Figura św. Wawrzyńca powstała do ołtarza głównego w drugiej ćwierci XVII wieku. Zapewne była odnawiana razem z całą nastawą w latach 1926 i 1944.
Figura ścięta z tyłu i drążona, ustawiona na niskiej podstawie. Święty ukazany frontalnie, z wysuniętą lewą nogą. Ręce ma uniesione i rozłożone na boki, w lewej trzyma srebrzony ruszt, w prawej srebrzony liść palmy. Twarz ma okrągłą, o wąskich oczach, małym nosie i ustach, okoloną krótkimi, brązowymi włosami. Ubrany jest w srebrzoną albę i złoconą dalmatykę. Polichromia ciała naturalistyczna.
Święty Wawrzyniec był jednym z diakonów papieża Sykstusa II, dlatego w ikonografii przedstawiany jest w stroju odpowiadającym tej godności. Podczas prześladowań chrześcijan za panowania cesarza Waleriana schwytano papieża i jego diakonów, w tym Wawrzyńca. Święty był poddany torturom przypalania na żelaznej kracie (ruszcie), dlatego stanowi ona jego atrybut.
Delikatne przetarcia polichromii, złoceń i srebrzeń, zabrudzenia.
Figura św. Wawrzyńca powstała do ołtarza głównego w drugiej ćwierci XVII wieku. Święty Wawrzyniec był jednym z diakonów papieża Sykstusa II, dlatego w ikonografii przedstawiany jest w stroju odpowiadającym tej godności. Był poddany torturom przypalania na żelaznej kracie (ruszcie), dlatego stanowi ona jego atrybut.
Paulina Kluz, "Św. Wawrzyniec", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/sw-wawrzyniec-5