonane w ludwisarni Felczyńskich w Taciszowie.


Bibliografia

Stożek Łukasz, "Architektura Myślenic od końca XIX wieku do II wojny światowej" , „Wiadomości Konserwatorskie” , s. 65-70

Inne dzieła z tego miejsca

Zdjęcie nr 1: Witraż w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym. W centrum kompozycji, na tle stajenki ukazana Święta Rodzina. Z lewej strony znajduje się przedstawiona z profilu, w pozycji klęczącej Maria pochylająca się nad leżącym w żłóbku Dzieciątkiem Jezus. Ukazana jest jako młoda kobieta, ubrana w niebiesko-białe szaty z białą chustą na głowie. W dłoniach podtrzymuje fragment tkaniny, którą otula Jezusa. Dzieciątko zostało przedstawione frontalnie, w pozycji siedzącej w drewnianym żłóbku o skrzyżowanych nogach. Obie rączki Jezusa ugięte w łokciach i uniesione na wysokość twarzy. Bose stopy wyciągnięte do przodu. Wokół głów Marii i Dzieciątka znajdują się świetliste nimby. Z prawej strony kompozycji przedstawiono św. Józefa ukazanego w pozycji stojącej, z ciałem skierowanym w trzech czwartych w prawo. Święty pochyla się nieco do przodu w kierunku żłóbka. Ma twarz dojrzałego mężczyzny, z krótką, brązową brodą. W ręku trzyma fragment futrzanego okrycia. Ubrany jest w biało-niebieskie, długie szaty oraz białą chustę. Stopy postaci są bose. Wokół głowy świętego znajduje się świetlisty nimb. Na drugim planie, z prawej strony przedstawiono zwierzęta: wołu oraz osła i drewnianą stajenkę, a w tle rozgwieżdżone, granatowe niebo z widoczną gwiazdą betlejemską. W dolnej części kompozycji, na pierwszym planie ukazane są owce i barany. W prawym dolnym rogu witraża umieszczona jest sygnatura „Adam Bunsch / 1960”.
witraż
Boże Narodzenie
Zdjęcie nr 1: Ciało Chrystusa tworzy kształt litery „Y”, jest przybite do krzyża trzema złoconymi gwoździami. Głowa postaci oraz pasmo falowanych, brązowych włosów opada na prawe ramię. Twarz pociągła z krótką, brązową brodą, oczy zamknięte. Na głowie złota korona cierniowa. Tors nagi, wyprężony z wyraźnie zaznaczoną muskulaturą. W prawym boku postaci widoczna krwawiąca rana. Wokół bioder luźno udrapowane złocone perizonium przewiązane sznurem. Na prawym boku postaci tworzy się fałda kaskadowo opadająca w dół. Krzyż drewniany o trójlistnie zakończonych ramionach. W górnej części pionowej belki umieszczony złocony titulus z napisem „IN/RI”. Rzeźba polichromowana, perizonium oraz korona cierniowa złocone.
krucyfiks
Krucyfiks
Zdjęcie nr 1: Epitafium w formie granitowej płyty o kształcie stojącego prostokąta. W górnej części, pośrodku umieszczony medalion z portretem księdza Józefa Wątorka. Zmarły przedstawiony w tzw. krótkim popiersiu z głową zwróconą w prawo. Ukazany jako dojrzały mężczyzna o okrągłej twarzy pozbawionej zarostu oraz wyraźnie zaznaczonej łysinie. Usta wąskie, nos wydatny. Charakterystyczne duże uszy. Poniżej inskrypcja „Ś(WIĘTEJ) † P(AMIĘCI) / Ks(iądz) JÓZEF WĄTOREK / ZAŁOŻYCIEL KOŚCIOŁA i FUNDATOR OCHRONKI / W STRÓŻY, KANONIK i SZAMBELAN OJCA ŚW(IĘTEGO) / KAWALER ORDERU „POLSKI ODRODZONEJ”. / PROFESOR 1 GIMNAZIUM, RADCA SZKOLNY, / DYR(EKTOR) GIMN(AZIUM) ŻEŃSKIEGO W TARNOWIE. / DŁUGOLETNI PREZES NAUCZ(YCIELI) SZKÓŁ WYŻSZYCH. / ZMARŁ W 66 ROKU ŻYCIA, DNIA 11 LIPCA 1930 ROKU. / CZEŚĆ JEGO PAMIĘCI. / WDZIĘCZNI PARAFIANIE.” W narożach płyty umieszczone śruby o formach rozetek mocujące epitafium do ściany.
