Św. Wawrzyniec

Dzieje zabytku

Dzieje zabytku nie są znane.

Opis

Rzeźba drążona, ścięta z tyłu. Figura zwrócona na wprost, w lewej, ugiętej ręce trzyma palmę męczeństwa, prawą, opuszczoną w dół podtrzymuje ruszt. Twarz podłużna, o młodzieńczych rysach, małych oczach i nosie, dużych ustach. Włosy krótkie, brązowe, w postaci loków opadają na tył głowy. Święty jest ubrany w szarą albę, srebrzoną u dołu z rękawami ze złotą lamówką, srebrny humerał oraz srebrzoną dalmatykę dekorowaną złoconymi kwiatami. Polichromia naturalistyczna w partiach ciała, palma zielona, ruszt czarny.

Zarys problematyki artystycznej

Święty Wawrzyniec był diakonem w III wieku i według przekazów pochodził z Hiszpanii. Jest ubrany w strój diakona – dalmatykę dekorowaną złotymi kwiatami nałożoną na szarą albę. Atrybuty, z jakimi został przedstawiony nawiązują do męczeńskiej śmierci. W lewej ręce trzyma palmę, prawą przytrzymuje kratę, na której został spalony. Święty został ukazany w sposób schematyczny, w statycznej pozie, trzymając identyfikujące go przedmioty. Dużo uwagi poświęcono na realistyczne oddanie stroju, jednak widoczne fragmenty ciała – głowa oraz dłonie, zostały wyobrażone w sposób odbiegający od prawidłowego. Głowa jest zbyt wydłużona, dłonie nienaturalnie usztywnione. Figura św. Wawrzyńca stanowi przykład twórczości prowincjonalnego warsztatu doby baroku.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Dobry, zabrudzenia.

Streszczenie

Figura św. Wawrzyńca, stojąca na lewej bramce ołtarza głównego, jest przykładem twórczości prowincjonalnego warsztatu. Starannie oddany strój kontrastuje z uproszczonym ujęciem odkrytych partii ciała.

Bibliografia