płyta nagrobna
Epitafium Józefa Wątorka
Zdjęcie nr 1: Witraż w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego półkoliście z przedstawieniem sceny Odnalezienia Jezusa w świątyni. W centrum kompozycji ukazany dwunastoletni Jezus stojący na niewysokim podwyższeniu, pośród uczonych w piśmie. Jezus zwrócony w trzech czwartych w prawo, lewą uniesioną do góry ręką wykonuje gest oratorski (wyprostowany palec wskazujący), prawą wyprostowaną dłonią powstrzymuje ukazaną z lewej kompozycji strony Marię. Chłopiec ubrany jest w biało-niebieską tunikę z długimi rękawami oraz jasnoszare buty. Ma dłuższe, ciemnobrązowe włosy. Z lewego, górnego naroża kompozycji spływają na niego wielobarwne promienie. Maria przedstawiona z prawego profilu, w dynamicznej pozie pochyla się w kierunku Jezusa, wyciągając ku niemu ręce. Ubrana jest w długą suknię w odcieniach niebieskiego oraz biało-niebieską chustę, którą ma narzuconą na głowę. Spod szat widoczne są jasnoniebieskie buty. Maria ukazana jako młoda, długowłosa kobieta o regularnych rysach twarzy. Nieco za nią stoi św. Józef przedstawiony jako dojrzały, brodaty mężczyzna ubrany w czerwono-brązowe szaty oraz chustę w biało-brązowe pasy. Wokół głów opisanych postaci znajdują się nimby w odcieniach koloru żółtego. Kompozycję dopełniają postaci pięciu mężczyzn, do których Jezus kieruje swoje nauczanie. Dwóch z nich przedstawiono na pierwszym planie w pozycji siedzącej. Mężczyzna z lewej strony witraża ubrany w czarno-brązowe szaty pochyla się nad otwartą księgą. Drugi z mężczyzn ubrany w czerwono-pomarańczową suknię oraz niebieską chustę ma splecione dłonie i głowę skierowaną do dołu. Grupa trzech kolejnych postaci została ukazana na drugim planie, za rodzajem architektonicznej przegrody w kolorze pomarańczowo-czerwonym. Pierwszy z mężczyzn ubrany w granatowe szaty i chustę w biało-błękitne pasy pochyla się do przodu, podpierając głowę na zgiętej w łokciu ręce. Ukazana za nim postać nosi szaty w czarno-białe pasy oraz granatowo-pomarańczową chustę również z motywem pasów. Ostatni z mężczyzn ubrany w niebiesko-granatowe szaty ukazany jest z profilu. Ma zamyślony wyraz twarzy, dłonią dotyka brody.
witraż
Odnalezienie Jezusa w świątyni
Zdjęcie nr 1: Kościół orientowany, jednonawowy, czteroprzęsłowy z niższym i węższym, jednoprzęsłowym prezbiterium zamkniętym wielobocznie. Od północnego wschodu do prezbiterium i nawy przylega zakrystia na rzucie prostokąta, od południowego wschodu prostokątna kruchta, a od zachodu kolejna prostokątna kruchta. W nawie sklepienie kolebkowe z lunetami, na zdwojonych gurtach przechodzących w pilastry o kompozytowych kapitelach i kanelowanych trzonach; w prezbiterium kolebkowe z lunetami na pojedynczych gurtach. Prezbiterium od nawy wydziela ściana tęczowa otwierająca się do wnętrza półkolistą arkadą. W ostatnim, zachodnim przęśle nawy chór muzyczny o ażurowej balustradzie, wsparty na dwóch smukłych, żeliwnych kolumnach. Otwory okienne w nawie i prezbiterium w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego półkoliście. W ścianie zachodniej, w osi elewacji okno okrągłe. Fasada jednokondygnacyjna, jednoosiowa zamknięta trójkątną ścianą szczytową zwieńczoną krzyżem osadzonym na niewielkim daszku. W przyziemiu kruchta z otworem wejściowym w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym. Drzwi drewniane, dwuskrzydłowe z nadświetlem. Elewacja kruchty zamknięta schodkową ścianą szczytową zwieńczoną kamiennym krzyżem. Powyżej duże, okrągłe okno wypełnione rozetą, ujęte w motyw półkolistej arkady zaznaczonej w tynku. W górnej części fasady fryz arkadkowy. Elewacje boczne artykułowane uskokowymi przyporami, w górnej części dekorowane fryzem arkadowym. Nad nawą dach dwuspadowy, nad prezbiterium wielopołaciowy, ponad zakrystią oraz obiema kruchtami jednospadowy. Wszystkie kryte blachą. Ponad nawą umieszczona czworoboczna wieżyczka na sygnaturkę, z glorietą zwieńczoną ostrosłupowym hełmem. Na jej szczycie ażurowy krzyż. Elewacje świątyni tynkowane w odcieniach koloru żółtego oraz bieli.
kościół
Kościół Najświętszej Marii Panny Królowej Polski
Zdjęcie nr 1: Witraż w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym. W centrum kompozycji umieszczono scenę Nawiedzenia św. Elżbiety przez Marię, ukazaną na tle arkady domu Zachariasza i Elżbiety. Kobiety przedstawiono z profilu, w dynamicznych pozach; są zwrócone do siebie. Umieszczoną z lewej strony witraża Marię wyobrażono jako stojącą w wykroku młodą kobietę ubraną w niebiesko-białe, obszerne szaty oraz chustę w tych samych kolorach zarzuconą na głowę. Twarz Marii o regularnych rysach, z prostym nosem i niewielkimi ustami, oczy szeroko otwarte, skierowane na wprost. Postać wyciąga prawą rękę do przodu i kładzie ją na ramieniu św. Elżbiety. Ukazaną z prawej strony kompozycji Elżbietę przedstawiono jako starszą kobietę ubraną w długie i obszerne szaty w odcieniach fioletu. Na głowie ma zarzuconą niebieską chustę. Twarz świętej o regularnych rysach, z widocznymi zmarszczkami, oczy skierowane na Marię. Elżbieta prawą ręką wykonuje gest powitania, lewą wyciąga do przodu, obejmując Marię. Wokół głów obu kobiet ukazano nimby w odcieniach fioletu i czerwieni. W górnej strefie witraża przedstawieni dwaj aniołowie trzymający ponad głowami kobiet wieniec z róż. Postaci wyobrażone jako jasnowłosi młodzieńcy w jasnożółtych tunikach i sandałach; skrzydła w kolorach żółtym i zielonym. W dolnej części kompozycji, na pierwszym planie ukazane są czerwone tulipany i droga wiodąca do domu św. Elżbiety.
witraż
Nawiedzenie św. Elżbiety

Inne dzieła z tego roku

Zdjęcie nr 1: Wmurowana w ścianę kościoła tablica epitafijna w formie leżącego prostokąta z uszakami, na środku których umieszczono metalowe rozetki maskujące miejsca mocowania. Na środku tablicy widnieje złocona inskrypcja „Ś(WIĘTEJ) P(AMIĘCI) / KS(IĄDZ) FRANCISZEK / KARPIŃSKI / PROBOSZCZ W ŚWIĄTNIKACH GÓRNYCH / OD R(OKU) 1885 DO R(OKU) 1906. / UR[ODZONY] W ANDRYCHOWIE 7. X 1851 / UMARŁ W PODGÓRZU 2. VII 1908 / CZEŚĆ JEGO PAMIĘCI”.
płyta nagrobna
Epitafium księdza Franciszka Karpińskiego
Zdjęcie nr 1: Neogotycki, przyścienny, jednokondygnacyjny ołtarz Świętej Rodziny uzyskał architektoniczną strukturę ze zwieńczeniem. Kolorystyka ołtarza utrzymana została w tonacji ciemnego, bejcowanego drewna. Detale, ornamenty zostały wyzłocone, natomiast wypełnienia maswerków i ram wimperg są białe. Z kolei pole ramy głównego obrazu wykonano jako czerwone. Retabulum ustawiono na podwójnych gradusach zaokrąglonych od przodu. Stipes ołtarzowy uzyskał kształt prostopadłościanu z trzema czworobocznymi płycinami od frontu, ujętymi złoconymi i profilowanymi obramieniami. Płyciny rozdzielają półkolumienki na wysokich cokolikach. Dwie skrajne płyciny stipesu wypełniono u góry maswerkiem, natomiast w środkowej znalazł się równoramienny krzyż wpisany w czteroliść. Stipes podtrzymuje drewnianą mensę z portatylem. Ołtarz przylega do wysokiego, prostopadłościennego cokołu flankowanego po bokach kolumienkami, na którym wspiera się cała nastawa. Widoczne jego partie zdobią prostokątne płyciny w obramieniach. Na cokole wspiera się predella podzielona płytkimi, prostokątnymi płycinami zakończonymi ostrołukowymi arkadkami z noskami, wypełnionymi płaskorzeźbionym i złoconym ornamentem roślinnym. Pośrodku, w przerwie między płycinami predelli, usytuowano prostopadłościenne tabernakulum w formie kapliczki, zwieńczone łukiem siodłowym, flankowane dwoma pinaklami. Ostrołukowe drzwiczki tabernakulum zdobi skrzyżowana z krzyżem kotwica oraz wyobrażenie Boskiego Serca Pana Jezusa. Poniżej widoczna jest girlanda różana. Nad drzwiczkami umieszczono stylizowany ornament roślinny. Predella wspiera trójosiową kondygnację ze zwieńczeniem. Na osi środkowej usytuowano płytką, prostokątną wnękę zakończoną ostrołukiem z arkaturą. Flankują ją smukłe kolumienki na wysokich cokolikach wspierające wysokie pinakle. Ponad wnęką widoczna jest wimperga z maswerkiem dekorowana czołgankami i kwiatonem. We wnęce umieszczono pełnoplastyczne rzeźby Matki Boskiej i św. Józefa, pomiędzy którymi stoi mały Jezus, a na zasuwie obraz Matki Boskiej Nieustającej Pomocy. W osiach skrajnych, pod gotyckimi baldachimami z wimpergami, rozdzielonymi pinaklami, ustawiono w niszach na postumentach figury św. Jana Kantego i św. Kazimierza Królewicza. Święci są podpisani na postumentach. Konchy nisz są jasnoniebieskie natomiast ich ścianki zielone. Boki baldachimów udekorowano małymi wimpergami rozdzielonymi smukłymi pinaklami z kwiatonami i czołgankami. Baldachimy przechodzą w smukłe, ażurowe fiale dekorowane pinaklami i czołgankami oraz kwiatonami. Zwieńczenie nastawy na osi środkowej uzyskało kształt otwartej kapliczki z niszą zakończoną smukłą fialą z iglicą, dekorowaną czołgankami i kwiatonem. Po bokach kapliczki znajdują się przypory dekorowane maswerkiem i flankowane pinaklami. W niszy umieszczono figurę św. Antoniego z Padwy, którego podpisano na postumencie. Całość retabulum flankują uszaki w formie ażurowych przypór, wypełnionych maswerkami i zdobionych parą pinakli.
ołtarz
ołtarz boczny Świętej Rodziny
Zdjęcie nr 1:
kościół
Kościół Przenajświętszej Trójcy
Zdjęcie nr 1: Organy architektoniczne, jednokondygnacyjne, pięcioosiowe na wysokim cokole zdobionym płycinami. Pola kondygnacji wypełnione piszczałkami, w osiach środkowej i bocznych zamknięte prostokątnie z ażurową dekoracją z wici roślinnej w górnej części, pozostałe zamknięte półkoliście. Wyróżnione dekoracją osie są wyższe od pozostałych, podtrzymują kawałki belkowania o silnie wysuniętym gzymsie i mają półkoliste zwieńczenia. Boczne przerwane na środku postumentami z wazonami, środkowe z dekoracją z wolut i akantu oraz zatkniętym na szczycie krzyżem. Struktura polichromowana w kolorze niebieskim; ornamentyka i profile złocone.
prospekt organowy
Prospekt organowy
Zdjęcie nr 1: Prospekt organowy jest dwuczęściowy, czterowieżowy, zbudowany na wysokim cokole, o ośmiu rejestrach. Każda z części prospektu jest ujęta parą złoconych kolumn korynckich, stojących na ukośnie dostawionych postumentach z wolutowymi impostami. Kolumny podtrzymują spływy wolutowe zakończone wazonami płomienistymi (skrajne wieże), lub wybrzuszone łuki odcinkowe zakończone motywem rocaille'm (wewnętrzne wieże). Cztery największe rejestry przysłonięte pozłacanymi kotarami. Kontuar wolnostojący, pomiędzy obiema częściami szafy organowej, na osi założenia.
prospekt organowy
Prospekt organowy
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego owalu z przedstawieniem Andrzeja hrabiego Potockiego. Ujęcie portretowe, z torsem zwróconym lekko w lewo i głową frontalnie. Hrabia ma owalną twarz o małych oczach, prostym nosie i wąskich ustach. Zarost tworzą podwinięte na końcach wąski i którko przystrzyżona broda, krótkie ciemne włosy ma zaczesane do tyłu. Jest ubrany w białą koszulę z ciemnoszarym krawatem i ciemną marynarkę. . Przy dolnej krawędzi obrazu napis *1861 ANDRZEJ HR(ABIA) POTOCKI +1908”.
obraz
Portret Andrzeja hrabiego Potockiego

Podobne dzieła

Po tytule

Po kategorii

Po tagach

Po technice i materiale

Zdjęcie nr 1: Dzwonnica na planie kwadratu, podpiwniczona, dwukondygnacyjna, drewniana, oszalowana deskami z listwowaniem. Kondygnacja dolna na niskim cokole, o ścianach zwężających się ku górze, z wejściem od zachodu, na trzech ścianach przepruta otworami okiennymi (dwoma na każdej ścianie), nakryta pulpitowym daszkiem. Kondygnacja górna o ścianach prostych, z dwoma małymi otworami okiennymi na każdej ścianie. Otwory okienne w kształcie stojących prostokątów, zamkniętych łukiem nadwieszonym. Dzwonnica nakryta dachem półszczytowym zakończonym złoconą kulą i zatkniętym na niej łacińskim krzyżem.
dzwonnica

Dzwonnica

Zdjęcie nr 1: Drewniana dzwonnica została wybudowana 15 m na południowy wschód od kościoła w Wawrzeńczycach, w obrębie ogrodzenia na terenie dawnego cmentarza. Ustawiono ją w konstrukcji słupowej, na kamiennej podmurówce, na planie kwadratu, jako budowlę dwukondygnacyjną z izbicą. Wieża została oszalowana deskami o układzie pionowym. Dolna kondygnacja o ścianach pochyłych. W elewacji północnej dwa prostokątne otwory wejściowe nakryte prostymi daszkami pulpitowymi, mieszczące jednoskrzydłowe, drewniane drzwi. W górnej części każdej elewacji dwudzielne okna zakończone ostrołukowo, wypełnione kratownicą drewnianą. Izbica zakończona od dołu ażurową dekoracją w formie wyciętych w deskach zaokrąglonych zębów oraz okrągłych otworów. Nakryta dachem czterospadowym o konstrukcji krokwiowo-płatwiowej, zabezpieczona blachą ocynkowaną. W środku trzykondygnacyjna, z drewnianymi schodami; mieści trzy, barokowe dzwony.
dzwonnica

Dzwonnica

Zdjęcie nr 1: Dzwonnica usytuowana w północno-wschodniej części cmentarza przykościelnego. Założona na planie kwadratu ze ścianami stopniowo zwężającymi się ku górze. Fundament ceglany, ściany oszalowane pionowo z listwowaniem. Odsadzka między fundamentem i ścianami przykryta okapem z gontu. W połowie oraz w trzech czwartych wysokości elewacje wieży rozczłonkowane poziomo okapami z gontu. Wejście od strony zachodniej, drzwi jednoskrzydłowe, nakryte daszkiem dwuspadowym. W najwyższej kondygnacji wieży w każdej elewacji po dwa okienka zakończone łukiem. Dach namiotowy, stromy, podbity gontem, zwieńczony metalową kulą z krzyżem.
dzwonnica

Dzwonnica

Zdjęcie nr 1: Dzwonnica typu parawanowego, wolnostojąca, murowana, tynkowana, trójosiowa. Obiekt wzniesiony na cokole obłożonym kamienną okładziną. W dolnej partii trzy arkady sięgające powyżej jej poziomu, oddzielone kratami. W górnej partii arkady przelotowe, od góry zamknięte w osi środkowej łukiem półkolistym, z przechodzącym w partii muru gzymsem. W każdej arkadzie górnej wisi jeden dzwon; arkady obu kondygnacji lewej osi mniejsze. Dzwonnicę wieńczy gzyms podokapowy, powyżej którego trójkątny szczyt podkreślony dekoracją ramową i przekryty blachą.
dzwonnica

Dzwonnica

Zdjęcie nr 1: Dzwonnica drewniana, konstrukcji słupowej, ściany szalowane z listowaniem, więźba dachowa drewniana. Założona na planie prostokąta zbliżonego do kwadratu, na betonowym podmurowaniu, przesłoniętym okapowym daszkiem gontowym. Dach gontowy, czterospadowy, zakończony metalowym szpikulcem. Otwór drzwiowy w ścianie południowej o wykroju stojącego prostokąta zamknięty drzwiami spągowymi. Niewielkie otwory głosowe w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym po dwa na południowej, wschodniej i północnej ścianie. Wnętrze wypełnione elementami konstrukcji.
dzwonnica

Dzwonnica

Zdjęcie nr 1: Dzwonnica usytuowana w południowo-wschodniej części placu przykościelnego; na planie kwadratu, o konstrukcji słupowej, szalowana, dwukondygnacyjna, zwieńczona wysokim dachem namiotowym z krzyżem. Przy wejściu tabliczka z inskrypcją „Któż jak Bóg! / Dzwony i dzwonnica poświęcone / przez J(ego) E(kscelencję) Ks(iędza) B(isku)p(a) Karola Wojtyłę / dn(ia) 5 X 1958 r(oku). / Odnowioną dzwonnicę poświęcił / J(ego) E(minencja) Ks(iądz) Kard(ynał) Stanisław Dziwisz / dn(ia) 18 II 2007 r(oku) / Parafia Gorzków”.
dzwonnica

Dzwonnica

Jak cytować?

Justyna Kuska, "Dzwonnica", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2023, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/dzwonnica-6

Strona:
Dodaj do porównania

Zaloguj się aby dodać do tablicy

Przejdź do logowania

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności